Recenzje

• Anonim

  2018-03-22

  Główna bohaterka, Weronika, jest osobą niepełnosprawną, której niedawno przemienił się świat. Przeprowadzka do innego miasta, przemiana gimnazjum... Już nie chodziła do szkoły integracyjnej, a do zwykłej szkoły z barierami architektonicznymi. Trafiła do klasy, gdzie rządziła Kinga, utalentowana wokalne, wygrywająca różnorakie konkursy muzyczne i rozpieszczona przez ojca a także olewająca naukę. Kinga i jej 2 koledzy lubiły prezentować własną wyższość, szczególne ponad Weroniką. Natomiast Weronika nie pokazała nigdy własnego cierpienia. Los w pewnym momencie się odmienia, gdy Weronika wygrywa konkurs fotograficzny. Kinga coraz bardziej dokucza koleżance i spada na samo dno przez pewien incydent. Z pomocą przychodzi...... Weronika..... Więcej znajdziecie w książce.

• Agnieszka Kaniuk

  2018-03-22

  Na wstępie chcę podziękować Pani Dorocie Schrammek za to, że w własnej najwieższej książce pdf „ Niepełka” zdecydowała się poruszyć tak kluczowy temat, jakim jest tolerancja i akceptacja społeczna osób niepełnosprawnych. Sama jestem osobą niepełnosprawną i z swojego doświadczenia wiem, że osobom z niepełnosprawnością nie jest łatwo. Z reguły kłopoty zaczynają się już w szkole, a rówieśnicy bywają bezwzględnie okrutni. W takim właśnie ciężkim położeniu znajduje się główna bohaterka powieści czternastoletnia Weronika. Kobieta wraz z samotnie wychowującą ją matką przeprowadza się z Warszawy do Trzebiatowa. Nie jest jej łatwo, bo w świeżym miejscu musi zaczynać wszystko od nowa, co uwierzcie mi dla osoby niepełnosprawnej jest bardzo trudne. Musi rozstać się ze znanym i bezpiecznym sobie dotychczas światem i trafia w nieznane. Jak wiemy świeży ma zawsze pod górkę niezależnie od miejsca i okoliczności, a jeśli świeża osoba jest tak jak Weronika osobą niepełnosprawną wtedy jest jeszcze gorzej. Nastolatka trafia do nieprzystosowanej dla niepełnosprawnych szkoły, gdzie zdana jest na pomoc osób trzecich, Jednak to jest najmniejszy kłopot bohaterki biorąc pod uwagę to, co spotyka jej ze strony klasy do której trafia. Jak to też w życiu bywa w takich sytuacjach zazwyczaj znajduje się w grupie prowodyr, który robi wszystko, żeby wszystkich wokół nastawić przeciwko osobie niepełnosprawnej, a jej samej uprzykrzyć życie. Tak również losy się i tym razem. Kinga jest utalentowaną muzycznie szkolną gwiazdą, która wciąż oczekuje od własnych szkolnych kumpli i kolegów stałej uwagi i uwielbienia. Kiedy do klasy Kingi dołącza Weronika, ta czuje, że świeża zaczyna przyćmiewać jej blask. Dlatego stara się zrobić wszystko, żeby w oczach całej klasy umniejszyć osobie naszej bohaterki. Do czego postawa kobiety doprowadzi i jak poradzi sobie sama Weronika przekonacie się sięgając po książkę. To, co jest bardzo ważne i na co sama autorka zwraca uwagę to rola rodziców w kształtowaniu osobowości i charakteru młodego człowieka. Ojciec Kingi dumny z utalentowanej córki traktuje ją jak wschodzącą gwiazdę. Czternastolatka wychowywana jest w przeświadczeniu bycia najlepszą, przez co łaknie adoracji i poklasku. Nie ma w niej ani krzty pokory i szacunku dla drugiego człowieka. Czy kobieta zrozumie co tak naprawdę liczy się w życiu i co jest jego największą wartością? Czy to, co pokazuje swoim zachowaniem to rzeczywistość, czy tylko maska pozorów? Na te i dużo innych pytań znajdziecie odpowiedz podczas lektury. Ta niewielka objętościowo książeczka jest ogromna w własnej wymowie. Z pełnym przekonaniem uważam, że powinien przeczytać ją każdy, a szczególnie młodzież szkolna i rodzice. Uważam również, że tytuł ten jest idealnym punktem wyjścia do dyskusji z młodzieżą dla nauczycieli, pedagogów, wychowawców na temat tolerancji, poszanowania innych, równości każdego człowieka w społeczeństwie. Świat nie dzieli się na lepszych i gorszych, po prostu jesteśmy różni, lecz inny nie znaczy gorszy. Muszę przyznać, że pozycja ta wzbudziła we mnie dużo emocji od złości poprzez wzruszenie, a samo zakończenie spowodowało, że łza zakręciła mi się w oku. Nie chciałam rozstawać się z Niepełką i mocno trzymałam za nią kciuki przeżywając wraz z nią każdy smutek i ciesząc się każdym osiągnięciem. Ku mojej ogromnej radości Pani Dorota pozostawiła zakończenie pozycji otwartym, co sugeruje, że my czytelnicy będziemy mogli znowu spotkać Weronikę i zobaczyć co u niej słychać. Czekam więc z niecierpliwością. Moja ocena to: 8/10 Pozdrawiam, Agnieszka Kaniuk.