Recenzje

• Justyna Blus

  2018-03-21

  Po pokonaniu Formidów w ostatecznej wojnie o Ziemię wszyscy absolwenci Szkoły Bojowej, prócz Endera, wracają na Ziemię. Wcześniej pokonany i zamknięty w szpitalu psychiatrycznym Achilles, podczas wojny o panowanie ponad światem zostaje uwolniony. Stale pała chęcią zemsty na wszystkich którzy widzieli jego bezradność a w szczególności na Groszku. Wyroki śmierci zostały wydane...

• MrTomek795

  2018-03-21

  Możliwość zapoznania się z niedokończonymi wątkami z Gry Ender'a jest naprawdę niesamowita, a bo niewielu pisarzy pisze powieści symetryczne (jak sam Scott to określił). Zalecam wszystkim wielbicielom Endera, którzy chcą poznać dzieje jego przyjaciół po bitwie.

• limonka

  2018-03-21

  Schylam głowę na znak szacunku i po raz następny (po Grze Endera i Cieniu Endera) nie dowierzam, że można pisać tak, jak Card. Że można mieć taką wiedzę, być tak diabelnie inteligentnym i w dodatku mieć wielki talent do przelewania własnych myśli na papier. Moi drodzy, Orson Scott Card to geniusz. Mówili, a nie wierzyłam. Teraz biję się w pierś. Wydarzenia z Cienia Hegemona rozgrywają się chwilę po tych z Gry Endera i Cienia Endera. Dzieci ze Szkoły Bojowej, młodzi geniusze strategii, którzy odnieśli wygrana w wielkiej walce z Formidami, wróciły na Ziemię, do własnych nie widzianych od wielu lat rodzin. I być może wszystko byłoby w najlepszym porządku, gdyby nie fakt, że w pewnej chwili ktoś zaczyna te dzieci porywać. Genialny, błyskotliwy i trzeźwo myślący Groszek dynamicznie orientuje się, że musi uciekać i równie dynamicznie domyśla się, kto jest głową całej operacji porwania jego kolegów. Postanawia wykorzystać sugestię zawartą w zaszyfrowanej wiadomości od własnej uwięzionej przyjaciółki, Petry Arkanian, i decyduje się poprosić o pomoc jedyną osobę, która jest w stanie im tej pomocy udzielić. A prosto nie będzie, ponieważ na świecie szykuje się konflikt wojenny na większą skalę. Fenomenalne i nieodmiennie zaskakujące jest dla mnie to, w jaki sposób Card wykreował w własnych ebookach postaci ponadprzeciętnie inteligentnych dzieciaków i jak konsekwentnie się tego trzyma, nie zapominając się nawet na chwilę. Te dzieci w większości są twarde od początku do końca. Ich przesadnie wręcz analityczne i logiczne umysły stają się czymś, co jako czytelnik w pewnym momencie uznałam za absolutnie normalne. Ba, gdyby któreś z nich złamało się, rozpłakało albo zachowało jak zwyczajne dzidziuś w tym wieku, potraktowałabym to jako dziwactwo i coś by mi wtedy w powieści zazgrzytało. Właśnie to stanowi dla mnie jeden z najlepszych dowodów na pisarski kunszt Carda. On mną, czytelnikiem, w tej części sagi całkowicie zawładnął. Choć od przeczytania Cienia Hegemona minęły już niemal dwa tygodnie, ja stale nie ułożyłam sobie w głowie wszystkiego, co chciałabym o nim napisać. Stwierdzić, że to doskonała powieść, to trochę za mało. Podejrzewam też, że jeśli za jakiś czas sięgnę po tę książkę ponownie, odbiorę ją jeszcze inaczej, niż obecnie i dostrzegę szczegóły, które umknęły mi, gdy za pierwszym razem zachłannie przeskakiwałam przez kolejne rozdziały, chcąc odkryć, co zdarzy się za chwilę. Musi wystarczyć wam to, co napisałam. Ta książka ebook to majstersztyk, bogactwo olbrzymiej mądrości i dowód na olbrzymią inteligencję jej autora. Czy następna element Sagi Cienia, Teatr Cieni, spodoba mi się tak, jak dwie poprzednie? O niczym innym nie marzę.

• Agnieszka Isztar Matłoka

  2018-03-21

  Po lekturze Cienia Endera ucieszył mnie fakt, że wydano kolejne części serii. Opowiadanie o Groszku i jego przygodach była ciekawą lekturą, dzięki której mogliśmy z nieco innej perspektywy zajrzeć w uniwersum Gry Endera. Bo Cień Endera był opowieścią równoległą do Gry Endera, nie było żadnego problemu z odnalezieniem się w fabule i omawianym świecie. Cień Hegemona to już nieco inna sprawa. W tej części obie historie stanęły na rozdrożu i każda biegnie nieco innym torem. Dzięki temu Cień Hegemona daje możliwość opowiedzenia nowej historii, niekoniecznie związanej tak mocno z Enderem. Cień Hegemona to utwór, w którym dominującym motywem jest wojna. W tej części znajdziemy mnóstwo informacji o logistyce, planowaniu, wojskowej strategii – potyczki między Groszkiem a jego przeciwnikiem wprawią w zdumienie nawet niedoświadczonego stratega. Różnica między tą częścią a poprzednią polega głównie na tym, że tutaj akcja rozgrywa się na Dalekim Wschodzie, a role, które przypisane były robalom, teraz zajmuje ludność Chin i Indii. Twórca prócz wrażeń związanych z wojną, dostarczył nam dużo informacji na temat rodzin naszych bohaterów. Dowiemy się o tym, jak ukształtowały się postawy dzieci i na jakich wzorcach opierały one własne osądy a także działania. Twórca poruszył także kwestie dotyczące zemsty, wyalienowania czy również odpowiedzialności. Relacje między bohaterami zapewniają wielkie pole manewru do przedstawienia właśnie takich kwestii i zachowań. Twórca może dokładnie przedstawić ludzką psychikę a także zachowania w sytuacjach wymagających podjęcia dynamicznych decyzji.

• DorotaWubba

  2018-03-21

  "Cień Hegemona" następny raz nawiązuje do wojny, tym razem nie jest opisem samych walk, a przyczyn i skutków wojny. W znacznej mierze omawia dzieci ze Szkoły Bojowej, prezentuje ich rodziny, próby powrotu do normalności, zasady, które nimi kierowały podczas wojny. Kolejne zdarzenie zsunięte są na dalszy tor, jednak obrazowość, próba wyjaśnienia po co i dlaczego Endera, przemawiają za przeczytaniem tej części.

• Strippermajchrzak

  2018-03-21

  Kto czytał, ten nie ma wątpliwości, że ta seria jest genialna. Cała otoczka fabuły jest idealnie skonstruowana, nie brakuje również klimatu który tak cenimy u Carda a także ciekawej intrygi. Generalnie ciężko coś zarzucić, ja sądzę że to następna ciekawa i warta uwagi element serii.