Recenzje

• Sylwia Wojtunik

  2018-03-21

  Moja Mama powiedziała że w tej książce pdf zwarte jest to, co nie wychodziło przez dużo lat na światło dzienne. Spisane w sposób przejmujący, lecz prosto trafiający do czytelnika.

• Kominek

  2018-03-21

  Jakiś czas minął, gdy po raz pierwszy zetknąłem się z prozą Wacława Holewińskiego. Wówczas historie dwóch młodych dziewczyn, które los mógł połączyć na jednej więziennej pryczy wywarły na mnie duże wrażenie.Wtedy było to też coś, co jeszcze długo po lekturze nie pozwoliło o sobie zapomnieć. Twórca z wyjątkową charyzmą prezentował i odkrywał przed czytelnikiem, co trzeba zrobić i ile doświadczyć w imię wartości, które ukrywają się pod jednym, prostym, lecz jakże szczególnym słowem – PATRIOTYZM. Coś, co nam żyjącym w sielskim i spokojnym XXI wieku jest nierzadko ciężkim do wyobrażenia, czy zrozumienia. Czym tak naprawdę jest ten patriotyzm?„Młodzieńcza niewinność jakże dynamicznie zamienia się miejscami z dojrzałością i chęcią działania, włączenia się w walkę z okupantem, potyczki o sprawę, z wiarą w ideały wyniesione z domu, szkoły, środowiska, harcerstwa. To wszystko miało własny niezwykły oddźwięk w momencie, w którym jeden okupant zamienił się na drugiego, kiedy zniknęli źli faszyści, a ich miejsce zajęli jeszcze bardziej bezwzględni komuniści.”W obszernej bibliografii autora słynna mi była jak do tej pory tylko ta jedna książka ebook – „Opowiem ci o wolności”. Stąd też w cytacie powyższy akapit, stąd krótkie odniesienie do tego, co było w napisanej jakiś czas temu recenzji. Z pewnych względów nie udało mi się poznać nic starszego z autorskiego dorobku Wacława Holewińskiego, jednak świadomość, że znowu za sprawą Zysk i S-ka Wydawnictwa pojawi się jego świeża książka, to była informacja, obok której nie mogłem przejść obojętnie.Stało się tak, a nie inaczej. Stało się tak, że jeszcze jakiś czas po lekturze „Honor mi nie pozwala” ciężko mi się odnaleźć w tym, co przeczytałem i czego doświadczyłem. Znałem już sposób komponowania słów autora. Zdawałem sobie sprawę, jak mocnej w swym przekazie książki mogę się spodziewać. Jednak wszystko to nie wystarczyło, żeby bez mrugnięcia okiem przedrzeć się przez pełną bólu i upokorzenia historię Stanisława Ostwinda.„To musiało trwać dużo godzin. Spadałem ze stołka, sadzano mnie na nim. Pusta kartka, pióro. Nie wiedziałem, co mam pisać. Starałem się pamiętać to, co napisałem wcześniej, lecz stale popełniałem błędy. Wpadłem na pomysł, żeby robić to świadomie. Trudno, niech bije. Lepsza ta pięść niż lanie po stopach lub podtapianie. Bicie można stopniować, to pięścią w twarz czy w żołądek nie jest najgorsze. Kręci się w głowie, tracisz przytomność, później to mija.”W swoim posłowiu twórca wspomina, że w oparciu o skromne info i dokumenty, które udało mu się zebrać na temat życia i działalności Stanisława Ostwinda-Zuzgi stworzył historię, która w tej konkretnej postaci nie musiała się wydarzyć. Jest jedynie jego interpretacją twórczą losów dużego Polaka. (...)Pełny tekst recenzji dostępny w poniższym linku:http://koominek.blogspot.com/2015/11/wacaw-holewinski-honor-mi-nie-pozwala.html