Recenzje

• Wkp

  2018-03-21

  Rozważania tego typu, co powyższe jednoznacznie kojarzą się z bajkami bądź również literaturą fantastyczną, jednakże mają również przecież przełożenie na naukowy grunt. Ponieważ w końcu zadawanie pytań prowadzi do rewizji poglądów i poznawania odpowiedzi. Najważniejszą jednak rzeczą jest zadawanie właściwych pytań. Hans-Joachim Zillmer postanowił zwrócić uwagę na kilka takich właśnie spraw. W końcu poza oficjalnymi ustaleniami naukowców istnieją całe rzesze teorii podważających wszystkim znaną wiedzę. Czy mają one jakąkolwiek rację bytu?Ludzie żyjący razem z dinozaurami? Darwin pomylił się w własnej ocenie ewolucji gatunków na Ziemi? Epoki kamiennej nie było wcale? Duży potop rzeczywiście miał miejsce, a nasza planeta… przecieka? Tak brzmią rewelacje autora niniejszej publikacji. I chociaż poparte są pewnymi naukowymi dowodami, przy prostym, logicznym myśleniu ciężko jest dać im wiarę. A dopuszczenie do głosu jednej „prawdy” z tych, przedstawionych przez Zillmera pociąga za sobą kolejne, co w konsekwencji przy odwróceniu tego procesu, gdy odrzucić jeden argument, wszystko sypie się jak domek z kart. Przykład? Zdaniem pisarza ludzie i dinozaury przez pewien czas mogli egzystować razem. A skoro istnieli przez pewien czas obok siebie, logicznym jest, że epoka taka, jak kamienna, nie mogła w ogóle zaistnieć na tym świecie. Względem całej masy naukowych dowodów te wysnute tylko na podstawie naskalnych rysunków każdemu wydadzą się jedynie wyjątkami potwierdzającymi regułę. Zresztą co jest bardziej prawdopodobne – że prowadzone od dawna badania (nawet te, niezależne od siebie) są całkiem błędne, czy może to, że człowiek pierwotny przedstawił na ścianie jaskini własne fikcyjne (czy wyolbrzymione) wyobrażenie choćby takiej jaszczurki? Za kilkaset czy kilka tysięcy lat ktoś, kto znalazłby nasze ilustracje przedstawiające fantastyczne istoty, nie mając kontekstu kulturowo-historycznego, uzna, że wbrew twierdzeniom naukowców takie stworzenia dzieliły z nami planetę. Czy będzie to prawdą? Wyjrzyjcie za okno i oceńcie sami.Nie oznacza to jednak, że „Największe pomyłki…” są złą książką. Traktując niniejszą publikację, jako quasi-naukową (bo prawdopodobnie jednak inaczej się nie da) można się całkiem dobrze bawić, poznając i analizując teorie. Obalając je. I czerpiąc całkiem dużo przyjemności z podejścia do „Pomyłek…” jako utworu z pogranicza fantastyki.Jeśli więc należycie do grupy logicznie myślących czytelników, którzy lubią – choćby tylko w domowym zaciszu – demaskować wszelkie niezwykłości, sięgnijcie. Ta pozycja nie zmieni Waszego punktu widzenia, lecz dostarczy porcji zabawy na tym polu.

• Optymista

  2018-03-21

  Hans-Joachim Zillmer podaje w wątpliwość dużo teorii, praw i założeń, które dotychczas uznawane byłe za jedyne poprawne. Dzięki temu lektura tej książki staje się ciekawa i nie pozbawia czytelnika wypieków na twarzy. Twórca wysuwa dużo naprawdę frapujących argumentów, które przeczą powszechnie przyjętym dogmatom. Zillmer w możliwe łopatologiczny sposób przedstawia słuszność własnych twierdzeń, czym skutecznie intryguje. Lektura tej książki sprawia olbrzymią przyjemność i aktywuje nasze szare komórki. Zatem gorąco polecam.Więcej: recenzjeoptymisty.blogspot.com