Recenzje

• Patrycja Nadziak

  2018-03-23

  Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu brakuje mi słów, by omówić jakiś tekst. Nawet nie potrafię sprecyzować uczuć, które wręcz buzują we mnie. Zaczynając Okna, nie spodziewałam się czegoś takiego...Okna to zestaw czterech opowiadań o czterech różnorakich osobach, które łączy poczucie samotności, zagubienia i tęsknota za miłością. Ich historie w żaden sposób nie przeplatają się ze sobą, a jednak trwają w pewnej harmonii. W opowiadaniach Katarzyny Grabowskiej zagłębiamy się w świat, który może istnieć tuż obok nas, niedostrzegany, możemy poznać historie dziejące się za oknami mijanych przez nas budynków, a także poznajemy wspomnienia i uczucia, które towarzyszą ludziom, chcącym zrozumieć tajemnicę egzystencji naszego życia. Zadajemy sobie zapytanie dlaczego, i szukamy na nie odpowiedzi.Narracja prowadzona jest z punktu widzenia danego głównego bohatera, z tym, że każda z postaci zwraca się bezpośrednio do czytelnika, którego uważa za pewną bardzo ważną osobę w własnej historii (ciocię, syna czy męża). Sprawia to, że czujemy emocje z zdwojoną siłą, tak, jakbyśmy czytali pamiętnik najbliższej nam osoby. Czujemy ból towarzyszący stracie, niemoc, gdy wiemy, że wszystko jest już przesądzone czy nadzieję, która gaśnie wraz z chwilą, gdy uświadamiamy sobie, że to już koniec. Nie raz podczas lektury Okien czułam uścisk w klatce piersiowej, a oczy zachodziły mi łzami. Były takie chwile, gdy nie mogłam znieść rozpaczy przesiąkającego przez te opowiadania, a jednak nie było mowy o odłożeniu czytnika. Ponieważ coś mnie przy tej powieści trzymało. Ponieważ chciałam poznać wszystkie historie w całości.Ponadto w publikacji nie doszukałam się żadnych niedoróbek. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Żaden szczególik nie został zapomniany. Zestaw został dopracowany pod każdym względem: czy to fabularnym, stylistycznym czy logicznym.Opowiadania zostały spisane w bardzo cudowny i subtelny sposób, nie ma w nich zawiłych opisów ani rozbudowanych wątków. Katarzyna Grabowska łatwo i wyraźnie przedstawiła historie ludzi po przejściach, ludzi, którzy stawali przed życiowymi dylematami, a także obwiniali siebie samych za krzywdy, które im wyrządzono. Autorka potrafiła ukazać coś okropnego w ciekawy sposób. I to w tej antologii było niesamowite.Nie jest to lekka lektura na dobranoc, nie jest to powieść, o której po paru dniach zapominamy, a wręcz przeciwnie: pamiętamy ją długo, zastanawiamy się ponad historiami w niej zawartymi. Katarzyna Grabowska zmusza nas do refleksji ponad swóim życiem, przedstawia historie, które poruszają do głębi, a także pokazuje, że świat jest tak naprawdę okrutny i bezlitosny, a nawet najszczersza miłość może się nie liczyć, gdy do gry wkroczą inne emocje. http://czytanie-chwile-rozkoszy.blogspot.com/2015/10/samotnosc-jest-cichym-zabojca-okna.html#more

• Agnieszka K.

  2018-03-23

  "Okna" Katarzyny Grabowskiej to zestaw czterech, niepowiązanych ze sobą i szalenie poruszających opowiadań, których cechą wspólną jest bardzo apatyczny i nostalgiczny koloryt. Te opowieści wywołują olbrzymi smutek i ból bowiem nasycone są tragizmem, wielką samotnością, poczuciem winy a także pragnieniem szczęścia. Bohaterowie szukają swojej drogi, sposobu na inne, lepsze życie, jednakże los nie zawsze bywa dla nich łaskawy. Nie toruje im łatwej drogi, ale proponuje wyboistą i krętą ścieżkę życia, na której czeka ich dużo rozczarowań, smutku i cierpienia.Tytułowe okna stanowią symbol, swoiste odzwierciedlenie egzystencji zwykłych i zatraconych we swóim smutku i dylematach ludzi. Ludzi uwikłanych w różnorodne doświadczenia, które skłaniają ich do rozważań ponad kolejami losu, ponad pragnieniami i marzeniami, do dokonywania niełatwych wyborów, które mogą zupełnie odmienić albo pogrążyć ich dotychczasowe życie. Niektórym z nich za niewłaściwe decyzje przyjdzie zapłacić bardzo wysoką cenę."Okna" Katarzyny Grabowskiej mimo swej krótkiej formy stanowią emocjonalną podróż przez nasycone smutkiem, żalem a także wieloma wątpliwościami życie czworga bohaterów. Śledzimy ich wewnętrzną tyradę, doświadczając trudnego bytu, ich wzlotów i bolesnych upadków, tym metodą autorka skłania nas do zadumy i rozważań ponad istotą życia, wiary i śmierci. Cztery opowiadania: Matka, Żona, Ono i Bóg, zawierają esencję życia zwykłego człowieka. Te opowiadania bez wątpienia wywołują smutek i przygnębienie, lecz pozwalają także na chwilę refleksji i zrozumienia swojego życia, spojrzenia z innej perspektywy, rozejrzenia się dookoła siebie, dostrzeżenia tego, co najważniejsze, na przewartościowanie swoich dążeń a także na koncentrację ponad tym, co zasadniczo kluczowe i bezcenne. Jeżeli lubicie sięgać po antologię, nie przerażają Was smutne i poruszające historie, które skłaniają do refleksji, serdecznie zachęcam do lektury "Okien" Katarzyny Grabowskiej.Więcej na: http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com/2015/09/okna-katarzyna-grabowska.html