John Varley DEMON Przełożyła Katarzyna Karłowska Wydanie polskie: 1993 Wydanie angielskie: 1984 Książka ta jest dedykowana: Iruingowi Thalbergowi, za pychę; Vladowi Draculi, Wojewodzie na Palach, za pomysł; oraz Edwardowi Tellerowi, za kontekst. PROROCTWO Do roku 2024 dzięki kinu zostanie rozwiązany jeden z najważniejszych podstawowych problemdw - z powierzchni cywilizowanego świata znikną konflikty zbrojne. Z pomocą uniwersalnego języka ruchomych obrazdw na całej Ziemi zostanie ustanowione prawdziwe braterstwo ludzi... Wszyscy ludzie rodzą się równi. D.W. Griffith, 1924 (Reżyser “Narodzin narodu”, adaptacji powieści “The Klansmen”) Muzyka zawsze będzie głosem niemego dramatu. Nigdy nie powstaną filmy dźwiękowe. D.W. Griffith, 1924 W porządku, D.W., przeczytaj to... KRÓTKI METRAŻ Przez głupotę wpakowaliśmy się w ten bigos - dlaczego ona nie może nas z niego wyciągnąć? Will Rogers Wkrótce na ekranach Pierwszy w dolinie pojawił się poszukiwacz plenerów. Jak większość stworzeń, których genetyka była w całości wymyślona przez Gaję, poszukiwacz nie posiadał płci. Nie miał też ust, ani narządów trawiennych, był za to wyposażony w parę kameropodobnych oczu i nieprawdopodobnie rozwinięty zmysł orientacji przestrzennej. Donośnie jazgocząc wrzecionowatymi rotorami, poszukiwacz przeleciał nad doliną, zawisł nieruchomo, a potem powoli zawrócił. U podnóża dwudziestometrowego klifu wypatrzył wartko płynącą rzekę, a na jego szczycie duży płaskowyż, obrośnięty drzewami w ilości znacznie przekraczającej potrzeby nadciągającej Ekipy. Niczym kociak, który znajduje miskę z mlekiem, poszukiwacz poczuł, jak przepełnia go błogie zadowolenie. Plener był idealny. Przeleciał ponad drzewami, spryskując je feromonem wabienia. Potem kilkakrotnie okrążył płaskowyż i obsypał go zarodnikami. Gdy poczuł, że ogarnia go zmęczenie, wylądował na skraju. Jego rotor usechł i odpadł. Poruszał się teraz na długich, pierzastych odnóżach. Co sto kroków zatrzymywał się i przy pomocy spiczastego organu wyrastającego z brzucha sadził w ziemi ziarno. Ostatkiem sił dotarł do drzew i tam umarł. Po upływie dwudziestu obrotów płaskowyż pokryły metrowe krzewy. Pas otaczający teren porosły drzewa klieg. Miały już po dwadzieścia stóp wysokości i wydłużały się w tempie dwóch metrów na obrót. Po upływie czterdziestu pięciu obrotów po śmierci zwiadowcy przybyła ekipa przygotowawcza złożona z cieśli, woźniców i winiarzy. Cieśle byli bezwłosymi zwierzakami wielkości niedźwiedzi grizzli, różniącymi się między sobą wyłącznie ekstrawagancko ukształtowanym uzębieniem. Niektórzy posiadali siekacze takie jak bobry i byli zdolni kilkoma ugryzieniami powalić drzewo. Inni mieli jeden wystający, dwumetrowy ząb, pokarbowany na krawędziach, którym cięli surowe drewno na belki i deski. Byli też cieśle obdarzeni zębami trapezoidalnymi. Potrafili tak obgryźć koniec deszczułki, że powstawał trzpień, gotowy do połączenia z innym elementem. Jeszcze inni mieli zęby w kształcie świdrów. Energicznymi ruchami głów wywiercali otwory na trzpienie. Na Gai grupę czterdziestu cieśli nazywano wspólnotą. Cieśle mieli dłonie podobne do ludzkich, z tym że każdy palec był wyposażony w paznokieć o innym kształcie, przeznaczony do wykonywania różnych czynności. Natomiast wnętrza ich dłoni były tak zróżnicowane, jak ludzkie linie papilarne. U jednych twarde i zrogowaciałe, u innych poryte głębokimi bruzdami lub deseniem, albo wreszcie gładkie niczym jubilerska ściereczka. Dzięki takim dłoniom cieśle mogli heblować i szlifować drewno, osiągając zdumiewającą gładkość powierzchni. Odległość między końcem kciuka a końcem małego palca u każdego cieśli wynosiła dokładnie tyle samo: pięćdziesiąt centymetrów. Po upływie niewielu obrotów pojawiły się pierwsze zarysy przyszłych estrad, studiów dźwiękowych, budynków archiwów i dziesiątek kaplic. Winiarze byli stworzeniami służącymi tylko do jednego celu: opanowywali plener, a tam pożerali kiście małych białych winogron. Rośliny, które rodziły te owoce, winoroślami wprawdzie nie były, ale wydawały z siebie winogrona. Winiarze wyjadali je do ostatka, po czym zapadali w stan odrętwienia, z którego już nigdy się nie budzili. Jednakże po upływie trzydziestu obrotów odciągano z nich wyśmienite białe chablis. O ile związek cieśli mieścił się jeszcze jakoś w przyjętych normach, woźnice byli czymś zupełnie niesamowitym. Przypominali nieco hipopotamy, ale rozmiarami pięciokrotnie przewyższali słonie. Byli lądowymi wielorybami drobiącymi na sześciu odnóżach wystarczająco grubych, by mogli się utrzymać w niskiej grawitacji Gai. Do doliny przybyło ich trzech i z miejsca zaczęli zjadać rośliny, które wyrosły z zarodników wysianych przez poszukiwacza plenerów. A rosło tam wiele gatunków roślin. Każda odmiana wędrowała do innego żołądka. Każdy z woźniców posiadał jedenaście oddzielnych systemów trawiennych. Po oczyszczeniu pola woźnice odchodzili na bok i padali na ziemię, pogrążając się w śpiączce jak winiarze. Ich odnóża drgały przez chwilę, po czym zmieniali się w baniaste pęcherze pokryte szeregami wypustek o oszałamiających kształtach i barwach. Tym zwierzakom otwory gębowe zostawały na dłużej. Gdy dana budowa dobiegała końca, zjadały wspólnotę cieśli. Gaja zawsze dbała o higienę swoich przedsięwzięć. Jednak wszystko ruszyło dopiero wtedy, gdy do akcji powoli wkroczyła ekipa filmowców. Pojawiły się hordy małych i płochliwych boleksdw, które bezmyślnie miotały się na wszystkie strony i bezpłodnie terkotały szpulami, zbyt głupie, by wiedzieć, że trzeba im założyć nowy film. Na widok woźniców zaczynały się bić o dostęp do ich wymion, niczym prosiaki tłoczące się u brzucha zmęczonej maciory. Wydawały przy tym pisk, brzmiący mniej więcej jak: mijt! mijt! mijt! Tuż za nimi pojawiły się arrifleksy, którym towarzyszyli producenci, a po nich majestatyczne panafleksy, każdy ze swoim głównym producentem. Gatunki zajmujące się produkcją nie miały nic do roboty, natomiast ich fotofaunalni sym-bionci obżerali się azotanem srebra, piroksyliną i innymi związkami chemicznymi, które wędrowały do odpowiednich zbiorników. Wszyscy producenci wyglądali mniej więcej tak samo, różnili się tylko rozmiarami. Główni producenci byli najwięksi i tylko oni dysponowali głosem. Od czasu do czasu, z powodów, które miały niewiele wspólnego z porozumiewaniem się, któryś z nich pomrukiwał: uncz, uncz. Kiedy boleksy, arrifleksy i panafleksy już się najadły, na teren budowy zaczęli napływać następni członkowie Ekipy, wymijając cieśli, którzy wykańczali wszystkie prace paznokciami, precyzyjnymi jak szwajcarskie zegarki. Słychać było gęganie dwudziestometrowych ramion mikrofonowych, brodzących uroczyście w tym chaosie niczym bociany. Grupy pomocników operatorów świateł i inspicjentów błyskawicznie rozbiegały się na wszystkie strony, kierując innych na stanowiska pracy. Malarze wysysali barwniki i farby z woźniców, po czym rozsmarowywali je po drewnie długimi perforowanymi ogonami. Przybywały słonie, ciągnąc łomoczące wozy pełne kostiumów, rekwizytów, dywanów, szminek teatralnych i przenośnych przebieralni. Były to prawdziwe ziemskie słonie, wyhodowane z importowanej rasy. Grawitacja na Gai sprawiała, że słonie nie poruszały się ociężale, lecz harcowa-ły, giętkie i swawolne jak koty. Pandemonium nabierało kształtu. Przedostatnie weszły humanoidy, androidy, homunkulusy oraz kilka prawdziwych istot ludzkich, co było sygnałem, że niebawem pojawi się we własnej osobie Sama Pani Reżyser. Niektóre z tych hybryd, które pochodziły od ludzi bądź zostały stworzone w oparciu o ludzkie cechy, były aktorami, inne zwykłymi statystami. Kręciły się wśród nich powłóczące nogami mary, do których wstręt czuły chyba nawet bezmózgie twory. Pojawiło się nawet kilka gwiazd. Luter wpadł gwałtownie, z ogniem w oszalałych oczach, i zabrał swych apostołów prosto do oddzielnej kaplicy. Brigham i jego chłopcy wjechali konno, ale przekonali się, że ich świątynia jeszcze nie jest gotowa. Zewsząd padały oskarżenia i mnożyły się gwałtowne wybuchy gniewu. Pojawiła się Marybaker, po niej Elron. Krążyły pogłoski, że w sąsiedztwie znajduje się Billy Sunday, a może nawet sama Kali. Zanosiło się na niezły festiwal. Kiedy wszystkie boleksy, arrifleksy i panafleksy skończyły jeść, przyłączał się do nich odpowiedni producent i odtąd funkcjonowali jako jedna całość. Przedstawiciele fotofauny, podobnie jak producenci, z wyjątkiem wzrostu, byli do siebie tak podobni, że każdy z nich mógł posłużyć za model pozostałych. Cechą wyróżniającą u panafleksdw był rozmiar pojedynczego, szklanego oka i szerokość horyzontalnego odbytu, która wynosiła dokładnie siedemdziesiąt milimetrów. Panafleksem kierowało tylko jedno pragnienie: kadrować. Dla kadrowania byli gotowi na wszystko - ujeżdżali helikoptery, zawisali na ramionach mikrofonowych, przepływali wodospady w beczce. Powoli namierzali wszystko swym nieruchomym okiem i kiedy ujęcie było gotowe, kręcili film. Gdzieś w ich wnętrznościach mieszały się pod wielkim ciśnieniem: bawełna strzelnicza, kamfora i inne dziwaczne substancje, aby utworzyć celuloidową taśmę, powleczoną fotore-akcyjnymi chemikaliami, pozwalającymi uzyskać kolorowy negatyw. Taśma przesuwała się za okiem panafleksa i podlegała ekspozycji w oddzielnych ramkach, dzięki naciągowi kości i mięśni oraz mechanizmowi zapadkowemu, który z pewnością nie był obcy Edisonowi. Producent dosiadał grzbietu panafleksa i wpatrzony w jego zad oczekiwał na wyłonienie się filmu, który potem zjadał. Aby uniknąć prześwietlenia, wymagało to oczywiście bliskiego kontaktu. Producenta to jednak nie zrażało, ponieważ odczuwał nieprzerwany głód filmu. Po zjedzeniu filmu wywoływał go, a potem obrabiał. Podczas defekacji stworzenia te stawały się gotowym projektorem i dlatego właśnie Gaja nazywała je producentami. Minęło sześćdziesiąt obrotów od czasu, jak poszukiwacz odkrył ten plener i stwierdził, że jest dobry. Agenci prasowi i spece od reklamy powracali z polowań w lasach, obładowani łupami. Były to stworzenia przypominające małpy: jedyne dwa gatunki drapieżne, jakie kiedykolwiek stworzyła Gaja. Gai nie udawały się drapieżniki. Spec ledwie dałby sobie radę w afrykańskiej dżungli. Jednakże na samej Gai większość ofiar nie potrafiła zbyt rączo uciekać, głównie dlatego, że nie było takiej potrzeby. Nie trzeba było tropić, ani nawet zabijać śmieszków, zasadniczego źródła mięsa, ponieważ one w ogóle nie biegały. Można było zdzierać z nich płaty mięsa, nie czyniąc im najmniejszej krzywdy. Podczas przygotowań do pierwszej uczty w kantynie zaskwierczało na tłuszczu wiele steków ze śmieszka, które podano później na długich stołach nakrytych nieskazitelnie białymi obrusami i zastawionych wielkimi kryształowymi dzbanami pełnymi chablis. W oczekiwaniu na przybycie Gai nad całym placem budowy zaległa pełna napięcia cisza, przerywana jedynie ciągłym mijt, mijt, miiiijt podnieconych boleksów, które przepychały się, aby zająć lepsze miejsce. Ziemia zaczęła się trząść. Gaja nadchodziła od strony lasu. Kiedy jej głowa pojawiła się ponad koronami drzew, zgromadzeni kapłani wydali pełne czci westchnienia. Gaja miała piętnaście metrów wzrostu. Lub jak wolała to ujmować: “pięćdziesiąt stóp, cale dwa, błękitne oczy ma”. Były one rzeczywiście błękitne, choć skrywała je para największych okularów słonecznych, jakie kiedykolwiek skonstruowano. Była platynową blondynką. Nosiła na sobie tyle ciężkiego płótna, ufarbowanego na niebieski kolor, ile wystarczyłoby na takielunek dla hiszpańskiego galeonu. Tę sięgającą do kolan suknię wykroili i uszyli dla niej rzemieślnicy wyrabiający namioty. Na nogach miała mokasyny wielkości szerokodennych canoe. Z twarzy i sylwetki nieodparcie przypominała Marylin Monroe. Zanim dotarła do polany, zatrzymała się i otaksowała wzrokiem wszystkich swoich poddanych oraz ich dzieła. Po chwili skinęła głową: była zadowolona. Gdy światła na drzewach klieg zwróciły się w jej stronę, wydatne wargi rozchyliły się w uśmiechu, odsłaniając równe białe zęby wielkości płytek łazienkowych. Szpule wszystkich boleksów i arrifleksów zaterkotały z podziwem. Wybudowane dla niej krzesło ugięło się hałaśliwie pod jej ciężarem. Jej wszystkie ruchy wydawały się spowolnione. Mrugnięcie powieką zdawało się trwać sekundę. Panafleksy nauczyły się sprytnie przyspieszać taśmę, dzięki czemu wydawało się, że Gaja porusza się z normalną prędkością, podczas gdy jej słudzy pomykali prędko jak myszy. Garderobiani wdrapali się na drabiny stojące za jej krzesłem, uzbrojeni w grabie służące do czesania włosdw, wiadra lakieru do paznokci i puszki tuszu do rzęs. Gaja ignorowała ich; do obowiązków garderobianych należało przewidywanie jej ruchów - co nie zawsze im się udawało. Spojrzała na ogromny ekran ustawiony naprzeciwko jej krzesła. Objazdowy Festiwal Filmowy Pandemonium miał się właśnie zacząć. Drzewa klieg poczerniały, odwróciły się, a w całej dolinie pociemniało. Gaja odchrząknęła - co przypominało odgłos silnika diesla - a potem przemówiła kobiecym głosem. Bardzo głośnym, lecz jednak kobiecym. - Puszczajcie - powiedziała. Kronika filmowa Powszechnie wiadomo, że piąta wojna światowa zaczęła się w wadliwej, wartej zaledwie dwadzieścia centów, Molekularnej Matrycy Obwodowej nowo zainstalowanego komputera wojskowego, znajdującego się na głębokości czterech mil pod górą Cheyenne w Wyoming. Śledztwo ostatecznie doprowadziło do mieszkania trzy-dziestoośmioletniego Jacoba Smitha, zamieszkałego w Salt Lakę City, 3400 Tempie. To właśnie Smith testował MMO i pozwolił, aby ją zainstalowano w Zachodnim Bioelektrycznym Szeregu Mózgowym Marka XX “Archanioła”. Archanioł zastąpił wówczas przestarzałego Marka XK w funkcji obrony Terytorium Noworeformowanych Świętych Ostatnich Dni, powszechnie znanego jako “Ziemie Normandzkie”. Był to taki sam apokryf jak opowieść o krowie pani 0’Le-ary. Przeciek dotarł jednak do pewnego gorliwego, młodego reportera pracującego dla jednej ze światowych sieci prasowych i tak stał się tematem wiodącym w nocnym serwisie informacyjnym: “Piąta Wojna Światowa: Dzień Trzeci”. Piątego Dnia Jake Smith pojawił się znowu w wiadomościach po tym, jak żądny krwi motłoch wywlekł go z siedziby policji i powiesił na latarni na Placu Tempie, w odległości zaledwie trzydziestu jardów od pomnika innego sławnego Smitha, nie będącego jednak żadnym jego krewnym. Przed upływem Dnia Szesnastego w wiadomościach pokazywano historyków, którzy debatowali nad tym, czy obecne nieporozumienie należy nazwać III, TV, czy V Wojną Światową, Czwartą Wojną Atomową czy też Pierwszą Wojną Międzyplanetarną. Istniały powody, aby obstawać przy określeniu “międzyplanetarna”, ponieważ podczas pierwszych dni kilka osad z Księżyca i Marsa sprzymierzyło się z niektórymi frakcjami ziemskimi, a parę kolonii La Grange zaczęło nawet ukradkiem organizować wspólną politykę zagraniczną. Jednakże do czasu powieszenia Jake’a Smitha wszyscy pozaziemcy zdążyli zadeklarować neutralność. Ostateczną decyzję podjął analityk z sieci logoprojektów w jednym z biur Konfederacji Wschodnio-Kapitalistycznej, znajdującym się przy Szóstej Alei w Nowym Jorku. Z dnia na dzień arbitrony dla liczebnika V przybrały wysokie wartości pozytywne. V wyglądało seksownie i mogło być skrótem od “Viktoria”, więc ostatecznie przyjęto nazwę V Wojna Światowa. Następnego dnia Szósta Aleja wyparowała. Serwisy światowe oprzytomniały. Przed nadejściem Dwudziestego Dziewiątego Dnia wszystkich nękało pytanie: Czy to jest TO? Pod słowem “to” kryły się takie pojęcia, jak Holokaust, Czterech Jeźdźców, Ostatni Bój, Zagłada Gatunku Ludzkiego. To była trudna kwestia. Nikt nie chciał jednak niczego ostatecznie rozstrzygać, bowiem wszyscy pamiętali jajka rozbite na jakże licznych głowach tych, którzy krakali o końcu świata po wybuchu Przegranej Wojny. Niemniej jednak wszystkie sieci prasowe obiecywały, że to one będą podawać najświeższe wiadomości. Nikt się nie zdziwił, że wojna jest wynikiem usterki technicznej. Atak Terytoriów Normańskich na Cesarstwo Birmańskie był oczywistą pomyłką. Obie walczące strony nie miały do siebie absolutnie żadnych pretensji. Jednakże wkrótce potem, jak zawiodła MMO w Wyomingu, Birmań-czycy mieli już wiele powodów do gniewu. Krążący na niskiej orbicie satelita Moroni VI dotarł w pobliże Tybetu, odpalił wielogłowicowe pociski rakietowe na wysokości pięćdziesięciu mil nad Singapurem i rozpoczął odwrót. Wszystkie sześć głowic rozrzucało za sobą makiety pozorujące, a poprzedzało je dwadzieścia podobnych, choć nieszkodliwych pocisków rakietowych, których zadaniem było ściągnąć na siebie pociski antyrakietowe i lasery. Birmański komputer ledwie zdołał wykryć nadlatującą hordę i wyciągnąć wniosek, że Moroni VI atakuje co najmniej dwanaście celów na powierzchni ziemi. Mniej więcej w tym samym czasie, gdy kończył obliczenia, trzydzieści mil ponad powierzchnią Nowej Południowej Walii eksplodowały głowice o mocy dziesięciu megaton. Gwałtowne promieniowanie gamma wytworzyło impuls elektromagnetyczny, czyli IEM, który zniszczył wszystkie telefony, ekrany, przekaźniki i elektryczne pastuchy od Woodmery po Sidney i sprawił, że kanalizacja w Melbourne zaczęła działać w odwrotną stronę. Potentat Birmański był człowiekiem zawziętym. Jego doradcy próbowali przekonać go, że gdyby Salt Lakę City rzeczywiście dążyło do wojny, wtedy taktyce polegającej na użyciu IEM powinna towarzyszyć bezpośrednia inwazja. On jednak przebywał podczas ataku w Melbourne. Wcale się dobrze nie bawił. Po dwóch godzinach Provo w Utah zmieniło się w radioaktywny gruz, a lunapark w Boneville przestał istnieć. To nie wystarczyło. Potentat nigdy nie potrafił rozróżnić jednej religii Zachodu od drugiej, więc nie chcąc się pomylić, odpalił pocisk rakietowy w stronę Mediolanu w Stanach Watykańskich. W Bazylice Świętego Piotra odbyło się posiedzenie Rady Papieży. Nie w tej starej, którą wyburzono, aby stworzyć miejsce pod budowę bloku mieszkalnego, lecz w nowej, znajdującej się na Sycylii, zbudowanej ze szkła i plastiku. Obradowali przez pięć dni. Szóstego “Trybuna papieska” wydrukowała Bullę Papieską, mocą której w stronę Bangkoku poleciała głowica bojowa “Gabriel”. Papieżyca Elaine nie ogłosiła natomiast innej rezolucji, rezolucji, którą sformułował podczas trwania posiedzenia wi-cepapież Watanabe. - Skoro mamy zamiar uderzyć na I.B. - rzekł Watanabe - to czemu “przypadkiem” nie mielibyśmy posłać jednego z tych rozpieprzaczy na B.R.K.? I tak, wkrótce potem jak naziemny wybuch jednej mega-tony zrównał z ziemią Bangkok, na przedmieścia Potchef-stroom w Burskiej Republice Komunistycznej spadł drugi “Gabriel”. Wydawało się mało ważne, iż zamierzonym celem miał być rzekomo Johannesburg. Tak więc VWŚ, bo takiego skrótu zaczęto niebawem używać, zaczęła się toczyć ruchem wahadłowym, jako że wszystkie strony oczekiwały po kolei, aż ten czy inny kraj przypuści ów totalny szturm, który na wiejskich jarmarkach, festynach i pokazach ogni sztucznych nazywa się strzałem z grubej rury. Spodziewano się, że na bojowe jednostki wojskowe, gęsto zaludnione ośrodki oraz miejsca wydobycia surowców naturalnych spadnie zwarta lawina pocisków nuklearnych, a po niej wszelkie możliwe zarazki i śmiertelne chemikalia. Na początku wojny taki atak przypuścić mogło pięćdziesiąt osiem narodów, ugrupowań religijnych, partii politycznych i innych ludzkich wspólnot. Zamiast tego bomby spadały z częstotliwością jednej na tydzień. Z początku wyglądało na to, że robił to każdy, kto chciał, lecz po trzech miesiącach sojusze ustabilizowały się zgodnie z zadziwiająco tradycyjnymi podziałami. Sieci prasowe zaczęły nazywać strony Kapitalistycznymi Świniami i Komuchami. O dziwo Normanowie i Birmańczycy stanęli ostatecznie po tej samej stronie, Watykan po przeciwnej. Awanturników było wprawdzie więcej - dziennikarze wszystkim nadawali określenia, gdy ujawniali się co jakiś czas i kopali gigantów w goleń. Jednak, ogólnie rzecz biorąc, wojna wkrótce zaczęła przypominać ten rodzaj bójek, które tak bardzo lubili Rosjanie podczas Pierwszej Wojny Atomowej. Kompletnie napompowani wódką, kolejno bili się nawzajem po twarzach, dopóki w końcu któryś nie zwalał się z nóg. Rekord w takiej bójce padł w 1931 roku i nigdy potem nie został pobity, kiedy to dwóch towarzyszy okładało się przez trzydzieści godzin. Ponieważ tygodniowo spuszczano jedną pięciomegatonową bombę - czyli około jednej kilotony na minutę - szacowano, że ziemskie zapasy broni nuklearnej starczą na osiemset lat. Conal “Żądło” Ray był Kapitalistyczną Świnią. Podobnie jak jego koledzy zasadniczo się tym nie przejmował, ale mimo to wolał nazywać samego siebie Kanadyjskim Bekonem. Jako obywatelowi Dominium Kanadyjskiego, najstarszego kraju na Ziemi, Conalowi nie groził pobór do wojska, a przemienienie się w obłok pary w znacznie mniejszym stopniu niż większości ludzi. Żaden kraj nie zajmował się poważnym organizowaniem armii. Wojna nie wymagała już udziału większej liczby ludzi. A na Dominium spadła tylko jedna bomba. Trafiła w Edmonton i Conal zauważył to właściwie tylko dzięki temu, że drużyna Oilersów przestała się pojawiać na meczach Kanadyjskiej Ligi Hokejowej. Nigdy nie dotarło do Conala, że Kanada była niegdyś znacznie większym krajem, a jeśli nawet ktoś mu to kiedyś oznajmił, to fakt ten nie zainteresował go na tyle, aby go zapamiętać. Kanada zwykła się poddawać i dzięki temu przetrwała. Najpierw utraciła Quebec, potem Kolumbię Brytyjską, która stała się częścią Terytorium Normańskiego. Ontario również uzyskało niepodległość, Kraje Nadmorskie zostały przejęte przez EWG, a większość południowej Mani-toby i Saskatchewanu przeszła w posiadanie General Protein, państwa-korporacji. Okrojona Kanada, ze stolicą w Yel-lowknife, gnieździła się teraz między zachodnimi brzegami Zatoki Hudson i podndżami Gór Skalistych. Conal mieszkał na przedmieściach Fort Reliance, w dystrykcie zwanym Ar-tillery Lakę. Fort Reliance miał pięć milionów mieszkańców. Conal od dzieciństwa wyrabiał w sobie dwie pasje: hokej i słuchanie komiksów. W hokeja grał fatalnie, bo był po prostu zbyt gruby i wolny. O jego udziale w meczu zazwyczaj decydowano na samym końcu, a kiedy już grał, stawiano go w bramce, bo teoretycznie trudno jest wstrzelić krążek do bramki, w której stoi ktoś tak opasły. W dniu jego czternastych urodzin jakiś chuligan rzucił mu śniegiem w twarz i Conal odkrył wtedy nową pasję: kulturystykę. Ku zdziwieniu zarówno swojemu, jak i innych był w tym piekielnie dobry. Zanim ukończył szesnaście lat, miał szanse zostać Mr Canada. Udatnie naśladując Charlesa At-lasa, odszukał tamtego chuligana i wepchnął go do przerębli w lodzie pokrywającym pobliskie jezioro. Nikt już nigdy łobuza więcej nie zobaczył. Imię “Conal” w języku celtyckim oznacza “wysoki i silny”. Conal nabrał przekonania, że jego matka nadała mu właściwe imię, chociaż miał zaledwie pięć stóp i osiem cali wzrostu. Pani Ray odziedziczyła ponadto jeszcze coś po swych przodkach, coś co spowodowało, że Conal uległ czwartej namiętności. Dlatego właśnie, w 294 Dniu Wojny, kiedy ukończył osiemnaście lat, zabrał się porannym kursem na sanie, które dowiozły go do międzyplanetarnego portu Cape Churchill, i tam wsiadł na statek lecący na Gaję. Z wyjątkiem podróży do Winnipeg Conal nigdy przedtem nie wyjeżdżał z Kanady. Ta wyprawa trwała dość długo: Gaja znajdowała się w odległości prawie miliarda mil od Artillery Lakę. Bilet był drogi, ale George Ray, ojciec Conala, przestał już stawać na przeszkodzie zachciankom swego syna. Przez trzy lata chłopiec nie robił nic, tylko jadł, grał w hokeja i dźwigał ciężary, pomyślał więc, że to dobrze, że się trochę ruszy. Miliard mil brzmiało całkiem nieźle. Saturn zrobił na Conalu obłędne wrażenie. Jego pierścienie wyglądały na tak twarde, że dałoby się po nich jeździć na łyżwach. Obserwując, jak statek dokuje przy ogromnej, czarnej masie Gai, wyciągnął swój najstarszy komiks, zatytułowany “Złote ostrza”. Była to opowieść o małym chłopcu, który dostał od złego czarownika parę magicznych łyżew, i o tym, jak się uczył na nich jeździć. Na samym końcu chłopiec - który również nosił imię Conal - opanował wreszcie jazdę na tych łyżwach po mistrzowsku i potężnym kopniakiem zrąbał czarownikowi głowę. Conal postukał palcem w linie dźwiękowe obramowujące ostatnią tablicę, usłyszał znajomy chrzęst rozłupywanej czaszki czarownika i zapatrzył się na krew i obrzydliwe cząstki mózgu rozlewające się po stronicy książki. Conal wątpił, by potrafił zabić Czarodziejkę swymi łyżwami, choć na wszelki wypadek zabrał je z sobą. Marzył natomiast o tym, by pokonać ją gołymi rękoma. W przypływie bardziej praktycznego podejścia do życia zabrał z sobą również pistolet. Jego ofiarą miała być Cirocco Jones, były kapitan Statku Kosmicznego Dalekiego Zasięgu “Ringmaster”, ongi Dowódca Dywizjonu Aniołów, Zadnia Matka Tytanii sub rosa, niegdyś Wielka i Potężna, lecz od dawna już zdymisjonowana Czarodziejka Gai, zwana teraz Demonem. To ją miał zamiar teraz wepchnąć do przerębli. Conal szukał Cirocco Jones przez cały miesiąc. Stało się tak po części dlatego, że Demon nie miał ochoty dać się znaleźć, choć aktualnie nie uciekał przed niczym szczególnym. Innym powodem, dla którego trwało to tak długo, był fakt, że Conal, jak wielu przed nim, nie doceniał Gai. Wiedział, że Świat/Bóg jest wielki, ale nie dopasował liczb do prawdziwych rozmiarów terytorium, które musiał przeszukać. Wiedział, że Jones można było zazwyczaj spotkać w towarzystwie tytanii oraz że tytanie zwykle przebywają na terenie zwanym Hyperionem, więc tam głównie prowadził poszukiwania. Po miesiącu przyzwyczaił się już do grawitacji wynoszącej we wnętrzu Gai jedną czwartą ziemskiej i do przyprawiających o zawroty głowy widoków, które roztaczały się w tym mamucim wnętrzu. Dowiedział się też, że żadna ty-tania nikomu nic nie powie o Jones, zwanej teraz przez nie Kapitanem. Tytanie były o wiele większe niż się spodziewał. Te cen-tauropodobne stworzenia odgrywały niepoślednią rolę w wielu komiksach, ale rysownicy portretowali je dosyć dowolnie. Oczekiwał, że zetknie się z nimi oko w oko, podczas gdy w istocie ich przeciętny wzrost sięgał trzech metrów. W komiksach tytanie były rodzaju męskiego albo żeńskiego, jakkolwiek nigdy nie pokazywano ich organów płciowych. W rzeczywistości wszystkie tytanie wyglądem przypominały osoby płci żeńskiej i nie sposób było pojąć naturę ich seksualności. Między przednimi nogami miały albo organy męskie, albo żeńskie - z wyglądu całkowicie ludzkie - a między tylnymi i jedne, i drugie. Przedni organ męski był zazwyczaj osłonięty. Gdy wreszcie zobaczył coś takiego, odniósł to samo wrażenie niedopasowania, jakiego nie doświadczał od czasu swego pierwszego tygodnia ze sztangą. Odnalazł ją w lokalu zwanym “La Gata Encantada”. Był to pub znajdujący się w pobliżu pnia najwyższego drzewa, jakie Conal kiedykolwiek widział. Prawdę powiedziawszy, drzewo to było największe w całym Układzie Słonecznym, a pod nim i jego konarami leżało największe na całej Gai miasto tytanii, zwane Titantown. Siedziała w kącie przy stole, wsparta plecami o ścianę. Towarzyszyło jej pięć tytanii. Grały w jakąś skomplikowaną grę, w której posługiwały się kośćmi i misternie rzeźbionymi figurami szachowymi. Przed każdym z graczy stał galon ciemnego piwa. Kufel stojący przed Cirocco Jones był nietknięty. Gdy tak siedziała zgarbiona na krześle obok tytanii, wyglądała niepozornie, ale w rzeczywistości miała ponad sześć stóp wzrostu. Cały jej ubiór był czarny, łącznie z kapeluszem, podobnym do tego, który nosił Zorro w jednym z ulubionych komiksów Conala. Dzięki temu kapeluszowi jej twarz była nieomal całkowicie skryta w cieniu, z wyjątkiem nosa, zbyt wielkiego, by dał się zakryć. W zaciśniętych zębach tkwiło cygaro, za pasem stalowobłękitna trzydziestka ósemka. Miała jasnobrązową cerę, a jej włosy były długie i poprzetykane srebrzystymi pasemkami. Podszedł do stołu i spojrzał jej w twarz. Nie bał się; długo czekał na tę chwilę. - Nie jesteś czarodziejką, Jones - powiedział. - Jesteś wiedźmą. Przez moment sądził, że jego słowa zagłuszył szczęk i gwar panujący w pubie. Jones ani drgnęła. Niemniej jednak w jakiś sposdb wściekłość, jaka przepełniała jego umysł, wydostała się na zewnątrz i zelektryzowała powietrze. Hałas zaczął stopniowo zamierać. Wszystkie tytanie odwróciły się i utkwiły w nim wzrok. Cirocco Jones powoli uniosła głowę. Conal uświadomił sobie, że patrzyła na niego już od jakiegoś czasu - prawdę powiedziawszy, jeszcze zanim podszedł do stołu. Miała najtwardsze i zarazem najsmutniejsze spojrzenie, jakie kiedykolwiek widział. Jej głęboko osadzone oczy były czyste i ciemne jak węgiel. Nawet nie mrugnąwszy powieką, zlustrowała całą jego postać, od twarzy i obnażonych ramion aż po zawieszonego przy biodrze kolta z długą lufą i dłoń, która otwierała się i zamykała w odległości kilku cali od broni. Wyjęła cygaro z ust i wyszczerzyła zęby w drapieżnym uśmiechu. — A kim ty, do diabła, jesteś? - spytała. — Nazywam się Żądło - odparł Conal. - Przyszedłem cię zabić. — Czy chcesz, abyśmy się nim zajęły, Kapitanie? - spytała jedna z tytanii. Cirocco zbyła ją gestem dłoni. — Nie, nie. To chyba sprawa honoru - powiedziała. — Absolutna racja - rzekł Conal. Wiedział, że jeśli podniesie głos, będzie mówił piskliwie, więc urwał na chwilę, aby uspokoić oddech. Nie chciała pozwolić, aby te zwierzaki wykonały za nią brudną robotę. Wyglądało na to, że mimo wszystko jest godnym przeciwnikiem. — Kiedy tu wylądowałaś, setki lat temu... — Osiemdziesiąt osiem - poprawiła go. — Co? — Wylądowałam tu osiemdziesiąt osiem lat temu. Nie setki. Conal nie dał się zbić z tropu. — Czy pamiętasz, kto ci wówczas towarzyszył? Czy pamiętasz człowieka nazwiskiem Eugene Springfield? — Pamiętam go bardzo dobrze. — Czy wiedziałaś, że on jest żonaty? Czy wiedziałaś, że pozostawił na Ziemi żonę i dwoje dzieci? — Tak. Wiedziałam o tym. — Conal zrobił głęboki wdech i wyprostował się. — Cóż, był moim prapradziadkiem. — Gówno prawda. — Nie żadne gdwno prawda. Jestem jego potomkiem i przyleciałem tu, aby pomścić jego śmierć. — Panie... nie wątpię, że robiłeś w życiu wiele szalonych rzeczy, ale to byłoby twoim największym szaleństwem. — Przebyłem miliardy mil, aby cię znaleźć, i teraz stoimy twarzą w twarz. Sięgnął do sprzączki przy pasie. Cirocco drgnęła ledwie dostrzegalnie. Conal nawet tego nie zauważył. Odpinał właśnie pas. Po chwili rzucił broń na podłogę. Lubił nosić przy sobie tego kolta. Przypiął go zaraz po wylądowaniu, gdy tylko spostrzegł, ilu ludzi chodzi tu uzbrojonych. Przyjemnie było uwolnić się od przestarzałych przepisdw o broni palnej, które obowiązywały w Dominium. - Posłuchaj - powiedział. - Wiem, że masz kilkaset lat, i wiem, że potrafisz nieczysto walczyć. Cóż, jestem gotów stawić ci czoło. Wyjdźmy na zewnątrz i walczmy uczciwie. Na śmierć i życie. Cirocco powoli pokręciła głową. - Synu, nie dożywa się stu dwudziestu trzech lat, jeśli się robi wszystko uczciwie. - Spojrzała ponad jego ramieniem i skinęła głową. Tytania stojąca za nim uderzyła go pustym dzbanem po piwie w czubek głowy. Grube szkło rozprysło się na kawałki, a Conal zwalił się na podłogę usłaną pomarańczowymi odchodami. Cirocco wstała i wsunęła drugi rewolwer za cholewę wysokiego buta. - Sprawdźmy, co to za cwaniak. Była wśród nich tytania uzdrowicielka. Zbadała krwawiącą głowę Conala i obwieściła, że ten człowiek prawdopodobnie przeżyje. Inna tytania ściągnęła plecak z jego ciała i zaczęła go przetrząsać. Cirocco stała obok i paliła cygaro. — Co znalazłaś? - spytała. — Zobaczmy... Kawałek suszonej wołowiny, pudełko naboi broni, para łyżew... i około trzydzieści komiksów. — Śmiech Cirocco był melodią dla uszu tytanii, słyszały go przecież tak rzadko. Wszystkie śmiały się wraz z nią, kiedy puściła komiksy w obieg. Wkrótce w całym lokalu rozległy się szumy i pobrzękiwania, przeplatane trzaskiem gumy balonowej i innymi efektami dźwiękowymi. - Ja odpadam - powiedziała do siedzących przy jej stole. Conal obudził się. Nie wyobrażał sobie, że ból głowy może być tak potworny. Jego ciałem targały wstrząsy. Otworzył oczy. Stwierdził, że wisi głową w ddł nad zboczem o wysokości dwóch mil. Od krzyku rozbolała go strasznie głowa, ale nie potrafił się powstrzymać. Był to piskliwy, dziecięcy wrzask, tak wysoki, że prawie niesłyszalny. Po chwili omal się nie udławił własnymi wymiotami. Ktoś owinął go taką ilością liny, jakby bawił się w pająka. Jedyną częścią ciała, ktdrą mógł ruszać, była szyja, więc mimo że bolała go przy każdym ruchu, wykręcał ją we wszystkie strony i rozglądał się oszalałym wzrokiem. Przywiązano go do pleców jakiejś tytanii w taki sposób, że jego głowa spoczywała na jej ogromnym zadzie. Tytania wspinała się na pionową skalną ścianę. Kiedy opuścił głowę zupełnie pionowo, widział tylne kopyta stworzenia skrabiące się po występach szerokości dwóch cali. Obserwował, jednocześnie z fascynacją i zgrozą, jak jeden z występów obsunął się i w dół poleciał grad kamieni. Patrzył za nim, dopóki nie stracił go z oczu. — Ten sukinsyn wyrzygał mi się na ogon - powiedziała tytania. — Tak? - Dobiegł go inny głos, po którym rozpoznał Cirocco Jones. A zatem Demon siedział gdzieś w pobliżu jego stóp. Miał wrażenie, że zaraz oszaleje. Wrzeszczał, błagał, ale nie reagowały. To było niemożliwe, żeby to stworzenie potrafiło samodzielnie wspinać się po takim zboczu, a jednak robiło to, dźwigając Conala i Cirocco na swoim grzbiecie, i to z taką szybkością, z jaką Conal poruszał się po płaskim terenie. Cdż to za zwierzę ta tytania? Wniosły go do jaskini znajdującej się w połowie drogi na szczyt klifu. Właściwie było to zagłębienie w skale o wysokości dziesięciu stóp i mniej więcej tak samo szerokie, głębokie zaś na czterdzieści. Nie prowadziła do niego żadna ścieżka. Z łomotem zwalono go na ziemię. Nadal tkwił w kokonie ze sznura. Cirocco usadziła go brutalnie. — Za jakąś chwilę będziesz musiał odpowiedzieć na kilka pytań - powiedziała. — Powiem wszystko. — To jasne jak cholera. - Znowu uśmiechnęła się do niego szeroko, po czym uderzyła go w twarz lufą jego własnej broni. Już miał zaprotestować, kiedy uderzyła go ponownie. Cirocco musiała go czterokrotnie uderzyć, dopóki się nie upewniła, że naprawdę stracił przytomność. Uderzyłaby go kolbą, ale w ten sposób celowałaby lufą w samą siebie, a nie po to przeżyła sto dwadzieścia trzy lata, żeby teraz robić tak głupie rzeczy. — Nie trzeba było nazywać mnie wiedźmą - powiedziała. — Nie patrz tak na mnie - odparł Piszczałka. - Ja osobiście zabiłbym go już w La Gata. — Tak. - Usiadła na piętach i zwiesiła ramiona. - Wiesz, czasami zastanawiam się, co może być wspaniałego w dożyciu stu dwudziestu czterech lat. Tytania nic nie powiedziała. Poluźniła więzy opasujące Co-nala i rozebrała go. Towarzyszyła Czarodziejce od wielu lat i znała jej nastroje. Tylna część groty była oblodzona, ale tego dnia panował taki upał, że na kamienne podłoże ściekały strumienie wody. Cirocco uklękła przy kałuży. Spryskała twarz, a potem się napiła. Woda była lodowato zimna. Cirocco spędziła tu wiele nocy, od kiedy sprawy przybrały niefortunny obrót. Miała stos kocy, kilka bel siana, a także dwa drewniane wiadra: jedno służyło za latrynę, drugim nabierało się wodę do picia. Na dwóch hakach wbitych w ściany zawiesiła hamak. Jedynym udogodnieniem była stara, blaszana umywalka. Kiedy Cirocco była zmuszona zostać w grocie na dłużej, zasłaniała wejście do niej ubraniami, zatrzymując w ten sposób suche prądy wstępujące. — Ej, przeoczyliśmy jeden - powiedział Piszczałka. — Jeden co? Tytania rzuciła w jej stronę komiks, który wyciągnęła z tylnej kieszeni Conala. Cirocco złapała go i jeszcze przez chwilę przypatrywała się efektom pracy tytanii. Na środku groty siedział nagi kulturysta przywiązany do grubego pala osadzonego w podłodze. Kostki nóg miał przymocowane do dwóch kołków, które dzieliła odległość jakichś trzech stóp. Był całkowicie bezbronny. Piszczałka przymocował głowę jeńca do pala, obwiązując mu czoło szerokim, skórzanym pasem. Twarz mężczyzny stanowiła jedną miazgę: zaschnięte krople krwi, złamany nos i kości policzkowe. Jednak, zdaniem Cirocco, szczęka pozostała nietknięta. Miał opuchnięte usta, oczy zmieniły się w wąskie szparki. Westchnęła i spojrzała na pomięty komiks. Na okładce widniał tytuł “Czarodziejka Gai” i wizerunek jej dawnego statku, “Ringmastera”, tuż przed katastrofą. Mimo że minęło tyle czasu, z trudem znosiła ten widok. Książka była wyjątkowa, w tym sensie, że wszyscy bohaterowie posiadali imiona i nabywca nie miał prawa ich zmieniać. Większość innych komiksów Conala była opatrzona klauzulą, że ich właściciel może nazwać głównego bohatera swoim imieniem. Bohaterowie byli znajomi: Cirocco Jones, Gene, Bill, Cal-vin, siostry Polo, Młodszy Piszczałka i Mistrz Śpiewu. I naturalnie ktoś jeszcze. Cirocco zamknęła książkę i przełknęła ślinę, aby pozbyć się uczucia drapania w gardle. Potem wyciągnęła się w hamaku i zaczęła ją przeglądać. - Czy naprawdę chcesz to przeczytać? - spytał Piszczałka. - Tego się nie da czytać. Tu nie ma słów. - Cirocco tak naprawdę nigdy nie widziała książki takiej, jak “Czarodziejka Gai”, ale pojmowała zasadę. Kolory jarzyły się, pulsowały albo połyskiwały i były wilgotne w dotyku. W tuszu zatopiono mikroskopijne dymki. Po dotknięciu klawiatury pojawiały się w nich kwestie wypowiadane przez bohaterów. Efekty dźwiękowe zastępowały dawniejsze blurpy, upsy, wrumy, kraki i inne piski. Treść dialogów była jeszcze bardziej beznadziejna od tego, co powiedział Conal w La Gacie, więc Cirocco tylko oglądała obrazki. Opowieść łatwo dawała się zrozumieć. Pomimo sporych uproszczeń była nawet dokładna. Zobaczyła swój statek dolatujący do Saturna. Nastąpiło odkrycie Gai, czarnego kręgu o średnicy trzynastu kilometrów krążącego po orbicie. Statek uległ zniszczeniu i cała załoga, po serii dziwacznych snów, znalazła się we wnętrzu planety. Odbyli przejażdżkę miękkolotem, zbudowali łódź, a podczas żeglugi po rzece Ophion napotkali tytanie. Cirocco z jakichś niewiadomych przyczyn potrafiła śpiewać w ich języku. Cała grupa wplątała się w wojnę z aniołami. Bohaterowie pieprzyli się częściej niż pamiętała. Pojawiło się kilka niezwykle mocnych scen z udziałem Cirocco i Gaby Plauget, a potem jeszcze liczniejsze z Cirocco i Genem Spring-fieldem. Ostatni epizod był zupełnie zmyślony, a pierwszy podany w złej kolejności. Wszyscy byli uzbrojeni po zęby. Nosili przy sobie większą ilość broni niż batalion najemników. Mężczyźni mieli nieprawdopodobnie rozwinięte mięśnie, jeszcze bardziej niż Conal, a kobiety miały piersi wielkości arbuzów, które stale im wyskakiwały ze skąpych skórzanych biustonoszy. Napotykali potwory, o których Cirocco nigdy nawet nie słyszała, i nie zostawiali za sobą nic prócz krwawych szczątków. I nagle to wszystko stało się interesujące. Zobaczyła Gaby, Gene’a i siebie samą wspinających się po jednym z ogromnych kabli, które prowadziły do centrum Gai. Mieli przed sobą jeszcze sześćset kilometrów. Rozbili obóz i wtedy akcja uległa przekłamaniom. Wydawało się, że tworzą trójkąt miłosny, przy czym Cirocco była zaangażowana uczuciowo z obydwoma towarzyszami. Razem z Gaby spiskowały przy ognisku, zapewniając się o swej miłości na śmierć i życie, i mdwiły sobie rzeczy typu: “Och, Gaby, uwielbiam twoje dłonie na mojej gorącej, wilgotnej cipce”. Następnego ranka - choć zdaniem Cirocco ta wyprawa trwała znacznie dłużej - na audiencji u wielkiej bogini Gai, Gene’owi zaofiarowano stanowisko Czarodzieja. Skłonił się pokornie na znak, że je przyjmuje, lecz Cirocco schwyciła go za włosy, odchyliła jego głowę do tyłu i poderżnęła mu gardło od ucha do ucha. Po stronicy polał się strumień krwi, a Cirocco odkopnęła z pogardą odciętą głowę. Gaja, która w tym komiksie przedstawiona została jako istota o zajęczym sercu, mianowała Cirocco Czarodziejką, a Gaby została jej niegodziwą asystentką. Potem działo się jeszcze więcej dziwnych rzeczy. Cirocco westchnęła i zamknęła książkę. — Wiesz co? - powiedziała. - Możliwe, że on mdwi prawdę. — Tak mi się zdawało. — Chyba naprawdę jest zwykłym idiotą. — Cóż, wiesz, jaka jest kara za głupotę. — Tak. - Odrzuciła komiks na bok, podniosła jedno z drewnianych wiader i chlusnęła Conalowi w twarz lodowatą wodą. Budził się stopniowo. Szturchano go i szczypano, ale wszystko wydawało się jakieś nieprawdziwe. Nie pamiętał nawet, jak się nazywa. Wreszcie zdał sobie sprawę, że jest nagi i pozbawiony wszelkich szans na ucieczkę. Miał rozłożone szeroko nogi, nie mdgł nimi ruszać. Nie widział nic, dopdki Jones nie otworzyła siłą jednego z zalepionych krwią oczu. Poczuł bdl. Pas unieruchamiał jego głowę i to też go bolało. Prawdę powiedziawszy, bolało go wszystko. Jones usiadła naprzeciwko niego na wiadrze postawionym do gdry dnem. Przypatrywała mu się obojętnie głębokimi, czarnymi oczyma. W końcu nie mdgł już tego wytrzymać. - Będziesz mnie torturować? - wybełkotał. — Ano. — Kiedy? — Kiedy mnie okłamiesz. Jego myśli płynęły wolno jakby zanurzone w kleju, ale coś w jej spojrzeniu kazało mu się skoncentrować. — Skąd będziesz wiedziała, że kłamię? - spytał. — To jest pewien problem - przyznała. Podniosła ndż i obróciła go tuż przed jego oczami. Lekko przyłożyła jego krawędź do wierzchu stopy Conala i pociągnęła powoli. To nie bolało, ale pojawiła się krwawa kreska. Znowu podniosła ostrze i czekała. - Ostry - zaryzykował. - Bardzo ostry. Pokiwała głową i odłożyła ndż. Wyjęła cygaro z ust, strzepnęła popiół i zaczęła dmuchać na jego koniec, dopóki nie rozjarzył się jaskrawo. Przybliżyła rozżarzoną końcówkę na ćwierć cala do jego stopy. Skóra zaczęła puchnąć i tym razem coś poczuł, zrozumiał, że to nie było zwykłe cięcie nożem. — Tak - powiedział. - Tak, tak, już rozumiem. — Jeszcze nie. - Nie cofnęła cygara. Próbował wyswobodzić stopę z więzów, ale ręka stojącej za nim tytanii przytrzymała ją w żelaznym uścisku. Zagryzł wargi i wywrócił oczy w głąb. Zaczął krzyczeć. Krzyczał długo, a ból nie ustępował ani na chwilę. Nawet gdy wreszcie zabrała cygaro - po pięciu minutach? dziesięciu? - ból nie zmalał. Conal łkał długo i żałośnie. Wreszcie był w stanie spojrzeć. Skóra została wypalona na przestrzeni jednego cala. Spojrzał na Cirocco, która wciąż przypatrywała mu się z kamiennym spokojem. Nienawidził jej. Nigdy nikogo i niczego tak nie nienawidził, jak jej w tej chwili. - To trwało dwadzieścia sekund - wyjaśniła. Zaszlochał, kiedy uświadomił sobie, że ona mówi prawdę. Próbował skinąć głową, próbował powiedzieć, że wie, co to oznaczało, że dwadzieścia sekund to nie jest długo, ale nie potrafił odzyskać władzy nad swoim głosem. A ona czekała. - Jest jeszcze coś, co powinieneś zrozumieć - oświadczyła. - Stopa jest dość wrażliwą częścią ciała, ale nie tą najbardziej wrażliwą. - Wstrzymał oddech, kiedy błysnęła końcem cygara tuż obok jego nosa, trwało to wystarczająco długo, aby poczuł żar. Potem powoli przesunęła paznokciem po jego tułowiu, od brody aż do krocza. Kiedy dłoń się zatrzymała, usłyszał ciche skwierczenie i poczuł zapach palonych włosów. Cofnęła rękę, nie sprawiając mu bólu, i wtedy Conalowi zdarzyła się zdumiewająca rzecz. Nagle przestał ją nienawidzić. Było mu przykro, kiedy czuł, jak jego nienawiść przemija. Nic mu już nie pozostało. Nagi, obolały, torturowany, na czym miałby się oprzeć jak nie na nienawiści? Wsadziła z powrotem cygaro do ust i zacisnęła zęby. - W porządku - powiedziała. - No więc jaki to pakt zawarłeś z Gają? I wtedy znowu się rozpłakał. To trwało wieczność. To było potworne, ale prawda nie mogła go uratować. Ona dopatrywała się w nim kogoś, kim nie był. Przypalała go jeszcze dwukrotnie. Nie przykładała już cygara do czarnej plamy, gdzie zakończenia nerwów zmartwiały, lecz do surowych, napuchniętych krawędzi rany, aż oszalały wrzeszczał z bólu. Po drugim razie skupił całą swoją istotę, aby móc wyznać jej wszystko, co tylko chciała usłyszeć. — Jeśli nie spotykałeś się z Gają - powiedziała Jones - to z kim się w takim razie spotykałeś? Czy to był Luter? — Tak. Tak, to był Luter. — To nieprawda. To nie był Luter. Kto to był? Kto ci kazał mnie zabić? — To był Luter. Przysięgam, że to był Luter. — Czy Luter jest kapłanem? — ...tak? — Opisz mi go. Jak on wygląda? Nie miał zielonego pojęcia, ale wiele mógł się dowiedzieć z jej oczu. Przestały być nieprzeniknione. Można z nich było wyczytać miliony informacji i Conal stał się najlepszym na świecie uczniem oczu Cirocco. Widział zmiany, które oznaczały śmiertelny ból i zapach palonego ciała. Zaczął mówić. W połowie opisu uświadomił sobie, że streszcza “Złote ostrza”, ale nie przestawał, dopóki nie uderzyła go w twarz. - Nigdy nie widziałeś Lutra - powiedziała Jones. - Więc kto to był? Czy to była Kali? Błogosławiony Forster? Billy Sunday? Święty Torąuemada? - Tak! - wrzasnął. - Oni wszyscy - dodał potulnie. Jones potrząsnęła głową i Conal usłyszał, jakby z oddali, odgłos skomlenia. Miała zamiar to zrobić, widział to w jej oczach. - Synu - powiedziała smutnym głosem - okłamujesz mnie, a powiedziałam ci, żebyś nie kłamał. - Wyjęła cygaro z ust, dmuchnęła na nie znowu i przystawiła mu do krocza. Wytrzeszczył oczy, usiłując to zobaczyć. Ból był dokładnie taki, jak sobie wyobrażał. Trudno im było przywrócić go do życia, bo wolał pozostać martwy. W śmierci nie było bólu, żadnego bólu... W końcu jednak się ocknął, na powrót czując znajomy ból. Był zdziwiony, że... tam go nie boli. Nie potrafił nawet się zmusić, aby wymyślić słowo na to miejsce, które ona przypaliła. Patrzyła znowu na niego. - Conal - powiedziała. - Jeszcze raz cię zapytam. Kim jesteś, co tu robisz i dlaczego chcesz mnie zabić? Powiedział jej więc, docierając do prawdy okrężną drogą. Był potwornie obolały i wiedział, że zaraz znowu go będzie torturowała. Nie chciał już dłużej żyć. Czekał go tylko ból, ale po nim miał nastąpi�