Philip K. Dick - Ofiara www.bookswarez.prv.pl MEZCZYZNA wyszedl na ganek i spojrzal w niebo. Dzien byl jasny i chlodny, trawniki pokrywala rosa. Zapial plaszcz i wlozyl rece w kieszenie. Kiedy schodzil po schodach, dwie gasienice, czekajace nan obok skrzynki na listy, z zaciekawieniem zwr�cily sie w jego kierunku. - Idzie - powiedziala jedna. - Nadaj sygnal. Kiedy druga zaczela na to wywijac trzymanymi choragiewkami, mezczyzna przystanal i odwr�cil sie gwaltownie. - Slyszalem - odrzekl. Podni�slszy noge, stracil obie gasienice na zwir pokrywajacy sciezke. Nastepnie rozdeptal je. Ruszyl dalej w strone chodnika. Idac rozgladal sie dokola. Na pobliskiej wisni podskakiwal jakis ptak, dziobiac owoce. Mezczyzna przyjrzal mu sie badawczo. W porzadku? Czy tez... Ptak poderwal sie z galezi. Ptaki sa OK. Z ich strony nic mu nie grozi. Podjal wedr�wke. Na rogu otarl sie o pajeczyne rozciagajaca sie od krzaka az do slupa telefonicznego. Serce zatluklo mu sie w piersi. Szarpnal sie, dziko ml�cac rekami powietrze. Odchodzac, zerknal przez ramie. Spomiedzy lisci powoli wylonil sie pajak, zdajac sie szacowac rozmiary wyrzadzonej szkody. Z pajakami to nigdy nic nie wiadomo. Trudno zgadnac. Trzeba by wiecej fakt�w - jak do tej pory zadnego kontaktu. Stanal na przystanku w oczekiwaniu na autobus, dla rozgrzewki przestepujac z nogi na noge. Autobus nadjechal; mezczyzna wsiadl i kiedy zajal miejsce, ogarnelo go przyjemne uczucie na widok rozgrzanych, milczacych pasazer�w, zapatrzonych obojetnie przed siebie. Poczul, jak ogarnia go uczucie bezpieczenstwa. Usmiechnal sie pod nosem i odprezyl, po raz pierwszy od wielu dni. Autobus powoli podazal ulica. TIRMUS z przejeciem pomachal czulkami. - Wobec tego glosujcie, jesli chcecie. - Przebiegl miedzy nimi i wdrapal sie na kopczyk. - Lecz zanim zaczniecie, pozw�lcie mi powt�rzyc to, co powiedzialem wczoraj. - Juz to slyszelismy - niecierpliwie przerwala mu Lala. - Ruszajmy. Plan mamy dopracowany w najmniejszym szczeg�le. Co nas powstrzymuje? - I o tym chcialbym m�wic. - Tirmus potoczyl wzrokiem po zgromadzonych bogach. - Cale Wzg�rze gotowe jest wystapic przeciwko gigantowi. I po co? Doskonale zdajemy sobie sprawe, ze nie jest w stanie porozumiec sie ze swymi pobratymcami. To wykluczone. Rodzaje wibracji, jezyk, kt�rym sie posluguja, te wszystkie czynniki niemozliwym czynia przekazanie wiedzy, kt�ra posiada o nas czy o naszym... - Bzdura - Lala postapila krok naprz�d. - Giganci swietnie potrafia sie porozumiec. - Nie istnieja zadne dowody na to, aby jakikolwiek gigant rozglaszal dotyczace nas informacje! Niezliczone oddzialy niewzruszenie parly do przodu. - A idzcie sobie - powiedzial Tirmus. - Ale to zmarnowany wysilek. On jest nieszkodliwy - odciety od swiata. Po c�z tracic czas i... - Nieszkodliwy? - Lala wpatrywala sie w niego w oslupieniu. - Czy nie pojmujesz? On wie! Tirmus zszedl z kopca. - Protestuje przeciwko zbednemu uzywaniu przemocy. Powinnismy oszczedzac sily. Kiedys mozemy naprawde ich potrzebowac. Przeprowadzono glosowanie. Zgodnie z przewidywaniami armia byla za wyruszeniem przeciwko gigantowi. Tirmus westchnal i poczal szkicowac na piasku plan akcji. - Oto jego umiejscowienie. Wedlug naszych obliczen ma pojawic sie tam w godzinie zero. Wobec tego, jesli w gre wchodzi m�j punkt widzenia... Kontynuowal, nie przerywajac rysowania. Jeden z bog�w pochylil sie w strone drugiego, dotykajac czulkami jego czulk�w. - Ten gigant. Przeciez on jest bez szans. Nawet mi go zal. W jaki spos�b sie w to wplatal? - Czysty przypadek - drugi usmiechnal sie krzywo. - Wiesz, jak to oni potrafia, pchaja sie we wszystko, co mozliwe. - Tak czy siak, zal mi go. ZAPADL zmrok. Ulica byla wyludniona i mroczna. Na jej skraju pojawil sie mezczyzna, sciskajacy pod pacha gazete. Szedl spiesznie, rozgladajac sie niepewnie dokola. Minal rosnace przy krawezniku drzewo, po czym zwinnie zeskoczyl na jezdnie. Przekroczyl ja i znalazl sie po drugiej stronie. Na rogu natknal sie na pajeczyne rozpieta miedzy krzakiem a slupem telefonicznym. Natarl na nia bez namyslu. Naraz, gdy puscily pierwsze spajajace pajeczyne wl�kna, mezczyzne dobiegl cichy, z lekka metaliczny glos. - ...czekaj! Mezczyzna zamarl. - ...uwazaj... w srodku... zaczekaj... Zacisnal zeby. Dopelniwszy zniszczenia, ruszyl w dalsza droge. Pajak kolysal sie na luznym pasmie, nie spuszczajac z niego oka. Mezczyzna obejrzal sie. - Chrzanie cie - prychnal. - Nie mam zamiaru sterczec tu jak kolek. Podjal wedr�wke wzdluz chodnika, az doszedl do sciezki wiodacej do jego domu. Przemknal nia szybko, starajac sie unikac kontaktu z pograzonymi w ciemnosciach krzakami. Na ganku odnalazl klucz i wlozyl go do zamka. Nagle zawahal sie. W srodku? Lepiej niz na zewnatrz, zwlaszcza w nocy. Noc to niedobry czas. Zbyt wiele zamieszania pod krzewami. To zle. Uchylil drzwi i przestapil pr�g. Przed nim rozciagala sie wykladzina, plama calkowitej czerni. Na wprost siebie, po przeciwleglej stronie rozr�znil niewyrazny zarys lampy. Dzielily go od niej raptem cztery kroki. Wysunal do przodu stope. Zatrzymal sie. Co powiedzial ten pajak? Zaczekaj? Zaczekal wiec, nasluchujac. Cisza. Wyjal zapalniczke i zapalil ja. Naplywaly ku niemu niezliczone zastepy mr�wek, unoszac sie i potegujac na podobienstwo fali. Uskoczyl w bok i wypadl na ganek. W p�lmroku widzial, jak z nieprawdopodobna szybkoscia suna po podlodze. Mezczyzna zeskoczyl na ziemie i popedzil na druga strone domu. W chwili, gdy pierwsze oddzialy mr�wek dotarly na ganek, on pospiesznie odkrecal kurek i rozwijal waz ogrodowy. Potok wody podni�sl je i rozproszyl na boki. Nastawil zraszacz i przez mgielke wody przymruzonymi oczyma obserwowal zajscie. Podkrecil mocniej, obracajac strumieniem na wszystkie strony. - A niech was diabli - wymamrotal przez zacisniete zeby. - Zaczaily sie w srodku. Byl przerazony. W srodku - tego jeszcze nie bylo! Zimny pot wystapil mu na twarz. W srodku. Nigdy dotad nie posunely sie tak daleko. Moze jedna lub dwie cmy i, oczywiscie, muchy. Lecz te byly nieszkodliwe. halasliwe i brzeczace. Morze mr�wek! Z furia polewal je woda az do chwili, kiedy doszczetnie rozbite szeregi nacierajacych zbiegly, by schronic sie w trawie, pod krzewami badz pod domem. Nie wypuszczajac z reki weza, mezczyzna usiadl na sciezce, trzesac sie od st�p do glowy. Naprawde tego chcialy. Nie byl to po prostu akt agresji, spazmatyczny i pelen wscieklosci; to, czego doswiadczyl, bylo wynikiem starannych przemyslen i nader precyzyjnego planu. Zaczaily sie na niego. Kolejny krok naprz�d. Sam B�g nadarzyl mu tego pajaka. Zakrecil zaw�r i podni�sl sie na nogi. Nie dobiegal go zaden dzwieki wok�l panowala zupelna cisza. Naraz cos zaszelescilo w krzakach. Chrabaszcz? Niewielki czarny ksztalt przemknal obok. Rozdeptal go. Pewnie poslaniec. Taki, co to szybko przebiera nogami. Ostroznie wszedl do domu, oswietlajac sobie droge zapalniczka. P�ZNIEJ usiadl przy biurku, z pistoletem od weza w zasiegu reki. Dotknal palcami jego wilgotnej powierzchni. Si�dma wieczorem. Ustawione za jego plecami radio nadawalo jakas spokojna muzyke. Siegnal reka w strone lampy i przesunal ja tak, aby swiatlo padalo na podloge tuz przy biurku. Zapalil papierosa, po czym wyciagnal troche papieru do pisania oraz swoje wieczne pi�ro. Zamyslil sie. A wiec pragnely go zniszczyc; musiala to byc chec wystarczajaco silna, by to az tak dokladnie zaplanowac. Ogarnela go czarna rozpacz. Co m�gl zrobic? Do kogo sie udac? Lub komu zwierzyc? Zacisnal piesci, gwaltownie prostujac sie na krzesle. Tuz przed nim na blacie biurka usiadl pajak. - Przepraszam. Mam nadzieje, ze nie przestraszyles sie tak bardzo, jak w tym wierszu. Mezczyzna wpatrywal sie w niego z natezeniem. - Czy to wlasnie ty? Pajak z rogu ulicy? Ten, kt�ry mnie ostrzegl? - Nie. To byl ktos inny. Przadka. Ja jestem Miazdzyciel. Popatrz na moje szczeki. - Otworzyl i zamknal usta. - Zagryzam ich. Mezczyzna usmiechnal sie. - Szczesciarz z ciebie. - Jasne, ze tak. Czy zdajesz sobie sprawe; ilu z nas przypada na - powiedzmy - akr gruntu. Zgadnij. - Tysiac. - Ot�z nie. Dwa i p�l miliona. Wszystkich rodzaj�w. Miazdzyciele jak ja, Przadki lub Zadlery. - Zadlery? - Sa najlepsi. Chwileczke - pajak zastanowil sie. - Dajmy na to, Czarna Wdowa, zgodnie z wasza nomenklatura. Niezwykle cenna. - Urwal. - Chodzi o jedno. - Co mianowicie? - Mamy pewne problemy. Bogowie... - Bogowie! - Mr�wki, jak je nazywacie. Przyw�dcy. Sa poza nasza sfera wplyw�w. To nader niekorzystne. Zreszta maja fatalny smak - niedobrze sie robi. Musimy pozostawic je ptakom. Mezczyzna wstal. - Ptakom? Czy one?... - C�z, istnieje miedzy nami pewien uklad. Trwa to juz cale stulecia. Opowiem ci. Zostalo nam jeszcze odrobine czasu. W mezczyznie zamarlo serce. - Odrobine czasu? Co masz na mysli? - Nic. P�zniej pojawi sie niewielki problem, to zrozumiale. Pozw�l, niech zaznajomie cie z og�lna trescia. Nie sadze, abys ja znal. - M�w zatem. Zamieniam sie w sluch. - Rzadzili Ziemia calkiem niezle, okolo miliarda lat temu. Widzisz, ludzie przybyli tu z jakiejs odleglej planety. Z kt�rej? Tego to nie wiem. Wyladowali tu i odkryli Ziemie dobrze zagospodarowana. I wtedy wybuchla wojna. - Wiec to my jestesmy najezdzcami? - mruknal mezczyzna. - Owszem. Wojna z obu stron uczynila zwyklych barbarzync�w, zar�wno z nich, jak i z was. Wy zapomnieliscie, jak nalezy atakowac, oni zas zdegenerowali sie do zwartych, zamknietych grup spolecznych, mr�wki, termity. - Rozumiem. - Ci z was, kt�rzy jako ostatni znali cala prawde, przyczynili sie do naszego powstania. Zrodzilismy sie - pajak zasmial sie tym swoim charakterystycznym smiechem - aby odegrac pewna role w tym znaczacym spektaklu. Udaje nam sie utrzymac ich w szyku. Wiesz, jak nas nazywaja? Pozeracze. Oburzajace, prawda? Dolaczyly do nich dwa kolejne pajaki, kt�re spuscily sie po swoich niciach na biurko. Wszystkie trzy zblizyly sie do siebie. - Zapowiada sie powazniej niz myslalem - stwierdzil beztrosko Miazdzyciel. - Nie znalem wszystkich fakt�w. Ten oto Zadler... Czarna Wdowa zblizyl sie do krawedzi biurka. - Gigancie - powiedzial piskliwie - chcialbym z toba porozmawiac. - Slucham - odparl mezczyzna. - Wkr�tce nastapi tu male zamieszanie. Sa w nieustannym ruchu; miliony ich wciaz nadciagaja w naszym kierunku. Chyba zostaniemy z toba przez pewien czas. Wezmiemy w tym udzial. - Rozumiem - mezczyzna skinal glowa. Zwilzyl jezykiem wargi, drzacymi palcami muskajac wlosy. - Czy sadzisz. ze - to znaczy, chcialem spytac, czy istnieja jakiekolwiek szanse? - Szanse? - powt�rzyl w zamysleniu Czarna Wdowa. - C�z, juz dosc dlugo w tym tkwimy. Prawie milion lat. Mamy nad nimi przewage, nawet pomimo oczywistych brak�w. Zwazywszy na nasze uklady z ptakami i, oczywiscie, z ropuchami. - Sadze, ze jestesmy w stanie cie ocalic - oswiadczyl uroczyscie Miazdzyciel. - Tak naprawde to niecierpliwie czekamy na to, co sie wydarzy. Spod podlogi dobiegl ich daleki chrobot, odglos ogromnej liczby malenkich odn�zy i skrzydel, cicho wibrujacych w oddali. Mezczyzna skurczyl sie caly, nasluchujac. - Jestes pewny, ze rzeczywiscie potraficie tego dokonac? - otarl kropelki potu znad g�rnej wargi i podni�sl pistolet od weza, caly czas wytezajac sluch. Dzwiek pod nimi narastal i zaczal coraz wyrazniej grzmiec pod ich stopami. Na zewnatrz szelescily galazki krzew�w i kilka ciem usilowalo dostac sie do srodka przez okno. Odglosy poteznialy z kazda chwila i zdawaly sie juz dobiegac zewszad, z kazdej strony; rosnacy pomruk gniewu i determinacji. Mezczyzna oblakanczo rozgladal sie na boki. - Jestes pewny - powt�rzyl - ze mozecie mnie uratowac? - Och - zmieszal sie Zadler. - Tego nie powiedzialem. Mialem na mysli gatunek, rase... nie ciebie jako jednostke. Mezczyzna wpatrywal sie w niego i trzy Pozeracze nerwowo zadreptaly na swoich miejscach. Kolejne cmy zaczely tluc o szyby. Pod podloga trzeslo sie i huczalo. - Ach tak - odparl mezczyzna. - Przykro mi, musialem zle cie zrozumiec.