Stefan �eromski Z�e przeczucie Od godziny ju� ziewa�em na dworcu kolejowym, oczekuj�c nadej�cia poci�gu. Wytrzeszcza�em z nud�w oczy do kilku po kolei dam, r�wnie� ziewaj�cych w rozmaitych k�tach sali, doczeka�em si� nawet skutku "robienia oka", gdy� jaka� m�odziutka blondynka z bia�ym noskiem, usteczkami jak listki r�y, z oczami jak listki b��kitnej portulaki pokaza�a mi zwini�ty w tr�bk� j�zyk, czerwony jak listek polnego maku - i... nie wiedzia�em, co dalej przedsi�wzi�� dla zabicia czasu. Na szcz�cie wesz�o do sali dwu m�odych student�w, zab�oconych a� do br�d- mierzwinek, zm�czonych drog� i roztargnionych. Jeden z nich szczeg�lnie, jasny blondyn o przecudownym profilu, by� dziwnie rozmarzony czy zrozpaczony. Usiad� w k�cie, zdj�� czapk� i co chwila chowa� twarz w d�onie. Towarzysz kupi� i wr�czy� mu bilet, usiad� obok i co chwila poci�ga� go za r�kaw. - Czeg� rozpaczasz? Jeszcze mo�e by� wszystko dobrze. Anto�, s�yszysz... - Nie... to darmo, umrze, ja wiem... ja wiem... mo�e nawet ju�... - Daj�e pok�j! Czy ojciec mia� kiedy tego rodzaju ataki? - Mia�... od trzynastu lat na serce chory; pi�... czasami. Pomy�l, nas o�mioro, ma�e dziewcz�ta, matka s�abowita. Do emerytury brakuje p� roku... To dola! - Zobaczysz, �e mu przejdzie, Antek!... Dzwonek uderzy�; w sali powsta� zam�t, porywanie pakunk�w, deptanie si� wzajem po odciskach, t�umne odpychanie od drzwi wchodowych szwajcara, gwar i zamieszanie. Wsiad�em do tego samego wagonu klasy trzeciej, w kt�rym umie�ci� si� blondynek student. Kolega odprowadzi� go, posadzi� jak chorego w k�ciku �awki obok okna i usi�owa� pociesza�, cho� mu to nie sz�o i s�owa wi�z�y w gardle. Twarz blondyna drga�a od czasu do czasu kurczowo i powieki zsuwa�y si� na jego zamglone oczy. - Anto�, bracie - m�wi� tamten - zobaczysz no... jak Boga kocham! przekonasz si�, do wszystkich diab��w!... Zadzwoniono po raz drugi i trzeci, pocieszyciel wybieg� z wagonu i, gdy poci�g ruszy�, przesy�a� towarzyszowi dziwne uk�ony, jakby mu grozi� pi�ciami. W wagonie mn�stwo by�o ludzi prostych, �yd�w, dam w salopach szerokich jak Zatoka Biskajska; gadano, zdobywano miejsca ku�akami, palono papierosy. Student stan�� przy oknie i patrza�, patrza�... Za spotnia�� szyb� przesuwa�y si� pasy iskier jak rozpalone do czerwono�ci druty, k��by pary i dymu jak wielkie k�aki waty, kt�re wiatr dar� na strz�py i ciska� o ziemi�. Dymy te wlok�y si� po ma�ych krzakach rosn�cych tam w dole na zmoczonej deszczem ziemi. Zmierzch dnia jesiennego zalewa� krajobraz p�wiat�em, pe�nym jakiej� nieopisanej, pos�pnej melancholii. Biedny, biedny ch�opiec... Patrza� wzrokiem zagas�ym, jakim patrzy pustka smutku bez granic, kt�ry zachodzi a� w dziedzin� m�dro�ci. Wiedzia�em, �e w pustce tej jest jeden tylko rdze� sta�y: - niepok�j. Wiedzia�em, �e na ten rdze� nawija si� cieniutka niteczka nadziei, bardzo d�uga, wybiegaj�ca z jakich� nieznanych krosien, ukrytych poza granicami �wiadomo�ci. Nikogo nie widzia�, nic nie s�ysza� �ledz�c bezmy�lnie k��by dymu. Wiedzia�em, jak mu jest �le, jak wolno posuwa si� dla� poci�g, jaki on zm�czony, jak by ch�tnie teraz p�aka�, gdyby m�g�. Niteczka nadziei �echce mu serce: kto wie? - mo�e wyzdrowieje ojciec, mo�e si� wszystko u�o�y... I nagle - zgad�em ! - krew uciek�a z te j twarzy, wargi zbiela�y i zatrz�s�y si�, szeroko rozwarte oczy z przera�eniem patrza�y daleko, daleko. W przestrzeni martwej dot�d i pustej - co� o�y�o, jakby r�ka z gro��cym palcem wyci�ga�a si� ku niemu, jakby wiatr zawo�a�: - Strze� si�! Nitka nadziei p�k�a i naga, nadmiernie bolesna prawda, w kt�r� nie wierzy� do tej chwili, przeszy�a mu serce jak miecz nagi. Gdybym si� by� w�wczas do niego zbli�y� i powiedzia� mu, �e jestem duchem, kt�ry wszystko wie, �e wiem dobre dla niego wie�ci, �e ojciec jego nie umar� w tej chwili - by�by mi upad� do n�g i uwierzy�. Wy�wiadczy�bym mu �ask� niewys�owion�... Lecz nie poszed�em do niego, nie u�cisn��em mu r�ki. Wola�em przygl�da� mu si� z piln� i nienasycon� ciekawo�ci� brata-cz�owieka. K O N I E C