Strona 1 Susan Amarillas ŚNIEŻNY ANIOŁ Strona 2 Tytuł oryginału: Snow Angel Przekład: Janusz Węgielek Strona 3 Wyoming, 1881 1 Katherine wiedziała już, jak straszliwy błąd popełniła. Dął lodowaty, północny wiatr, który ciskał w jej twarz igiełkami zmrożonego śniegu i wyciskał łzy z oczu. Niżej pochyliła się nad oszronioną grzywą kla- czy. Zawieja szalała. Dziewczyna z rozpaczą uświado- miła sobie, że na powrót jest już za późno. Skostniałymi palcami zebrała na piersiach gumo- wany prochowiec, sztywny teraz od mrozu niczym dykta. Zabezpieczał on wprawdzie przed wiatrem, ale przepuszczał przeraźliwe, kąsające zimno. Pod płasz- czem miała tylko spódnicę do konnej jazdy i baweł- nianą bluzkę. Zebrała całą wolę i próbowała powstrzymać dygo- tanie ciała. Poklepała po szyi dzielną kasztankę. - Uda się nam, Sunrise, musi się udać - powiedzia- ła zdrętwiałymi wargami, lecz z ogromnym przeko- naniem w głosie. Jej słowa porwał kolejny wściekły podmuch wiatru. Spojrzała na groźne, ołowiane wieczorne niebo. Boże, jak ona nienawidziła tego ponurego świstu w uszach, który przypominał już to wycie wilka, już to rozpa- czliwe zawodzenie dziecka. Ale nie mogła poddawać się złudom wyobraźni. Musiała jechać dalej, na prze- kór wszystkim rozszalałym mocom natury. Strona 4 Doprawdy, warta była batów za swoją głupotę. Sa- ma zresztą wymierzyłaby je sobie z prawdziwą przy- jemnością. Ostanie kilka dni były wiosenne i ciepłe, zbyt ciepłe jak na początek marca, powiedziała jej mat- ka. A jednak Katherine, zarzuciwszy na siebie jedynie płaszcz przeciwdeszczowy, wskoczyła na konia i po- gnała do Clearwater. Gdy opuszczała miasteczko, na horyzoncie zaczęły się już gromadzić ciężkie, złowro- gie chmury. Nie zlękła się ich, gdyż była przekonana, że w drodze powrotnej do domu grozi jej co najwyżej przemoknięcie. W Filadelfii takie chmury zawsze przynosiły deszcz. Tu jednak przyniosły nawrót zimy w jej ostatnim, najgorszym paroksyzmie. Wiatr na chwilę zamarł i Katherine rozejrzała się po bezkresnej, płaskiej okolicy. Szron, który osiadł na jej rzęsach, ograniczał wprawdzie pole widzenia, lecz i tak zobaczyła z całą ostrością to najgorsze. Nigdzie ani śladu drogi, najmniejszego znaku wskazującego kierunek, tylko równina, biała niczym śmiertelny ca- łun. Walcząc z wiatrem, musiała zboczyć z traktu i posuwała się teraz w niewiadomym kierunku. Nie- wykluczone, że oddalała się nawet od rodzinnego ran- czo. Ale w żadnym wypadku nie mogła wpaść w pa- nikę. Musiała zaufać Opatrzności, Sunrise i swojej wo- li przeżycia. I znów poczuła na zdrętwiałych policzkach igły śniegu. Jej ciałem wstrząsnął spazmatyczny dreszcz. Prawie zdziwiła się, że nie spadła i jeszcze siedzi w siodle. Zatrzymała klacz na niewielkim wzniesieniu i sta- nęła w strzemionach. Wbijając wzrok w śnieżne wiry, wypatrywała jakiegoś ratunku, domostwa, gdzie ona i Sunrise mogłyby rozgrzać się i przeczekać zamieć. Strona 5 I jakby coś zobaczyła. Mogło to być światło lampy naftowej, płonącej w czyjejś izbie. Serce Katherine wezbrało otuchą. Pchnęła konia w tamtym kierunku. Ale Sunrise nie popędziła. Z trudnością wyciągała nogi z głębokiego śniegu, a natrafiając na nieckę czy usypaną przez wiatr białą, widmową wydmę, zapadała się aż po brzuch. Aby nie upaść, nie czując prawie stóp, dziewczyna musiała trzymać się zgrabiałymi dłońmi łęku siodła. Światełko przybliżało się zbyt wolno, ale Katherine Alicia Thorn nie upadała na duchu. Nie należała zre- sztą do osób, które łatwo z czegoś rezygnują. Dotarła wreszcie do drewnianego ogrodzenia, le- dwie wystającego ponad śnieg. Pomyślała, że jadąc wzdłuż tego płotu, natrafi wkrótce na bramę. Rozu- mowanie okazało się słuszne. Brama na szczęście stała otworem. Katherine wjechała w nią i po kilkunastu metrach ściągnęła wodze. Oczom jej ukazało się przysadziste domostwo z ka- mienia i bali, opierające się wichurze niczym fort na- jazdowi Siuksów. Rozłożysty dach przykrywała gruba warstwa śniegu. Z komina wydobywał się dym, któ- rego smugę łamały ciągle wściekłe podmuchy wichru. Katherine przeniosła wzrok na heblowane, sosnowe drzwi. Ale mimo rozkazu, jaki wydała swojemu ciału, jej prawa stopa nie chciała wysunąć się ze strzemienia. Zauważyła też, że już nie jest jej zimno. Pragnęła choć kilku minut snu. Jeśli się zdrzemnie, to odzyska siły i na pewno zdoła się zsunąć na ziemię i podejść do drzwi. Pozwoliła opaść ciężkim jak ołów powiekom. Jak długo spała, nie miała pojęcia. Obudziła ją Sun- rise, która broniąc się przed zimnem, niespokojnie dreptała w miejscu. Katherine opadła na przemarznie- Strona 6 te stopy. Zabolały, jakby przybito je do ziemi hufna- lami. A potem podobny ból w dłoni, którą uderzyła w drzwi. Ból był tak silny, że głośno jęknęła. Drzwi otworzyły się i stanął w nich mężczyzna. Nie widziała jego twarzy, tylko szerokie ramiona i mu- skularną pierś. - Zabłądziłam w zamieci - wyszeptała przez szczękające zęby. - Mój Boże, kobieto! Pomógł jej wejść do środka. Panujące w izbie ciepło błyskawicznie ścięło ją z nóg. Obwisła na jego ramie- niu. Odpłynęła w sen ku martwej krainie wiecznych lodów i śniegów. Obudziło ją bolesne kłucie w nogach. Leżała na łóż- ku, a obok klęczał mężczyzna i szybkimi ruchami ma- sował jej obnażoną lewą łydkę. Stopa ginęła w roz- pięciu jego koszuli i dotykała podeszwą owłosionego torsu. Po chwili ten sam zabieg powtórzony został na prawej nodze. Katherine poruszyła się niespokojnie. Do bólu do- łączył się lęk i wstyd. - I jak się czujemy, panienko? - zapytał nieznajo- my, nie przerywając masażu. - Proszę mnie natychmiast puścić! - zawołała, pró- bując wyrwać nogę. - To jeszcze trochę potrwa - odparł, po czym bez- czelnie przesunął dłonie aż po jej kolano. - Czy jeszcze czujesz mrowienie i kłucie? - Odwrócił głowę i spo- jrzał na jej twarz. Zobaczyła wpatrzone w nią czarne jak węgiel oczy, obramowane ciemnymi, długimi rzęsami. Ponad wy- sokim czołem falowały włosy granatowe niczym noc- Strona 7 ne niebo. Górną wargę ocieniał mu krótko przycięty wąsik. Prosty nos, smagła cera, szlachetnie zarysowa- ne brwi, wystające kości policzkowe oraz kwadratowa szczęka dopełniały całości. Biła z tej twarzy siła, mę- skość i jakaś bezwględność. Dziwne, ale patrząc na nią Katherine, mimo oburzenia i wstydu, czuła się bez- pieczna. Nieznajomy błysnął zębami w uśmiechu i powtó- rzył pytanie. - Tak... to znaczy nie! - wyrwała nogę i nakryła ją czerwonym kocem. Mężczyzna zachichotał, po czym wstał i jął wpy- chać dół koszuli za pasek obcisłych, brązowych spod- ni. Odwróciła się. Spostrzegła, że leży w samej bieliźnie. Złapała więc wszystkie koce, którymi była okryta i podciągnęła je pod samą brodę. - Gdzie są...? - Czy już cieplej? - zapytał z iskierką rozbawienia w oczach. Ona również poczuła w sobie iskierki. Iskierki cie- pła rozchodzące się pod skórą. - Byłoby jeszcze cieplej, gdybym miała na sobie moje ubranie - odparła ostro. - Spódnica i inne rzeczy ciągle się suszą - pod- szedł do kominka i dołożył kilka polan. - Suche czy mokre, chcę je włożyć - oświadczyła tonem oschlejszym, niż zamierzała. Ostatecznie ura- tował jej życie i była mu za to wdzięczna. Z drugiej jednak strony ten człowiek swoją ironiczną rezerwą i flegmą działał jej na nerwy. Pozwoliła więc sobie na nutkę histerii, z której bynajmniej nie mogła być dum- na. Tym bardziej, że te cztery ostatnie lata w Filadelfii, podczas których opiekowała się sparaliżowaną ciotką Strona 8 i prowadziła sklep modniarski, nauczyły ją, jak sądzi- ła, taktu i opanowania. Jeśli nawet poczuł się dotknięty jej tonem, nie po- kazał tego po sobie. Wydawał się tylko jeszcze bardziej rozbawiony. - Porozmawiamy o tym później. Najpierw przygo- tuję coś na rozgrzewkę. Aby obyło się bez kataru. Usłyszała na deskach podłogi miarowy stukot jego butów. - Co z Sunrise? - zapytała, zanim zdążył opuścić izbę. Spojrzał na nią przez ramię. - Nie rozumiem, panienko... - Pytam o moją klacz. Kiwnął głową. - Bez obaw, proszę. Jest w suchej stajni i przy peł- nym żłobie. Wyszedł, ona zaś w ciszy, jaka zapanowała w izbie, usłyszała wycie i zawodzenie wichru na dworze. Wiatr targał okiennicami, napierał na ściany domu i dobijał się do drzwi. Płonący w kominku ogień rzu- cał ruchome cienie na ściany i sufit. Przybierały one chwilami kształty zwierząt i ludzi, najczęściej jednak maszkar i potworów. Powróciły dawne dziecięce lęki, a wicher wzmagał je jeszcze swym niesamowitym śmiechem, który nagle przechodził w szept, by znów potężnieć w strasznym dudnieniu i poświście. - Oto lekarstwo. Radziłbym nie zwlekać z wypi- ciem. Katherine wzdrygnęła się. Nie usłyszała jego po- wrotu. Bez słowa wyciągnęła rękę po filiżankę, która natychmiast zadzwoniła dnem o spodeczek. - Co się stało? - Popatrzył na jej twarz i natych- Strona 9 miast zrozumiał, że całą jej uwagę pochłaniają jęki, szlochy i chichoty za ścianą. - To tylko wiatr, który miota się pod okapem. - Na polu nie brzmiało to aż tak strasznie. - Bo tam mógł sobie hulać do woli - rzekł siadając na obitej skórą kozetce. - Przypominam o napitku. Zrobiony wedle rodzinnej receptury. Ciągle wsłuchana w potępieńcze zawodzenia wia- tru, Katherine pociągnęła łyk z filiżanki. Otworzyła usta, łzy stanęły jej w oczach, a w gardle poczuła roz- topione żelazo. Minęła dobra chwila, zanim odzyskała oddech. - Nie pijam spirytusu, panie... - McCloud. Logan McCloud. - Biel zębów, którą odsłonił w uśmiechu, kontrastowała z hebanem jego wąsika. - I tenże McCloud ma przyjemność zapropo- nować pani gościnę pod swoim domem. Filiżanka ponownie zadrżała w jej dłoni. Katherine dobrze znała to nazwisko. Nosił je jeden z najwię- kszych hodowców bydła w Wyoming. O ile nie za- wodziła jej pamięć, a w tej konkretnej sprawie nie mogła zawodzić, stał on na czele Stowarzyszenia Ho- dowców Bydła i jako prezes niejednokrotnie przypo- minał jej ojcu, że nie ma tu dla niego miejsca i że naj- lepiej zrobi wynosząc się stąd. Znajdowała się zatem w mateczniku diabła. Musiała dodać sobie odwagi. Uniosła filiżankę do ust. - Proszę nie pić duszkiem, tylko sączyć kropla po kropli. Jeśli nie pomoże, to wówczas uciekniemy się do innych sposobów - jego czarne oczy znów zapło- nęły wesołością. Ta niedwuznaczna aluzja właściwie powinna była ją rozgniewać, ale przemycił ją z takim wdziękiem, że Strona 10 miała nawet ochotę się uśmiechnąć. Oczywiście, nie uczyniła tego. - A teraz, panie McCloud, chciałabym wrócić do sprawy mojego ubrania... - Nie wiem jeszcze, z kim mam przyjemność. - Dlaczego uparcie zmienia pan temat rozmowy? - Ten człowiek doprowadzał ją do rozpaczy. - Ja zmieniam? - Zapytał z udaną naiwnością dziecka. - Wydawało mi się, że właśnie przedstawia- liśmy się sobie. Wymieniła swoje nazwisko z nutą wyzwania w głosie. Uśmiech znikł z jego twarzy. - Thorn? - powtórzył z napięciem w głosie. - Tak, panie McCloud. - Buńczucznie odrzuciła do tyłu głowę. - Hodujemy owce. Zacisnął usta. Zauważyła grę mięśni na jego poli- czkach, jakby przeżuwał tę informację. Czekała, aż ją przełknie. Jej brat, Daniel, nazwał McClouda po prostu łajdakiem, który maczał palce w zabójstwie ich ojca. Trudno jej było w to uwierzyć. Człowiek, który ura- tował ją od niechybnej śmierci, nie wyglądał na zi- mnego mordercę, zaś Daniel wykazywał często skłon- ność do przesady, właściwą piętnastolatkom. - A zatem Charles Thorn był...? - Dotknął palca- mi skroni, jakby nagle rozbolała go głowa. - Był moim ojcem - dokończyła. Niespodzianka za niespodzianką, pomyślał Logan. Nawet nie wiedział, że Thorn miał córkę. Przypomniał sobie groźną minę ranczera. Sprzeczali się o ogrodze- nie z drutu kolczastego, jakim tamten otoczył swoje pastwisko. A potem Thorn został zastrzelony. Było to pięć... nie, cztery tygodnie temu. Strona 11 Przyjechał szeryf z Cheyenne, lecz Logan nie dawał mu dużych szans na znalezienie mordercy. Thorn był jedynym hodowcą owiec w bezkresnej krainie bydła. Te jego cholerne zwierzaki psuły krew wszystkim oko- licznym ranczerom. Każdy w promieniu kilkudziesię- ciu kilometrów mógł pociągnąć za cyngiel. - Słyszałem o śmierci ojca panienki. Wyrazy współczucia, Katherine - jego słowa zabrzmiały cał- kiem szczerze. - Mój ojciec, pragnę zauważyć, nie umarł śmiercią naturalną. Został tchórzliwie zastrzelony. A w tym kraju, zdaje się, nadal wieszają morderców? - To zależy... Popatrzyła z pytaniem w oczach. - Zależy od tego, kto pierwszy dostanie zabójcę w swoje ręce: przedstawiciel prawa czy rodzina ofiary. Obdarzyła go cieniem uśmiechu, który złagodził trochę chłód jej spojrzenia. - Zapamiętam to sobie. Zastanowiła go nuta groźby przebijająca w jej głosie. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie ciąg- nąć dalej tematu, lecz w końcu zdecydował się na wprowadzenie wątku przyjemniejszego od tragicznej śmierci. - Dlaczego do tej pory nie spotkaliśmy się jeszcze? - zapytał. - Ostatnie cztery lata spędziłam w Filadelfii. Słuchał jej tylko jednym uchem. Pochłaniała go uro- da dziewczyny. Miała gardłowy, ciepły głos i ogrom- ne, błękitne oczy. Patrząc na jej twarz, widziało się je- dynie te dwa prześwity błękitu. Siedziała na łóżku owinięta w koce, z włosami w roz- kosznym nieładzie. Na pozór wyglądała na kobietę ocze- Strona 12 kującą na mężczyznę, spragnioną miłosnego zespole- nia. Sęk w tym, że żadna z jego kochanek nie patrzyła na niego jak na śmiertelnego wroga. - Czy na długo zjechałaś w te strony, Katherine? - zapytał, dziwiąc się samemu sobie, że chciałby otrzymać na to pytanie jak najbardziej pozytywną od- powiedź. - Przyjechałam tu na stałe, panie McCloud. - Logan - poprawił ją. - Panie McCloud - powtórzyła oziębłym tonem - jestem panu wdzięczna za jego gościnność i troskę. A jednak, moim zdaniem, nadużył jej pan, rozbierając mnie, gdy byłam nieprzytomna. I po raz trzeci doma- gam się zwrotu moich ubrań. Logan zmusił się do uśmiechu. Rozumiał jej skro- mność i podziwiał opanowanie. - Przede wszystkim rozebrała cię, panienko, moja ciotka, Mary Rosa. Co zaś tyczy się ubrań, to suszą się w kuchni. - To my nie jesteśmy tu sami? - Niestety, nie - odparł tonem zawiedzionego uwodziciela, z satysfakcją zauważając prześliczne ru- mieńce na jej bladych policzkach. - Gdy tylko ciote- czka przekonała się, że ofiara śnieżnej zamieci przeżyje tę noc, udała się na zasłużony odpoczynek - musnął dwoma palcami swoje wąsiki. - Gdybym jednak wie- dział, jak czarujące towarzystwo mnie czeka, zamknął- bym cioteczkę w jej sypialni. - Panie McCloud, czy w rozmowie z kobietą nig- dy nie potrafi zachować pan miary? - zapytała Ka- therine. - Wolę bezpośredniość od sztucznych konwena- nsów. Strona 13 - Niektórzy taką bezpośredniość nazywają arogan- cją. Logan roześmiał się. Nie spotkał jeszcze kobiety, która w tak twardy sposób dyskutowałaby z mężczy- zną. Tym bardziej zdecydowany był nie dać za wy- graną. Katherine wysunęła stopy spod koców. Wyglądało na to, że ma dość siedzenia na cudzym łóżku. - Ja w każdym razie wracam do domu. Inaczej moi najbliżsi rozchorują się z niepokoju. Rzucił okiem na zegar na gzymsie kominka. - Zważywszy, że minęła już północ, a zamieć ani myśli ustać, musisz pozostać moim gościem do rana, panienko. Niestety, ten straszny, denerwujący człowiek zda- wał się mieć rację. Jakby bowiem dla potwierdzenia jego słów wichura przeszła do decydującego szturmu. Wycie zmieniło się w ryk. Pięść niewidzialnego gigan- ta raz i drugi grzmotnęła o drzwi. Ktoś przeraźliwie jęczał, ktoś inny żalił się po sierocemu. Katherine szczelniej owinęła się w koc. Z przerażeniem patrzyła na czarne, oślepłe okno. Czuła się niczym podróżny, osaczony przez watahę wilków i podobnie jak on bez- bronna. Czekała już tylko w straszliwym napięciu na pojawienie się pyska rozjuszonej bestii. - Katherine - rzekł Logan, podchodząc i dotykając jej drżących ramion. Spojrzała na niego oczami pełnymi łez. - Nienawidzę wiatru - powiedziała z gniewem, jak gdyby sam jej bunt mógł poskromić paroksyzmy zamieci. Odgarnął włosy z jej twarzy, próbując uśmiechem dodać otuchy. Strona 14 - Nie lękaj się, jasna panienko. Zaraz przyniosę ci sukienkę i natychmiast poczujesz się dużo pewniej. Kiedy wyszedł, Katherine wpatrzyła się w kąt po- koju, gdzie za ścianą coś grzechotało i tłukło się, jakby psotny dzieciak sprawdzał wytrzymałość swoich no- wych zabawek. Wiedziała już, że gdyby przyszło jej spędzić tę noc w samotności, mogłaby załamać się ner- wowo. Logan wrócił po kilku minutach z brązową wełnia- ną suknią na ramieniu. - Myślę, że coś takiego powinno na razie wystar- czyć. Taktownie odwrócił się, a ona czym prędzej naciąg- nęła zbyt długą i za obszerną sukienkę. Jednak ma- teriał jej był tak delikatny i miły, że faktycznie poczuła się pokrzepiona na duchu. Podziękowała McCloudowi, po czym usiadła na wskazanej jej kozetce. Gospodarz wybrał miejsce na podłodze, opierając się o kozetkę plecami. Wydawał się całkiem rozluźniony i w jak najlepszym nastroju. Niestety, nie można było powiedzieć tego samego o Katherine. Przybrała sztywną postawę, jak na au- diencji w Białym Domu, a w jej zaciśniętych dłoniach skupiło się całe zimno, które wsączył w nią wiatr, kie- dy walczyła z zamiecią. - Co robiłaś na dworze podczas takiej piekielnej za- wieruchy, panienko? - zapytał w pewnym momencie Logan, muskając jej zlodowaciałą dłoń swymi ciepły- mi, niemal gorącymi palcami. Za ten gest współczucia odwzajemniła mu się bla- dym uśmiechem. - Wybrałam się do miasteczka, gdzie miałam kil- ka spraw do załatwienia. Gdy wyruszyłam w dro- Strona 15 gę powrotną, na niebie kłębiły się już chmury, myśla- łam jednak, że przyniosą najwyżej deszcz. Jechałam szybko, ale wiatr był jeszcze szybszy. Nagle wszystko stało się białe. Zgubiłam drogę - wytarła dłonią łzę z policzka. Zanim się spostrzegła, Logan siedział już przy niej i tulił ją w ramionach. Chociaż przez jedną, krótką chwilę nie chciała odgrywać roli dzielnej pannicy. Zło- żyła głowę na muskularnej piersi. Bicie jego serca koiło nerwy. - Myślałam, że już po mnie, że spadnę z konia i za- marznę na śmierć. Było tak zimno, tak straszliwie... - Już dobrze, panienko. Szaaa... szaaa - kołysał ją i tulił, jak gdyby była małą przestraszoną dziewczyn- ką. - Tutaj jesteś bezpieczna. Zaopiekuję się tobą. Dziwne, ale uwierzyła mu. Zaufała temu obcemu mężczyźnie. Poczuła, że nieokreślony lęk odstępuje ją. - W zasadzie nie jestem płaczką i trudno mnie przestraszyć - powiedziała, ocierając kolejną łzę. - Katherine, ta zamieć to nie byle śnieżyca, tylko prawdziwe rozpętanie żywiołów. W takich warun- kach giną nawet mężczyźni. A ty, młoda kobieta, za- chowałaś zimną krew. Jest to godne pochwały. Czuła ciepło jego oddechu na swoim wilgotnym policzku. Uniosła wzrok ku mężczyźnie. Ujrzała w je- go oczach odblaski ognia, płonącego na kominku. - Aniele - wyszeptał, a przez jej ciało przebiegł ożywczy dreszcz, jakby stała na wzgórzu i wdychała pełną piersią wonny powiew majowego wietrzyku. Dotknął palcem jej drżących ust. Pochylił głowę. Niemal już czuła na wargach ostrą szczoteczkę jego wąsów. Nagle czar prysnął. Wróciła rzeczywistość. Kathe- Strona 16 rine uciekła wzrokiem gdzieś w kąt pokoju. Logan westchnął głęboko. Kiedy znów nań spojrzała, uśmie- chał się. Tym razem był to sympatyczny uśmiech. Działał kojąco. - Nie obawiaj się - powiedział w jej włosy, ona zaś nie wiedziała, czy ma na myśli zamieć, czy też samego siebie. Strona 17 2 Katherine otworzyła oczy i zaraz z powrotem je zamknęła, pragnąc poleżeć jeszcze przez chwilę w rozkosznym półśnie. Słyszała płonący na kominku ogień, wdychała zapach smażonej szynki i świeżo pa- rzonej kawy. Poczuła głód. Dotknęła dłonią brzucha i zdumiała się. Nie miała na sobie swojej nocnej, fla- nelowej koszuli, tylko coś, co przypominało sukienkę. Ponownie otworzyła oczy i z bijącym sercem ro- zejrzała się po pokoju. To nie był jej pokój! Gdzie zatem spędziła tę noc? Zawiesiła wzrok na buzującym ogniu. Płonienie wiły się niczym czerwone węże i one właś- nie ożywiły jej pamięć. Ujrzała w wyobraźni błyszczą- ce oczy Logana, a potem wszystko inne, co wiązało się z wczorajszym dniem i wieczorem. Dlaczego zachowywała się wczoraj jak pensjonarka i prawie pozwoliła pocałować się temu obcemu czło- wiekowi? Bo że on chciał ją pocałować, tego akurat była całkowicie pewna. Potrząsnęła z niedowierza- niem głową. Musiała znaleźć jakieś wytłumaczenie swojej wczorajszej słabości. To prawda, była wyczer- pana walką z zamiecią, mrozem i jakoś dziwnie prze- lękniona. W niezwykłych warunkach ludzie potrafią zachowywać się nietypowo. Ale dzisiaj czuła się wy- poczęta, zdrowa i pełna energii. Dzisiaj trzymała sie- bie w ryzach rozumu i woli. Wstała i rozejrzała się po pokoju. Szare światło dnia Strona 18 wsączało się przez okna osłonięte sutymi, koronkowy- mi firankami. Sosnowa podłoga i drewniane ściany błyszczały czystością i żywicą. Ciężkie, toporne meb- le, utrzymane w kolorach przydymionego brązu i cie- mnych zieleniach, świadczyły o niewybrednym mę- skim smaku, ale tu i ówdzie trafiała się kryształowa lampa lub pięknie haftowana narzutka, która przyda- wała całości wdzięku i subtelności. W sumie ten ob- szerny pokój mógł się podobać, a nawet posiadał jakiś niepowtarzalny urok. Katherine podeszła do okna. Na dworze ciągle sza- lała zamieć. Za dnia jej wściekłość nie budziła już ta- kiego lęku. Była dzikością poskromioną przez światło. Nawet wiatr zaprzestał swoich groźnych ryków i tyl- ko skomlał niczym postrzelony kojot. Pomyślała o matce i swoim młodszym bracie. Nie chciała ich utracić. Dość, że ta barbarzyńska kraina za- brała jej ojca. Nie zniosłaby dodatkowego bólu. Najlepiej byłoby, żeby całą trójką przenieśli się do Filadelfii. Murowany dom i sklep modniarski zapew- niłyby im wygodne i dostatnie życie. Ciotka Martha umarła i ktoś musiał zająć się sklepem. Katherine, któ- ra najpierw pracowała w nim, a potem, w czasie cho- roby ciotki, kierowała całym interesem, snuła w związku z zawodem modystki ambitne i daleko- siężne plany. Chciała wprowadzić pewne ulepszenia i podwoić dochody. Miała dopiero dziewiętnaście lat, a już, jak się jej wydawało, znalazła swoje powołanie i swoje miejsce na ziemi. A jednak rozumiała Daniela, który nie chciał opu- ścić rancza. Ostatecznie ojciec harował na nim przez ostatnie pięć lat swojego życia. Sprzedać je, znaczyłoby obrócić wniwecz jego pracę, którą pragnął zapewnić Strona 19 rodzinie lepszą przyszłość. Katherine, podobnie jak jej brat, nie mogła machnąć ręką na ojcowską spuściznę. Pomyślała o nędznym tchórzu, który z zimną krwią zabił jej ojca. Nie chodziło o rabunek, gdyż nie było czego rabować. Nie, ktoś na chłodno zaplanował sobie to morderstwo, by pozbyć się Charlesa Thorna. I ten nędznik, była o tym święcie przekonana, mie- szkał tutaj, w Clearwater. Łzy zakręciły się w jej oczach. Łzy gniewu, żalu, nienawiści. Ale nie był to czas na dziewczyńskie chli- panie. Było zbyt dużo do zrobienia. Najpierw musiała nauczyć się prowadzić ranczo. Jej matka, cicha i dobra kobieta, nie miała na to dość siły. Daniel, mimo swego młodzieńczego entuzjazmu, miał z kolei zbyt mało doświadczenia w sprawach hand- lowych. Pozostawała więc tylko ona, bo wynajęcie za- rządcy nie wchodziło w grę, chociażby z uwagi na brak pieniędzy. Jako ranczerka mogła korzystać z do- świadczenia zdobytego w Filadelfii. Wprawdzie ho- dowla owiec oraz wyrób i sprzedaż kapeluszy to nie było zupełnie to samo, jednak umiejętność nawiązy- wania stosunków z dostawcami, nabywcami, bankie- rami i prawnikami również tutaj mogła się przydać. Po roku, a najwyżej dwóch latach przekaże wszy- stko Danielowi i wróci do Filadelfii. Tam było bowiem jej miejsce i do tego miasta uciekała myślami w ma- rzeniach. Nagle usłyszała za ścianą jakieś ściszone głosy, a za- raz potem brzęk upuszczonej fajerki. Wyposzczony żo- łądek znów zaczął domagać się swych praw. Zebrała więc dół zbyt długiej sukienki i uspokoiwszy nerwy głębokim oddechem, otworzyła drzwi prowadzące do sąsiedniej izby. Strona 20 Logan wyglądał przez okno i był w tej chwili zwrócony do niej tyłem. Miał na sobie zieloną koszulę i czarne obcisłe spodnie. W ubraniu tym zdawał się być jeszcze bardziej barczysty i długonogi niż wczoraj. Przy kuchni stała jakaś kobieta i właśnie wsuwała do pieca brytfankę z ciasteczkami. Jej zwinięte w kok czarne włosy zaczęły już siwieć. Gdy na widok Ka- therine gwałtownie się wyprostowała, okazało się, że ma niewiele ponad półtora metra wzrostu. - Dzień dobry - powiedziała dziewczyna z ner- wowym uśmiechem. Nie była pewna przyjęcia. Na- leżała do rodziny, której w okolicy nie darzono sym- patią. Logan odwrócił się, a kobieta wytarła w fartuch rę- ce. - Dzień dobry - odparła. Prawie matczyny uśmiech rozjaśnił jej twarz. - Proszę, siadaj - wska- zała na jedno z krzeseł przy drewnianym, sfatygowa- nym już cokolwiek stole. -I jak się dzisiaj czujesz, mo- je dziecko? Wczoraj martwiliśmy się trochę o ciebie. - Dziś jestem całkiem... - zaczęła Katherine. - Wielki Boże, ty nie masz nic na nogach! Katherine spojrzała w dół i zobaczyła swoje obna- żone stopy. Wyglądała jak półdzikuska, która wpraw- dzie zgodziła się na noszenie sukienki, ale woli chodzić boso. - Musisz natychmiast coś włożyć. Od tej podłogi strasznie ciągnie. Logan przynieś pannie Thorn jakieś skarpetki. - Z przyjemnością - odparł i wymaszerował z kuchni. Gdy przechodził obok Katherine, zauważy- ła, że jest świeżo ogolony, a jego krucze włosy lśnią od brylantyny.