Strona 1 CAROLINE BURNES Gwiazdkowa afera Tytuł oryginału: Familiar Christinas 0 Strona 2 ROZDZIAŁ PIERWSZY Kiedy stary, kochany Bing Crosby w piosence „Białe Boże Narodzenie" zachwycał się oszronionymi koronami drzew i świątecznymi dzwonkami w śnieżnym pejzażu, na pewno miał na myśli Gwiazdkę taką jak tegoroczna. Do cholery, po co ten biały puch! Z nieba lecą płatki wielkości ćwierćdolarówki i topnieją na wąsach eleganckiego czarnego kocura, który wybrał się na świąteczne zakupy. Oto mój cel: „Istny raj" - królestwo zachwycających, S wspaniałych, cudownych zabawek z całego świata, kraina marzeń każdego malucha. Szkoda, że Jordan nie może być tu ze mną. Z R drugiej strony jednak gdybyśmy przyszli razem, prezent nie byłby niespodzianką. Po tym jak w sierpniu pomogłem Molly i Sulle'emu ocalić Alana, stan mojego konta bankowego znacznie wzrósł. Tych dwoje człekokształtnych zasiliło fundusz powierniczy Kumpla sporą kwotą. Sprawa wymagała interwencji paru osób, ale wreszcie jestem właścicielem platynowej karty kredytowej i zamierzam zrobić z niej użytek! Klotylda na pewno chciałaby mi towarzyszyć, ale musi czynić honory domu w Waszyngtonie. Obowiązki zatrzymują ją w stolicy. Jaka szkoda! Tak czy inaczej mam już dla niej prezent: kasetę z piosenką, „Jingle Bells" w wykonaniu psów. Rany! Cóż za idiotyzm! Pewnie tym pożałowania godnym komediantom na dodatek śmierdziało z pysków. Durnie gotowe na wszystko, byle otrzymać 1 Strona 3 pochwałę - oto najwłaściwsze określenie psów. Wyjątek stanowi stary pchlarz Uzo. Dawał popalić, ale był cwany. Mniejsza z tym. Ilekroć słuchamy z Kloty Idą „Jingle Bells" w wykonaniu psów, po prostu nam odbija. Rzecz w tym, że one zrobią wszystko, byle zwrócić na siebie uwagę. Klotylda twierdziła, że istnieje kocia wersja gwiazdkowej piosenki, ale uznaliśmy oboje, że to komputerowy miks kociego miauczenia. Żaden szanujący się kiciuś nie zniżyłby się do podobnych wygłupów... No, może jednak, gdyby nagrodą była sałatka z krabów i sera. S Przed chwilą zjadłem śniadanie i znów myślę o jedzeniu. Ot, kocie łakomstwo! Peter wziął mnie dziś na ręce i jęknął, że niby R jestem gruby aż strach, więc podniesienie takiego ciężaru to jakoby duży wysiłek. Poczułem się dotknięty, ale zacząłem się zastanawiać, czy systematycznie nie wzbogacać zestawu moich ćwiczeń. Wkrótce Boże Narodzenie, trzeba zrobić miejsce na rozmaite pyszności. O diecie pomyślę jutro, że sparafrazuję ulubione powiedzenie jednej z najroztropniejszych postaci kobiecych w światowej literaturze. Teraz stoję przed wejściem do sklepu. Drzwi się otwierają, wchodzę do środka. Moja platynowa karta przymocowana jest do obróżki, którą noszę na szyi. Zamierzam buszować wśród regałów, póki nie padnę ze zmęczenia. Ludzie, jakie to cudne miejsce! Najbardziej przypadł mi do gustu „Mały weterynarz". Idealny prezent dla Jordan! Światu potrzeba więcej dobrych lekarzy nastawionych przyjaźnie do zwierząt, a ta 2 Strona 4 mała wykazuje nadzwyczajny talent do opieki nad drobnymi stworzeniami. Ma zaledwie pięć lat, lecz to najlepszy wiek, żeby zacząć tresurę małych ludzi. Wolno się uczą, biedactwa. Jordan jest roztropniejsza od pozostałych, ale trzeba nią pokierować, do której to funkcji ja wydaję się wprost stworzony. Jakie piękne dekoracje! Marzenie, nie sklep! Ta Śnieżynka ma piękne nogi. Szkoda, że nie potrafię gwizdać. Święty Mikołaj, któremu asystuje, jest narażony na wielką pokusę: nie w głowie mu zapewne rozdawanie prezentów. Oto prawdziwa piękność o włosach czarnych jak skrzydło kruka. S Nie zamierzam nic kupować w stoisku z zabawkami dla najmłodszych, gdzie krząta się urocza Śnieżynka, ale chętnie popatrzę, R co mają tu do zaoferowania klientom. Dzięki temu mogę się z bliska pogapić na te śliczne nóżki. W obcisłych rajstopach wyglądają wprost bosko. Moim zdaniem Eleonora powinna sobie kupić taki czerwony strój. Wyglądałaby prześlicznie w szkarłatnym kubraczku obszytym przy dekolcie łabędzim puchem. Mamma mia, ale widok! Nadchodzi Święty Mikołaj. Jest zdyszany, można by pomyśleć, że mafia depce mu po piętach. Ojej! Co on wyprawia? Zabrał mojej Śnieżynce worek z zabawkami! Ale numer! Chwycił ją za ramię, w ręku ma pistolet! Wziął zakładniczkę i zamierza ją uprowadzić. Oto sprawa dla superdetektywa Kumpla. Dobra nasza! Porywacz odwrócił się plecami, więc niepostrzeżenie wślizgnę się do worka z zabawkami. Kiedy ten łobuz go otworzy, spotka go niemiła niespodzianka! 3 Strona 5 Paczka zawierająca promocyjne egzemplarze lalek typu Molly Ślicznotka i Słodki Urwis okazała się prawdziwą rewelacją. „Istny raj" - sklep o światowej renomie - zamawiał wyłącznie zabawki najwyższej jakości, więc i te nowe były istnym cudem. Przywieziono je w ostatniej chwili. Podobno coś było nie tak z zamówieniami i fakturami, ale Sylwia nie znała się na tym. Wśród personelu krążyła plotka, że twórca uroczych lalek dostał bzika i w ostatniej chwili próbował wycofać towar ze sprzedaży. Obiecał jakoby, iż tytułem odszkodowania zapłaci za zwróconą mu zabawkę podwójną cenę. Może i był geniuszem, lecz równocześnie jakże niewiarygodnym S kontrahentem! Kiedy nie udało mu się postawić na swoim, zażądał, aby R poddano lalki testom na wykrywanie bakterii i wirusów. Nie ulegało wątpliwości, że facet jest zdrowo stuknięty. W Nowym Jorku pełno jest nieprzeciętnie zdolnych osobników, którzy nie potrafią znaleźć swego miejsca w społeczeństwie. Mimo wszystko lalki poddano drobiazgowej kontroli jakości, a rezultaty okazały się ze wszech miar zadowalające. Z powodu tego zamieszania Sylwia musiała teraz zwijać się jak w ukropie, żeby umieścić te cacka na półce, nim ogarnięci szałem świątecznych zakupów klienci zaczną szturmować stoiska. Były śliczne. Wyjęła Słodkiego Urwisa i ścisnęła lekko. Idealny prezent pod choinkę. Setki maluchów będą wkrótce piszczeć z radości. Gdy wyobraziła sobie zielone drzewko ozdabiane co roku tymi samymi bombkami i łańcuchami, rozespane dzieci otwierające 4 Strona 6 starannie zapakowane prezenty, ogień buzujący na kominku i dobiegające z radia kolędy, zrobiło jej się niedobrze. Jedno wielkie oszustwo! Taka gwiazdka z telewizyjnej reklamówki dobra jest dla naiwniaków, ale niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. Święta to przede wszystkim ogromne rozczarowanie. Sięgnęła do pudła po kolejnego Urwisa. Mięciutka zabawka była pod wieloma względami niezwykła. Kiedy się ją naciskało, miało się wrażenie, że dotyka się żywej istoty. Trudno powiedzieć, jakiego użyto tworzywa, ale efekt był zaskakujący. Każde dziecko chętnie przytuli taką zabawkę albo wypróbuje na niej swoje dziąsła i ząbki. S Masę plastyczną nasączono również substancjami o działaniu antybakteryjnym, wyciągami ziołowymi i witaminami. Lalka miała R bawić, chroniąc dodatkowo zdrowie dziecka. Sylwia postawiła Urwisa na półce tak, żeby jak najlepiej go wyeksponować. Ostatecznie świąteczna oferta miała przyciągnąć jak najwięcej klientów. To ironia losu, że właśnie ja udaję Śnieżynkę w sklepie, w którym przedświąteczne obroty są wprost niebotyczne, pomyślała nieco smętnie. Przyglądała się japońskiej rodzinie, która zapewne przyjechała na Gwiazdkę do Nowego Jorku, by poczuć atmosferę tych niezwykłych dni, a córeczkom, prawdziwym szczęściarom, kupić prezenty w najmodniejszym sklepie z zabawkami. Sądząc po minach dwu ślicznych dziewczynek, spełniały się właśnie ich dziecięce marzenia. 5 Strona 7 Sylwia układała towar na półkach, zerkając ukradkiem na Japończyków. Dziewczynki były tak małe, że pewnie wierzyły jeszcze w Świętego Mikołaja. Wyczytała to z ciemnych oczu, gdy obie wskazały pluszową żyrafę i poprosiły, żeby o niej wspomnieć w gwiazdkowym liście. - Bzdura! - szepnęła Sylwia. Cała ta gadka o Świętym Mikołaju to wyjątkowo okrutny żart z dziecięcej naiwności. Małym Japonkom dopisało szczęście, ale co z dziećmi, które na Boże Narodzenie nie dostaną żadnego prezentu, nie będą miały choinek, gwiazdkowych skarpet na upominki ani świątecznego obiadu? Im zostają pustka, S rozczarowanie i poczucie winy: pewnie nie były dość grzeczne, by Święty Mikołaj je odwiedził. Co przeżywają te biedne maleństwa? R Gwiazdką jest dla nich jednym z najsmutniejszych dni w roku. Sylwia postawiła Molly Ślicznotkę na półce z takim impetem, że dziesięć pozostałych lalek spadło na podłogę. Szybko je podniosła. Cholera jasna, pomyślała, czemu nie zatrudniłam się jako protokólantka sądowa? Miałabym wówczas do czynienia z szarą rzeczywistością, w której czuję się jak ryba w wodzie. Do stoiska podszedł mężczyzna przebrany za Świętego Mikołaja. Zmarszczyła brwi, widząc, że śnieżnobiała broda jest przekrzywiona. Skoro podjął się takiej pracy, powinien ją wykonywać jak należy. Już miała go skarcić, gdy zobaczyła kropelki potu na czole i rozbiegane oczy. Wyglądał dziwnie, więc postanowiła milczeć. - Włóż tu lalki - polecił, jedną ręką chwytając worek, a w drugiej ściskając wycelowany w nią pistolet. 6 Strona 8 Daremnie próbowała odpowiedzieć; głos odmówił jej posłuszeństwa. Stała bez ruchu i wpatrywała się w lufę pistoletu jak zahipnotyzowana. - Rusz się - rzucił ostro. - Szybciej! Osłupiała, gdy chwycił jej nadgarstek i wykręcił rękę. Mimo woli zrobiła obrót, a on przysunął się bliżej, przyciągnął ją i objął ramieniem w talii tak mocno, że omal nie zemdlała z braku powietrza. O kurcze! Tego jej tylko brakowało. No tak, zbliżały się przecież święta, których serdecznie nie znosiła. Hunter Semmes był równie zaskoczony rozwojem sytuacji, jak S pozostali klienci sklepu. Nim zrozumiał, co się dzieje, prawą ręką obejmował w talii skąpo ubraną Śnieżynkę, a lewą trzymał wór pełen R zabawek. Pistolet, który miał przy sobie, stał się bezużyteczny, ale tłum przerażonych matek, wrzeszczących dzieci, a także sparaliżowany strachem personel nie zdawał sobie z tego sprawy. Nikt chyba nie zwrócił uwagi, że broń wpadła do worka i znikła wśród zabawek. Obie ręce miał zajęte, co nie ułatwiało mu sytuacji. - Opróżnij półki - polecił wyrywającej się Śnieżynce. - Wrzuć tu wszystkie lalki. Zamiast protestować, odgarnęła z oczu ciemne włosy i kopnęła go w piszczel. Obcas czerwonego bucika okazał się wyjątkowo twardy. - Nie mam czasu na takie zabawy - mruknął jej do ucha, przysuwając worek do regału. - Oddaj zabawki, to cię puszczę. - Mówił niewyraźnie, bo przeszkadzały mu białe kędziory sztucznej 7 Strona 9 brody. Siłą powstrzymywał się, żeby nie kichnąć, bo wtedy wszystkie jego wysiłki poszłyby na marne. Odetchnął z ulgą, gdy dziewczyna zaczęła wkładać lalki do worka. - Nie wiem, o co ci chodzi, stary, ale pożałujesz własnej głupoty. Hunter chemie przyznałby jej rację. Już teraz było mu głupio, ale nie miał wyboru. Daremnie próbował legalnych sposobów. Ludzie go nie słuchali, nikt mu nie wierzył. Żądanie, by poddać lalki szczegółowym testom, oraz próba wykupienia pierwszej dostawy z „Istnego raju" za podwójną cenę sprawiły, że został uznany za wariata. Policjanci uprzedzili go, że jeśli nadal będzie do nich S wydzwaniać albo nachodzić kierownictwo sklepu, przedstawią mu kilometrową listę zarzutów. Mieli go za pomyleńca, a zatem nie R pozostało mu nic innego jak ukraść lalki. Wściekły opór popędliwej Śnieżynki stanowił poważne utrudnienie. Zerknął na jej ładne ręce. Paznokcie miała pomalowane na czerwono, a kolor lakieru pasował do barwy świątecznego stroju. Gdy wkładała do worka kolejną Molly Ślicznotkę, Huntera ogarnęły żal i głębokie rozczarowanie, ponieważ wiązał z tą zabawką ogromne nadzieje. Gdy półka była już pusta, z trudem pociągnął w stronę drzwi ciężki worek oraz wyrywającą się zakładniczkę. - Odsunąć się! - krzyknął, idąc wolno w stronę wyjścia. - Nie chcę, żeby komuś stała się krzywda. - Na szczęście ci ludzie nie zorientowali się, że jego broń to pistolet na wodę. No właśnie! Z pewnością miał rację, twierdząc, że producenci zabawek jakiś czas 8 Strona 10 temu zabrnęli w ślepy zaułek, skoro pistolet na wodę musiał dziś wyglądać jak śmiercionośne narzędzie. - To najsłynniejszy na świecie sklep z zabawkami. Mamy świetną ochronę. Nie łudź się, że zdołasz stąd wyjść, wlokąc za sobą wór pełen lalek - perorowała Śnieżynka. Hunter zdawał sobie z tego sprawę. Wcale nie zamierzał uciekać z łupem. Chciał tylko wzbudzić zainteresowanie policji oraz mediów i w ten sposób ostrzec przed śmiertelnym niebezpieczeństwem, w które nikt dotąd nie chciał uwierzyć. Nie był pomyleńcem, idiotą ani szalonym dziwakiem. Ktoś go szantażował, uprzedzając bez ogródek, S co zrobi z lalkami. Nie było żadnych dowodów, ponieważ groźby padły w czasie rozmowy telefonicznej. Gdy Hunterowi udało się R zmusić urzędników, aby podjęli energiczne działania i poddali testom laboratoryjnym parę lalek, badania niczego nie wykazały. Uznano go za maniaka i samotnika, który nie przebierając w środkach, próbuje obrzydzić ludziom Gwiazdkę. Wyszedł ze sklepu, obejmując ramieniem szczupłą talię dziewczyny. Już miał ją puścić, gdy usłyszał huk wystrzałów. Odwrócił się, a Śnieżynka znieruchomiała w jego uścisku. Nim zebrał myśli, odłamki tynku posypały się na ziemię ze ściany za ich plecami. Ktoś do niego strzelał! Dziewczyna zaczęła się wyrywać ze zdwojoną energią. Odpychała go i wyrywała się jak dzika kotka. Rozczochrane jedwabiste włosy zasłaniały mu widok. Nie miał wyboru - musiał przycisnąć ją mocniej; nagle poczuł, że jej piersi przylgnęły do jego ramienia. 9 Strona 11 - Nie ruszaj się - burknął. Po kolejnych strzałach z fasady znów posypały się kawałki tynku. Kilka drobnych odłamków trafiło Huntera w ucho. Przechodnie zbili się w gromadę, krzyczeli coraz głośniej. Hunter aż drgnął zaskoczony, gdy usłyszał słaby jęk. Dziewczyna znieruchomiała, a potem niespodziewanie osunęła się w jego objęcia. Głowa opadła jej na ramię i nagle zobaczył krew płynącą z rany na czole, blisko skroni. Śnieżynka była ranna. Trafiła ją kula albo kawałek muru. Hunter wziął ją na ręce i przerzucił przez ramię worek z zabawkami. Nie mógł jej zostawić na chodniku. Pociski grzechotały o, betonową kostkę. Pospiesznie wrzucił do S furgonetki zakładniczkę i worek z lalkami, a potem wskoczył za kierownicę. Żeby nie utknąć w korku, z piskiem opon odjechał w R stronę obwodnicy, na której nie było ograniczenia szybkości. Główne ulice były okropnie zatłoczone, bo przed świętami Nowy Jork zawsze ogarnia świąteczna gorączka. Z oddali dobiegało już przenikliwe zawodzenie policyjnych syren. Sylwia stopniowo odzyskiwała przytomność. Uświadomiła sobie, że leży w jakimś pojeździe, a kierowca gna na złamanie karku. Z trudem uniosła powieki i rozejrzała się po wnętrzu furgonetki. Obok leżał worek z zabawkami; coś się w nim poruszało. Nadal była oszołomiona, więc zamiast się przestraszyć, ogarnięta ciekawością, wyciągnęła rękę i rozwiązała sznurek. Czarny kot wysunął łebek z worka i popatrzył na nią wielkimi złocistymi oczyma. - Skąd się tu wziąłeś? - zapytała. Kierowca ubrany w strój Świętego Mikołaja usłyszał jej głos i na moment odwrócił głowę. 10 Strona 12 - Leż i nie ruszaj się - rzucił ostro. Sylwia wcale nie zamierzała wstawać. Miała wrażenie, że to senny koszmar. A może umarła i od razu trafiła do najniższego kręgu piekieł? Nie znosiła Gwiazdki. Działały jej na nerwy radosny nastrój tego święta, szaleństwo zakupów i hipokryzja ludzi składających sobie konwencjonalne życzenia. Najbardziej denerwował ją Święty Mikołaj. Ależ z niego oszust! Proszę bardzo, wreszcie pokazał swe prawdziwe oblicze. Porywacz i złodziej! Kiedy tak się gorączkowała, miała świadomość, że nie myśli logicznie. Próbowała sobie przypomnieć, jak doszło do tego, że leży S teraz na podłodze furgonetki. Kim jest mężczyzna z białą brodą pędzący tak szybko, że pasażerka obija się o ściany niczym worek z R ziemniakami? - Proszę natychmiast zatrzymać samochód! - krzyknęła, gdy rzuciło nią gwałtownie przy kolejnym ostrym skręcie. Nim zrozumiała, co się dzieje, auto wjechało do tunelu, a kierowca niespodziewanie zahamował. - Jak sobie życzysz. Nie ruszaj się - burknął. - Nie mam zamiaru słuchać złodzieja i przebierańca -odparła, wspierając się na rękach, żeby wstać. Okropnie bolała ją głowa. Czyżby została uderzona? Co się stało? Pamiętała tylko, że mężczyzna w stroju Świętego Mikołaja trzymał ją mocno, idąc w stronę drzwi sklepu. Chciała usiąść, ale ból stał się nie do zniesienia. Dotknęła ręką skroni i poczuła lepką wilgoć. Od razu wiedziała, że to krew. Nagle przypomniała sobie o strzelaninie. 11 Strona 13 - Jestem ranna - szepnęła, raczej zaskoczona niż przerażona. Kierowca podszedł bliżej i ukląkł obok niej. Oczy, widoczne pod białymi krzaczastymi brwiami, były łagodne i współczujące, a palce fachowo badały ranę. - Zostałaś postrzelona, więc nie mogłem cię zostawić na pastwę losu - wyjaśnił, sprawdzając, jak głęboka jest rana. - Trudno powiedzieć, czy zaatakowała nas policja, czy może ktoś inny. - Gdybyś mnie w to nie wciągnął, byłabym teraz cała i zdrowa. - Przepraszam - wymamrotał ze wzrokiem utkwionym w jej skroni. S - Zostaw mnie w spokoju! - Próbowała odsunąć jego dłoń. - Spokojnie. - Zmusił ją, żeby położyła się znowu na plecach, i R lekko przytrzymał. - Obrażenia nie są poważne, ale trzeba założyć kilka szwów. - Ciekawe, kto się tym zajmie - powiedziała, jeszcze bardziej rozzłoszczona, ponieważ zabrakło jej sił, żeby go odepchnąć. W „Istnym raju" pracowała za krótko, by przysługiwało jej ubezpieczenie zdrowotne. Nie miała pieniędzy na wizytę u chirurga. - Ja to zrobię - odparł stanowczo. - Jestem lekarzem -dodał, zdejmując białą brodę. Sylwia zobaczyła urodziwą twarz. Policzki były gładko wygolone, rysy bardzo męskie, kości policzkowe wyraźnie zaznaczone. Oczy koloru czekolady patrzyły na nią z zainteresowaniem i troską. Przyglądając mu się uważnie, doszła do wniosku, że z taką twarzą mógłby zostać modelem i trafiłby pewnie na okładki renomowanych czasopism. 12 Strona 14 Hunter ujrzał w niebieskich oczach zdziwienie, a potem lęk. Niemal czytał w jej myślach. Z pewnością uznała, że jest zakładniczką szaleńca przebranego za Świętego Mikołaja, który na dodatek podaje się za lekarza. Nic dziwnego, że tak się przestraszyła! - Jestem pediatrą - tłumaczył i naprawdę potrafię założyć kilka szwów. - Jasne, cwaniaczku. A kto ci będzie asystować? Renifer Rudolf? Hunter westchnął ciężko. Anielska twarz, ale charakterek paskudny. Ta dziewczyna miała bardzo niewyparzony języczek. Zastanawiał się, jakie życiowe przejścia sprawiły, że stała się nieufna i S opryskliwa. Wycie policyjnych syren odwróciło na moment jego uwagę. R Słyszał je coraz wyraźniej. Dzisiejsza akcja zakończyła się niepowodzeniem. Nie zamierzał brać zakładniczki, ale mimo woli wszedł w konflikt z prawem i musiał uciekać przed glinami. - Opatrzę ci ranę, a potem możesz iść - powiedział. - Sądzisz, że dam się nabrać na czcze obietnice? - Nie oszukuję, to szczera prawda. Nie zamierzałem cię ze sobą zabierać, ale byłaś ranna, wiec musiałem udzielić ci pomocy. Nie wiem, czy to niecierpliwy gliniarz, czy jakiś inny dureń nie wytrzymał nerwowo i wyciągnął broń, ale istniało spore prawdopodobieństwo, że jeśli znajdziesz się na linii ognia, zginiesz od kuli. Gdy w ciemnoniebieskich oczach pojawił się błysk zrozumienia, Hunter odetchnął z ulgą. Jednak już po chwili spojrzenie dziewczyny stało się ponownie gniewne i wrogie. 13 Strona 15 - Dobra, dobra! Mam uwierzyć, że nie zamierzałeś brać zakładniczki, kiedy wtargnąłeś z bronią w ręku do sklepu z zabawkami? Masz pistolet jak James Bond. - Zabawne, że o tym wspomniałaś - powiedział, z trudem zachowując powagę. - To imitacja jego pistoletu. Kupiłem ją wczoraj w „Istnym raju". Kosztowała dwanaście dolarów i dziewięćdziesiąt centów. - Zauważył, że ponownie spojrzała tak, jakby jego słowa trafiały jej do przekonania. - Zajrzałem tam wieczorem, żeby dopracować plan odzyskania moich lalek. Nie był pewny, czy dziewczyna od razu zrozumie, w czym S rzecz. Gdy nie zadała żadnego pytania, zadowolony uznał, że jest co prawda wściekła, ale myśli logicznie. R - Twoje lalki? - Nie kryjąc wątpliwości, uniosła wysoko ciemne, ładnie zarysowane brwi. - Jesteś tym szalonym wynalazcą? - Hunter chciał powiedzieć coś na swoją obronę, ale zmienił zdanie. Po co się wysilać? Szkoda czasu. - Przeglądałam faktury, z których wynika, że lalki są już własnością szefowej sklepu. Zapłaciła ci za nie - ciągnęła Sylwia. - Są naprawdę udane. Dostałeś za nie sporo forsy, więc używaj życia. - Nie chodzi o pieniądze. „Istny raj" rzeczywiście mi zapłacił - przyznał Hunter, niepewny, czy dziewczyna zechce go wysłuchać do końca - lecz nadal jestem za nie moralnie odpowiedzialny. - Mylisz pojęcia! Zabawki niewiele mają wspólnego z zasadami moralnymi i poczuciem odpowiedzialności -stwierdziła z wahaniem. - 14 Strona 16 Chcesz powiedzieć, że na tych lalkach ciąży fatum? Ojej, pewnie ożywają, aby znęcać się nad ludźmi! Tyle w mej goryczy i sarkazmu, a jednak zachowała odrobinę poczucia humoru... Tak mu się przynajmniej wydawało. - Moje lalki same w sobie nie stanowią zagrożenia. Problem w tym, co z nimi zrobiono... Prawdopodobnie dotyczy to tylko kilku z nich. Sylwia tym razem wydawała się szczerze zainteresowana jego słowami. - Jak to? Zostały uszkodzone? S Znów stała się podejrzliwa. Może zadawała sobie pytanie, czy ma do czynienia z wariatem. R - Długo pracowałem nad tworzywem, z którego są zrobione. Wzbogaciłem je substancjami o działaniu bakteriobójczym, ekstraktami ziołowymi i witaminami. Receptura jest naprawdę unikalna. Sądziłem, że to wspaniałe osiągnięcie. - Obserwował uważnie dziewczynę, która podnosiła się powoli, jakby zamierzała usiąść. Jeszcze chwila i ogarnie ją strach, a wtedy jego wywody przestaną ją interesować. Musiał krótko przedstawić sprawę. Trudna sprawa, ale zważywszy, że po raz pierwszy ktoś gotów był uwierzyć w jego opowieść, gra była warta świeczki. - Wszystko szło jak z płatka, aż tu przed tygodniem zadzwonił do mnie anonimowy rozmówca i oznajmił, że jeśli nie wycofam lalek ze sprzedaży, kilkoro dzieci na tym ucierpi. Z rozmowy nie można się było zorientować, 15 Strona 17 czy facet zna skład tworzywa, czy też... Mniejsza z tym. Dość, że postanowiłem wycofać ze sklepu moje zabawki. - Badania laboratoryjne wypadły pomyślnie. - Owszem, ale testom poddano tylko dwie lalki - odparł z naciskiem. - Wczoraj po południu znów miałem dziwny telefon. Dowiedziałem się, że dwoje dzieci, które dostały w prezencie moje lalki, poważnie zachorowało. - Jak zaczarowany wpatrywał się w lśniące niebieskie oczy. - Ich życie jest w niebezpieczeństwie. Nie ulega wątpliwości, że choroba ma bezpośredni związek z lalkami. - Westchnął głęboko. - Jestem gotów na wszystko, byle je odzyskać. S Dzwoniłem wiele razy do „Istnego raju", ale uznali mnie za szaleńca. Kiedy słyszą nazwisko Semmes, po prostu odkładają słuchawkę. R - A policja? - zapytała Sylwia. - Próbowałem, ale mnie wyśmiali i potraktowali jak maniaka. Zrobili przecież podstawowe testy, a te niczego nie wykazały. Uchodzę za wariata albo głupka. Wydzwaniałem do sędziów i polityków, zwróciłem się nawet do naczelnego lekarza kraju. Wszyscy zgodnie wpisali mnie na swoją listę nieszkodliwych pomyleńców, więc postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce. - Czy lalki rzeczywiście stanowią zagrożenie? - mruknęła Sylwia, a Hunter omal jej nie uściskał, bo w końcu uwierzyła mu na tyle, aby wypytywać o szczegóły. - Najgorsze - odparł - że nie mam pojęcia, co się stało i przy ilu egzemplarzach ktoś majstrował. 16 Strona 18 - Czy jest możliwe, że coś zawiodło w procesie produkcji? - Podniosła się, bo na siedząco łatwiej było jej zebrać myśli. - Sam nie wiem - odparł z wyraźną rozpaczą w głosie. - Nie mam żadnych poszlak. I tak na pewno uważasz mnie za szaleńca, więc powiem ci wszystko. Moim zdaniem ktoś włamał się do pracowni i dodał czegoś do tworzywa, z którego produkuję lalki. Sądzę, że to była trucizna. R S 17 Strona 19 ROZDZIAŁ DRUGI Trucizna w lalkach, i to w przeddzień Gwiazdki! Ale numer! Przecież to gorsze od najnikczemniejszych planów, które ten łajdak Moriarty knuł przeciwko Sherlockowi Holmesowi. Z drugiej strony jednak nasz pan doktor, alias Święty Mikołaj słusznie podkreślił, iż wielu ludzi uważa go za wariata. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że urocza Śnieżynka nie jest na tyle naiwna, by przyjąć za dobrą monetę wszystkie jego opowiastki. Z pewnością nie da się nabrać, bo jej śliczne niebieskie oczy ożywia błysk prawdziwej inteligencji. Nie S zapominajmy również, że ma teraz do pomocy mnie. Najpierw trzeba się wydostać z furgonetki, a potem zobaczymy, R jak ten facet radzi sobie z igłą i chirurgiczną nicią. Od lat przyglądam się doktorowi Doolittle, kiedy zszywa rany zwierzaków będących jego pacjentami, więc potrafię odróżnić właściwie założone szwy od zwykłej amatorszczyzny. Moja Śnieżynka paskudnie oberwała, rana na głowie jest głęboka. Chyba wślizgnę się znowu do worka. Wysiadając z auta, doktorek na pewno zabierze go ze sobą. Zobaczymy, dokąd zaprowadzi dziewczynę. Jeśli jej szybko nie uwolni, zacznę działać. Sylwia popatrzyła na wyciągniętą rękę mężczyzny. Już miała ją ująć, ale przypomniała sobie o zasadzie ograniczonego zaufania, którą wpoiło jej życie. - Dam sobie radę - rzuciła krótko. 18 Strona 20 - Nie wątpię. Chciałem się przedstawić: Hunter Semmes - odparł z przepraszającym uśmiechem. Tyle w nim było uroku, że natychmiast zrobiła się podejrzliwa. Lekarze rzadko przybierają pojednawczy ton. Odkąd zaczęła pracować jako ekspedientka, miała do czynienia z wieloma klientami wykonującymi ten zawód. Zazwyczaj byli pyszałkami, którym wiecznie brakło czasu. Sądzili, że za pieniądze można kupić wszystko, co nadaje życiu sens. Uderzyło ją, że Hunter Semmes zachowuje się inaczej. Może nie jest lekarzem? - Jak się nazywasz? - Śnieżynka. A co, nie widać? S Zachichotał cicho, a potem cofnął się, robiąc jej przejście, jakby zachęcał, żeby wstała i wysiadła z furgonetki. R - Nie zamierzam cię wypytywać. Strój Śnieżynki był mocno wydekoltowany. Sylwia pomyślała z irytacją, że doktorek ma się na co pogapić. Coraz bardziej nienawidziła Gwiazdki. Do diabła z tą obcisłą kiecką! Wysiadła z samochodu i zobaczyła obszerne pomieszczenie, które mogło być wielkim garażem albo magazynem. Pod jedną ze ścian leżały starannie poukładane pudła opatrzone napisem: „Semmes - wytwórnia zabawek, Nowy Jork, Trzydziesta Czwarta Ulica". Zaintrygowana starała się dokładnie zapamiętać ten adres, lecz na wszelki wypadek udawała oszołomioną i roztargnioną. Gdy się stąd wydostanie, natychmiast zawiadomi policję. 19