Charlton Blake - Czaropis tom 1
Szczegóły | |
---|---|
Tytuł | Charlton Blake - Czaropis tom 1 |
Rozszerzenie: |
Charlton Blake - Czaropis tom 1 PDF Ebook podgląd online:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd Charlton Blake - Czaropis tom 1 pdf poniżej lub pobierz na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Charlton Blake - Czaropis tom 1 Ebook podgląd za darmo w formacie PDF tylko na PDF-X.PL. Niektóre ebooki są ściśle chronione prawem autorskim i rozpowszechnianie ich jest zabronione, więc w takich wypadkach zamiast podglądu możesz jedynie przeczytać informacje, detale, opinie oraz sprawdzić okładkę.
Charlton Blake - Czaropis tom 1 Ebook transkrypt - 20 pierwszych stron:
Strona 1
Blake Charlton
Strona 2
Jeśli ktoś, jak ja, wierzy, że słowa są
czynami, to pisarzy musi uznawać za
odpowiedzialnych za to, co robią ich słowa.
— URSULA K. LE GUIN,
Tańcząc na skraju świata:
Myśli o słowach, kobietach i miejscach
Strona 3
PROLOG
ramatyczka dławiła się własnymi słowami. Śmier-
G telnie.
Były to napisane w magicznym języku długie, ostre
słowa, zgniecione w małą kolczastą kulkę. Nogi się pod
nią ugięły, padła na kolana.
Przez prowadzący od wieży most powiał zimny je-
sienny wiatr.
Stojący obok niej stwór ukrywał twarz pod obszernym
białym kapturem.
- Już ocenzurowane? - wychrypiał. - Cóż za roz-
czarowanie.
Gramatyczka walczyła o oddech. Miała głowę lekką
jak jedwab i płonące oczy. Dobrze znany świat stał się
obcy.
Klęczała na moście, ponad dwieście metrów nad mu-
rami Starhaven. Za jej plecami wieże akademii sterczały
ku zimnemu, wieczornemu niebu jak kikuty olbrzymich
drzew. Wieże łączyły rozciągnięte na różnych
Strona 4
wysokościach, wąskie jak wstążki mosty. Przed nią
wznosiły się ciemne grzbiety Szczytów.
Niejasno zdała sobie sprawę, że bezładna ucieczka
sprowadziła ją na Walcowy Most.
Serce jej załomotało. Z tego miejsca Walcowy Most
wznosił się we wdzięcznym łuku o prawie kilometrowej
długości od Starhaven wprost do gładkiej ściany skalnej.
Nie prowadził do żadnej ścieżki czy jaskini, kończył się
litą skałą. Był to most donikąd, nieoferujący żadnej
szansy ratunku ani ucieczki.
Spróbowała krzyczeć, ale zadławiła się słowami,
które utknęły jej w gardle.
Na zachodzie, nad nabrzeżną równiną, zachodzące
słońce barwiło niebo paletą piekielnych czerwieni.
Stwór w bieli zdegustowany pociągnął nosem.
- Doprawdy żałosne, co w tym stuleciu uchodzi
za twórczą prozę. - Uniósł blade ramię. W jego dłoni
jarzyły się dwa złote zdania. - Jesteś magistra Nora
Finn, dziekan Wieży Bębna - powiedział. - Nie zaprze
czaj mi ponownie i nie odrzucaj więcej mojej oferty.
- Gestem posłał lśniące zdania w pierś Nory.
Nie mogła zrobić nic poza dławieniem się.
- A cóż to? - zapytał drwiąco. - Wygląda na to,
że mój atak zatrzymał ci klątwę w gardle. - Przerwał
i roześmiał się głośno i chrapliwie. - Mógłbym cię zmu
sić do połknięcia własnych słów.
Ból szarpnął jej gardło. Spróbowała wciągnąć po-
wietrze.
- Ale może zmieniłaś zdanie? - Stwór przechylił głowę.
Przy akompaniamencie pięciu cichych trzasków
zdania rozpadły się jej w gardle i wysypały do ust. Padła
na dłonie i wypluła srebrne słowa. Roztrzaskały
Strona 5
się na bruku, a kobieta łapczywie wciągnęła do płuc
chłodne powietrze.
- Nie próbuj wałczyć - ostrzegł ją stwór. - Mogę
tym tekstem ocenzurować każdy twój czar.
Podniosła wzrok i zobaczyła, że postać trzyma złote
zdanie biegnące do jej piersi.
- Który z twoich studentów jest tym, kogo szu
kam?
Potrząsnęła głową. Stwór się roześmiał.
- Wzięłaś pieniądze naszego mistrza, bawiłaś się dla
niego w szpiega.
Ponownie potrząsnęła głową.
- Chcesz czegoś więcej niż złoto? - Podszedł bliżej.
- Mam teraz szmaragd, a tym samym prajęzyk. Mógł
bym ci zdradzić pierwsze słowa Stwórcy. Uznałabyś
je za... zabawne.
- Niczym nie zdołasz mnie kupić - wydyszała Nora.
- Z mistrzem było inaczej. On był człowiekiem.
- Naprawdę tak myślisz? - zarechotał stwór. - Że był
człowiekiem? - Szarpnął ramieniem do tyłu, napinając
złote zdanie.
Siła ruchu pociągnęła Norę do przodu, rzucając na
twarz. Ponownie poczuła ostry ból w gardle.
- Nie, ty głupia krowo - warknął. - Twój były mistrz
nie był człowiekiem!
Coś pociągnęło Norę za włosy, zmuszając ją do spoj-
rzenia na dręczyciela. Jego kaptur łopotał na wietrze.
- Którego kakografa szukam? - zapytał.
Zacisnęła pięści.
- Czego od niego chcesz?
Na chwilę zapadła cisza, przerywana tylko świstem
wiatru.
Strona 6
- Od niego? - powiedział stwór.
Nora mimowolnie wciągnęła powietrze.
- Nie - odpowiedziała, starając się nadać głosowi
pozory spokoju. - Nie, powiedziałam „od nich".
Postać w pelerynie milczała.
- Spytałam - upierała się Nora - czego od nich
chcesz? Nie od niego. Od nich.
Kolejna chwila ciszy.
- Gramatycy nie mylą zaimków. Mówmy o „nim".
- Źle mnie usłyszałeś, ja... - Stwór zwolnił czar, który
utrzymywał jej głowę w górze. Padła na bruk. - W snach
było inaczej - wyszeptała do kamieni.
- Inaczej, bo to właśnie ja ci je wysyłałem - warknął
stwór. - Twoi studenci dostaną to samo: wizje zachodu
słońca widzianego z wieży mostu, sny o panoramie gór.
W końcu się zaciekawią i zaczną sprawdzać, o co w tym
chodzi.
Nora trwożliwie wypuściła powietrze. Nadszedł czas
spełnienia się przepowiedni. Jak mogła być tak ślepa?
Jakim to groteskowym siłom służyła?
- Może myślisz, że metaczary Starhaven ochronią
twoich uczniów - powiedział stwór. - Nic z tego. Może
i uniemożliwią mi czaropisanie wewnątrz murów, ale
mogę zwabić szczeniaki w lasy lub na mosty. Nie bę
dzie to trudne teraz, gdy zaczęła się konwokacja. Jeśli
będzie trzeba, wykończę wszystkich twoich studentów
po kolei. Możesz zapobiec tym wszystkim śmierciom,
wypowiadając jedno imię.
Nie poruszyła się.
- Podaj mi jego imię - wysyczała postać w bieli -
a pozwolę ci szybko umrzeć.
Strona 7
Nora zerknęła na barierkę. Zaświtał jej pewien po-
mysł, sącząc się w umyśle niby plama atramentu. Może
się uda, jeśli zadziała dostatecznie szybko.
- Nie odpowiadasz? - Stwór się cofnął. - W takim
razie będziesz konać w cierpieniu.
Nora poczuła szarpnięcie magicznego zdania prze-
chodzącego przez jej pierś.
- Właśnie zaraziłem cię czarem rakowym. Zmusza
on część ciała czarodzieja do formowania błędnych run.
W tej chwili pierwszy rak tworzy się w twoich płucach.
Wkrótce zacznie rozprzestrzeniać się do mięśni, zmu
szając do formowania niebezpiecznych ilości tekstu.
W ciągu godziny zaczną tobą szarpać konwulsje, będą
ci przeciekać tętnice i pęknie żołądek.
Nora przycisnęła dłonie do zimnych kamieni mostu.
- Ale najsilniejszy z twoich kakografów przeżyje
taką infekcję - zapewnił złośliwie stwór. - Tak właśnie
go znajdę. Przeżyje zrakowacenia, podczas gdy pozo
stali zginą z krzykiem. Oszczędzę ci tej męczarni, jeśli
mi powiesz...
Jednak Nora nie czekała, aż skończy. Bezgłośnie
odepchnęła się od bruku i skoczyła przez barierkę. Przez
chwilę bała się, że wokół jej kostek owinie się chmara
srebrnych zdań, wciągając ją z powrotem na most, jednak
impet upadku zerwał złote zdanie przechodzące przez
pierś... i była wolna.
Zamknęła oczy i odkryła, że strach przed śmiercią stał
się czymś obcym i odległym, bardziej wspomnieniem niż
faktycznym uczuciem.
Nadszedł czas spełnienia się przepowiedni. Ta wiedza
przepadnie wraz z nią, ale była to cena, którą musiała
Strona 8
zapłacić, ponieważ jej śmierć utrzyma przy życiu wątły i
chwiejny płomyk nadziei.
Wciąż spadając, otwarła oczy. Na wschodzie szkar-
łatne niebo wyraźnie obrysowywało ciemny zarys gór.
Zachodzące słońce oblało szczyty czerwonozłotym
światłem, dla kontrastu ukrywając w głębokiej czerni
rosnące niżej na zboczach lasy.
Strona 9
1
R0ZDZLAŁ
ikodemus odczekał, aż biblioteka opustoszeje, zanim
N zasugerował popełnienie przestępstwa, które było
karane wydaleniem.
- Jeśli cię przeredaguję, za godzinę oboje będziemy
spokojnie spać - powiedział możliwie obojętnym tonem
do swojego tekstu.
W wieku dwudziestu pięciu lat Nikodemus Weal był
dość młody jak na czarodzieja, ale już trochę stary jak na
praktykanta. Miał sto osiemdziesiąt pięć centymetrów
wzrostu i nigdy się nie garbił, a jego długie kruczoczarne
włosy i oliwkowa cera mocno podkreślały zieleń oczu.
Tekst, do którego mówił, był zwykłą gargulicą bi-
blioteczną - konstruktem, ożywioną istotą skompono-
waną w języku magii. I jak na konstrukt Starhaven,
czarem bardzo prostym.
Bardziej zaawansowane gargulice były kombinacjami
różnych zwierząt: na przykład głowa węża na ciele
Strona 10
świni z kończynami wyposażonymi w szpony i macki
albo kły i pióra.
Jednak ta siedząca na stole przed Nikodemusem
przybrała kształty tylko jednego zwierzęcia - dorosłego
makaka. Jej szczupły kamienny tors i kończyny pokryto
stylizowanymi reliefami przedstawiającymi futro, w
nagiej twarzy z obwisłymi policzkami tkwiły oczy o
znużonym spojrzeniu.
Autor wyposażył ją w tylko jedną dodatkową cechę -
krótki ogon, z którego sterczały trzy haczykowate akapity
srebrzystej prozy. Gdy Nikodemus się jej przyglądał,
podniosła trzy księgi i powiesiła je za klamry na
akapitach ogona.
- Przeredagujesz mnie? W życiu - odpowiedziała i
powoli wspięła się na regał. - Zresztą, zostałam napisana
tak, że nie mogę zasnąć aż do świtu.
- Ale mogłabyś się zająć czymś ciekawszym niż usta-
wianie przez całą noc ksiąg na pólkach - zripostowai
Nikodemus, wygładzając czarne szaty praktykanta.
- Mogłabym - rzuciła, przemieszczając się wzdłuż
jednej z półek.
W zgięciu lewej ręki Nikodemus trzymał duży ko-
deks.
- I pozwalałaś już praktykantom się redagować.
- Rzadko - burknęła, wspinając się dwie półki do
góry. - I z pewnością nigdy kakografowi. - Ściągnęła
księgę z ogona i wsunęła ją na półkę.
- Jesteś kakografem, prawda? Samym dotykiem
wprowadzasz błędy do magicznych tekstów? - Obejrzała
się na niego zwężonymi kamiennymi oczami.
Choć Nikodemus przewidział to pytanie, i tak poczuł
się, jakby go kopnięto w brzuch.
Strona 11
- Owszem - przyznał bezbarwnym głosem.
- W takim razie to wbrew zasadom bibliotecznym. -
Gargulica wspięła się na kolejną półkę. - Konstruk-ty nie
mogą pozwalać, by dotykali ich kakografowie. Zresztą
magowie mogą cię wyrzucić za przeredagowanie mnie.
Nikodemus wolno wypuścił powietrze.
Po obu stronach ciągnęły się rzędy regałów na księgi i
stojaków na zwoje. Znajdowali się na dziesiątym,
ostatnim piętrze biblioteki nazywanej Stertami - kwa-
dratowego budynku mieszczącego wiele manuskryptów
Starhaven.
W tej chwili w budynku nie było nikogo poza Ni-
kodemusem i gargulica. Światło zapewniały promienie
księżyca wpadające przez papierowe osłony okien i
znacznie jaśniejsze ogniste akapity unoszące się nad
Nikodemusem.
Podszedł bliżej gargulicy.
- Ustawiamy te księgi już tak długo, że robisz to coraz
wolniej. Trzeba by tylko przepisać twoją prozę ener-
getyczną. A do tego wcale nie muszę cię dotykać. Pozo-
stali praktykanci już przeredagowali swoje konstrukty i
dlatego dawno skończyli pracę.
- Pozostali praktykanci nie są kakografami - odpo-
wiedział czar, ustawiając kolejną księgę. - Czy kako-
grafowie muszą zawsze zostawać tak późno do pracy w
Stertach?
Próbując nie okazać niezadowolenia, Nikodemus
odłożył swoje księgi z powrotem na stół.
- Zazwyczaj wcale nie musimy odnawiać naszych
gargulców. Przez tę cholerną konwokację magowie wy
ciągają wszystkie manuskrypty, jakie przychodzą im
Strona 12
do głowy, żeby zrobić jak największe wrażenie na swo-
ich gościach.
- To dlatego mamy dzisiaj cztery razy więcej pracy
niż zwykle. - Gargulica skrzywiła się, patrząc na stos
ksiąg czekających na odłożenie.
Nikodemus posłał konstruktowi swoje najbardziej
żałosne spojrzenie.
- Jest gorzej, niż myślisz. Muszę jeszcze powtórzyć
tekst z anatomii i odrobić przed porannymi zajęciami
dwa ćwiczenia z ortografii.
- Oczekujesz współczucia od konstruktu pierwszego
rzędu? - Gargulica się roześmiała. - Ha! Może i jesteś
kakografem, ale przynajmniej możesz swobodnie myśleć.
Nikodemus zamknął oczy i poczuł, że pieką go z
braku snu. Było już pół godziny po północy, a musiał
wstać o świcie.
Popatrzył na gargulicę.
- Jeśli pozwolisz mi dzisiaj odnowić swoją energe
tyczną prozę, jutro znajdę ci zwój modyfikacji. Będziesz
mogła zmienić się, jak zechcesz: skrzydła, szpony, co
kolwiek.
Konstrukt tekstowy zaczął schodzić z regału z po-
wrotem w stronę stołu.
- Cudownie. Skrzydła od kakografa. Ile jest wart zwój
napisany przez upośledzonego...
- Nie, ty kupo tekstowych truizmów! - warknął Ni-
kodemus. - Nie powiedziałem „napiszę". Powiedziałem
„znajdę", czyli „ukradnę".
- Ho, ho, chłopak ma jednak w sobie trochę ikry -
zachichotała gargulica. Zatrzymała się i obejrzała na
niego. - Komu ukradniesz ten zwój?
Strona 13
Nikodemus odgarnął z twarzy pasmo czarnych wło-
sów. Przekupywanie konstruktów było w Starhaven
zabronione, ale nagminne. Nie podobało mu się to, ale
jeszcze bardziej nie odpowiadała mu myśl o kolejnej
bezsennej nocy.
- Jestem praktykantem magistra Shannona - odpo-
wiedział.
- Magister Agwu Shannon, sławny lingwista? - za-
pytała gargulica z podnieceniem w głosie. - Ekspert od
inteligencji tekstowej?
- Ten sam.
Na twarzy gargulicy powoli rozlał się kamienny
uśmiech.
- W takim razie to ty jesteś chłopcem, który nie
wypełnił przepowiedni? Tym, którego uznano za Zi-
morodka, ale okazał się upośledzony?
- Dogadamy się czy nie? - ostro odpowiedział Ni-
kodemus, zaciskając dłonie w pięści.
- Czy pogłoski o Shannonie są prawdziwe? - Gar-
gulica zeszła na stół, wciąż się uśmiechając.
- Nie mam pojęcia, nie słucham plotek - burknął
Nikodemus. - A jeśli powiesz choć jedno słowo prze-
ciwko magistrowi, to, na niebiosa, rozwalę ci zdania na
kawałki.
- Jakże duża lojalność praktykanta, biorąc pod uwagę,
że chcesz dla mnie ukraść jeden ze zwojów Shannona. -
Gargulica zachichotała złośliwie.
Nikodemus zacisnął szczęki i przypomniał sobie, że
na którymś etapie niemal wszyscy praktykanci prze-
kupywali konstrukty pracami swoich opiekunów.
- Czego chcesz, gargulico?
Odpowiedziała mu natychmiast:
Strona 14
- Dodatkowych dwóch kamieni wagi, żeby gargulce
wagi średniej nie mogły mnie spychać z grzędy do spa
nia. I poznania czwartorzędowego.
Nikodemus oparł się pokusie przewrócenia oczami.
- Nie bądź głupia, nawet większość ludzi nie jest
w stanie osiągnąć poznania czwartorzędowego.
Gargulica zmarszczyła brwi i przyczepiła sobie księgę
do ogona.
- W takim razie trzeciorzędowe.
Nikodemus potrząsnął głową.
- Przy twoim tekście wykonawczym nie osiągniemy
nic ponad poznanie drugorzędowe.
- Trzeciorzędowe. - Skrzyżowała ramiona.
- Równie dobrze mogłabyś się targować o biały księ-
życ. Żądasz czegoś, czego nie mogę dać.
- A ty chcesz, bym zgodziła się na redagowanie przez
kakografa. Czy kakografowie nie są czasem niezdolni do
skupienia się na dość długo, by zakończyć czar?
- Nie - odpowiedział szorstko. - Niektórzy z nas mają
ten problem, ale ja nie. Jedyne, co definiuje kakografa, to
tendencja do wprowadzania błędów w złożonym tekście,
którego dotyka. A wcale nie muszę cię dotykać.
- Ale żądasz ode mnie świadomego naruszenia zasad
bibliotecznych. - Kamienna małpa złożyła ramiona.
Tym razem to Nikodemus przewrócił oczami.
- Nie możesz naruszyć zasad bibliotecznych, gargu-
lico, masz tylko świadomość pierwszego rzędu. Zasady
zabraniają ci tylko zezwolenia, mi żebym cię dotknął.
A wszystko, co muszę zrobić, to dodać do twojego ciała
Strona 15
trochę energetycznego języka. Mogę to zrobić, nie do-
tykając cię. Robiłem już coś takiego i tamten gargulec nie
stracił nawet jednej runy.
Czar nachylił się i uważnie obejrzał jego twarz pu-
stymi, kamiennymi oczami.
- Dodatkowe dwa kamienie wagi i poznanie drugo-
rzędowe.
- Umowa stoi - burknął Nikodemus. - A teraz się
odwróć.
Ogon gargulicy wciąż był połączony z dużą księgą
czarów, jednak zamiast ją odpinać, konstrukt wszedł na
księgę i odwrócił się, prezentując plecy.
Czarne szaty praktykanta, które nosił Nikodemus,
miały szpary u góry rękawów, blisko ramion. Mło-
dzieniec wysunął teraz ręce przez szczeliny i spojrzał na
swój prawy łokieć.
Magiczne runy tworzy się nie za pomocą pióra i pa-
pieru, lecz mięśni. Jak wszyscy czarodzieje, Nikodemus
urodził się z umiejętnością przetwarzania swojej siły
fizycznej w runy czystej energii magicznej.
Napinając biceps, uformował w ramieniu kilka ma-
gicznych run. Widział, jak srebrzysty język prześwieca
przez skórę i ścięgna. Ponownie napinając biceps,
połączył litery w zdanie, któremu pozwolił wypłynąć na
przedramię.
Prosty czar rzucony w powietrze ruchem nadgarstka
wykręcił się niczym smużka lśniącego dymu. Nikodemus
wyprostował rękę i rzucił zdanie na kark małpy.
Czar zawierał polecenie rozmontowania, więc w
miejscu, gdzie dotknął konstruktu, gargulica zaczęła lśnić
srebrzystym blaskiem. Nikodemus napisał w lewym
ramieniu drugie zdanie i rzucił je obok pierw-
Strona 16
szego. Do ogona gargulicy przemknął snop światła i jej
plecy rozchyliły się na boki jak na zawiasach.
Przed kakografem rozjarzyło się kłębowisko świe-
tlistej prozy.
Różne języki magiczne miały różne właściwości, a ta
gargulica została stworzona za pomocą dwóch: magnusa
- odpornego, srebrzystego języka mającego wpływ na
świat fizyczny i numenosa - eleganckiego, złotego języka
wpływającego na światło oraz inne teksty magiczne.
Gargulica myślała dzięki ustępom numenosa, a poruszała
się za sprawą magnusa.
Zadanie Nikodemusa polegało na dodaniu bardziej
energetycznych zdań magnusa. Na szczęście struktura
tych zdań energetyzujących była na tyle prosta, że nawet
kakograf mógł je skomponować bezbłędnie.
Uważając, by nie dotknąć gargulicy, Nikodemus za-
czął na nią rzucać formowane w bicepsie runy. Wkrótce
magnusowe zdania pojawiły się w formie gęstego,
srebrzystego światła przepływającego z jego ramion do
konstruktu.
Choć Nikodemus miał olbrzymie problemy z orto-
grafią, potrafił pisać szybciej niż wielu największych
magów, zdecydował się więc dodać gargulicy więcej
energetycznego tekstu - konstrukt mógł się nie zgodzić
na kolejną redakcję.
Młodzieniec zbliżył ręce do siebie, napinając wszyst-
kie mięśnie ramion, od drobnych mięśni glistowatych
między kośćmi palców, aż do mięśnia naramiennego. W
kilka chwil utworzył oślepiający strumień czarów
płynących do pleców gargulicy.
Blask stał się tak jasny, że Nikodemus zaczął się mar-
twić ściągnięciem niepożądanej uwagi na bibliotekę. Stał
Strona 17
kilka metrów od najbliższego okna, ale jakiś pracujący do
późna mag mógł przechodzić obok Stert i zobaczyć
blask. Gdyby go złapano, zostałby wydalony, może
nawet trwale ocenzurowany.
Właśnie wtedy gdzieś z lewej strony rozległ się głośny
łomot. Przestraszony Nikodemus przerwał pisanie i
obrócił się, spodziewając się zobaczyć nadchodzącego
wściekłego bibliotekarza, zobaczył jednak tylko ciemne
regały z księgami i zwojami. Na ścianach za nimi widniał
rząd wąskich okien rozświetlonych księżycowym
blaskiem.
Drugi łomot sprawił, że Nikodemus podskoczył.
Wydawało mu się, że odgłosy dochodzą z dachu bi-
blioteki.
Popatrzył do góry, ale zobaczył tylko sufit. Wtedy
ciemność wypełniło dudnienie, przypominające dźwięk
wydawany przez biegnące stopy. Kroki przemieściły się
bezpośrednio nad nim, po czym oddaliły w stronę
przeciwległej ściany biblioteki.
Nikodemus obrócił się, podążając wzrokiem za
dźwiękiem. Gdy kroki dotarły do brzegu dachu, za-
trzymały się. Przez dwie papierowe osłony przemknął
cień księżycowego światła.
Potem obok niego rozległo się ciche mamrotanie:
- Syl, sylaba, symbol, symboliczny. - Coś zachicho-
tało. - Symboliczny, balistyczny. Ha! - Symboliczny,
diaboliczny. Diaboliczny, symboliczny. Sym... boliczny
jest przeciwieństwem dia... bolicznego. Ha, ha.
Nikodemus spojrzał w dół i ku swojemu przerażeniu
zobaczył własne ręce zanurzone w srebrnych i złotych
zwojach tekstu gargulicy. Jego kakograficzny dotyk
wprowadza! błędy do prawidłowych dotąd zdań. Mu-
Strona 18
siał przypadkowo dotknąć konstruktu, gdy przestraszyły
go kroki na dachu.
- O, cholera! - wyszeptał, cofając ręce.
Gdy tylko odsunął palce od gargulicy, jej plecy z po-
wrotem się zamknęły. Natychmiast zerwała się na nogi i
popatrzyła na niego jednym okiem lśniącym złotym, a
drugim pulsującym srebrnym światłem.
- Wirek, worek, uniwerek - wymamrotała i roze-
śmiała się, odsłaniając przy tym swoje ostre, drapieżne
zęby. - Introwersja, ekstrawersja. Ha, ha! Awersja,
aweeeeersja.
- O, szlag - szepnął Nikodemus z szeroko otwartymi
oczami, zbyt wstrząśnięty i przerażony, by się poruszyć.
Zalała go nagła, przyprawiająca o mdłości fala po-
czucia winy. Mógł przypadkiem nieodwracalnie uszko-
dzić tekst wykonawczy gargulicy.
Potem konstrukt wystartował, pędząc przejściem
między półkami. Do ogona wciąż miał przyczepioną
księgę czarów, która teraz, ciągnięta, otwarła się i zaczęła
sypać akapitami w kilku magicznych językach.
Wypadające z szarpanych stron akapity wiły się jak
żywe. Dwa wybuchły małymi chmurami białych run,
inne powoli rozpadały się w nicość.
- Czekaj! - krzyknął Nikodemus, pędząc za zmody
fikowaną błędami gargulicą. - Gargulico, stój!
Konstrukt albo nie usłyszał, albo nie chciał usłuchać.
Skoczył w stronę okna i wypadł na zewnątrz, przebijając
się przez papierową osłonę.
Nikodemus dotarł do parapetu akurat na czas, by zo-
baczyć, gargulicą jak spada dziesięć pięter w dół, na ciem-
ny dziedziniec pełen wiązów, trawy i bluszczu.
Strona 19
Kiedy leciała w dół, z księgi czarów przyczepionej do
jej ogona wciąż wypadały luźne akapity. Lśniące słowa w
złocie, srebrze, zieleni i bieli trzepotały w powietrzu,
tworząc godny komety świetlisty warkocz tekstu.
- Proszę, niebiosa, proszę, nie pozwólcie, by dowie-
dział się o tym magister Shannon - modlił się Nikode-
mus. - Proszę!
Gargulica wylądowała na ziemi i odbiegła, a wciąż
sypiące się za nią akapity zaczęty rozjaśniać kamienne
iglice, łuki i arkady przyległych budynków. Nikodemus
odwrócił się, by pobiec za swoim błędem.
Jednak gdy to robił, coś wpadło mu w oko. Nie po-
trafił stwierdzić, co to było, bo gdy się obejrzał, zniknęło
już, pozostawiając po sobie jedynie niejasne wrażenie, że
zobaczył stojącą na szczycie jednej z wyszukanych,
rzeźbionych przypór postać w białej pelerynie z kap-
turem.
Strona 20
2
ROZDZIAŁ
rzykucnięty przy kamiennym kominie stwór przy-
P glądał się pędzącej przez dziedziniec gargulicy.
Prędkość konstruktu sugerowała obecność nadmiernie
energetycznego języka, a jego chwiejny kurs - tekst
wykonawczy z błędami. Taki konstrukt mógł wyjść tylko
spod ręki potężnego kakografa.
- A to oznacza, że chłopaczek jest właśnie teraz w
bibliotece - mruknął stwór, patrząc na Sterty. Dostrzegł
swoją ofiarę w oknie biblioteki, ale deszcz akapitów,
którymi siał gargulec, przesłonił wszystko poza sylwetką
chłopaka.
Nagle nocną ciszę przerwał głośny trzask.
Stwór obrócił się i zobaczył srebrzysty czar wystrze-
lony zza kamiennej iglicy. Sferyczny tekst napisano w
magnusie, musiał więc mieć potężny wpływ na świat
fizyczny. Rzeczywiście, płonące zdania zdawały się mieć
na celu rozbicie ludzkiego ciała na chmurę fragmentów
kości i odparowanej krwi.