Strona 1 Strona 2 Strona 3 DeMILLE NELSON Zlote wybrzeze #1 Strona 4 NELSON DeMILLE Tom I Przełożył: ANDRZEJ SZULC Tytuł oryginału: THE GOLD COAST Ilustracja na okładce: STANISŁAW FERNANDES Opracowanie graficzne: ADAM OLCHOWIK Redaktor. MIRELLA HESS-REMUSZKO Redaktor techniczny: JANUSZ FESTUR Copyright (c) 1990 by Nelson DeMille For the Polish edition Copyright (c) 1992 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 83-85423-72-9 Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. Warszawa 1992. Wydanie I Skład: Zakład Fototype w Milanówku Druk: Łódzka Drukarnia Dziełowa Strona 5 Moim trzem stawiającym pierwsze kroki autorom: Ryanowi, Laurenowi i Alexowi Człowiek nie żyje tylko swoim życiem osobistym, jako jednostka, ale, świadomie bądź nieświadomie, również życiem swojej epoki i swojego pokolenia. Tomasz Mann, Czarodziejska góra, przełożył Józef Kramsztyk Strona 6 CZĘŚĆ I Stany Zjednoczone są w istocie największym z poematów… Walt Whitman, Przedmowa do Źdźbeł trawy, przełożył Juliusz Żuławski Rozdział 1 Po raz pierwszy spotkałem Franka Bellarosę pewnej słonecznej kwietniowej soboty na wysypanym żwirem parkingu przed szkółką Hicksa, w której od ponad stu lat zaopatruje się miejscowa arystokracja. Obaj toczyliśmy do naszych^ samochodów wypełnione sadzonkami i nawozami czerwone wózki. –Pan Sutter? Pan John Sutter, prawda? – zawołał idąc w moją stronę. Popatrzyłem na niego. Ubrany był w obszerne robocze spodnie oraz niebieską bluzę i z początku wziąłem go za pracownika szkółki, ale potem, kiedy się zbliżył, przypomniałem sobie, że znam jego fizjonomię z gazet i telewizji. Frank Bellarosa nie należy do tych sławnych osobistości, na które człowiek chciałby się przypadkiem natknąć na ulicy i, jeśli mam być szczery, w jakimkolwiek innym miejscu. Jego sława to specjalność specyficznie amerykańska, człowiek ten jest mianowicie gangsterem. W pewnych rejonach świata ktoś taki jak on ukrywałby się przed policją, w innych – byłby głównym lokatorem pałacu prezydenckiego, ale tutaj, w Ameryce, egzystuje w miejscu, które zgrabnie ochrzczono mianem podziemia. Jest przestępcą, nie postawiono go jednak w stan oskarżenia i nie skazano; poza tym płaci regularnie podatki i cieszy się pełnią praw obywatelskich. To o takich jak on myśli prokurator federalny, kiedy zakazuje facetom na zwolnieniu warunkowym "zadawać się ze znanymi kryminalistami". Tak więc, kiedy zbliżyła się do mnie ta słynna postać świata 9 podziemnego, za żadne skarby nie mogłem się domyślić, skąd mnie zna, czego chce, ani dlaczego wyciąga do mnie rękę. Mimo to uścisnąłem ją. –Tak, to ja – oznajmiłem. –Nazywam się Frank Bellarosa. Jestem pańskim nowym sąsiadem. Co takiego? Sądzę, że zachowałem kamienne oblicze, nie można jednak wykluczyć, iż drgnęła mi lekko powieka. –O! – odezwałem się – to… Strona 7 Naprawdę okropne. –Tak. Dobrze, że pana spotkałem. Po tym wstępie ja i mój nowy sąsiad ucięliśmy sobie krótką pogawędkę, przyglądając się zarazem zawartości naszych wózków. On kupił sadzonki pomidorów, bakłażanów, papryki i bazylii. Ja balsaminę i nagietki. Pan Bellarosa zasugerował, że powinienem zacząć hodować coś jadalnego. Oświadczyłem, że ja jadam nagietki, a moja żona odżywia się balsaminą. Uznał to za wyborny żart. Żegnając się, uścisnęliśmy sobie dłonie, nie czyniąc jednak żadnych towarzyskich planów, po czym wsiadłem do swego forda bronco. Było to najbanalniejsze pod słońcem spotkanie, ale kiedy zapalałem silnik, ujrzałem w nagłym olśnieniu (co mi się na ogół nie zdarza) przyszłość – i to, co zobaczyłem, wcale mi się nie spodobało. Rozdział 2 Wyjechałem z parkingu i ruszyłem w stronę domu. Nie od rzeczy będzie być może wspomnieć, w jakiej okolicy zapragnął zamieszkać pan Bellarosa wraz z rodziną. Powiem bez ogródek: bardziej ekskluzywnego miejsca nie znajdziecie w całej Ameryce. Beverly Hills albo Shaker Heights mogą się przy nim wydać co najwyżej osiedlem domków jednorodzinnych. Miejscowi nazywają je North Shore, ale w całym kraju, a także za granicą, znane jest jako Gold Coast, czyli Złote Wybrzeże, choć nawet handlarze nieruchomościami boją się wymówić na głos te dwa słowa. Można tu znaleźć stare fortuny, stare rodziny, stare towarzyskie cnoty, a także stare zapatrywania dotyczące na przykład kwestii, kto powinien dysponować prawem głosu, nie mówiąc już o przywileju posiadania ziemi. Złote Wybrzeże w niczym nie przypomina rustykalnej demokracji w stylu Jeffersona. Nowobogackim, którzy potrzebują akurat nowego domu i rozumieją, co tu jest grane, miękną trochę kolana, kiedy w wyniku jakichś finansowych komplikacji wystawia się na sprzedaż którąś z miejscowych posiadłości. Zawsze mogą się jeszcze wycofać i kupić coś na South Shore, gdzie nie grozi im popadniecie w kompleksy. Jeśli jednak zakupią kawałek Złotego Wybrzeża, czynią to z drżącym sercem, zdają sobie bowiem sprawę, że nie będą tu mieli łatwego życia i nie powinni raczej próbować pożyczyć od mieszkańca sąsiedniego pałacu szklaneczki Johnnie Walkera z czarną nalepką. Ale ktoś taki jak Frank Bellarosa, myślałem, nie będzie sobie Strona 8 11 w ogóle zdawał sprawy z tego, że otaczają go niebiańskie istoty i lodowe góry towarzyskiego bojkotu. Nie będzie miał najmniejszego pojęcia, że stąpa po "Ziemi Świętej". Albo jeżeli nawet to do niego dotrze, będzie dbał o to tyle, co o zeszłoroczny śnieg. (Byłoby to zresztą o wiele bardziej interesujące). W ciągu kilku minut rozmowy wywarł na mnie wrażenie człowieka obdarzonego prymitywnym rodzajem elan vital, czymś, co ma w sobie żołnierz zdobywczej, reprezentującej niższą cywilizację armii, obejmujący na kwaterę okazałą willę pokonanego patrycjusza. Bellarosa nabył, jak zaznaczył, posiadłość graniczącą z moją. Moja nazywa się Stanhope Hall, jego nosi miano Alhambry. Tutejsze posesje noszą nazwy, nie numery, ale nie chcąc utrudniać życia amerykańskiej poczcie, poszerzyłem swój adres o nazwę ulicy, Grace Lane, oraz miejscowości, Lattingtown. Mam również kod pocztowy, którego podobnie jak wielu moich sąsiadów rzadko używam, posługując się za to starym określeniem Long Island. Mój adres brzmi zatem następująco: Stanhope Hall, Grace Lane, Lattingtown, Long Island, New York. Poczta dochodzi. Moja żona Susan i ja nie mieszkamy właściwie w samym Stanhope Hall, który jest ogromną, liczącą pięćdziesiąt pokoi, artystycznie zorganizowaną stertą granitu z Vermont. Same tylko rachunki za jej ogrzewanie doprowadziłyby mnie do bankructwa już w lutym. Żyjemy w skromniejszym, piętnastopokojowym domku gościnnym, zbudowanym na przełomie stuleci w stylu angielskiego dworku. Rodzice mojej żony ofiarowali go jej wraz z dziesięcioma z dwustu należących do Stanhope Hall akrów ziemi jako ślubny prezent. Wracając do poczty, to listonosz zostawia ją dla nas w stróżówce, jeszcze skromniejszym, sześciopokojowym kamiennym domku, zamieszkiwanym przez George'a i Ethel Allardów. Allardowie zaliczają się do tak zwanych domowników, co oznacza, że kiedyś tu pracowali, obecnie zaś raczej się nie przemęczają. George był niegdyś zarządcą posiadłości, zatrudnionym przez ojca mojej żony, Williama, i jej dziadka, Augusta. Moja żona pochodzi z rodu Stanhope'ów. Wielki, pięćdziesięciopokojowy pałac stoi teraz pusty, a George pełni funkcję kogoś w rodzaju dozorcy całego dwustuakrowego obszaru. Razem z Ethel mieszka za darmo w stróżówce, z której Strona 9 12 wykwaterowano odprawionego w latach pięćdziesiątych stróża i jego żonę. George robi, co może, wziąwszy pod uwagę ograniczone fundusze rodzinne. W duchu przestrzega etyki pracy, ale ciało ma mdłe. Susan i ja odkryliśmy, że pomagamy Allardom w* większym stopniu, niż oni pomagają nam, co nie stanowi tutaj wyjątku. George i Ethel dbają głównie o teren wokół stróżówki, strzygąc żywopłot, malując bramę z kutego żelaza, przycinając bluszcz oplatający ich domek i mur posiadłości, a także wysadzając na wiosnę flance. Pozostała część posiadłości znajduje się, nieodwołalnie, w rękach Pana Boga. Skręciłem z drogi na wysypaną żwirem aleję i stanąłem przy bramie, która jest zwykle dla naszej wygody otwarta – wyłącznie przez nią mamy bowiem dostęp do Grace Lane i otaczającego nas szerokiego świata. George zbliżył się do mnie statecznym krokiem, wycierając dłonie o zielone robocze spodnie. Otworzył przede mną drzwiczki samochodu, zanim sam zdążyłem to zrobić. –Dzień dobry, sir – powiedział. George wywodzi się ze starej szkoły, z nielicznej warstwy profesjonalnych służących, która rozkwitła kiedyś na krótko w naszej wspaniałej demokracji. Miewam czasem napady snobizmu, ale służalczość George'a wprawia mnie na ogół w zakłopotanie. Moja żona, która urodziła się, żeby korzystać z bogactwa, w ogóle na to nie zwraca uwagi, a jeśli nawet, to nic sobie z tego nie robi. Otworzyłem bagażnik forda. –Pomożesz mi? – zapytałem. –Oczywiście, sir, oczywiście. Proszę pozwolić mi się tym zająć. – Wyjął skrzynki z nagietkami i balsaminą i postawił je na trawie przy wysypanej żwirem alei. – Wyglądają naprawdę dobrze w tym roku, panie Sutter. Ładne sadzonki pan dostał. Zasadzę te przy bramie, a potem pomogę panu w pańskim ogródku. –Poradzę sobie sam. Jakże się miewa pani Allard? –Bardzo dobrze, panie Sutter. To miło, że pan zapytał. Moje rozmowy z George'em są zawsze cokolwiek sztuczne, chyba że stary trochę sobie golnie. George urodził się w posiadłości Stanhope'ów jakieś siedemdziesiąt lat temu i w jego wspomnieniach z dzieciństwa przewijają się szalone lata dwudzieste, Wielki Kryzys i zmierzch złotej ery Strona 10 Strona 11 13 w latach trzydziestych. Po krachu w roku 1929 wciąż organizowano tutaj bale z debiutantkami, regaty i mecze polo, ale jak oznajmił mi kiedyś w chwili szczerości George: "Wszyscy tutaj stracili serca. Stracili pewność siebie, a po wojnie ostatecznie skończyły się dobre czasy." Wiem o tym wszystkim z książek historycznych i dzięki swego rodzaju osmozie, której doświadcza się żyjąc tutaj. Ale George ma bardziej szczegółową i osobistą wiedzę na temat Złotego Wybrzeża i kiedy tylko trochę wypije, opowiada historie o tutejszych wielkich rodach: kto kogo posuwał, kto kogo zastrzelił w szale zazdrości i kto zastrzelił się z rozpaczy. Miejscową służbę łączyły tutaj, i do pewnego stopnia łączą nadal, specyficzne powiązania i dzięki wymianie informacji zyskuje się dostęp do bractwa, gromadzącego się w stróżówkach i kuchniach funkcjonujących jeszcze wielkich domów, a także w miejscowych proletariackich pubach. Mamy tutaj do czynienia z amerykańską wersją Upstairs, Downstairs i Bóg jeden wie, co wygadują o mnie i o Susan. Ale choć George nie odznacza się zbytnią dyskrecją, jest za to lojalny. Na własne uszy słyszałem, jak tłumaczył kiedyś facetowi przycinającemu gałęzie, że Sutterowie są dobrymi chlebodawcami. Właściwie nie jest zatrudniony przeze mnie, ale przez rodziców Susan, Williama i Charlotte Stanhope'ów, którzy są na emeryturze, mieszkają w Hilton Head i starają się pozbyć pałacu, zanim pociągnie ich na dno. Ale to inna historia. Ethel Allard to także inna historia. Zachowuje się zawsze poprawnie i sympatycznie, lecz tuż pod powierzchnią kipi w niej klasowy gniew. Nie mam wątpliwości, że jeśli ktoś kiedyś podniesie wysoko czerwoną flagę, Ethel Allard uzbroi się w kamień wyrwany z chodnika i ruszy na mój dom. Z tego, co wiem, ojciec Ethel, właściciel dobrze prosperującego sklepu, wpadł w tarapaty w wyniku błędnej porady inwestycyjnej udzielonej mu przez bogatych klientów, a następnie zbankrutował z powodu ich niewypłacalności. Jego bogaci klienci nie mogli zapłacić za dostarczone im na kredyt towary, sami bowiem również stali się bankrutami. Działo się to oczywiście w roku 1929 i od tamtej pory nic nie jest już tutaj takie jak niegdyś. Bankrutując, a następnie zapijając się na śmierć, strzelając do siebie i skacząc z okien, bądź też po prostu znikając i zostawiając na pastwę losu swoje Strona 12 14 domy, swoje długi i swój honor, ludzie bogaci, jak sądzę, nadużyli w pewien sposób zaufania klas niższych. Wiem jednak, jak trudno jest współczuć ludziom bogatym, i potrafię zrozumieć punkt widzenia Ethel. Niemniej jednak od czasu Wielkiego Kryzysu minęło jakieś sześćdziesiąt lat i być może czas już oszacować niektóre straty. Jeżeli ta okolica nie wydaje się wam typowo amerykańska, zapewniam was, że jest; mylą tylko zewnętrzne pozory i krajobraz. –Więc, jak już mówiłem, panie Sutter – trajkotał mi nad głową George – kilka dni temu dostały się do Stanhope Hall jakieś dzieciaki i urządziły sobie w nocy przyjęcie. –Czy zniszczenia są duże? –Nie bardzo. Mnóstwo butelek po alkoholu i sterta tych… no… tych rzeczy. –Kondomów? Kiwnął głową. –Więc zrobiłem porządek i wstawiłem dyktę w okno, przez które dostali się do środka. Ale lepszy byłby arkusz blachy. –Zamów go. Na mój rachunek. –Tak, sir. Jest wiosna i… –Tak, wiem. / Wiosną aktywniej działają hormony i miejscowa młodzież poczuła wolę bożą. Prawdę mówiąc, sam włamywałem się nieraz do opuszczonych rezydencji. Trochę wina, kilka świeczek, tranzystorowe radio nastawione na WABC, może nawet ogień w kominku, choć to byłaby już pewna przesada. Nie ma jak uprawianie miłości w ruinach. Zainteresowało mnie, że kondomy znowu wróciły do łask. – Żadnych śladów narkotyków? –Nie, sir. Tylko alkohol. Na pewno nie życzy pan sobie, żebym zawiadomił policję? –Nie. Miejscowa policja interesuje się wprawdzie problemami tutejszego ziemiaństwa, ale nie chciało mi się łazić po liczącym pięćdziesiąt pokoi pałacu w towarzystwie silących Strona 13 się na uprzejmość gliniarzy. Nie wyrządzono zresztą żadnych szkód. Wsiadłem do forda i minąłem bramę, chrzęszcząc oponami po żwirze, którym z rzadka wysypana była alejka. Żeby położyć zaledwie cal nowej nawierzchni dla uzupełnienia zimowych ubytków, potrzeba Strona 14 15 sześciuset jardów sześciennych tłucznia, po sześćdziesiąt dolarów jard. Zanotowałem sobie w pamięci, że muszę przekazać tę dobrą wiadomość mojemu teściowi. Dom, w którym mieszkam, stoi w odległości mniej więcej dwustu jardów od bramy i pięćdziesięciu jardów od głównej alei, z którą łączy go wąska, jednopasmowa dróżka. Jej także przydałoby się trochę żwiru. Sam dom jest w dobrym stanie. Kamień importowany z Cotswold, ceramiczna dachówka oraz miedziane framugi i rynny prawie nie wymagają konserwacji i są niemal tak samo trwałe jak aluminiowe ściany i plastikowe okna z winylu. Ściany pokrywa bluszcz, który trzeba będzie przyciąć, kiedy wypuści nowe, jasnozielone pędy, a za domem rozciąga się ogród różany, dopełniający wrażenia, iż znaleźliśmy się w wesołej starej Anglii. Przed domem stał samochód Susan, wyścigowy, zielony jaguar XJ-6, prezent od jej rodziców. Kolejny angielski rekwizyt. Miejscowi obywatele są na ogół anglofilami; zostaje się nimi poprzez sam fakt zamieszkania w tej okolicy. –Lady Stanhope! – zawołałem wchodząc do środka. Susan odpowiedziała mi z ogrodu różanego, wyszedłem więc na dwór tylnymi drzwiami. Zastałem Susan siedzącą w ogrodowym fotelu z kutego żelaza. Tylko kobiety, jak sądzę, mogą siedzieć na czymś takim. –Witaj, pani. Czy wolno mi cię dopaść? Piła herbatę; w chłodnym kwietniowym powietrzu nad filiżanką unosiła się para. Na grządkach, wśród nagich różanych krzewów kwitły żółte krokusy i lilie; na wskazówce słonecznego zegara usiadł drozd. Widok byłby bardzo radosny, gdyby nie to, że Susan była najwyraźniej nadąsana. –Jeździłaś konno? – zapytałem. –Tak. Dlatego właśnie ubrana jestem w strój do konnej jazdy i śmierdzę koniem, mój ty Sherlocku. Usiadłem naprzeciw niej na żelaznym stoliku. –Nigdy nie zgadniesz, kogo spotkałem w szkółce Hicksa. –Nie, nie zgadnę. Przez chwilę jej się przyglądałem. Jest uderzająco piękną kobietą, jeśli wolno mi Strona 15 powiedzieć coś takiego o własnej żonie. Ma ogniste, rude włosy, które wedle mej ciotki Cornelii stanowią niezawodną Strona 16 16 oznakę szaleństwa, i zielone kocie oczy, hipnotyzujące zupełnie obcych ludzi. Jest lekko piegowata, a na widok jej wydatnych warg mężczyźni natychmiast zaczynają myśleć o miłości francuskiej. Ma gibkie i prężne ciało; każdy chciałby, aby jego licząca czterdzieści lat żona po urodzeniu dwójki dzieci miała takie. Kluczem do jej szczęścia i zdrowia, powie wam to od razu, jest jeździectwo. Uprawia je w lecie, na jesieni, w zimie i na wiosnę, w słońcu, śniegu i słocie. Zakochany jestem w tej kobiecie do szaleństwa, choć zdarzają się chwile, jak choćby teraz, kiedy się dąsa i zamyka w sobie. Ciotka Cornelia także mnie przed tym przestrzegała. –Spotkałem naszego nowego sąsiada – powiedziałem. –O? Z firmy przewozowej HRH? –Nie, nie. Jak wiele tutejszych posiadłości, Alhambra zakupiona została, wedle wpisu w księgach, przez jakąś korporację. Sprzedaż miała miejsce w lutym, publicznie ogłoszono ją tydzień później. Pośrednik twierdził, że nie zna nazwiska nabywcy, ale opierając się na różnych pogłoskach i przeprowadzonym przez starą gwardię dochodzeniu, zawężono krąg ewentualnych kupców do Irańczyków, Koreańczyków, Japończyków, handlujących farmaceutykami Latynosów lub członków mafii. To mniej więcej wyczerpywało listę grożących nam okropności. I rzeczywiście, wszyscy wyżej wymienieni nabywali ostatnio domy i ziemię na Złotym Wybrzeżu. Któż inny dysponowałby taką ilością forsy? Kruszył się system obronny, republikę wystawiano pod młotek. –Mówi ci coś nazwisko Frank Bellarosa? – zapytałem. Susan zastanawiała się przez chwilę. –Nie sądzę. –Mafia. –Naprawdę? To on jest naszym nowym sąsiadem? –Tak powiedział. –Czy powiedział, że należy do mafii? –Oczywiście, że nie. Znam go z gazet i telewizji. Nie chce mi się wierzyć, że nigdy o nim nie słyszałaś. Frank Biskup Bellarosa. Strona 17 –Jest biskupem? –Nie, Susan, to tylko taki mafijny pseudonim. Wszyscy tam noszą pseudonimy. –Naprawdę? Strona 18 17 2 – Złote Wybrzeże Łyknęła herbaty i spojrzała nieobecnym wzrokiem na ogród. Susan, podobnie jak wielu innych mieszkańców tego rajskiego ogrodu, niezbyt interesuje się światem zewnętrznym. Czyta Trollope'a i Agathę Christie, nigdy nie słucha radia, a telewizora używa tylko do oglądania kaset ze starymi filmami. O tym, jaka będzie pogoda, dowiaduje się przez telefon. Lokalne wydarzenia poznaje za pośrednictwem zamieszczającego tylko dobre wiadomości tygodnika i kilku snobistycznych magazynów, które obsługują zamożną społeczność Złotego Wybrzeża. Co się tyczy złych wiadomości, przyswoiła sobie zasadę Thoreau: jeśli przeczytałeś opis jednej katastrofy kolejowej, przeczytałeś o wszystkich. –Niepokoi cię ta wiadomość? – zapytałem. Wzruszyła ramionami. –A ciebie? Jako adwokat nie lubię, kiedy ludzie odpowiadają mi pytaniem na pytanie, udzieliłem więc wymijającej odpowiedzi. –Nie. Istotnie, Grace Lane będzie teraz dobrze strzeżona przez FBI i patrole miejscowej policji. Przez chwilę najwyraźniej zastanawiała się nad tym. –Ten człowiek… – odezwała się w końcu -jak on się nazywa? –Bellarosa, –No właśnie. Porozmawiam z nim o szlakach jeździeckich i o prawie przejazdu przez jego posiadłość. –Dobry pomysł. Potraktuj go ostro. –Zrobię to. Przyszedł mi w związku z tym na myśl głupi, choć przyzwoity dowcip i postanowiłem opowiedzieć go Susan. –Krzysztof Kolumb schodzi na ląd… to żart… i mówi do grupy rdzennych Amerykanów: "Buenos Dias!" – albo może raczej: "Buongiornor A wtedy jeden z Strona 19 Indian odwraca się do żony i mówi: "Będziemy mieli nowego sąsiada". Susan uśmiechnęła się uprzejmie. Wstałem i wyszedłem przez furtkę z ogrodu zostawiając moją żonę razem z jej herbatą, humorami i problemem, jak wytłumaczyć szefowi mafii, że, zgodnie z tradycją panującą w tej okolicy, dopuszcza się możliwość przejeżdżania konno przez cudzą posiadłość. Strona 20 18 Rozdział 3 Miejscowa tradycja głosi, że jeśli przekracza się granicę cudzej posiadłości pieszo, narusza się prawo; jeśli czyni się to konno, korzysta się ze szlacheckiego przywileju. Nie wiedziałem, czy pan Frank Bellarosa został już o tym powiadomiony, a jeśli tak, czy gotów jest honorować ten zwyczaj. Niemniej, nieco później tego samego sobotniego popołudnia, przekroczyłem szpaler białych sosen, wzdłuż którego biegnie granica naszych posiadłości. Siedziałem na grzbiecie Jankesa, drugiego konia mojej żony, sześcioletniego wałacha mieszanej krwi. Jankes ma dobry charakter w przeciwieństwie do Zanzibara, delikatnego arabskiego ogiera, którego zwykle dosiada Susan. Na Jankesie można sobie ostro pojeździć i zostawić go spoconego bez obawy, iż zaraz padnie na zapalenie płuc; Zanzibar znajduje się pod nieustanną opieką weterynaryjną z racji trapiących go tajemniczych i kosztownych dolegliwości. Jankes, podobnie jak mój ford bronco, wypełnia po prostu bez żadnych fochów zadanie, do którego został stworzony, podczas gdy jaguar Susan co drugi tydzień wędruje do warsztatu. Przypuszczam, że taka jest cena, którą się płaci za ekstrawagancję. Wyjechałem spomiędzy sosen na otwarte pole, niegdyś końskie pastwisko, gdzie teraz wyrosły krzaki i najrozmaitsze młode drzewka, które, jeśli dać im wolną rękę, zamienią to miejsce z powrotem w dziewiczy las. Byłem pewien, że Bellarosa, podobnie jak większość mu podobnych, dba nie tyle o zachowanie intymności, co o osobiste bezpieczeństwo, 19 i w każdej chwili spodziewałem się natknąć na śniadego rewolwerowca, z włosami zaczesanymi gładko do tyłu, w czarnym garniturze i butach z ostrymi czubkami. Jechałem dalej polem w stronę wiśniowego sadu. Zapadał właśnie zmierzch, powietrze było balsamiczne i wokół mnie unosił się zapach świeżej ziemi. Słychać było tylko dudnienie stąpających po miękkiej darni podków Jankesa i dochodzące z daleka wieczorne trele ptaków. Wszystko razem składało się na wspaniałe późne popołudnie wczesną wiosną. Wjechałem w wiśniowy sad. Powykręcane i nie pielęgnowane od dawna gałęzie starych drzew obsypane były świeżymi liśćmi, wśród których rozwijały się właśnie różowe kwiaty.