Eugeniusz Dębski "Gandalf w Trójkącie Bermudzkim" Mężczyzna stał na dziobie jachtu, przyciskając do ucha płaską Motorolę, spazmatycznie kiwał górną połową ciała. W końcu, ale dopiero gdzieś po czterdziestu sekundach, znalazł szansę dla siebie: - Wyciągam twoją dupę z potrzasku, więc żadnych ochłapów o siódmej rano! Dwadzieścia minut na wizji między południowym serwisem i pierwszym serialem, i ani sekundy mniej! - Oderwał słuchawkę od ucha. - Zabiję gnoja!.. - wycedził. Nagle zamachnął się i z całej siły posłał telefon przez lewą burtę w wody oceanu. Potem śmiesznie podskoczył dźgając powietrze przed sobą palcem. Odwrócił się i sapał chwilę patrząc na May. - Wiem, że jestem śmieszny... - Pokręcił głową i poprawił kołnierz marynarki. - Może się pani śmiać. To mi pomoże szybciej dojść do siebie. Podszedł do May i wyciągnął rękę. - Martin Fiederman, dla przyjaciół -Martin. - May - podała mu dłoń i mocno uścisnęła podaną. - Po prostu? - Tak, ja mam tylko przyjaciół. - No to ma pani wspaniałe życie. - Zerknął przez ramię na ocean. - Bo mnie się czasem wydaje, że ja mam tylko głupich przełożonych. - Ach, pan jest tu służbowo? - Przyleciałem przed chwilą, jeszcze wirniki śmigłowca się kręcą... - Zerknął na jej kieliszek. - Co pijesz? - Bobby burns. - A! Zamierzał chyba zaprosić ją do baru, a May nie chciała jeszcze schodzić do salonu. Tu pachniała chłodem woda, lekki wietrzyk delikatnie posyłał całuski, gwiazdy urządziły sobie zawody w przyjaznym pomrugiwaniu. - Co pan tu robi? - Zmarszczył komicznie czoło więc poprawiła się: - Co robisz, Martinie? - Jestem na zastępstwie. Mamy dla ATEC-u nakręcić kilka minut z finałowej sceny z waszego "Władcy Pierścieni". - Westchnął i oparł się o reling. - Robimy serię filmów o oceanie. Morze w przekroju historycznym - podróże, podboje, odkrycia, w przekroju ekonomicznym - zyski, straty. Morze w każdym innym możliwym przekroju. I takie tam - ćmoje-boje! - A tu?.. - Tu? Nakręcimy scenę, w której Gandalf z dwoma hobbitami odchodzą w Morze... - Strzelił palcami szukając słowa. - Do Błogosławionego Królestwa. Do Eldamaru czy też Nieśmiertelnych Krajów, jak wolisz. Popatrzył na nią z zachwytem. Potem chwycił za rękę. - Błagam! - powiedział wytrzeszczając oczy, jakby usiłował ją zahipnotyzować. - Mów dalej!.. May dopiła drink i postawiła kieliszek na stoliku. - No więc - nie schodzą pod wodę... - Właśnie! - zaczął z prośbą w głosie. - Właśnie, jak to ma być? Powiedz co wiesz o tym filmie? Zastanawiała się chwilę, ale przypomniała sobie powietrze w salonie, z którego najlepsza instalacja nie była w stanie odcedzić perfum i powiedziała: - Kręci się tu, bo jest kilkanaście świetnych pejzaży i taniocha. Wszyscy dają wszystko za darmo, za reklamę wyspy, za frajdę statystowania i tak dalej. - Popukała zgiętym palcem w reling. - To jest za darmo, sterowiec jest za darmo, śmigłowiec dała policja za darmo. Gdyby można było nakręcić tu cały film budżet obciążałyby tylko honoraria. - Tylko! Sam wielki Connery podobno zażądał trzydziestu milionów. Nie poprawiła go, ale zapamiętała, żeby odwdzięczyć się przy najbliższej okazji. - Ale i tak, skoro mówisz, że wszystko do darmocha... - dokończył Martin. - No? No i co dalej? Wzruszyła ramionami. - Płyniemy do zatopionego pomostu, mam nadzieję że już zatopionego. Kilka razy nie udawało się im... - Widząc, że Martin nie rozumie, o czym mówi wyjaśniła: - Kilkaset stóp pomostu, który ma być niewidoczny i spowodować, że Gandalf, Frodo i Bilbo będą, niczym Chrystus, szli po wodzie, aż wejdą w gęstniejącą mgłę i - zatrzepotała palcami rozkładając ręce - f-f-fiu! Nie ma ich! - Nie mogli nakręcić tego przy pomocy jakichś symulacji komputerowych? - Perry Wheeler?! - prychnęła. - On się boi komputerów i nie znosi ich. Powiedział, że nie będzie żadnych zawirowań mgły, żadnych kolistych jasności, w które wstępują postacie, żadnych niskobudżetowych ani wysokobudżetowych bajerów. To nie ma przypominać "Gwiezdnych wojen" czy "Hardware'u". - Czyli - dobra: idą po morzu... I? - I to wszystko. Perry'ego nie interesują zdjęcia ze śmigłowca, choć mamy tu kamerę na kilkunastu sterowanych komputerowo przegubach, tłumiących wszelkie drgania. Dlatego właściwa kamera będzie na sterowcu. - Postawiła kieliszek na stoliku i wyciągnęła do góry rękę. - To jest trójka bohaterów - wskazała kieliszek. - Idą sobie i idą, z kilku specjalnie zamaskowanych tuż pod powierzchnią wody instalacji idzie mgła, a kamera... - Zaczęła obchodzić stolik ciągle trzymając rękę palcami wycelowanymi na kieliszek -... kręci ich ze wszystkich stron, żeby powstało wrażenie nieskończoności, pustki, nieodwracalności... Słowem - widz ma widzieć, że dokoła na wiele mil niczego i nikogo nie ma. - Ffuf!.. Nie powiem, żeby mi się to nie spodobało - przyznał Martin. - Pewnie, ale już cztery razy próbowaliśmy. Raz - odgięła kciuk - okazało się, że sterowiec za wolno się kręcił. Za drugim razem pomost się przytopił i za trzecim razem też. Aktorzy wpadli do wody, wydęły się ich kamizelki, i po zabawie. - A za czwartym? - Za czwartym Craig się potknął i wywalił, naciągnął ścięgno i musieli przerwać zdjęcia, bo gdyby z nogą coś było nie tak... Martin chłonął każde jej słowo. - Jak na osobę, która nie ma tu nic do roboty wiesz wiele, o tym, co cię nie interesuje... - powiedział z wahaniem w głosie. - Aaaa... Nie powiedziałam, że mnie to nie interesuje! - pogroziła mu palem. Przy okazji zerknęła na zegarek, a Martin pomyślał, że - miło było, ale czas leci... - Chodźmy na dół - zaproponowała. - Czekamy na meldunek ze sterowca. - Chwyciła Martina za ramię i pociągnęła wzdłuż burty.- O czwartej startuje sterowiec i w ogóle wszyscy ruszają się jak mrówki - rzuciła przez ramię. - Bo? - Sterowiec łapie pierwsze promienie wschodzące słońca i - mając je w obiektywie - schodzi na dół, gdzie w pole widzenia wchodzi mu trójka wędrowców. Zza drzwi przed nimi wysunął się jakiś niski, bardzo niski mężczyzna i ruszył im na spotkanie. Rzucił do May "cześć" i poszedł na dziób. - Widziałeś Craiga Diplady'ego. Martin obejrzał się. Przystanął i szacował chwilę sylwetkę karła. - Hej? - ściszył głos i - teraz on - pociągnął towarzyszkę. - Jeśli to jest ten sam karzeł... - To jest za wysoki?! - dokończyła za niego. Zatrzymała się i oparła plecami o reling. - Dobra, jeszcze chwila instruktażu, żebyś nie wyszedł na... wiesz co. Casting nie dal Perry'emu aktorów do ról niziołków, rozumiesz? Oni są zbudowani inaczej - krótkie nogi, nieproporcjonalne do torsów, krzywe nogi, szerokie głowy... Próbowali znaleźć prostu niskich aktorów, wiesz - Michael J. Fox, Robin Wiliams... - zachichotała. - W końcu ktoś podsunął Wheelerowi pomysł zoperowania kilku co bardziej udanych karłów i tak się stało. Jakiś rosyjski profesor, Ilizarow czy jakoś tak, potrafi w pół roku wydłużyć kończyny o trzydzieści centymetrów. No więc zainwestowaliśmy pół miliona i zoperowaliśmy dziewięciu niziołków! Mamy więc dziewięciu hobbitów jak się patrzy. Niscy, ale nie potworni, nogi proste, proporcjonalne... No i dlatego Craig już nie wygląda na Craiga! Oczekiwała reakcji, więc pokręcił w podziwie głową. Zadowolona skinęła głową i pokazała schodki na dół. - Chodźmy. Jeśli się spóźnimy na bla-bla-bla Perry'ego - wybij sobie z głowy śmigłowiec. Poderwał się i ruszył za nią. Zeszli dwie kondygnacje niżej mijając salę taneczną, w której jeszcze nie było lgnących do siebie par, minęli bar mniejszy - jak go określiła May - i znaleźli się w gęstwinie ludzi, w nieustającym potoku szemrania, słów, szeptów, ochów i achów, stłumionych chichotów i zgrzytania zębów. Powietrze - zasługa obsługi klimatyzatorni - było chłodne i pachniało morzem, oceanem, bryzą i wyspami. Martin wietrzył przez chwilę, ale pociągnięty przez May ruszył za nią. Przebili się przez środek salonu i nagle Martin zobaczył, że ni stąd ni zowąd zbita grupa ludzi kończy się i wkraczają na pusty dywan. May holowała go wytrwale w kierunku trzech zsuniętych stołów, przy których siedziały cztery osoby. Stanęli przy stoliku, Perry Wheeler, reżyser "Władcy Pierścieni" podniósł zniechęcone, a może tylko zmęczone spojrzenie i przeciągnął wzrokiem po May i Martinie. - Już myślałem, że wyskoczyłaś przez burtę - powiedział bez przekonania. Martin zmuszał się patrzeć na niego, ale miał problemy z opanowaniem dygocącego wzroku. - To jest Martin Fiedermann, który ma sfilmować dla ATEC-u finał twojego filmu, Perry. - A! - skinął głową reżyser. - No i masz tu - ciągnęła niezrażona zupełnie świecką wagą towarzystwa - Gwyneth Palrthrow, grającą w filmie rolę Pani Drzew, Galadrieli. - Martin uścisnął dłoń miło, standardowo uśmiechniętej, gwiazdy, ubranej w zwyczajny bawełniany obcisły i szary dres. May pociągnęła Martina krok w bok. - Sandy Miller - filmowy Aragorn. - Znany aktor drugiego planu podniósł się i uścisnął dłoń Martina. - No i Gandalf, czyli Sean Connery. Teraz Martin poczuł, że brakuje mu tchu na tym filmowym Olimpie! Nad tym stolikiem wisiało widmo co najmniej czterech czy może nawet sześciu Oskarów! Przełknął stwardniałą w ustach ślinę i uśmiechnął się miło-miło. Usiedli, May między Connerym i Martinem. Martin o miejsce dalej. Perry uniósł palec i wskazał niedbale za siebie. - Jeśli macie na coś ochotę - trzeba wklinować się w ten tłum. Kelnerzy tu nie docierają. - Wychylił się do przodu i wskazując Connery'ego powiedział do May: - Twój ojciec ma swoją teorię o Trójkącie Bermudzkim, w którym się znajdujemy. Wiesz o tym? May popatrzyła na siwobrodego mężczyznę po swojej prawej ręce, potem otarła się policzkiem o jego ramię. On wychylił się i czule ucałował ją w czubek głowy. May jest córką Connery'ego! - Jeśli Sean coś mówi, to ma rację - oświadczyła May. - Od kiedy pamiętam tłumaczył mi, że zawsze ma rację, ponieważ gdy wie, że jej nie ma, to po prostu nie otwiera ust! - Gdybym wiedział, że zapamiętasz tak wszystko, co mówiłem... - Sean Connery, Słynny Bond i Smok, i Rycerz, i diabli wiedząc kto jeszcze, wzruszył ramionami. - Ale co to za teoria? - odezwała się Gwyneth. - Nie chciałbym ci psuć nocy, skarbie - powiedział Sean. - Jutro odlatujemy, powiem ci w samolocie... - Sean? - jęknęła gwiazda. Connery obdarzył wszystkich swoim słynnym ciepłym uśmiechem i pocałował blondynkę w policzek. - To jest długa dość historia... - Zawiesił na chwilę głos. - Ale nie znowuż taka długa, żeby z niej rezygnować. Wiecie co, kilkanaście lat temu, kiedy grałem w jakimś niemieckim filmie, w hotelu trafiłem na artykuł w gazecie, który streszczę wam w dwóch zdaniach. Mianowicie, autor dowodził, przekonująco zresztą, że pod koniec drugiej wojny Alianci zbombardowali małe niemieckie miasteczko, Schwartzau, w którym znajdowały się spore magazyny amunicji i materiałów wybuchowych. Oczywiście - dwa obozy pracy i tak dalej. W każdym razie to bum, jakie zafundowali Anglicy, spowodowało, że cała ludność i obozy poszły do nieba. Czterdzieści trzy tysiące ludzi! Według dokładnych niemieckich danych. Rozumiecie? A znaleziono ciała i resztki ciał dwunastu tysięcy! Nawet gdyby przyjąć, że część ciał wyparowała do atmosfery, choć nie był to wybuch jądrowy, to zostaje jeszcze kilkanaście tysięcy zaginionych! - Nie rozumiem - zmarszczyła czoło Gwyneth. - Moja droga - wychylił się do niej Connery. - Jesteś w tym względzie w świetnym towarzystwie, bo ja też, i tysiące innych, bardziej fachowych, osób. Po prostu - przed bombardowaniem było czterdzieści tysięcy osób, kilka godzin później - połowy nie ma! - Rozłożył ręce i wysunął do przodu brodę. - Zaznaczam! - potrząsnął mentorskim gestem palcem nad głową. - Rzecz dzieje się podczas wojny! Nie ma czegoś takiego jak swobodne poruszanie się, już nie wspomnę, że dziesięć tysięcy z tej grupy to jeńcy, którzy w ogóle nie mogą się przemieszczać!.. - Odchylił się do tyłu w fotelu i triumfująco-pytającym spojrzeniem powiódł po obecnych. - Ty... - wskazał palcem Wheleera -... powinieneś zrobić na ten temat film! - Tylko mi zdradź... - reżyser energicznie wlał w siebie resztkę swojej brandy - ... co to za temat? - Kpisz sobie ze mnie?! To jest coś na kolejne "Archiwum X". Dodam... - Odbił się plecami od oparcia i sięgnął wskazującym palcem kolana Petera - ...że większość odnalezionych ciał to kobiety i dzieci. Zaginęli właściwie tylko mężczyźni... Obecni przy stole wymienili spojrzenia. Connery uniósł rękę i pokręcił palcami w powietrzu. Wheeler prychnął. - To ci się już nie uda, Sean. Kelnerki przestały się w ciebie wpatrywać. - Sean posłał mu pełne wyższości spojrzenie. - Poczekaj chwilę. - Opuścił rękę. - To nie wszystko. Po jakimś czasie... Za jego plecami wyrosła kelnerka o strzelistych nogach i z głęboką, aż mroczną, szczeliną między kształtnymi piersiami. Connery zaczął tłumaczyć jej w jakich proporcjach powinna zmieszać mu drinka, May trąciła Martina łokciem i pochyliła się do niego. - Teraz będzie najlepsze w jego opowieści - oświadczyła. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś jego córką? - wysyczał wprost do jej ucha. Odwróciła się i z bliska spojrzała mu w oczy. Dokoła jej - widniała drobniutka, ale już widoczna sieć zmarszczek. Chwilę szacowała Martina. - Ona ma jeszcze furę czasu - powiedziała enigmatycznie i na tyle cicho, by nikt poza nim nie słyszał. - A ja już nie! - No więc tak - ciągnął tymczasem Connery - zacząłem trochę szperać po materiałach i znalazłem co najmniej kilka przypadków, które były tak samo dziwne. Katastrofy samolotowe, w których ciała mężczyzn wyparowują- zagiął palec z wachlarza rozcapierzonych. - Pożary i powodzie, po których nie można doliczyć się kilku czy kilkunastu tysięcy ciał, przeważnie mężczyzn. I - uwaga - dochodzimy do Trójkąta Bermudzkiego! Tego Trójkąta, na skraju którego się znajdujemy, tego Trójkąta, w którym zaginęło co najmniej dwa tysiące ludzi, niemal w stu procentach płci męskiej! - Matko! - jęknął teatralnie Wheeler. Nikt inny nie odważałby się kpić z gwiazdora. - No to się muszę zmywać?! Co? Sean? Powiedz - kobitki porywają nas do jakichś tajnych bur... Oups! Przepraszam panie! Do domów schadzek? Czy może starzy naziści znaleźli jakiś sposób, żeby w laboratoriach Brazylii sklonować mężczyzn i wyhodować sobie armię na miarę Czwartej Rzeszy? Aktor odchylił się, oparł się na podłokietniku fotela i mrużąc oczy, uśmiechając się do reżysera, kiwał głową, jakby podpuszczał go do jakichś jeszcze innych karkołomnych przypuszczeń. Po słowie "rzesza", energicznie pokiwał głową. - Masz rację, jesteś blisko. ale nie naziści, rzecz jasna. Nie kokainowi bossowie. Nie ta skala, nie na takim odcinku czasowym... Przecież nie wiem, ilu mężczyzn zaginęło we wcześniejszych katastrofach... Weźmy na przykład - pstryknął palcami - wybuch wulkanu Krakatau. Nie tak odległy w czasie, a do dziś nie bardzo wiadomo kto i jak tam zginął. I dlaczego aż tylu mężczyzn! I tak dalej, i tak dalej... - Sean, nie trzymaj mnie w takim napięciu, bo się posikam! - szepnęła głośno Gwyneth Paltrow. - Ściskam kolana od godziny! - Tak trzymaj, złotko. Nie zajdziesz w ciążę - rzucił Wheeler. - Czy uważa pan, że to kosmici? - wypalił Martin. Gwiazdor odwrócił się do niego i zaczął kiwać głową. - Słuchajcie go! - powiedział. - Albowiem wie, co mówi. - Kosmici... - prychnął reżyser. - Możesz iść do WC - powiedział patrząc na swoją gwiazdę. - Tu nic sensownego nie zobaczysz, i nie usłyszysz. - Poczekaj! - przerwał mu Connery. Zwrócił się do Martina: - Dlaczego tak powiedziałeś? Bo ty bąknąłeś coś o "Archiwum X", chciał odpalić Martin, ale powiedział co innego: - Skoro to trwa od setek lat, skoro nie daje się nikogo na tym przyłapać - wzruszył ramionami. - A tu aż się roi - słynna "Marie Celeste", pętająca się bez załogi, zaginione samoloty, dziwne mgły i wiry... - Zakłócenia radiowe i radarowe! - dodał ze znaczącą miną Connery. - Jedyne rozwiązanie, jakkolwiek zaskakujące i trudne do zaakceptowania, to kosmici, którzy porywają mężczyzn! - Ale po co? - zapytała kapryśnym tonem Gwyneth, jakby chciała powiedzieć: "Nie zgadzam się, chłopcy są dla mnie!" - Ba... Jest kilka interpretacji... - Bur... Salony, w których biedacy masują olbrzymie fioletowe żaby po strefach erogennych rozległych jak kort tenisowy i głębokich jak szyby wind w World Trade Center! - powiedział tłumiąc śmiech Wheeler. - Nie, gladiatorzy. Żołnierze. Zwiadowcy. Najemnicy. Robotnicy - górnicy, na przykład, i masa innych niebezpiecznych zawodów... Zastanówcie się - my wykorzystujemy woły i konie, nie wspomnę o drobiu, świniach i krowach. Nadążacie za mną? A może ktoś inny, jeszcze bardziej rozwinięty, wykorzystuje nas, co? Skoro skończyły się - na razie - wojny, zainstalowali się gdzieś tutaj i porywają w miarę napływu zamówień... - Wybaczcie, to głupie. - Gwyneth poderwała się i kołysząc biodrami, świadoma, że patrzą na nią pomaszerowała tworzącą się przed nią w tłumie alejką Wheeler patrzył na Connery'ego marszcząc brwi, tak że niemal nie widać było jego oczu. - Ty - poważnie? - Tak - wzruszył ramionami Sean. - No to ci powiem, że gówno ci wierzę, ale jak wrócimy na stały ląd zaczynam zbierać kasę na ten film. Nawet ten zarys historii ma wszystko, co powinien - jest wystarczająco głupi, ale nikt nie powie tego głośno. Można wsadzić tyle wzniosłych uczuć ile się chce - patriotyzm, poświęcenie, dupczenie dziewuszek, w końcu... - Plasnął dłonią o kolano. - Sean, szukaj dla siebie w tym rolę, co? Jakiś szlachetny... Dobrze ci jest w kapitańskiej czapce? - Wspaniale, Peter - odezwała się uśmiechnięta May. - To idealne dla niego nakrycie głowy. Ale nie daj się zwieść do końca - takiego miasta, Schwartzau mam na myśli, nie ma i nie było - dokończyła z uśmiechem May. - A komu to przeszkadza! - zapytał Wheeler. Popatrzył na Connery'ego, który pokiwał z uśmiechem głową. - Czy my kręcimy dokument o holocauście Żydów? Z tłumu rozmawiającego w rytm cichej piosenki Desiree wypadł młodzieniec ze słuchawką w ręku i dopadł reżysera. - Sterowiec! - wypalił. Wheeler spokojnie przyłożył słuchawkę do ucha. - Tak? Słuchał chwilę, skinął na młodziana: - Mikrofon. Zamienili się sprzętem, Wheeler wziął mikrofon i w salonie rozległ się jego spokojny, ale nie władczy głos: - Kochani, sterowiec sygnalizuje, że mają już świt. Dają nam półtorej godziny, a ja daję wam czterdzieści minut, do roboty! - Oddał mikrofon i wstał. - Jestem pod pokładem. Sean?.. Connery już się podnosił. May obeszła stół i pochyliła się do ucha reżysera. Tamten wysłuchał ją i skinął przyzwalająco głową, po czym bez słowa odwrócił się i poszedł do schodów. May wróciła do Martina. - Masz dwa miejsca w kabinie śmigłowca. Oniemiał. - Nie żartujesz?! Pokręciła głową. Zerknęła na zegarek, była trzecia z minutami. - Teraz nie mamy na razie nic do roboty. Plan to tylko trzej aktorzy, żadnych świateł. Sterowiec jest już w powietrzu, śmigłowiec wystartuje za czterdzieści minut, zawiadom swojego kamerzystę. Martin poderwał się i cmoknął ją w policzek. Potem zaczął się miotać w poszukiwaniu swojej kajuty. Dwadzieścia minut później znalazł May w barze, przysiadł się z westchnieniem i poprosił o kawę. - Uff! Wszystko się układa znakomicie. - To zawodowcy - zgodziła się. Kawa była niezła. Pół godziny później kończyli po drugiej filiżance, z pokładu rozległ się wibrujący wizg, potem turkot, a w końcu hałas zaczął narastać. May wskazała wzrokiem sufit. Wyszli na pokład. Panował stan zawieszenia - przedświt, zmaganie mroku i jasności, lampy jachtu przegrywały z jednym i drugim. Wirniki śmigłowca rozmazały się w okrągłą smugę, z kabiny kiwał ręką Samuel Bashion, kamerzysta ATECu. Wsiedli za nim, zajęli miejsca w drugim rzędzie foteli za pilotem. Niemal cały tył zajmowało niesamowicie profesjonalnie i poważnie wyglądające Panoravision-Pro4. Bashion znalazł dla siebie miejsce przy oknie z tyłu i tam założył swoją bazę. Wszyscy nałożyli hełmy i w chwili, gdy płozy śmigłowca odrywał się od wymalowanego na lądowisku krzyża, uzyskali możliwość rozmów. - Uwaga wszyscy - powiedziała May. - Wiadomo - w eterze priorytet numer jeden ma Peter, dowodzi wszystkim ze sterówki, a my tu jesteśmy tylko widzami. Gdy rozlegnie się jego wywołanie wszyscy milczą, choćby nawet odpadał nam w tym momencie tylny wirnik. Tyle, dziękuję. Martin wychylił się w bok i popatrzył w dół. Od burty jachtu - teraz widać to było dobrze - wielkości krążownika z czasów II wojny odrywał się wąski, podobny do smukłego pocisku, ślizgacz z kilkoma malejącymi postaciami na pokładzie. - Ten numer z wydłużonymi nogami to bomba! - powiedział głośno do May. - Ręce też! - odkrzyknęła radośnie. - Nie poznałbyś chłopców. Ale w zamian dostali mizerniutkie honoraria - roześmiała się. Zauważyła coś ponad ramieniem Martina i wskazała mu palcem. - Nasz sterowiec. Obejrzał się i chwilę patrzył na cygaro. Było wyżej od nich i znacznie bardziej na południe, widzieli bok, rozświetlony mocnymi pierwszymi promieniami słońca. Popatrzył w dół. W tym momencie nie widział ślizgacza, kamera-potwór jednak już pracowała. Bashion próżnował, ale widząc zaniepokojone spojrzenie Martina włączył mikrofon i powiedział: - Spokojnie, jesteśmy dogadani, dostaniemy wszystkie ścinki i nie tylko... - Jesteśmy na pozycji - odezwał się drugi pilot maszyny. - Cisza w kabinie i jak najmniej ruchów. Martin poderwał się i zawisł przy okienku. Ślizgacz zawracał zostawiwszy na środku bezmiaru oceanu trzy kropki. Śmigłowiec nagle runął w dół, lotem windy. Ktoś jęknął, Martin stłamsił przekleństwo. Opadli na wysokość stu- stupięćdziesięciu stóp. Aktorzy najwyraźniej czekali na dyspozycje, a te mogły nadejść dopiero po pojawieniu się słońca. Chwilę nic się nie działo. Martin popatrzył między ramionami pilotów, w "kakowizji" zegarów, wskaźników i ekranów nie dało się dojrzeć niczego sensownego. Z wyjątkiem... Na jednym z ekranów ciągnęła się długa seledynowa krecha otoczona wiankiem przecinków. Martin chwycił za ramię May i wskazał jej ekran, zasłoniła mikrofon i zawołała: - Ten radar, czy coś tam, wskazuje położenie promenady i systemów wytwarzania mgły! Podziękował skinieniem głowy, wpatrzył się jeszcze raz w ekran i dojrzał na początku "promenady", jeszcze trzy kropki. Rozejrzał się dokoła, odwrócił się do Bashiona, i zobaczył uniesiony kciuk. Wrócił do obserwacji oceanu. Chwilę potem szczyty sytych fal musnęły kierujące się w dół proste jak świetliste szpady pasma słońca. W zasięgu wzroku w kilkuset miejscach jednocześnie rozbłysły gwiazdy, chwilę ocean jarzył się, a potem zapłonął, by po chwili po prostu już - tylko lśnić. - Jas-sna cholera!.. - tchnął Martin. W słuchawkach usłyszał czyjś gwizd i ciche, pełne zachwytu przekleństwo. Ktoś inny syknął i w słuchawkach zapadła cisza. - Cisza! - ryknął Wheeler. - Mam nadzieję, że kręciliście! Sean? Ruszajcie! Widziane z góry i nieco z boku sylwetki aktorów poruszyły się. Connery-Gandalf, mając po prawej i lewej niskie sylwetki, ruszył po wodzie przed siebie. Złudzenie były wspaniałe - szli po wodzie w słońce, i Martinowi, gdy wyobraził sobie tę scenę w kinie, z muzyką, po dwóch godzinach wspaniałej opowieści o walce Dobra ze Złem, mocniej zabiło serce. - Tak jest! - piał reżyser. - Idziemy! Sterowiec - dawaj panoramę i dużo twarzy z dwójki! Śmigłowiec! Szybko w dół i dajcie mi przez chwilę ich plecy na tle słońca, potem wyrywaj do góry, żeby mgła się nie kłębiła! Już! Pilot trącił dźwignię i pojazd runął w dół. Kilkanaście sekund później ustawili się nad wodą, bokiem, kamera-potwór popiskiwała swoimi kilkudziesięcioma silnikami i stabilizatorami, Bashion przylgnął ze swoją kamerą do okna, piloci skoncentrowali się na utrzymywaniu maszyny nieruchomo i na odpowiednim kursie. Tylko Martin i May siedzieli bezczynnie i napawali się widokiem. - Śmigłowiec - spadaj! Ale już! Gazem! Poderwali się do góry, ustawili bokiem za aktorami na wysokości kilkudziesięciu stóp. Z niewidocznych urządzeń do zamglania uleciały pierwsze nieśmiałe, kontrolne obłoczki mgły. Chwilę wszyscy wpatrywali się w ich lot, potem, po ustaleniu kierunku wiatru, z trzech trysnęły mocniejsze strumienie, rozszerzające się natychmiast i pęczniejące. Kilka sekund później wał mgły zaczął napływać na maszerujących po wodzie aktorów. Okutał ich, przesłonił. - Śmigłowiec?! Wolno do góry i ustaw się nad nimi, a potem, ale dopiero na mój sygnał schodź niżej, postaraj się dać więcej ciągu na wirnik, żeby ładnie rozwiewać mgłę, OK? - Tak, panie Wheeler - potwierdził pilot. Przez chwilę nic się nie działo. Potem helikopter zaczął wolno unosić się w górę. Martin usiadł wygodniej, wyłuskał z oparcia laptop i kilka sekund bębnił w pokrywkę ekranu, potem przypomniawszy sobie coś, uruchomił komputer i wywołał Szperacza. Chwilę szukał atlasu świata, potem machnął ręką i wywołał po prostu Europę, potem wystukał "Schwartzau". Śmigłowiec zaczął wolno osiadać, żeby rozproszyć mgłę. - Gdzie oni są? - ryknął nagle głośnik. Martin drgnął i rozejrzał się niepotrzebnie i bezładnie. Potem rzucił się do okna. Mgła się rozwiała, jej resztki tylko nieco zacierały widok, na pewno nie na tyle, żeby mogła się w jej pasmach i kłębach ukryć najmniejsza postać. Pilot śmigłowca gwałtownie poderwał maszynę i rzucił ją jednocześnie w bok. Teraz wszyscy z wyjątkiem pierwszego pilota wisieli na szybach śmigłowca. Ocean był pusty. - Czy ktoś ich widzi? - wrzasnął Wheeler. - Raddy, czy oni mieli kamizelki? Coś zahurkotało w głośnikach. - Oczywiście, sam sprawdzałem chwilę przed nałożeniem. To jest po prostu niemożliwe, żeby trzy kamizelki jednocześ... - Dobra, cisza! Ekipa ratownicza - pędźcie tam, jeśli jeszcze nie pędzicie. Śmigłowiec? - Tak? - Zrzucajcie tratwy, czy co tam... Jasny gwint... Róbcie coś, jesteście najbardziej mobilni i najbliżej. Ruszcie się!!! Pilot spokojnie poruszył drążkiem. Pojazd poruszył się, okręcając wokół własnej osi. Nic. Pusto. Drugi pilot poruszył się nagle i postukał palcem w ekran, przecięty prostą krechą promenady. Nie było na ekranie trzech małych kropek. May wpiła się paznokciami w dłoń Martina. Drugą dłonią przesłoniła brodę jednocześnie przygryzając palec niemal do krwi. Coś jęknęła. Martin niezgrabnie objął ją i przytulił, ale wykręcała głowę i wpatrywała się seledynowy ekran . - Śmigłowiec! Co jest, do cholery? - Nie ma tu nic, panie Wheeler - odezwał się odchrząknąwszy przedtem kilka razy drugi pilot. - Widzimy na ekranie pomost i aparaturę do... ...khm! - Musiał odkaszlnąć jeszcze raz. - ...zamgleń i nic więcej. - Pomyślał chwilę i dokończył: - Wcześniej też nic nie było - ani większych ryb, ani nic... - No to co... Kurwa... co... Martin chciał się odwrócić do May, uderzył się kolanem w wystający z oparcia fotela laptop. Na perłowej tapecie w zarysy kontynentów wirowało kilka banerów. W centrum znajdowała się wyszukana na żądanie informacja: "Schwartzau - miasto w Niemczech, w 1945 roku liczące 22.600 mieszkańców. Zbombardowane 20 marca 1945 r. przez cztery angielskie dywizjony w celu zniszczenia domniemywanej lokalizacji magazynów amunicji i materiałów wybuchowych..." Popatrzył na May, ale ona, wyłamując palce w stawach i przygryzając obie wargi, wpatrywała się w seledynowy monitor, na którym pojawiła się spiczasta kreska ślizgacza pędzącego wzdłuż pomostu. "...Dane wywiadu okazały się mylne - w Schwartzau mieściły się tylko obozy pracujących w pobliskich fabrykach robotników przymusowych. Miasteczko zniknęło z powierzchni ziemi, zginęło ok. 45 tys. ludzi - mieszkańców i jeńców. Miasto nie zostało odbudowane. Istnieje tylko w postaci cmentarza "Schwartzau Memorial" na 12 tysięcy grobów..."