Strona 1 R OBERT A. H EINLEIN K AWALERIA KOSMOSU Strona 2 ´ SPIS TRESCI ´ SPIS TRESCI. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 1 ROZDZIAŁ PIERWSZY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3 2 ROZDZIAŁ DRUGI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27 3 ROZDZIAŁ TRZECI. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52 4 ROZDZIAŁ CZWARTY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63 5 ROZDZIAŁ PIATY ˛ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72 6 ROZDZIAŁ SZÓSTY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93 7 ROZDZIAŁ SIÓDMY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 113 8 ROZDZIAŁ ÓSMY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124 2 Strona 3 9 ROZDZIAŁ DZIEWIATY. ˛ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144 10 ROZDZIAŁ DZIESIATY ˛ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155 11 ROZDZIAŁ JEDENASTY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 175 12 ROZDZIAŁ DWUNASTY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 192 13 ROZDZIAŁ TRZYNASTY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 219 14 ROZDZIAŁ CZTERNASTY. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 275 Strona 4 ROZDZIAŁ PIERWSZY Naprzód, cholerne pawiany! Chcecie z˙ y´c wiecznie? — Nieznany sier˙zant, dowódca plutonu, 1918. Zawsze mna˛ trz˛esie przed zrzutem. Dostałem rzecz jasna zastrzyki i przeszedłem seans hipnozy, ale to co´s po prostu we mnie tkwi. Rozsadek ˛ mówi, z˙ e nie mam si˛e czego ba´c, a psychiatra stwierdził, z˙ e to wcale nie strach — tylko takie dr˙zenie z podniecenia. Jak ko´n wy´scigowy przed startem. Nigdy nie byłem koniem wy´scigowym, ale fakt pozostaje faktem — jestem krety´nsko przera˙zony za ka˙zdym razem. 4 Strona 5 Na trzydzie´sci minut przed godzina˛ X, kiedy zebrali´smy si˛e w s´luzie Rodgera Younga, dowódca naszego oddziału przeprowadził inspekcj˛e. Wła´sciwie to nie był on naszym dowódca,˛ tylko sier˙zan- tem w oddziale, ale gdy porucznik Rasczak poległ w czasie ostatniej akcji, sier˙zant Jelal faktycznie nami dowodził. Jelly jest Fino-Turkiem, z Iskanderu koło Proximy. Smagły i niski, wyglada ˛ jak urz˛ednik, ale wi- działem, jak załatwił dwóch szeregowców, którzy wpadli w szał. Musiał podskoczy´c, by ich chwyci´c za łby. Trzasn˛eło, jakby łupał orzechy. Poza słu˙zba˛ zły nie jest — jak na sier˙zanta oczywi´scie. Mo˙z- na nawet nazywa´c go Jelly. Nie rekruci, rzecz jasna, ale ka˙zdy, kto ma za soba˛ cho´cby jeden bojowy zrzut. W tej chwili był jednak na słu˙zbie. Ka˙zdy z nas ju˙z wcze´sniej sprawdził swój ekwipunek, sier- z˙ ant dy˙zurny skontrolował to w czasie zbiórki, ale Jelly musiał przeprowadzi´c własny przeglad ˛ — zło´sliwie wykrzywiona g˛eba i oko, które nic nie przepu´sci. Zatrzymał si˛e przed facetem stojacym ˛ przede mna,˛ nacisnał ˛ mu na pasie guzik zapisu stanu fizycznego. — Wystap! ˛ — Ale˙z sier˙zancie, to tylko przezi˛ebienie! Doktor powiedział. . . Jelly przerwał mu. 5 Strona 6 — Ale˙z sier˙zancie! — warknał ˛ — To nie doktor ma by´c katapultowany, ale tak˙ze i nie ty z go- raczk ˛ a.˛ My´slisz, z˙ e mam czas na pogaw˛edk˛e tu˙z przed zrzutem? Zje˙zd˙zaj! Jenkins odszedł smutny i zły. Ja tak˙ze czułem si˛e nieszczególnie. Ostatnio zostałem dowódca˛ pododdziału i teraz b˛ed˛e miał dziur˛e po Jenkinsie, której nie ma kim wypełni´c. To niedobrze. To znaczy, z˙ e gdyby kto´s wdepnał ˛ w jakie´s bagno i wzywał pomocy, nikt mu nie pospieszy na ratu- nek. . . Jelly nie wykluczył nikogo wi˛ecej. Stanał ˛ przed nami, popatrzył i sm˛etnie potrzasn ˛ ał˛ głowa.˛ — Co za banda małp! — zamamrotał. — Mo˙ze, gdyby´scie wszyscy wyparowali w tej akcji, udałoby si˛e stworzy´c nowa˛ jednostk˛e, taka˛ jakiej oczekiwał porucznik. Wyprostował si˛e nagle i wrzasnał: ˛ — Chc˛e wam przypomnie´c, głupie małpy, z˙ e ka˙zdy z was kosztował rzad, ˛ wliczajac ˛ bro´n, amu- nicj˛e, ekwipunek, wyszkolenie i to, jak si˛e prze˙zeracie — ka˙zdy kosztował z˙ ywa˛ gotówka˛ ponad pół miliona! Dodajcie do tego jeszcze trzydzie´sci centów swojej prawdziwej warto´sci, a wypadnie wcale ładna sumka. — Wlepił w nas wzrok. — Nie z˙ ycz˛e sobie z˙ adnych bohaterów w tej jednost- ce. Porucznikowi wcale by si˛e to nie podobało. Schodzicie w dół, wykonujecie zadanie, macie uszy otwarte na sygnał powrotu i meldujecie si˛e cali, zdrowi i w komplecie. Zrozumiano? — Znów obrzu- cił nas wzrokiem. — Zakładam, z˙ e znacie plan, ale raz jeszcze go przypomn˛e. Zostaniecie zrzuceni 6 Strona 7 w dwóch liniach. Podacie mi swoje namiary, gdy tylko wyladujecie. ˛ Podacie te˙z namiary swoim towarzyszom z jednej i drugiej strony. B˛edziecie si˛e maskowa´c w terenie. Macie niszczy´c i bu- rzy´c wszystko, co pod r˛eka,˛ dopóki nie wyladuj ˛ a˛ skrzydłowi. — Mówił o mnie, miałem by´c lewym skrzydłowym, bez nikogo przy boku. Znowu zaczałem ˛ dr˙ze´c. — Skoro oni znajda˛ si˛e na dole, ma- cie wyprostowa´c linie! Wyrówna´c odległo´sci! I zabra´c si˛e do dzieła. Potem posuwacie si˛e naprzód z˙ abimi skokami. — Spojrzał na mnie. — Je˙zeli wykonacie to wła´sciwie, w co watpi˛ ˛ e, flankowi porozumieja˛ si˛e ze mna˛ na d´zwi˛ek odwoławczy. . . i wtedy jazda do domu. Sa˛ jakie´s pytania? Pyta´n nie było. Nigdy nie ma pyta´n. Mówił wi˛ec dalej. — Jeszcze jedno. To jest tylko nalot, a nie bitwa. To ma by´c demonstracja siły, ognia i terroru! Nasza misja polega na tym, by pokaza´c Skórniakom, z˙ e mo˙zemy zniszczy´c ich miasto, ale tego nie robimy, z˙ e nie moga˛ czu´c si˛e bezpieczni, chocia˙z powstrzymujemy si˛e od totalnego bombardowa- nia. Nie bierzcie z˙ adnych je´nców. Zabijajcie tylko w ostatecznym wypadku. Ale cały teren, który zaatakujemy, ma zosta´c obrócony w perzyn˛e. Nie z˙ ycz˛e sobie, z˙ eby jaki´s darmozjad wrócił mi tu z nie wykorzystana˛ amunicja! ˛ Zrozumiano? — Zerknał ˛ na zegarek. — Bycze Karki Rasczaka maja˛ reputacj˛e, która˛ musza˛ utrzyma´c. Porucznik prosił, zanim dał za wygrana,˛ aby powiedzie´c wam, z˙ e nigdy nie spu´sci was z oczu. . . i z˙ e oczekuje, i˙z wasze imiona okryja˛ si˛e chwała! ˛ Jelly popatrzył na sier˙zanta Migliaccio, dowódc˛e pierwszego pododdziału. 7 Strona 8 — Pi˛ec´ minut dla Padre — oznajmił. Niektórzy z chłopców opu´scili szeregi, podeszli i ukl˛ekli przed Migliaccio. Ka˙zdy, kto chciał usłysze´c od niego słowo przed wyprawa.˛ Podobno kiedy´s były oddziały majace ˛ swoich kapelanów, którzy nie walczyli razem z innymi. Nie umiem wyobrazi´c sobie, jak kapelan mo˙ze błogosławi´c co´s, w czym sam nie chce uczestniczy´c. Tak czy inaczej, w Piechocie Zmechanizowanej ka˙zdego zrzucaja˛ i ka˙zdy walczy — i kapelan, i kucharz, i adiutant Starego. Gdy wchodzimy do kanału odpalajacego, ˛ na pokładzie nie zostaje z˙ aden Byczy Kark. Tym razem poza Jenkinsem, oczywi´scie, ale to nie jego wina. Nie podszedłem do Migliaccio. Zawsze obawiam si˛e, z˙ e kto´s mógłby dostrzec, jak si˛e trz˛es˛e. A zreszta˛ Padre mo˙ze równie dobrze pobłogosławi´c mnie z daleka. Ale kiedy ostatni z kl˛eczacych ˛ wstał, on zbli˙zył si˛e do mnie i przysunał ˛ swój hełm. — Tylko jedno, Johnnie — powiedział spokojnie — nie staraj si˛e wyskakiwa´c przed orkiestr˛e. Znasz swoja˛ robot˛e. Wykonaj ja.˛ Po prostu wykonaj. Czy musisz od razu dosta´c medal? — Och, dzi˛ekuj˛e, Padre, nie musz˛e. Dodał co´s w j˛ezyku, którego nie znam, poklepał mnie po ramieniu i pospieszył do swoich. Jelly wrzasnał: ˛ 8 Strona 9 — Dziesiatkamiiiiii ˛ — i wszyscy poderwali´smy si˛e na baczno´sc´ . . . — Oddział. . . sekcjami. . . lewa burta i prawa burta. . . przygotowa´c si˛e do zrzutu! Pododdział! Obsadzi´c kapsuły! Marsz. Musiałem czeka´c, a˙z cały pododdział obsadzi swoje kapsuły i przesunie si˛e do kanału odpalaja- ˛ cego. Zastanawiałem si˛e, czy tamci wojownicy, w dawnych czasach, te˙z trz˛es´li si˛e ze strachu, kiedy wchodzili do Konia Troja´nskiego. Jelly sprawdzał, czy ka˙zdy jest hermetycznie zamkni˛ety, a moja˛ kapsuł˛e zamknał ˛ sam. Pochylił si˛e przy tym i powiedział: ˙ — Zeby´ s tylko nie skrewił, Johnnie. To przecie˙z tak samo jak na c´ wiczeniach. Klapa zamkn˛eła si˛e i zostałem sam. Tak jak na c´ wiczeniach, powiedział. Zaczałem ˛ ˛sc´ si˛e trza´ nieprzytomnie. Potem w słuchawkach usłyszałem głos Jelly’ego: — Uwaga! Bycze Karki Rasczaka. . . gotowi do zrzutu! — Siedemna´scie sekund, poruczniku! — zabrzmiał w odpowiedzi pogodny kontralt pilotki i po- czułem do niej uraz˛e, z˙ e nazywa Jelly’ego porucznikiem. Nasz porucznik rzeczywi´scie nie z˙ ył i mo˙z- liwe, z˙ e Jelly otrzyma po nim nominacj˛e. . . ale byli´smy wcia˙ ˛z jeszcze Byczymi Karkami Rasczaka. — Powodzenia, chłopcy! — dodała. — Dzi˛eki, pani komandor. 9 Strona 10 ˛c pasy! Pi˛ec´ sekund. — Zapia´ Byłem cały spi˛ety pasami — brzuch, czoło, nogi. . . ale dr˙załem bardziej ni˙z kiedykolwiek. . . . Siedzisz w całkowitej ciemno´sci, owini˛ety jak mumia i przywiazany, ˛ bo działa siła przyspie- szenia, zaledwie mo˙zesz oddycha´c, i wiesz, z˙ e gdyby´s nawet mógł zdja´ ˛c hełm, to wokół ciebie, w kapsule, jest tylko azot, i wiesz, z˙ e ta kapsuła znajduje si˛e w kanale odpalajacym ˛ i gdyby statek został trafiony, nim zda˙ ˛zyliby ciebie wystrzeli´c, nie miałby´s czasu nawet zmówi´c pacierza, umarłby´s tam po prostu, bezradny, nie mogacy ˛ si˛e poruszy´c. Wła´snie to nie ko´nczace ˛ si˛e oczekiwanie w ciemno´sci powoduje, z˙ e si˛e trz˛esiesz, my´slisz, z˙ e mo˙ze zapomnieli o tobie. . . z˙ e mo˙ze statek został ju˙z trafiony i unieruchomiony na orbicie, martwy, i ty te˙z zaraz b˛edziesz martwy, zadusisz si˛e. . . albo z˙ e p˛edzisz po orbicie, z˙ eby si˛e roztrzaska´c, o ile wcze´sniej nie upieczesz si˛e, spadajac ˛ w dół. . . Nagle odczuli´smy właczenie ˛ systemu hamowania statku i przestałem dr˙ze´c. Rzuciło mna˛ osiem albo mo˙ze i dziesi˛ec´ razy. Kiedy pilotem prowadzacym ˛ statek jest kobieta, to nie mo˙zna spodziewa´c si˛e pieszczot: b˛edziesz miał siniaki w ka˙zdym miejscu, gdzie trzymaja˛ ci˛e pasy. Tak, tak, wiem, z˙ e sa˛ one lepszymi pilotami ni˙z m˛ez˙ czy´zni, z˙ e ich reakcje sa˛ szybsze i z˙ e lepiej znosza˛ przyspieszenie. Potrafia˛ szybciej startowa´c i zr˛eczniej umyka´c, i dlatego zwi˛ekszaja˛ nasze 10 Strona 11 szanse. Ale to przecie˙z twój kr˛egosłup musi znie´sc´ dziesi˛eciokrotne przecia˙ ˛zenie. . . i jeszcze te cholerne pasy. . . Musz˛e jednak przyzna´c, z˙ e pani komandor Deladrier znała swój zawód. Gdy tylko Rodger Young przestał hamowa´c, padła ostra komenda: — Kanał centralny. . . desant! — Nastapiły ˛ dwa wstrzasy, ˛ kiedy katapultował si˛e Jelly i facet pełniacy ˛ obowiazki ˛ sier˙zanta w oddziale. A zaraz potem: — Kanały z lewej i prawej burty. . . desant! — i to był rozkaz dla nas. Bum! Kapsuła została szarpni˛eta do przodu — bum! i znów nia˛ szarpn˛eło, zupełnie tak jak- by ładowano naboje do komory broni automatycznej starego typu. No có˙z, wła´sciwie nie byli´smy niczym innym jak wła´snie pociskami ładowanymi do dwóch luf wbudowanych w transportowiec kosmiczny. Ale ka˙zdy taki pocisk był kapsuła,˛ dostatecznie du˙za,˛ by pomie´sci´c piechura z polowym ekwipunkiem. Bum! — Normalnie miałem trzecie miejsce w kolejce, ale teraz byłem w ogonie, na ko´ncu, po całym pododdziale. Było to m˛eczace ˛ czekanie, cho´c kapsuły wystrzeliwano co sekund˛e. Próbowa- łem liczy´c — bum! (dwunasta), bum (trzynasta), bum! . . . I bzzz! — moja kapsuła wsuwa si˛e do komory — potem jeszcze tylko grzmot. . . I nagle NIC. 11 Strona 12 ˙ W ogóle nic. Zadnego d´zwi˛eku, z˙ adnego ci´snienia, z˙ adnego przecia˙ ˛zenia. Unoszenie si˛e w ciem- no´sci. . . zbli˙zanie si˛e w stanie niewa˙zko´sci do planety, której nigdy nie widziałe´s. Ale ju˙z si˛e nie trz˛es˛e. Najgorsze było czekanie. Teraz, je´sli nawet co´s pójdzie z´ le, to stanie si˛e to tak szybko, z˙ e ani si˛e spostrze˙zesz, a ju˙z b˛edziesz trupem. Moja kapsuła łagodnie weszła w atmosfer˛e. Jej zewn˛etrzna powłoka spaliła si˛e i odpadła. ˙ Zołnierz w kapsule mo˙ze prze˙zy´c do wypłaty nast˛epnego z˙ ołdu tylko dzi˛eki temu, z˙ e odpadajace ˛ resztki zwalniaja˛ spadanie, a potem unoszac ˛ si˛e w powietrzu sprawiaja,˛ z˙ e radary „widza” ˛ wiele celów w tym rejonie. Moga˛ to by´c ludzie, bomby lub co´s zupełnie innego, ale to wystarczy, by doprowadzi´c komputery balistyczne do nerwowego załamania, co te˙z ma miejsce. Aby zwi˛ekszy´c to całe zamieszanie, statek, zaraz po katapultowaniu kapsuł, zrzuca ogromne jaja, które spadaja˛ szybciej, bo nie odrywa si˛e od nich zewn˛etrzna osłona. Gdy znajda˛ si˛e ni˙zej ni˙z człowiek, eksploduja˛ i wyrzucaja˛ metalowe pasy, które zakłócaja˛ urzadzenia ˛ radiolokacyjne, czasem działaja˛ jako elektroniczne przyrzady ˛ odzewowe i robia˛ jeszcze inne psikusy, powodujac ˛ zamieszanie w powitalnym komitecie oczekujacym ˛ ci˛e na dole. Twój statek ignoruje cały ten radarowy obł˛ed i spokojnie odbiera od dowódcy oddziału sygnały latarni radiolokacyjnej. 12 Strona 13 Po odpadni˛eciu drugiej powłoki, automatycznie otworzył si˛e pierwszy spadochron, ale przy de- celeracji kilku g zaraz porwał si˛e w strz˛epy. Potem otworzył si˛e drugi i trzeci. W kapsule robiło si˛e goraco ˛ i my´slałem ju˙z o ładowaniu. Trzecia powłoka odpadła razem z ostatnim spadochronem i teraz pozostałem w opancerzonym skafandrze wewnatrz ˛ plastykowego jaja. Wcia˙ ˛z byłem do niego przytwierdzony pasami, tak z˙ e nie mogłem si˛e rusza´c. Nadeszła pora podj˛ecia decyzji, jak i gdzie mam ladowa´ ˛ c. Nacisnałem ˛ kciukiem guzik na skali odległo´sci i odczytałem wynik na płytce odblaskowej umieszczonej w hełmie nad moim czołem. Mila i osiem dziesiatych. ˛ Troch˛e za daleko. . . ˛ eło stała˛ szybko´sc´ i ju˙z mi wła´sciwie nie było potrzebne. Pstryknałem Jajo osiagn˛ ˛ wi˛ec wyłacz- ˛ nikiem. Pierwszy ładunek detonujacy ˛ wyzwolił mnie ze wszystkich pasów, a drugi rozerwał jajo na osiem kawałków. Znalazłem si˛e na zewnatrz, ˛ w powietrzu, i mogłem widzie´c! Pokryte metalem szczatki ˛ powłoki dawały taki sam refleks jak człowiek w bojowym rynsztunku. Ka˙zdy obserwator radaru, z˙ ywy czy cybernetyczny, b˛edzie miał nie lada zgryz, z˙ eby mnie wyłuska´c spo´sród tego rupiecia unoszacego ˛ si˛e wokół. 13 Strona 14 Wyprostowałem si˛e rozkładajac ˛ r˛ece i rozejrzałem. . . W dole panowała noc, ale noktowizor pozwalał zupełnie dobrze orientowa´c si˛e w terenie. Rzeka, która przecinała miasto po przekatnej, ˛ była tu˙z pode mna˛ i zbli˙zała si˛e coraz szybciej wyra´zna,˛ błyszczac ˛ a˛ powierzchnia.˛ Było mi oboj˛etne, na którym brzegu wyladuj˛ ˛ e, jednak wolałbym si˛e nie skapa´ ˛ c. Zauwa˙zyłem wybuch płomienia po prawej stronie, prawie na mojej wysoko´sci. Wida´c jaki´s nie- z˙ yczliwy krajowiec strzelił do szczatków ˛ powłoki jaja. Odpiałem ˛ spadochron, z˙ eby jak najszybciej zej´sc´ z ekranu owego krajowca, bo wokół mnie zacz˛eły rozrywa´c si˛e pociski. Rzuciło mna˛ i przez jakie´s dwadzie´scia sekund leciałem w dół, dopóki nie otworzyłem drugiego spadochronu. Udało si˛e — nie trafili i nie spalili mnie. Spostrzegłem, z˙ e przenosi mnie nad rzeka˛ i z˙ e zbli˙zam si˛e do jakiego´s domu towarowego czy czego´s w tym rodzaju, z płaskim dachem. Wyladowałem ˛ na nim podskakujac ˛ — to zadziałały wmon- towane w kombinezon rakietki podrzutowe przeciwdziałajace ˛ gwałtownemu uderzeniu. Zaraz te˙z zaczałem ˛ penetrowa´c przestrze´n w poszukiwaniu sygnału od sier˙zanta Jelala. 14 Strona 15 Okazało si˛e, z˙ e jestem po złej stronie rzeki — gwiazda Jelly’ego pokazał si˛e bowiem na obrze- z˙ u kompasu w moim hełmie. To znaczy, z˙ e znajdowałem si˛e za daleko na północ. Podbiegłem do kraw˛edzi dachu i wziałem ˛ namiar dowódcy najbli˙zszej sekcji. — Ace, wyrównaj front! — zawołałem i rzuciłem za siebie bomb˛e, schodzac ˛ jednocze´snie z da- chu i przekraczajac ˛ rzek˛e. Dom towarowy wyleciał w powietrze. Podmuch uderzył mnie, gdy byłem jeszcze nad rzeka˛ i nie chroniły mnie budynki po przeciwnej stronie. O mało co, a bym si˛e zwalił i stracił swój z˙ yroskop. Nastawiłem t˛e bomb˛e na pi˛etna´scie sekund. . . a mo˙ze nie? Zdałem sobie nagle spraw˛e, z˙ e zaczynam si˛e denerwowa´c. To przecie˙z tak samo jak na c´ wicze- niach, Jelly wiedział i ostrzegał mnie. Uspokój si˛e i rób, co do ciebie nale˙zy, nawet gdyby to miało zabra´c jeszcze nast˛epne pół sekundy. Ponownie wziałem ˛ namiar na Ace’a i powiedziałem, z˙ eby wyrównał. Nie odpowiedział, ale zro- bił to, dałem wi˛ec spokój. Jak długo Ace wykonuje swoje zadanie, mog˛e przełkna´ ˛c jego grubia´n- stwo. . . na razie. Ale po powrocie na pokład — oczywi´scie je˙zeli Jelly zatrzyma mnie na stanowisku dowódcy pododdziału — znajdziemy jakie´s ustronne miejsce i przekonamy si˛e, kto tu jest bossem. On był wprawdzie zawodowym kapralem, a ja tylko w stopniu kaprala, ale na razie mi podlegał ˙ i nie mogłem pozwoli´c na z˙ adna˛ bezczelno´sc´ . Zeby mu nie weszło w nawyk. 15 Strona 16 Jednak teraz nie miałem czasu o tym my´sle´c. Kiedy przeskakiwałem rzek˛e, dostrzegłem pon˛etny cel i chciałem go załatwi´c. Była to spora grupa czego´s, co wygladało ˛ jak budynki u˙zyteczno´sci publicznej. A mo˙ze s´wia- ˛ tynie. . . albo pałac. Le˙zały o par˛e mil poza obszarem, który oczyszczali´smy, ale jedna˛ z reguł po- st˛epowania „zamieniaj w gruzy i uciekaj” był nakaz pozbycia si˛e przynajmniej połowy amunicji poza granicami rejonu akcji. Dzi˛eki temu wróg nie mógł zorientowa´c si˛e, gdzie w danym momencie jeste´smy. I jeszcze jedno: bad´ ˛ z stale w ruchu i wszystko rób szybko. Oni zawsze maja˛ du˙za˛ przewag˛e liczebna.˛ Jedyne co nas ratuje, to zaskoczenie i szybko´sc´ manewru. Kiedy ładowałem rakietnic˛e i miałem napomnie´c Ace’a po raz drugi, dobiegł mnie głos Jelly’ego przez obwodowe połaczenie ˛ do wszystkich: ˙ — Oddział! Zabim skokiem! Naprzód! Przez jakie´s dwadzie´scia sekund mogłem si˛e niczym nie martwi´c, skoczyłem wi˛ec na najbli˙zszy budynek, podniosłem miotacz do ramienia i odnalazłem cel. Pociagn ˛ ałem ˛ za pierwszy spust — rakieta na celu, potem za drugi spust — bu´zka, jazda — i odskoczyłem do tyłu. — Drugi pododdział dwójkami! — zawołałem. . . odczekałem moment — Naprzód! 16 Strona 17 Przeskoczyłem ponad nast˛epnym rz˛edem budynków, cz˛estujac ˛ te z tyłu ogniem z r˛ecznego mio- tacza. Zdaje si˛e, z˙ e były drewniane, bo zaraz objał ˛ je ogie´n. A do tego w niektórych były składy benzyny i materiałów wybuchowych. Zaraz po skoku skierowałem na nowe cele dwie małe bomby H.E. Nie wiedziałem, co zdziałały, bo akurat wybuchła moja pierwsza rakieta i cały teren roz´swietlił si˛e eksplozja˛ atomowa.˛ Była to co prawda dziecinna zabawka, o sile wybuchu mniejszej ni˙z dwie kilotony, ale nikt przecie˙z nie chce wchrzani´c kolegów w katastrof˛e kosmiczna.˛ Mnie ten błysk nie o´slepił. Nasze kaski maja˛ ołowiane pokrywy nad oczami, noktowizory. Zosta- li´smy te˙z wyszkoleni, z˙ eby pochyla´c si˛e i przyjmowa´c promieniowanie na opancerzony kombinezon. Zamrugałem tylko powiekami, a gdy otworzyłem oczy, spostrzegłem miejscowego obywatela wychodzacego ˛ przez dziur˛e w budynku na wprost mnie. On spojrzał na mnie, a ja na niego. Zaczał ˛ co´s unosi´c — chyba jaka´ ˛s bro´n — i wtedy Jelly zawołał: Naprzód! Nie miałem czasu, z˙ eby si˛e cacka´c ze Skórniakami — byłem o dobre pi˛ec´ set jardów za oddzia- łem i musiałem si˛e spieszy´c. W r˛eku wcia˙ ˛z trzymałem miotacz, wi˛ec przypiekłem go i przeskoczy- łem budynek, z którego wła´snie wyszedł. R˛eczny miotacz ognia słu˙zy głównie do podpalania, ale jest to dobra bro´n osobista, zwłaszcza na terenach ciasno zabudowanych — nie trzeba specjalnie dokładnie celowa´c. 17 Strona 18 Byłem zdenerwowany, chciałem jak najszybciej dołaczy´ ˛ c i skoczyłem za wysoko i za daleko. Zawsze człowiek ma taka˛ pokus˛e — ale nie nale˙zy tego robi´c! Wtedy bowiem przez par˛e sekund wisi si˛e w powietrzu, b˛edac ˛ grubym i du˙zym celem. Najlepszy sposób posuwania si˛e naprzód to prze´slizgiwanie si˛e nad ka˙zdym budynkiem tak ni- sko, jak tylko mo˙zna, bo wtedy wykorzystuje si˛e osłon˛e, no i nie wolno pozostawa´c na jednym miejscu dłu˙zej ni˙z sekund˛e lub dwie, z˙ eby nie mieli czasu w ciebie wycelowa´c. Zmieniaj wcia˙ ˛z miejsce, ruszaj si˛e! Tym razem spartoliłem — skoczyłem za daleko jak na jeden rzad ˛ budynków, za blisko, z˙ eby przeskoczy´c i nast˛epny. Znalazłem si˛e na dachu. Ale nie na wygodnym, płaskim dachu, gdzie mógłbym zosta´c ze trzy sekundy i wyrzuci´c male´nka˛ atomowa˛ rakietk˛e. Ten dach był d˙zungla˛ rur, słupów i ró˙znego rodzaju z˙ elastwa — mo˙ze jaka´s fabryka albo zakłady chemiczne. Nie było gdzie wyladowa´ ˛ c. A jeszcze gorzej, z˙ e znajdowało si˛e tam z pół tuzina krajowców. ˛ sa˛ humanoidalne, maja˛ osiem lub dziewi˛ec´ stóp wzrostu, chudzi z obwisła˛ skóra.˛ Te dziwolagi Nie nosza˛ ubra´n i wysuwaja˛ jakie´s czułki, podobne do reklamy neonowej. Jeszcze s´mieszniej wy- ˛ a˛ przy s´wietle dziennym, kiedy patrzy si˛e na nich gołym okiem, ale ju˙z wol˛e walczy´c z nimi gladaj ni˙z z Pluskwo-Paj˛eczakami. . . Jak widz˛e Pluskwo-Paj˛eczaki, to mi si˛e z˙ oładek ˛ przewraca. 18 Strona 19 W z˙ adnym razie nie chciałem z nimi zaczyna´c, to nie był rajd tego rodzaju. Odbiłem si˛e wi˛ec znowu i rozrzuciłem gar´sc´ dziesi˛eciosekundowych gałek ognistych, z˙ eby mieli si˛e czym zaja´ ˛c. Wyladowałem, ˛ natychmiast znów skoczyłem i zawołałem: — Drugi pododdział! Dwójkami!. . . Naprzód! — i sam pospieszyłem, próbujac ˛ jednocze´snie dostrzec co´s, w co warto by pieprzna´ ˛c rakieta.˛ Chciałem wypatrzy´c urzadzenia ˛ wodno-kanalizacyjne. Jedno celne uderzenie i całe miasto sta- łoby si˛e nie do zamieszkania. Musieliby si˛e ewakuowa´c. A przecie˙z posłano nas wła´snie po to, z˙ eby im nie´zle dokopa´c. Nie mogłem jednak nic dostrzec. Mo˙ze nie podskakiwałem do´sc´ wysoko. Kusiło mnie oczywi- s´cie, by skoczy´c wy˙zej, ale przypomniałem sobie, co Migliaccio mówił o medalu i dałem spokój. Nastawiłem automat w miotaczu i za ka˙zdym razem, gdy dotykałem gruntu, wyrzucałem par˛e bom- bek i podpalałem na chybił trafił to, co było na drodze. No, wreszcie co´s znalazłem w odpowiedniej odległo´sci. . . mo˙ze wła´snie wodociagi. ˛ . . Skoczy- łem na dach najbli˙zszego budynku, wziałem ˛ obiekt na muszk˛e i wypaliłem. Nagle dobiegł mnie głos Jelly’ego: — Johnnie! Red! Zaczynajcie oskrzydla´c. 19 Strona 20 Potwierdziłem i usłyszałem, z˙ e Red te˙z potwierdził. Nastawiłem sygnał s´wietlny na miganie, z˙ eby mnie Red zauwa˙zył, wziałem ˛ namiar na jego migacz i zawołałem: — Drugi pododdział! Manewr oskrzydlajacy ˛ dwustronny! Dowódcy sekcji potwierdzi´c! Czwarta i piata ˛ sekcja odpowiedziała, a Ace krzyknał: ˛ — Ju˙z to robimy. . . sam si˛e pospiesz! Migacz Reda wskazywał, z˙ e prawe skrzydło znajduje si˛e przede mna,˛ na wprost, o jakie´s pi˛et- na´scie mil. O rany! Ace miał racj˛e, musz˛e dobrze wyciaga´ ˛ c nogi! Wyladowali´ ˛ smy w szyku o kształcie V. Jelly u podstawy tego V, a Red i ja na ko´ncach obu ramion. Teraz mieli´smy zamkna´ ˛c koło, z˙ eby mogli nas zabra´c. Oznaczało to, z˙ e Red i ja musimy pokona´c najwi˛eksza˛ odległo´sc´ , a jeszcze po drodze zniszczy´c to i owo. Wreszcie przestałem posuwa´c si˛e z˙ abimi skokami i mogłem si˛e skoncentrowa´c na szybko´sci. Ju˙z zaczynało si˛e tu robi´c goraco. ˛ Rozpoczynali´smy akcj˛e majac ˛ ogromna˛ przewag˛e zaskoczenia. Przy ladowaniu ˛ chyba nikt nie został ranny i działali´smy w taki sposób, z˙ eby ogniem nie szkodzi´c sobie nawzajem. Teraz ich obrona zaczynała dawa´c o sobie zna´c. Nie była to jeszcze akcja skoordynowana, ale ju˙z rozerwało si˛e, tu˙z koło mnie, par˛e pocisków. Zaczałem ˛ szcz˛eka´c z˛ebami. Raz prze´sliznał ˛ si˛e po mnie jaki´s promie´n i włosy stan˛eły mi d˛eba; na moment cały zmartwiałem, na szcz˛es´cie na tym si˛e sko´nczyło. 20