Strona 1 Strona 2 Strona 3           Książkę tę dedykuję moim najukochańszym, najwierniejszym fanom – moim siostrom, Mirce i Irminie, a także ukochanemu Mężowi – Kubie.   Dziękuję, że wspieraliście mnie na tej drodze od początku do końca. To dzięki Wam spełniły się moje marzenia. Strona 4 Divendi Wydanie pierwsze, ISBN: 978-83-8147-700-0   © Natalia Lewandowska i Wydawnictwo Novae Res 2019   Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res.   REDAKCJA: Gabriela Dobrek KOREKTA: Emilia Kapłan OKŁADKA: Paulina Radomska-Skierkowska KONWERSJA DO EPUB/MOBI: Inkpad.pl   WYDAWNICTWO NOVAE RES ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia tel.: 58 698 25 19, e-mail: [email protected],   Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl. Strona 5 SPIS TREŚCI Strona tytułowa Karta redakcyjna I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII Strona 6 XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI XXII XXIII XXIV XXV XXVI XXVII XXVIII XXIX XXX XXXI XXXII XXXIII XXXIV Strona 7 XXXV XXXVI Strona 8 I Wielki, malowany dzban na kwiaty znów rozpadł się na kawałeczki. Ze złością warknęłam i  kopnęłam w  solidną nogę od drewnianego stołu, po którym rozsypały się kawałki porcelany. Mama znów będzie niezadowolona. To już trzecia nieudana próba. Wzięłam kilka głębokich oddechów, po czym skoncentrowałam się, by zająć się tymi pozostałościami dzbana, które upadły na podłogę. Odłamki uniosły się w powietrze i z cichym stukotem wylądowały na drewnianym blacie. Patrzyłam na nie jeszcze przez chwilę, potem wreszcie zrezygnowana ruszyłam na górę do swojego pokoju. – Jak trening? – zapytał ojciec, kiedy przemykałam obok salonu. Skrzywiłam się tylko w  odpowiedzi i  poczułam, że od razu zrozumiał. – Będziesz musiała wrócić do tego później, jeśli teraz zrobisz sobie przerwę. – Wiem, wiem – odparłam niechętnie. – Umówiłam się z Kasią, ma wpaść po mnie za pół godziny. Poszłam do swojego pokoju. Była dziesiąta rano. Przez otwarte szeroko okno wpadały co parę chwil podmuchy ciepłego letniego powietrza, pieszcząc mile rozgrzaną Strona 9 z  poirytowania skórę mojej twarzy i  przynosząc ze sobą śmiech mojego młodszego rodzeństwa bawiącego się na podwórku przed domem. Uruchomiłam stojącego na biurku laptopa, położyłam się na kanapie i  westchnęłam głęboko z  ulgą. Dzisiejszy trening poszedł wyjątkowo kiepsko. Od kilku dni miałam poważne problemy z  koncentracją. Nie potrafiłam skupić się na tyle, by złożyć ten zakichany dzban do kupy. A  im bardziej się złościłam, tym oczywiście gorzej mi szło. Swoje nietypowe zdolności, dzięki którym mogłam robić rzeczy o wiele bardziej imponujące niż naprawianie rozbitej porcelany, odkryłam w  przedszkolu, kiedy to mój kolega z  grupy zabrał mi zabawkę. Poczułam się wtedy bardzo urażona i  spiorunowałam go wzrokiem, a  on aż zawył z bólu. Nie wiedziałam dlaczego. Drugiego dnia, ku mojemu zaskoczeniu, chłopiec przyszedł do szkoły z  podbitym okiem. Dobrze, że nic gorszego się nie stało. Wtedy jednak moja Divena, moja wewnętrzna moc, nie była jeszcze tak rozwinięta jak teraz. Gdybym w  tej chwili tak samo jak wówczas na kogoś spojrzała, leżałby już martwy. Dlatego, jak każdy jej posiadacz, musiałam nauczyć się ją kontrolować, a potem się nią posługiwać. Moim trenerem była moja matka, podobnie jak ja i  niemal cały nasz ród obdarzona Diveną. Nauka kontroli polegała na regularnym trenowaniu ciała, woli, umysłu i  ducha. Każdy z  członków naszego rodu musiał przez to przebrnąć. Trening ciała polegał na nauce różnych sztuk walki i  utrzymywaniu dobrej kondycji, trening ducha na Strona 10 kształtowaniu sumienia i  moralności, a  trening umysłu to po prostu poszerzanie wszelkiego rodzaju wiedzy. Trening woli – ostatnio moja zmora – sprowadzał się do ćwiczenia umiejętności posługiwania się Diveną tak precyzyjnie, jak to tylko było możliwe, czyli najlepiej perfekcyjnie. Mój dzisiejszy trening woli nie poszedł zbyt dobrze. Miałam za zadanie na powrót scalić potłuczony dzban. Dopasować do siebie kawałeczek po kawałeczku ceramiczne skorupy i skorupki, jednocześnie utrzymując te już złożone przy sobie. Skomplikowane, wymagało wiele wysiłku i  koncentracji, której mi ostatnio brakowało. Już widziałam oczyma wyobraźni zawód w  oczach mamy, a  naprawdę bardzo się starałam. Normalnie takie zadanie nie sprawiłoby mi tyle trudności. Nie wiedziałam, co się ze mną działo. Może to z  nerwów? Znów ścisnęło mnie w żołądku. Kilka dni wcześniej świętowałam z przyjaciółmi maturę, zdaną przez kilku członków naszej licealnej paczki, między innymi moją sąsiadkę Rachelę oraz Mateusza – brata mojej przyjaciółki Kasi. Świętowaliśmy, choć na sercach było nam ciężko, bowiem zdana matura oznaczała, że część ludzi wyjedzie wkrótce na studia z  naszej małej mieściny. Naturalną konsekwencją było rozluźnienie więzi z nimi. Na myśl o  rozstaniu naszej paczki przyjaciół ogarnęła mnie melancholia. Nie lubiłam zmian w  swoim życiu. Już i tak było wystarczająco pokręcone, by jeszcze dodawać mu niestabilności. Najbardziej bałam się jednak rozstania z  jedną osobą, choć powiedzenie tego na głos, czy nawet Strona 11 przyznanie się przed samą sobą, nie wchodziło na razie w  grę. To byłoby jak przyznanie się do winy, jakby coś odpychanego i  ignorowanego nagle okazało się realne i rzeczywiste. Odruchowo sięgnęłam moją wewnętrzną siłą po laptopa, który popłynął w  powietrzu w  moim kierunku i  mimo mojego rozkojarzenia wylądował nie na podłodze, a  na moich kolanach. Wątpiłam jednak, że mama byłaby z tego dumna. Nie zdążyłam nawet zalogować się na pocztę, gdy zadzwonił dzwonek stacjonarnego telefonu. Choć nieco niechętnie, podniosłam się jednak, by odebrać, chcąc wyręczyć rodziców. – Halo? – Dzień dobry, mówi Gabriel Persatti, przyjaciel Dominika. – Usłyszałam mówiący po włosku gruby, niepewny głos. – Rozmawiam może z  panią Zofią Divendi- Carmento? – Witam, panie Gabrielu, z tej strony Justyna, jej córka. – Automatycznie przeszłam na włoski. W  mojej rodzinie używało się go tak często, że znałam ten język równie dobrze jak ojczysty. – Och, bardzo mi miło. Czy mógłbym rozmawiać z którymś z pani rodziców? – Oczywiście, proszę chwilę poczekać – odparłam do słuchawki i  położyłam ją na stoliczku obok aparatu telefonicznego stylizowanego na staroświecki. Strona 12 Miałam przeczucie, że stało się coś niedobrego, skoro dzwonił do nas pan Persatti – asystent i  bliski współpracownik mojego wuja, Dominika Carmento. Wpadłam jak burza do kuchni, gdzie tato robił sobie i  mamie herbatę. Niespodziewanie drgnął na mój widok. Jego kasztanowe, przydługie nieco i  przyprószone lekko siwizną włosy zafalowały, a  część wrzątku zamiast do kubków trafiła na stół. Tato jęknął, a  ja sięgnęłam szybko po ścierkę. – Zajmę się tym – powiedziałam, odganiając go od mokrego blatu. – Telefon do ciebie, dzwoni pan Persatti. – Zobaczyłam na twarzy taty to samo uczucie zaniepokojenia, które ogarnęło mnie chwilę wcześniej. Wuj Dominik, rodowity Włoch wychowany w  Polsce, najmłodszy brat mojego dziadka, był zaledwie kilkanaście lat starszy od mojego taty. Zapracowany biznesmen, w  swojej branży uchodzący za rekina, przy bliższym poznaniu okazywał się serdecznym i  tryskającym dobrym humorem człowiekiem. Uwielbiałam z  nim rozmawiać na wszelkie tematy, jego wiedza była imponująca, a  przy tym cechowała go ogromna wrażliwość i  empatia. Po stracie miłości swojego życia, która zginęła w wypadku, całkowicie poświęcił się swojej pracy, dlatego nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci, byliśmy więc jego najbliższą rodziną. Spędzaliśmy razem niemal każde wakacje i  święta. Przypomniałam sobie, że już od trzech tygodni nie mieliśmy od niego żadnej wiadomości. Nie żeby to było niezwykłe, ale ten telefon sprawił, że poczułam wyrzuty. Strona 13 Po kuchni rozszedł się zapach grejpfrutowej herbaty. Skończyłam ścierać blat i  podłogę, usiadłam przy stole i  oparłam głowę na przedramionach. Chwilę później naprzeciw mnie usiadł tato. Podniosłam wzrok. Wyraz jego twarzy zdradzał napięcie, marszczył z  niepokojem brwi. Melancholia, w której się wcześniej zatopiłam, w momencie wywietrzała mi z głowy. – Justyna, zawołaj mamę, proszę. Jest na dole. Widziałam po jego minie, że chce przez chwilę w  spokoju zastanowić się nad sytuacją. Bez słowa wstałam i  zbiegłam po schodach piętro niżej, do piwnicy. Mama w pralni nastawiała właśnie pranie. Na mój widok podniosła głowę znad pokręteł. – Tato prosił, żebym zawołała cię do kuchni – powiedziałam, przechylając się przez balustradę schodów. – Już idę, tylko włączę to ustrojstwo – odparła. Chyba zauważyła moje zdenerwowanie, bo zmarszczyła brwi. Pochyliła się, spojrzała z  uwagą na pralkę, nacisnęła guzik włączający automat, po czym poszła do góry, a  ja podreptałam za nią. Weszłyśmy do kuchni, gdzie zastałyśmy tatę w  towarzystwie mojego rodzeństwa: trzyletniego Szymona i dziewięcioletniej Martynki. Usiadłyśmy, a Szymon od razu wdrapał się na moje kolana i  wietrząc jakieś poważne wydarzenie, rozsiadł się wygodnie, z  oczekiwaniem wlepiwszy oczka w  tatę. Moje gardło ścisnęło się z niepokoju. Strona 14 – Dzwonił pan Persatti, Dominik nagle stracił przytomność w  firmie na jakimś spotkaniu zarządu – powiedział tato powoli. – To był lekki atak serca. Jest w szpitalu, ale wszystko jest już dobrze. Wielka gula pojawiła się nagle w  moim gardle, utrudniając oddychanie. Popatrzyłam z  uwagą na zaniepokojonych rodziców. – Powinniśmy jak najszybciej do niego pojechać – powiedział tato, po czym zamilkł na chwilę, rozważając sprawę. – Zgadzam się. Będzie potrzebował wsparcia. I  kogoś, kto mu wyperswaduje, że może się przemęczać po powrocie ze szpitala – stwierdziła mama. – Moglibyśmy spróbować przebukować bilety. I  tak mieliśmy lecieć do niego za dwa tygodnie… – W  tej samej chwili rozległ się dzwonek do drzwi. – Idę otworzyć. – Zerwałam się od stołu, przerzucając szybko Szymonka na kolana mamy, i  ruszyłam w  stronę przedpokoju. Dzień wcześniej umawiałam się z  moją przyjaciółką Kasią. Miałyśmy w planach pójść na basen, toteż zdziwiłam się nieco, gdy zamiast jej ciemnych loków zobaczyłam blond czuprynę i  zawadiacki uśmiech jej starszego brata Mateusza. Zdradzieckie serce zadrżało mi w piersi. Jako dziecko nie cierpiałam go. Znaliśmy się właściwie od zawsze, bo już nasi dziadkowie byli przyjaciółmi. Gdy tylko nadarzała się okazja, był dla mnie niemiły, ciągnął za włosy, podstawiał nogi i  chował zabawki. Kiedy Strona 15 wkroczyliśmy w  nastoletniość, było jeszcze gorzej, uważałam go bowiem za nieinteligentną kupę mięśni. Moje zdanie na temat chłopaka zmieniło się dopiero na początku liceum, na kilkudniowej wycieczce w  górach. Była to wycieczka dla dzieci pracowników firmy zatrudniającej mojego tatę i  pana Wersela – ojca Kasi i  Mateusza. Przyjaciółki na niej niestety nie było, ponieważ nie mogła jechać, więc czas spędzałam z  jedyną znajomą osobą – jej bratem, który – ku mojemu szczeremu zaskoczeniu – okazał się naprawdę sympatycznym chłopakiem. Właściwie Mateusz miał w  moim przekonaniu tylko dwie wady. Pierwszą z nich były tabuny szalejących za nim dziewczyn. Druga niestety była o  wiele poważniejsza – chłopak od dłuższego czasu prócz naszej licealnej paczki zadawał się jeszcze z grupą młodych ludzi o dość wątpliwej reputacji. Wszystkimi siłami próbowałam razem z  jego siostrą wyciągnąć go z  tego towarzystwa, ale jedyne, co osiągnęłam, to szczerą niechęć bandy i  te dziwne motylki w  brzuchu, kiedy byłam blisko Mateusza. Usiłowałam ignorować to, co oznaczają, bo wiedziałam, że chłopak widzi we mnie tylko dobrą koleżankę. Zbagatelizowałam lekki ucisk w  żołądku i  starając się nie wyglądać na zbyt rozradowaną, rzuciłam: – Dlaczego nie ma twojej siostry? – Czyżby moje towarzystwo ci nie odpowiadało? – odparł mi pytaniem na pytanie, szczerząc się przy tym. – Hej… – udałam, że go ganię. Nie potrafiłam nie odpowiedzieć na jego uśmiech. – Nie zmieniaj tematu. Strona 16 Czemu Kasia nie przyszła? – Zwichnęła sobie nogę w kostce, dlatego… – Ojej… to niedobrze – zaniepokoiłam się i nie dając mu skończyć, spytałam od razu: – Czemu nie zadzwoniła? Jest w domu? – Jest, ale… Znowu przerwałam mu, mówiąc: – W  takim razie idziemy do ciebie – oznajmiłam, nie czekając na to, co powie. – Po drodze potrzebuję tylko na chwilę wpaść do Filipa, muszę coś od niego wziąć przed wyjazdem. Nie czekając, ruszyłam ku wyjściu. Krzyknęłam tylko rodzicom, że wychodzę, i  już stałam obok Mateusza na chodniku. Drogę przebyliśmy truchtem.   – Jak chcecie, to możecie gdzieś wyjść razem – stwierdziła Kasia, mając na myśli Mateusza i mnie. Miałam ochotę spiorunować ją wzrokiem, bo ta propozycja nie była bynajmniej przypadkowa. Postanowiłam jej jednak darować ze względu na to, że naprawdę się męczyła. Siedziała na fotelu w  swoim pokoju na piętrze, a  mocno opuchniętą kostkę trzymała na czarnym pufie. Starała się, jak mogła, by nie było po niej widać, że coś ją boli. Tylko nienaturalna bladość jej cery świadczyła o  tym, że cierpi. – A  ciebie zostawić samą? Nie ma mowy! – zaoponowałam. Strona 17 Siedziałam na krześle przy biurku i  przyglądałam się z zaciekawieniem swojemu telefonowi komórkowemu, który po tym, jak pogrzebał przy nim mój przyjaciel Filip, działał bez zarzutu. Nie po raz pierwszy dochodziłam do wniosku, że Filip jest elektronicznym cudotwórcą. – To możecie nie wychodzić – odparła Kasia, unosząc w  górę obie ręce w  geście poddania i  zerkając na mnie wymownie. – Jednak, tak czy siak, zostaniecie sami. Jadę na prześwietlenie, ale wcześniej muszę się przebrać – dodała, patrząc znacząco na brata. – No już idę – fuknął Mateusz i  z  ociąganiem wyszedł z pokoju. Zaofiarowałam się pomóc Kasi w  ubieraniu, bo ze zwichniętą nogą miała ewidentne problemy z  uprawianiem tego sportu. – Słodka jesteś dzisiaj jak miód – mruknęłam do przyjaciółki, kiedy tylko drzwi za jej bratem się zamknęły. – Przepraszam cię, kochana, ale przez tę kostkę straciłam cały dobry humor. – Westchnęła i  syknęła z bólu, ściągając stopę z  pufy. Wyciągnęłam z  jej szafy najluźniejsze krótkie spodenki, jakie tam znalazłam, i przyklękłam przy Kasi. – Wiem, wiem. Dlatego się nie dziwię. A  za tę propozycję wyjścia z Mateuszem jeszcze oberwiesz. – Oberwę? – zacietrzewiła się. – Oczywiście! – Spojrzałam na nią. – Mogłaś zadzwonić i  dać znać, co się stało. Przecież przyszłabym od razu. A  zamiast tego wysłałaś jego. – Starałam się, żeby to Strona 18 zabrzmiało jak wyrzut, a  nie peany wdzięczności na cześć przyjaciółki. – Mateusz nie wydawał się jakoś szczególnie niechętny – odparła, mrugając do mnie. – Powiem ci, dlaczego nie zadzwoniłam. Nie zrobiłabym tego, bo ty nie masz odwagi, by prowokować sytuacje, które pomogą ci stwierdzić, czy to jest na pewno to… Musisz spędzić z  nim trochę więcej czasu. Doszłam do wniosku, że jeśli ja w  końcu nie wezmę tego w  swoje ręce, to twoje biedne serduszko uschnie z wyczekiwania na mojego ślepego brata. Na dobrą sprawę nie miałaś okazji zweryfikować, czy to zauroczenie jest w  ogóle warte takiego męczenia się. Musicie się po prostu lepiej poznać. – Spojrzała na mnie wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu. – Przecież wiesz, że czasem widujemy się, żeby pogadać. Poza tym znam go całe życie. Jakoś mi tak głupio… – Skrzywiłam się, pomagając jej wciągnąć spodenki. – Tratatata – odparła przyjaciółka, robiąc z  dłoni gadającą buźkę, po czym położyła nogę z  powrotem na pufie i znowu syknęła z bólu. Zgromiłam ją wzrokiem, a w duchu dziękowałam, że mi tak bardzo pomaga. Mimo że jej wysiłki, moim zdaniem, nie miały prawa zostać uwieńczone sukcesem. Ja się za bardzo krępowałam, żeby mu zaproponować jakieś wspólne spędzanie czasu, prócz przypadkowych spotkań u  nich w  domu czy w  mieście. No i  był jeszcze jeden „problem”. Mateusz miał dziewczynę. A przynajmniej tak to wyglądało, Strona 19 gdy szedł przez miasto z  tą bandą i  uwieszoną na jego ramieniu Żanetą. Westchnęłam w duchu. – Hej… – Kasia zmierzwiła mi włosy. – Żaneta nawet do pięt ci nie dorasta – powiedziała, jakby czytając mi w myślach. Uśmiechnęłam się do niej ciepło. – Zresztą wcale nie jestem pewna, czy między nią i  Mateuszem coś jest na rzeczy. A  nawet jeśli, to przecież Mateusz się z  tobą nie spotka, jak nie będzie chciał. Nie zaszkodzi spróbować czegoś zaaranżować. Spojrzałam na nią wymownie. Z  jednej strony byłam pełna obaw co do tego pomysłu, a z drugiej niczego innego nie pragnęłam. To rozdarcie było dla mnie nieznośne, nie potrafiłam podjąć decyzji. Przyjaciółka przyglądała mi się z uwagą, gdy moje myśli błądziły od jednego rozwiązania do drugiego. W  końcu uśmiechnęła się przekornie, najwyraźniej podejmując decyzję za mnie. Była bardzo wyczulona na emocje, zwykle bardzo trafnie oceniała ludzi, ale jednocześnie potrafiła być nieznośnie stanowcza we wpływaniu na życie innych. Ostatecznie odeskortowałam ją z Mateuszem na parter, a potem do auta. Nie oponowałam też specjalnie, gdy tuż przed odjazdem do szpitala przekonała Mateusza, by porzucił na chwilę ślęczenie przy komputerze i  zabrał mnie na lody w  ramach zadośćuczynienia za jej nieobecność.   – Pojutrze? Żartujecie! Tak szybko? – Spoglądałam z niedowierzaniem na rodziców. Strona 20 – Tak, kochanie – powiedziała mama. – Ja zaraz zabieram się do pakowania. I tobie sugeruję zrobić to samo. – Uśmiechnęła się do mnie. Kiwnęłam głową i  ruszyłam po schodach do swojego pokoju. – A  tak nawiasem mówiąc, jak tam twój dzban? – zawołała za mną mama. Zaklęłam w  duchu. Już miałam nadzieję, że nie zapyta o  mój trening woli. Cofnęłam się i  stanęłam przed nią wyprostowana. Grunt to nie pokazywać porażki swoją postawą. – Czyli kiepsko? – mama bardziej stwierdziła, niż spytała, i  nie czekając na moją odpowiedź, dodała: – Nie przejdziemy do kolejnych etapów treningu, jeśli nie ukończysz tego, a przecież twoje wtajemniczenie jest coraz bliżej. Nie wierzę, że jest to dla ciebie zbyt trudne zadanie. Wiem, jak dobrze idzie ci trening ciała i  ducha, o  trening twojego umysłu nigdy się nie martwiłam. Ale twoja wola ostatnio szwankuje. Nie wyobrażam sobie, jak przejdziesz Próbę Diveny, nie potrafiąc się nią prawidłowo i precyzyjnie posługiwać. Musisz nad tym porządnie popracować. – Tak, mamo – powiedziałam spokojnie, spoglądając prosto w jej oczy. Odwrócenie wzroku byłoby równoznaczne z brakiem szacunku i lekceważeniem. – Przed wyjazdem chcę, żeby dzban stał w salonie. Cały – dodała stanowczo. – Dobrze, mamo – odparłam, po czym ruszyłam do swojego pokoju.