Strona 1 Strona 2 Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Od autora Część pierwsza. Sztywny Część druga. Bohaterowie Część trzecia. Bestie Część czwarta. Zabójcy Epilog Strona 3 Strona 4 Tytuł oryginału: Patient Zero Copyright © 2009 by Jonathan Maberry Copyright for the Polish translation © 2017 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Jaonna Figlewska Korekta: Urszula Okrzeja Ilustracja na okładce oraz opracowanie graficzne okładki: Dark Crayon Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń Wydanie II ISBN 978-83-7480-931-3 Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel./fax 228134743 e-mail: [email protected] www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. 227213000 www.olesiejuk.pl Skład wersji elektronicznej: [email protected] Strona 5 Powieść ta dedykowana jest często niewidocznym i zapomnianym bohaterom, którzy działają w tajnych służbach i w wywiadzie. Strona 6 Od autora Większość zawartych w tej powieści informacji dotyczących techniki jest zgodna z obecnym stanem wiedzy. Z bardzo nielicznymi wyjątkami sprzęt szpiegowski, systemy komputerowe i broń wykorzystywane przez fikcyjny Wojskowy Departament Nauki są prawdziwe, choć niektóre z tych sprzętów nie są jeszcze dostępne na rynku. Choroby prionowe, w tym śmiertelna bezsenność rodzinna, również są prawdziwe. Pasożyty i choroby wykorzystywane przez Gen2000 są jednak całkowicie fikcyjne, choć zainspirowane podobnymi patogenami znanymi obecnej nauce. Wielu ludzi udzieliło mi pomocy, porad i informacji. Wszelkie błędy, jakie jeszcze pozostały, są moją winą. Poza tym dziękuję: Michaelowi Sicilii z Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego; wspaniałej ekipie z Philadelphia Forensic Science Bureau pod kierownictwem głównego inspektora Keitha R. Sadlera i kapitana Daniela Castro; Kenowi Colussi, dowódcy wydziału policji w Lower Makefield; Frankowi Sessie; dr. Bruno Vincentowi z Institut de Pharmacologie Moleculaire et Cellulaire; dr. Kennethowi Storeyowi z Uniwersytetu Carleton; profesorowi Pawłowi P. Liberskiemu z Zakładu Patologii Molekularnej i Neuropatologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi; i dr. Peterowi Lukacsowi. Strona 7 Część pierwsza Sztywny Bohater nie jest odważniejszy od zwykłego człowieka, ale jest odważny pięć minut dłużej. Ralph Waldo Emerson Strona 8 Rozdział pierwszy Jeśli w ciągu tygodnia musiałeś dwa razy zabić tego samego terrorystę, to coś musi być nie tak – z twoimi umiejętnościami albo z twoim światem. A moim umiejętnościom nie można nic zarzucić. Strona 9 Rozdział drugi Ocean City, Maryland, sobota, 27 czerwca, 10:22 Dopadli mnie na plaży. Naprawdę niezła robota. Zostałem otoczony przez trzech facetów – dwaj stanęli z przodu, a jeden wielki z tyłu, dokładnie w chwili, kiedy otwierałem drzwi samochodu. Nie rzucali się w oczy, po prostu trzej masywni goście w szarych garniakach, których nie uszyto na miarę, bardzo pocących się w upale. Ten na szpicy uniósł swobodnie ręce. Był upalny sobotni poranek, a ja miałem na sobie spodenki kąpielowe i hawajską koszulę w syreny narzuconą na podkoszulek z Tomem Pettym. Do tego japonki i ray-bany. Moja spluwa, z założoną osłoną spustu, pozostała w zamkniętej na klucz skrzynce na narzędzia w bagażniku. Poszedłem na plażę, by sprawdzić, jak w tym roku obrodziły plażowe króliczki. Od czasu strzelaniny miałem wolne, w poniedziałek czekała mnie rozmowa w tej sprawie w wydziale wewnętrznym. Sytuacja w magazynie była naprawdę paskudna, więc dostałem przymusowy urlop, żeby wszystko sobie przemyśleć. Nie spodziewałem się kłopotów, nie powinienem mieć kłopotów, a ci goście otoczyli mnie w sposób, który miał wywołać jak najmniejsze zamieszanie. Sam bym tego lepiej nie zrobił. – Pan Ledger...? – Detektyw Ledger – poprawiłem w imię zasad. Ani śladu uśmiechu na twarzy gościa na szpicy, jedynie Strona 10 minimalne skinienie. Miał głowę jak wiadro. – Chcielibyśmy, żeby pan z nami poszedł – powiedział. – Odznaka albo spadajcie. Wiadrogłowy spiorunował mnie wzrokiem, ale wyciągnął odznakę FBI i uniósł ją. Skończyłem czytać na inicjałach. – O co chodzi? – Czy mógłby pan pójść z nami? – Nie jestem w pracy, panowie, o co chodzi? Żadnej odpowiedzi. – Macie świadomość, że za trzy tygodnie mam zacząć szkolenie w Quantico? Żadnej odpowiedzi. – Chcecie, żebym pojechał za wami swoim samochodem? Nie zamierzałem spróbować im się wyślizgnąć, ale moja komórka została w schowku terenówki, a miałem wielką ochotę zadzwonić do porucznika i sprawdzić, o co chodzi. Cała sytuacja wydawała mi się dziwna. Nie niebezpieczna, ale dziwna. – Nie, po wszystkim odwieziemy pana na miejsce. – Po czym? Żadnej odpowiedzi. Spojrzałem na niego, a później na jego towarzysza. Wyczuwałem za plecami gościa z tyłu. Byli masywni i dobrze zbudowani – nawet kątem oka widziałem, że Wiadrogłowy opiera ciężar na podeszwach stóp i zachowuje doskonałą równowagę. Drugi facet z przodu przechylił się lekko na prawo. Miał wielkie kostki dłoni, ale żadnych blizn. Raczej boks niż sztuki walki – bokserzy noszą rękawice. Robili wszystko niemal idealnie, z jednym wyjątkiem – podeszli zbyt blisko mnie. Nie należy podchodzić tak blisko. Ale wydawali się autentyczni. Trudno jest podrobić ten charakterystyczny wygląd FBI. – W porządku – powiedziałem. Strona 11 Rozdział trzeci Ocean City, Maryland, sobota, 27 czerwca, 10:31 Wiadrogłowy usiadł obok mnie na tylnym siedzeniu, a pozostali dwaj z przodu. Ten, który wcześniej stał z tyłu, teraz prowadził rządowego forda crown victoria. Dwaj na przodzie mówili tak mało, że równie dobrze mogli być mimami. Włączona klimatyzacja, wyłączone radio. Cudownie. – Mam nadzieję, że nie wracamy do samego Baltimore. Co by oznaczało ponad trzy godziny jazdy, a ja miałem piasek w kąpielówkach. – Nie. Były to jedyne słowa, które Wiadrogłowy powiedział podczas jazdy. Usadowiłem się wygodnie i czekałem. Wybrzuszenie kabury świadczyło, że jest leworęczny. Usadowił mnie po swojej prawej, przez co poła jego marynarki utrudniłaby mi sięgnięcie po jego spluwę, a on sam mógłby odepchnąć mnie prawą ręką, jednocześnie sięgając po broń. Profesjonalne i dobrze przemyślane. Ja postąpiłbym niemal tak samo. Ja jednak nie trzymałbym się skórzanego uchwytu nad drzwiami, jak on to robił. Był to jego drugi niewielki błąd i zastanawiałem się, czy mnie sprawdza, czy też między jego szkoleniem i instynktami jest niewielka luka. Usadowiłem się wygodnie i próbowałem zrozumieć, co się Strona 12 dzieje. Jeśli to miało coś wspólnego z wydarzeniami w dokach, jeśli z jakiegoś powodu wpakowałem się w tarapaty, na miejscu zamierzałem od razu zadzwonić do prawnika. I przedstawiciela związków zawodowych też. Nie ma mowy, żeby to była standardowa procedura. Chyba że chodziło o Bezpieczeństwo Krajowe, a w takim przypadku wezwałbym prawnika oraz zadzwonił do swojego kongresmena. To, co zrobiłem w magazynie, było całkowicie uzasadnione i nie pozwolę, by ktokolwiek twierdził, że jest inaczej. Od osiemnastu miesięcy pracowałem dla jednego z tych wspólnych oddziałów specjalnych, które zaczęły wyrastać jak grzyby po deszczu po jedenastym września. Kilku policjantów z Baltimore, paru gości z Filadelfii i D.C., a do tego federalni: FBI, NSA, ATF i parę innych skrótów, które widziałem po raz pierwszy w życiu. Nikt właściwie nic nie robił, ale wszyscy chcieli trzymać palec na pulsie na wypadek, gdyby wydarzyło się coś korzystnego, to znaczy dla kariery. W pewnym sensie zostałem zwerbowany. Od kiedy przed kilku laty dostałem odznakę, miałem sporo szczęścia i udało mi się zakończyć dochodzenia w ponadprzeciętnej liczbie spraw, w tym dwóch, które miały luźne powiązania z organizacjami terrorystycznymi. Oprócz tego odsłużyłem cztery lata w wojsku, znałem podstawy arabskiego i farsi. Właściwie znałem podstawy wielu języków. Nie mam problemów z językami, przez co byłem najlepszym kandydatem do inwigilacji. Większość ludzi, których podsłuchiwaliśmy, posługiwała się mieszaniną angielskiego i różnych języków Bliskiego Wschodu. Oddział specjalny zapowiadał się nieźle, ale rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej: umieścili mnie w furgonetce z podsłuchami i przez większość ostatniego roku piłem stanowczo zbyt dużo kawy z Dunkin’ Donuts i czułem, że tyłek mi wiotczeje. Grupka niezbyt ważnych gości, podejrzanych o terroryzm Strona 13 i luźno powiązanych z szyitami, miała rzekomo planować przemyt potencjalnej broni biologicznej, tak nam w każdym razie powiedziano. Oczywiście nie poznaliśmy żadnych szczegółów, a w takiej sytuacji inwigilacja jest nużąca i zazwyczaj oznacza marnowanie czasu. Kiedy my (to znaczy gliniarze) spytaliśmy ich (to znaczy grube ryby z Bezpieczeństwa Krajowego), czego właściwie szukamy, napotkaliśmy mur milczenia. Wiecie tylko to, co musicie wiedzieć. Z tego właśnie powodu nie jesteśmy wcale aż tak bezpieczni. Tak naprawdę przyczyna była banalna – gdyby powiedzieli nam coś więcej, moglibyśmy odegrać zbyt istotną rolę przy aresztowaniu, a wtedy oni nie mogliby przypisać sobie tak wielkich zasług. Przez to wpakowaliśmy się w kłopoty jedenastego września, a na moje oko od tego czasu sytuacja wcale się nie poprawiła. A później, w poniedziałek, moją uwagę zwróciła pewna rozmowa z komórki, którą podsłuchiwaliśmy. Pojawiło się w niej jedno nazwisko – Jemeńczyka El Mudżahida, całkiem grubej ryby wśród terrorystów – które znajdowało się też na liście najbardziej poszukiwanych. A gość mówił o nim, jakby El Mudżahid był w jakiś sposób powiązany z tym, co robiła ekipa z magazynu. Nazwisko El Mudżahida znajdowało się na wszystkich listach Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego, a w furgonetce miałem tak mało roboty, że przeczytałem je po kilka razy. Ponieważ to ja przyniosłem wiadomość, mogłem wziąć udział w ataku zaplanowanym na wtorek rano. Trzydziestu gości w czarnych mundurach BDU z kevlarowymi osłonami, kamerami na hełmach i pełnym osprzętem antyterrorystycznym. Cały oddział został podzielony na czteroosobowe drużyny – dwaj goście z MP5, szpica z glockiem kaliber .40 i jeden z remingtonem 870. W mojej drużynie to ja byłem tym ze strzelbą. Błyskawicznie wpadliśmy do portowego magazynu przez wszystkie drzwi Strona 14 i okna. Granaty błyskowo-hukowe, snajperzy na okalających budynkach, liczne punkty wejścia i mnóstwo wrzasku. „Szok i groza” w wydaniu miejscowym – czyli zaskoczenie i przytłoczenie, by ci w środku byli zbyt oszołomieni i zdezorientowani, nie mogąc tym samym stawić oporu. Nikt nie chciał powtórki z OK Corral. Mojej drużynie przydzielono tylne wejście prowadzące do niewielkiego doku. Stała tam elegancka smukła motorówka. Nie nowa, ale urocza. Kiedy czekaliśmy na sygnał, gość obok mnie – mój kumpel Jerry Spencer z policji DC – cały czas spoglądał na łódź. Nachyliłem się do niego i zanuciłem melodię z Policjantów z Miami, a on się uśmiechnął. Wybierał się na emeryturę, a ta motorówka pewnie wyglądała jak bilet do raju. Dostaliśmy sygnał i nagle zrobiło się bardzo głośno. Wysadziliśmy stalową zasuwę na tylnych drzwiach i weszliśmy do środka, wrzeszcząc, by wszyscy stanęli nieruchomo i rzucili broń. Podczas służby w policji w Baltimore brałem udział w piętnastu, może osiemnastu tego rodzaju akcjach i tylko dwa razy ktoś był dość głupi, by wyciągnąć broń. Gliniarze się nie popisują, przestępcy przeważnie też nie. Nie chodzi o to, kto ma większe jaja, ale o tak przytłaczającą przewagę, by w ogóle nie trzeba było strzelać. Pamiętam, że kiedy chodziłem na szkolenie jednostek taktycznych, dowódca kazał wygrawerować na płycie cytat z Silverado i powiesił go na sali: „Nie chcę cię zabić, a ty nie chcesz umrzeć”. To chyba powiedział Danny Glover. Tak brzmi motto. Dlatego źli goście zazwyczaj po prostu stoją z oszołomionymi minami i wszyscy jęczą, że są niewinni, bla bla bla. Nie tym razem. Jerry, który był najstarszy w jednostce specjalnej, szedł na szpicy, ja tuż za nim, a za mną dwaj inni goście. Kopniakiem wyważyliśmy drzwi, przebiegliśmy krótkim korytarzem, gdzie na ścianach wisiały oprawione w ramki zaświadczenia, Strona 15 i wpadliśmy do dużej sali konferencyjnej po lewej. Wielki dębowy stół, na nim co najmniej tuzin laptopów. Tuż za drzwiami znajdował się niebieski pojemnik wielkości budki telefonicznej oparty o ścianę. Wokół stołu siedziało ośmiu gości w garniturach. – Stać! – ryknąłem. – Ręce do góry i... Więcej nie powiedziałem, bo cała ósemka nagle zerwała się z miejsc i wyciągnęła broń. OK Corral, bez żadnych wątpliwości. Kiedy ci z wydziału wewnętrznego poprosili mnie, żebym przypomniał sobie, ile pocisków wystrzeliłem i do kogo dokładnie strzelałem, tylko się zaśmiałem. Dwunastu gości w sali i wszyscy strzelają. Jeśli ten ktoś nie jest ubrany jak twoi kumple – i można z rozsądną dozą pewności stwierdzić, że nie jest też postronnym cywilem – to najpierw się strzela, a później szuka osłony. Wystrzeliłem wszystkie pociski z remingtona, rzuciłem go i wyjąłem glocka. Wiem, że kaliber .40 to standard, ale zawsze sądziłem, że .45 jest bardziej przekonujący. Powiedzieli, że zabiłem czterech wrogich bojowników. Nie robię nacięć na spluwie, więc wierzę im na słowo. Wspominam o tym, ponieważ jeden z nich był trzynastym mężczyzną na sali. Tak, wiem, mówiłem, że ich było ośmiu, a nas czterech, ale w czasie wymiany ognia zauważyłem poruszenie po prawej i zobaczyłem, że klapa dużego niebieskiego pojemnika wisi luźno na zawiasach, a zamek został odstrzelony. Klapa otworzyła się i na zewnątrz wytoczył się mężczyzna. Nie był uzbrojony, więc do niego nie strzelałem, skupiłem się na gościu za nim, który siał dookoła z chińskiego karabinu szturmowego QBZ-95 – wcześniej widziałem go jedynie w gazetach. Nigdy się nie dowiedziałem, dlaczego go miał i skąd, do diabła, wziął amunicję, ale te pociski przebiły tarczę Jerry’ego, który upadł. – Skurwysyn! – ryknąłem i wpakowałem dwie kule w pierś Strona 16 napastnika. I wtedy wpadł na mnie ten drugi gość, ten trzynasty facet. Mimo całego zamieszania od razu pomyślałem sobie „narkoman”. Był blady i spocony, śmierdział szambem i patrzył dookoła szklistym wzrokiem. Chory sukinsyn próbował mnie ugryźć, ale kevlarowe wzmocnienie uratowało mi rękę. – Złaź! – krzyknąłem i uderzyłem go lewą ręką z taką siłą, że powinien się przewrócić, ale tylko się zachwiał. Przepchnął się obok mnie i ruszył w stronę jednego z naszych, który blokował drzwi. Pomyślałem, że kieruje się w stronę uroczej motorówki na zewnątrz, więc odwróciłem się i bez trudu wpakowałem mu dwie kulki w plecy. Krew zalała ściany, a on uderzył o ziemię i przeleciał półtora metra, aż zatrzymał się oparty o tylne drzwi. Wróciłem do sali, położyłem ogień osłonowy i wyciągnąłem Jerry’ego zza stołu. Nadal oddychał. Reszta mojej drużyny wciąż siekała salę ogniem automatycznym. Usłyszałem strzały dochodzące z innej części magazynu, więc zostawiłem swoich, żeby się rozejrzeć. Natrafiłem na trzech wrogów za całkiem niezłą osłoną, zza której zasypywali ogniem jedną z pozostałych drużyn. Wykorzystałem dwa ostatnie pociski w magazynku na dwóch z nich, trzeciego załatwiłem wręcz i nagle było po wszystkim. W ostatecznym rozrachunku jedenastu rzekomych terrorystów zostało postrzelonych, w tym sześciu śmiertelnie, wliczając w to kowboja z chińskim karabinem szturmowym i tego, któremu strzeliłem w plecy – według dokumentów nazywał się Javad Mustapha. Właśnie zaczęliśmy przeglądać dokumenty, kiedy do środka wparowała banda federalnych w czarnych mundurach i wykopała nas wszystkich na ulicę. Mnie to nie przeszkadzało. Chciałem zobaczyć, co z Jerrym. Okazało się, że nikt z naszych nie zginął, choć ośmiu musiało trafić do szpitala, głównie z popękanymi żebrami. Kevlar Strona 17 zatrzymuje pociski, ale nie może powstrzymać siły uderzenia. Jerry miał popękany mostek i czuł się żałośnie. Medycy położyli go na szpitalnym wózku, ale był na tyle przytomny, że pomachał do mnie, zanim go zabrali. – Jak się czujesz, człowieku? – spytałem, kucając obok niego. – Stary i obolały. Ale wiesz co... ukradnij dla mnie tę motorówkę, a będę się czuł młody i żwawy. – Niezły plan. Zaraz się do tego wezmę, staruszku. Wskazał brodą na moją rękę. – A jak twoje ramię? Medycy powiedzieli, że ten świr cię pogryzł. – E tam, nawet nie przebił skóry. Pokazałem mu, miałem tylko paskudny siniec. Zabrali Jerry’ego, a ja zacząłem odpowiadać na pytania, niektóre z nich zadawali federalni w mundurach bez insygniów. Javad nie był uzbrojony, ja strzeliłem mu w plecy, więc czekało mnie rutynowe śledztwo, ale porucznik powiedział mi, że sprawa jest oczywista. Wszystko wydarzyło się we wtorek rano, a dziś była sobota. Dlaczego więc znalazłem się w aucie z trzema federalnymi? Nie odzywali się. Dlatego usadowiłem się wygodnie i czekałem. Strona 18 Rozdział czwarty Easton, Maryland, sobota, 27 czerwca, 11:58 Posadzili mnie w pomieszczeniu, w którym znajdowały się dwa krzesła, stół i wielkie okno panoramiczne z zaciągniętą zasłoną. Pokój przesłuchań, choć wedle szyldu znajdowaliśmy się w Archiwum Baylor. Wylądowaliśmy gdzieś w Easton, kawałek w bok od Route 50, ponad sto kilometrów od miejsca, z którego mnie zabrali. Wiadrogłowy kazał mi usiąść. – Mogę dostać szklankę wody? Zignorował mnie i wyszedł, zamykając za sobą drzwi na klucz. Czekałem ponad dwie godziny. Nie robiłem zamieszania. Znałem tę metodę. Człowieka zostawia się samego, żeby dojrzał. Wątpliwości i nieczyste sumienie robią się szczególnie dokuczliwe w samotności. Ja nie miałem nieczystego sumienia i absolutnie żadnych wątpliwości. Po prostu brakowało mi informacji, więc uważnie rozejrzałem się po pomieszczeniu, a później czekałem zatopiony w rozmyślaniach na temat liczby skąpych bikini, jakie widziałem tego ranka na plaży. Byłem niemal w stu procentach pewien, że liczba ta wynosiła dwadzieścia dwa, z czego co najmniej osiemnaście użytkowniczek miało wszelkie prawo nosić stringi. To był udany dzień na plaży. Facet, który w końcu się pojawił, był potężny, doskonale ubrany, około sześćdziesiątki, choć bez śladu wiążącej się z wiekiem słabości. Z drugiej strony nie wyglądał na twardziela, fanatyka siłowni czy zawodowego sierżanta. Strona 19 Nie, po prostu robił wrażenie kompetentnego. Na takich gości zwraca się uwagę. Usiadł naprzeciwko mnie. Miał na sobie granatowy garnitur, czerwony krawat, białą koszulę i przyciemniane okulary, które nie pozwalały odczytać jego spojrzenia. Pewnie celowo. Do tego krótkie włosy, wielkie dłonie i twarz zupełnie bez wyrazu. Wiadrogłowy wszedł do środka z korkową tacą, na której znajdowały się dwie szklanki, dzbanek wody, dwie serwetki oraz ciasteczka. Z tego wszystkiego najbardziej zaskoczyły mnie ciasteczka. W takich sytuacjach człowiek zazwyczaj nie dostaje ciasteczek, to musiała być jakaś sztuczka. Kiedy Wiadrogłowy wyszedł, facet w garniturze się odezwał: – Nazywam się Church. – W porządku – powiedziałem. – A pan to detektyw Joseph Edwin Ledger, policja Baltimore, trzydzieści dwa lata, kawaler. – Próbuje mnie pan spiknąć ze swoją córką? – Odbył pan trwającą czterdzieści pięć miesięcy służbę wojskową, po czym odszedł do rezerwy. W czasie służby nie brał pan udziału w żadnych znaczących działaniach i operacjach wojskowych. – Kiedy byłem w wojsku, nie działo się nic szczególnego, a przynajmniej w mojej części świata. – A jednak pańscy dowódcy, a szczególnie sierżant prowadzący unitarkę, piszą o panu w samych superlatywach. Dlaczego? Nie czytał z akt. Nie miał przy sobie żadnych papierów. Wpatrywał się we mnie zza okularów, nalewając nam obu po szklance wody. – Może jestem mistrzem wazeliniarstwa. – Nie – sprzeciwił się. – Proszę się poczęstować ciasteczkiem. – Przesunął talerzyk w moją stronę. – W pańskich aktach jest również kilka notatek sugerujących, że jest pan mądralą Strona 20 światowej klasy. – Naprawdę? Chce mi pan powiedzieć, że przeszedłem przez eliminacje na szczeblu krajowym? – I najwyraźniej uważa się pan za zabawnego. – Twierdzi pan, że tak nie jest? – Decyzja wciąż jeszcze nie zapadła. – Wziął ciasteczko, wafelek waniliowy, i odgryzł kawałek. – Pański ojciec zamierza zrezygnować z funkcji komendanta policji, by ubiegać się o stanowisko burmistrza. – Mam nadzieję, że możemy liczyć na pański głos. – Pański brat również jest policjantem w Baltimore, detektywem drugiego stopnia w wydziale zabójstw. Jest od pana o rok młodszy, ale przewyższa pana stopniem. Został w domu, gdy pan bawił się w żołnierza. – Dlaczego tu jestem, panie Church? – Jest pan tutaj, ponieważ chciałem poznać pana osobiście. – Mógłby pan to zrobić w poniedziałek na posterunku. – Nie. – Mógłby pan do mnie zadzwonić i umówić się ze mną na spotkanie w jakimś neutralnym miejscu. W Starbucksie też mają ciastka. – Za duże i za miękkie. – Znów odgryzł kawałek wafelka. – Poza tym tu jest wygodniej. – Żeby...? Nie odpowiedział. – Po odejściu do rezerwy zapisał się pan do akademii policyjnej i ukończył ją z trzecią lokatą. Nie pierwszą? – Było nas dużo. – Jak sądzę, mógłby pan być pierwszy, gdyby pan zechciał. Wziąłem ciastko – oreo – i obróciłem je w palcach. – W ciągu ostatnich kilku tygodni przed egzaminami końcowymi poświęcił pan kilka nocy na pomoc w nauce innym oficerom – powiedział. – W efekcie dwaj z nich poradzili sobie