Strona 1 Margaret Mayo Powrót do Hiszpanii Strona 2 ROZDZIAŁ PIERWSZY - Oczekujecie ode mnie, że poślubię Vidala Marqueza? Elena patrzyła na swoich rodziców, jakby byli niespełna rozumu. To była ostatnia rzecz, jakiej się spodziewała, po tym jak poprosili, by przyjechała do domu. Naprawdę ostatnia rzecz. Nie wiedziała, czego powinna oczekiwać po ich nagłym telefonie, ale nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że będą się ją starali namówić, aby wyszła za mąż za Vidala. Jej wielkie brązowe oczy zrobiły się jeszcze większe, a serce zaczęło wybijać przyspieszony rytm. To niesłychane. Jak mogli prosić ją o coś takiego? Jak mogli w ogóle o tym pomyśleć? Przecież to jej siostra miała zostać żoną Vidala. Byli zaręczeni od miesięcy. A teraz Reina uciekła i nikt nie wiedział, gdzie jest. Co ją skłoniło do takiego kroku? I skąd po- R mysł, że ona mogłaby ją zastąpić? Dlaczego to było dla jej rodziców takie ważne? L To wszystko nie miało żadnego sensu. Popołudniowe słońce wpadające przez okno rzucało migotliwe, złote refleksy na T jej czarne włosy, podkreślając ich intensywną barwę i połysk. Cóż za ironia, że właśnie ten dzień, tak piękny i pogodny, stał się jednocześnie okropny i ponury przez to, czego zażądali od niej rodzice. - To niedorzeczne! - prychnęła, stojąc dumnie wyprostowana. Piękna twarz zdra- dzała emocje, które szalały w jej wnętrzu, a złocistobursztynowe oczy miotały skry. Gę- ste włosy, obcięte tuż za linią uszu, z niewielką grzywką po lewej stronie, zdawały się wymykać wszelkiej kontroli środków do stylizacji, skręcając się i rozsypując we wszyst- kie strony za każdym razem, gdy poruszała głową. - Po pierwsze, nie zamierzam wy- chodzić za mąż jeszcze przez długi czas. Nie wiem, czy pamiętacie, ale prowadzę swój własny interes. Poświęciłam lata na to, aby stać się tym, kim jestem dzisiaj, i aby osią- gnąć to, co mam, i ostatnie czego chcę to... - zaczerpnęła głęboko powietrza - były na- rzeczony mojej siostry. Elena wyraźnie zaakcentowała słowo „były". Kochała swoich rodziców i była go- towa wiele dla nich zrobić, ale nie mogła zrozumieć, skąd pomysł, aby zajęła miejsce Strona 3 siostry? I dlaczego Reina porzuciła narzeczonego? Z nich dwóch to Elena była tą niepo- słuszną i krnąbrną córką, to ona była źródłem ich zmartwień, zwłaszcza kiedy przeniosła się do Los Angeles, gdzie została organizatorką weselnych przyjęć. A teraz taki cios. Elena nie miała wątpliwości, jak zszokowani musieli być rodzice postępkiem Reiny, nie wyłączając rodziny Vidala. Ślub był już zaplanowany w najdrob- niejszych szczegółach. - Przykro mi, że Reina postawiła was w tak niezręcznej sytuacji - oświadczyła, w duchu przyznając jednak, że lepiej się stało dla jej siostry, że uniknęła małżeństwa, skoro nie kochała Vidala. - Nie rozumiem jednak, dlaczego miałabym zająć jej miejsce. Prze- cież fuzja między przedsiębiorstwami może się dokonać i bez łączenia rodzin poprzez małżeństwo. - Obawiam się właśnie o to - podjął natychmiast ojciec - że bez ślubu fuzji nie bę- dzie. Nie mówiliśmy ci tego wcześniej, ale to miało być zaaranżowane małżeństwo. By- R liśmy pewni, że Reina zaakceptowała warunki i jest zadowolona z sytuacji, a nawet, że L kocha Vidala, ale... - Uniósł bezradnie ramiona i opuścił z miną, która zdradzała jego smutek i lęk o przyszłość. T - Zaaranżowane? - Elena nie wierzyła własnym uszom. Cała ta sytuacja była jesz- cze dziwniejsza, niż sądziła. - Nic dziwnego więc, że Reina uciekła. A co sobie myśleli- ście? Że będzie zachwycona? A teraz chcecie, żebym ja się zgodziła na to szaleństwo? Nic z tego! Nigdy w życiu! Ja nawet nie lubię Vidala. Jeśli chcecie znać moje zdanie, to nadęty, arogancki łajdak. - Elena! - Tubalny głos jej ojca rozniósł się echem po całym pokoju. - Nie zamie- rzam tolerować takiego języka w moim domu. - To nie zmienia faktu, że Vidal właśnie taki jest - podkreśliła stanowczo. Wszystko w niej wrzało z oburzenia. To chyba jakiś zły sen, koszmar. Jak im mo- gło w ogóle przyjść do głowy, że zechce wyjść za tego... tego... Brakowało jej słów. - Jest jeszcze coś - powiedział ojciec, obejmując swoją żonę. - Sam jestem wście- kły na siebie, że muszę ci to powiedzieć, ale nie mam wyjścia. Nasz bank jest w poważ- nych tarapatach i jeśli nie połączymy się z bankiem Vidala, będziemy zrujnowani. Strona 4 Patrząc na ojca, Elena zauważyła głęboko zarysowane zmarszczki na czole, któ- rych dawniej nie było, a także ten dziwny lęk w oczach, nadający całej twarzy wyraz przygnębienia. Ucieczka Reiny była więc tylko pośrednim powodem jego zmartwienia, chodziło o coś dużo poważniejszego. Nawet jej matka, zawsze pogodna i optymistycznie nastawiona do życia, jakby przygasła. W jej brązowych oczach czaił się ten sam smutek i strach, co w oczach ojca. - I jak będzie? - spytał niecierpliwie. - Zrobisz to dla nas? Tu nie chodzi tylko o naszą rodzinę, ale także o pracowników banku. Niektórzy z nich są z nami od samego początku. Nie możemy ich zawieść. - Nie mogę. - Elena pokręciła przecząco głową. - Bardzo mi przykro, ale wymaga- cie ode mnie rzeczy niemożliwej. Przecież musieli zdawać sobie sprawę, że absurdem byłoby poślubienie człowieka, którego nie kochała, którego nie widziała od wielu lat, który nic dla niej nie znaczył. R Kiedy myślała o Vidalu Marquezie, pamiętała jedynie to, że na wszystkich patrzył L z góry, nawet jako dziecko. Zawsze zarozumiały i arogancki. Nic dziwnego, że Reina uciekła, póki jeszcze mogła. T Z ciężkim sercem patrzyła na rodziców i malującą się na ich twarzach rozpacz. Kochała ich nad życie, ale przecież nie mogli wymagać od niej, by wiązała swoje życie z mężczyzną, którego nawet nie lubiła. - Jesteście pewni, że nie ma innej możliwości, by ratować bank? - Żadnej - odparł ojciec z rezygnacją w głosie. Elena przymknęła oczy i westchnęła ciężko. - Naprawdę nie chcę tego robić - zaczęła powoli - ale nie chcę też, byście się za- martwiali. Przemyślę to, ale niczego nie mogę obiecać. Przez kolejnych kilka dni w siedzibie państwa Valero wyczuwało się silne napięcie i oczekiwanie. Elena zdawała sobie sprawę, że od jej decyzji zależy spokój rodziców, ale myśl, że miałaby żyć z Vidalem, przyprawiała ją o zimne dreszcze. Był od niej starszy o osiem lat i w dzieciństwie wielokrotnie dawał jej odczuć, że jest tylko małą smarkulą, z którą nie trzeba się liczyć. Jego brat, Fernan, był w podobnym do niej wieku, a Reina Strona 5 była rówieśnicą Vidala. Dlatego też nie była zaskoczona, gdy się dowiedziała o ich zarę- czynach, sądząc, że dziecięca przyjaźń zmieniła się w miłość. Do głowy by jej nie przy- szło, że chodziło o interes, a nie o uczucia. - Wychodzicie dziś? - spytała ojca w sobotni wieczór. - Na kolację charytatywną? - Tak. Twoja matka i ja uważamy, że powinniśmy iść. Trzeba zachować pozory. Nie chcemy, by ktokolwiek dowiedział się o naszych kłopotach. Mam nadzieję, że pój- dziesz z nami? - Oczywiście - odparła natychmiast. - A Marquezowie też tam będą? - Tak sądzę. Jej serce zabiło trochę mocniej. To oznaczało, że Vidal też tam będzie. Czy był świadom prośby jej rodziców? A jeśli tak, to co on o tym myśli? Pewnie jest tak samo przerażony, jak ona. Chyba że dla niego bardziej liczy się interes i pieniądze niż miłość i sentymenty. Z pewnością tak było. I to właśnie tego człowieka spotka za kilka krótkich godzin. R T L Vidal nie mógł oderwać oczu od uderzająco pięknej, młodej kobiety, która właśnie weszła do sali. Była wysoka, smukła, bardzo elegancka, pewna siebie i świadoma swoich walorów. Jej ciemne włosy spięte do góry odsłaniały długą szyję, którą okalał naszyjnik wy- sadzany kamieniami szlachetnymi. Jej skóra wydawała się taka miękka i delikatna, że Vidal poczuł ogromną chęć, by objąć tę dziewczynę, dotknąć jej ciała, najzwyczajniej w świecie kochać się z nią bez pamięci. Długa czarna suknia wiązana na szyi lekko spływała po ciele, podkreślając zaokrą- glenie piersi i bioder. Vidal z trudem przełknął ślinę. Koniecznie musi się dowiedzieć, kim ona jest. Dziewczyna z uśmiechem krążyła między gośćmi, rozmawiając z tymi, których znała, i witając się z tymi, których dopiero miała poznać. Jej zmysłowe, kocie ruchy, przywodzi- ły na myśl panterę. Vidal nie mógł sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek wcześniej ją spotkał, a jed- nak miał wrażenie, że jest w niej coś znajomego. Strona 6 - Wyrosła na ładną dziewczynę, co? Vidal odwrócił się i zobaczył, że jego ojciec również podziwia tę piękną nieznajo- mą. - Kim ona jest? - To Elena oczywiście. Dziwne, że jej nie poznałeś. Elena?! Elena Valero? Niemożliwe! - Sądziłem, że mieszka w Stanach - rzucił, przybierając obojętną minę. - Bo tak jest. Przyjechała odwiedzić rodziców. Teraz, kiedy wiedział, kim jest, dostrzegał w niej podobieństwo do tamtej małej dziewczynki, którą kiedyś była. Ale cóż za transformacja! Od niezgrabnego, chudego dziecka do pełnej wdzięku kobiety o pięknych kształtach. Reina rzadko wspominała o swojej siostrze, toteż przez te wszystkie lata nie myślał o niej zbyt często. A teraz nie mógł się wręcz doczekać, kiedy, krążąc wokół gości, znajdzie się wreszcie przy niej. R L Czy go rozpozna? Chyba, w przeciwieństwie do niej, nie zmienił się tak bardzo? Ile to już czasu upłynęło, od kiedy widzieli się po raz ostatni? Sześć lat temu wyjechała T do Stanów, ale zanim to zrobiła, był zbyt zajęty i pochłonięty własnymi sprawami, by zwrócić na nią uwagę. Jak daleko sięgał pamięcią, zawsze wydawała mu się małą dziku- ską. Rozpieszczoną, zarozumiałą smarkulą, psującą mu zabawę. Wszystko to jednak nie miało już żadnego znaczenia w obecnej sytuacji. Nie mógł oderwać od niej wzroku, chłonąc łapczywie jej postać, gdy nagle Elena spojrzała na nie- go, tylko na moment, nie przerywając konwersacji. To wystarczyło, by wzmocnić jego zaciekawienie. Dzięki Bogu, że nie mogła czytać w jego myślach. Wreszcie po dłuższej chwili skierowała swoje kroki w jego stronę. - Vidal - powitała go, wyciągając prawą dłoń. Poznała go! Wiedziała, kim jest! - Proszę, proszę, mała dziewczynka wydoroślała - zażartował, ale w sekundę zdał sobie sprawę z niezręczności własnych słów. Miał ją zaciągnąć do łóżka, a nie drażnić. Elena nie wyglądała jednak na urażoną. - Ile to już lat minęło, odkąd widzieliśmy się po raz ostatni? Strona 7 - Zbyt wiele. Prawie cię nie poznałem. Czy mogę pozwolić sobie na uwagę, że twoja przemiana jest niesamowita? - Dziękuję panu, jest pan bardzo łaskawy - zakpiła. Nie spodobał mu się ten ton. - Słyszałem, że rzadko przyjeżdżasz do rodziców. - Rzadko? To, że akurat nie widujemy się, kiedy tu jestem, nie znaczy, że nie od- wiedzam rodziców - zauważyła krótko. - Ale nie robisz tego tak często, jak powinnaś - upierał się, nie zważając na jej chłodne spojrzenie. - Właściwie to chciałbym wiedzieć, dlaczego przeprowadziłaś się do Ameryki. Czy życie tutaj nie było wystarczająco satysfakcjonujące? Z tego, co mówiła Reina, wynikało, że twoi rodzice byli bardzo rozżaleni po twoim wyjeździe i chyba mogę sobie wyobrazić dlaczego. Dla ciebie to była przygoda, a oni musieli czuć, że odwracasz się do nich plecami. R - Skąd wiesz, co czuli? I jak śmiesz mnie krytykować? - Zadarła wyzywająco gło- L wę. - To nie twoja sprawa, co robię. Chciałabym móc ci powiedzieć, że miło było cię spotkać i że przyjemnie się rozmawiało, ale obawiam się, że nie mogę. Jeśli więc nie do siebie odzywać. T masz mi już nic miłego do powiedzenia, to najlepiej będzie, jak w ogóle nie będziemy się Odwróciła się, gotowa, by odejść, ale Vidal złapał ją za ramię. - Eleno, nie skończyliśmy jeszcze. - Jego ciało ogarnął dreszcz, kiedy poczuł ją tak blisko siebie. - Czyżby? - spytała wyniośle. - Nie winię swojej siostry za to, że uciekła od ciebie. Jesteś zwykłym arogantem, który wtyka nos w nie swoje sprawy. Uwolniła ramię z jego uścisku i odeszła szybkim krokiem, zostawiając go samego. Nie miał innego wyjścia, jak pozwolić jej na to, jeśli nie chciał wywołać skandalu. Mógł jedynie patrzeć na jej zgrabne biodra i długie nogi z nadzieją, że odwróci się raz jeszcze w jego stronę. Nie zawiódł się. Rzuciła mu gniewne spojrzenie, a on niemal za- tonął w jej pięknych oczach, brązowych o złocistych tęczówkach, przysłoniętych długi- mi, czarnymi rzęsami. Eleno Benitez Valero, już nigdy więcej ode mnie nie odejdziesz w ten sposób! Strona 8 I pomyśleć, że omal nie poślubił Reiny. Jeszcze tej samej nocy, kiedy kładł się spać, rozpamiętywał scenę, która rozegrała się na przyjęciu. Nie rozmawiał już więcej z Eleną, tylko obserwował z daleka każdy jej ruch. Widział, z kim rozmawiała, a także, że flirtowała z pewnym młodym mężczyzną. Zauważył też, że unikała jego spojrzenia, co go nawet nieco rozbawiło. Może więc i ona poczuła, że zaiskrzyło między nimi, nawet jeśli sobie tego nie życzyła. Kiedy zgodził się ożenić z jej starszą siostrą, zdawał sobie sprawę, że jest to jedy- nie umowa mająca na celu przede wszystkim połączenie rodzinnych interesów. Obydwie rodziny wiedziały, że ich związek nie ma nic wspólnego z miłością. Wszystko wskazy- wało na to, że Reina zaakceptowała zaistniałą sytuację, ale potem zaczęła mieć wątpli- wości. Powiedziała mu, że pragnie prawdziwego małżeństwa, prawdziwego uczucia. W tej sytuacji honor nakazywał mu zwolnić ją z danego słowa, z czego Reina skwapliwie skorzystała. Nie widział powodu, dla którego miałby pomagać jej rodzicom, ale, mimo R że umowa małżeńska została zerwana, nie zamierzał rezygnować z fuzji. Wszystko się L zmieniło, kiedy spotkał Elenę. Ona mogłaby w idealny sposób spłacić dług wdzięczno- ści, gdyby została jego żoną. Nie mógł myśleć o niczym innym, jak tylko o jej wspania- T łym ciele, fantastycznych piersiach, które obejmowałby dłońmi, niewiarygodnie długich nogach owijających go w pasie i tych cudownych, miękkich ustach przyciskających się do jego ust. Nie miał żadnych wątpliwości, że nie spocznie, póki Elena nie znajdzie się w jego łóżku. Podjął już decyzję. Albo Elena zostanie jego żoną, albo nie będzie fuzji. Domyślał się, że jej rodzice obawiają się o przyszłość swojego banku. Być może właśnie dlatego wezwali córkę, aby zajęła miejsce siostry i uratowała rodzinę przed bankructwem. Uśmiech wypełzł mu na wargi. Jedyne, co powinien teraz zrobić, to spokojnie czekać. Będzie miał Elenę i to każdej nocy... Spotkanie z Vidalem utwierdziło Elenę w przekonaniu, że małżeństwo z nim nie wchodzi w rachubę. Nie było już chłopka, którego znała. Pojawił się obcy, dojrzały, pewny siebie mężczyzna, roztaczający wokół czar, któremu niejedna kobieta mogła ulec. Tylko oczy się nie zmieniły. Nadal tak samo zielone i patrzące w ten sam arogancki spo- Strona 9 sób, który kiedyś bardzo działał jej na nerwy. Mógł sobie być prezesem banku, ale ani jego zachowanie, ani maniery nie zaimponowały jej ani trochę. Wiedziała, że obserwował ją przez cały wieczór, czuła jego wzrok na sobie. Po kręgosłupie przechodziły jej zimne dreszcze, gdy zdała sobie sprawę, że powróciła nie- chęć, którą żywiła do niego w dzieciństwie. Nie spodziewała się, że przywita ją w tak pretensjonalny sposób. „Mała dziew- czynka", rzeczywiście! A więc tak ją postrzegał przez te wszystkie lata, mimo że od dawna jest już pełnoletnia. I jeszcze te uwagi, że była nie w porządku wobec rodziców, wyjeżdżając do Ameryki. Na litość boską, przecież dzwoniła do nich każdego dnia i od- wiedzała tak często, jak mogła. Nigdy nawet słowem nie wspomnieli, że mają do niej żal, przeciwnie, podkreślali, jak są dumni z jej osiągnięć. I dlatego nie potrafiła zrozumieć, dlaczego chcieli, by porzuciła to, na co tak ciężko pracowała, i wyszła za Vidala. Cóż by to miało być za małżeństwo, skoro on ciągle ją R traktował jak młodszą siostrzyczkę Reiny? Nawet nie zauważyłby, że ma do czynienia z L odnoszącą sukcesy bizneswoman. Nic nie mogło być gorsze od małżeństwa z tym człowiekiem. Owszem, był przy- T stojny i stał się jednym z najbogatszych ludzi w Hiszpanii, ale cała reszta... Strona 10 ROZDZIAŁ DRUGI - Obawiam się, że tylko marnuję twój czas, podobnie zresztą jak swój. Elena wysoko zadarła podbródek, spoglądając buntowniczo. Vidal zadzwonił chwilę przed tym, jak podniosła się z łóżka tego ranka, i oświad- czył, że koniecznie muszą porozmawiać. Dlatego siedzieli teraz w maleńkiej restaura- cyjce na końcu ulicy, jedząc śniadanie. Elena, zupełnie niespodziewanie dla samej siebie, odbierała bliskość Vidala jako niepokojącą, ale również intrygującą. Zwróciła uwagę, że użył innej wody kolońskiej niż poprzedniego wieczoru, lekkiej, o piżmowej nucie i nie- wiarygodnie seksownej. Wyglądał też na wypoczętego, jakby spał co najmniej osiem godzin, a nie cztery. - Dlaczego uważasz, że marnujesz mój czas? - rozległ się jego niski głos, a oczy wpatrywały się w nią, zupełnie jakby chciały wprowadzić ją w stan hipnozy. - Nie potra- R fię sobie wyobrazić milszego poranka - kontynuował. - Tak jak już ci to wczoraj mówi- L łem, Eleno, bardzo się zmieniłaś od czasu, kiedy się ostatnio widzieliśmy. Teraz jesteś pewną siebie, piękną i elegancką młodą damą. by rozpoznać ciebie. - Pochlebiasz mi. T - Której nie rozpoznałeś - zauważyła chłodno. - Ja nie miałam żadnych problemów, - Nie miałam takich intencji - odparła rzeczowo. - Poza tym musiałabym być ślepa, żeby nie zauważyć, jak się na mnie gapiłeś przez cały wieczór. Ciekawa jestem, co też się działo w twojej głowie. Czy pomyślałeś sobie, że będę całkiem niezłą zastępczynią mojej siostry? Rodzice powiedzieli mi, jak wygląda sytuacja. Przypuszczam, że to dlate- go chciałeś się spotkać? W odpowiedzi Vidal uśmiechnął się i rozłożył ręce, jakby chciał zaznaczyć, że jest całkowicie niewinny. - I oczekujesz, że się na to wszystko zgodzę? - nie dawała za wygraną. Musiał być szalony, jeśli na to liczył. Nawet gdyby był ostatnim mężczyzną na świecie, nie wyszłaby za niego. Nigdy nie była zwolenniczką małżeństwa. W Los Ange- les spotykała się z kilkoma mężczyznami, ale nigdy nie było to nic poważnego. Była zbyt Strona 11 zajęta tworzeniem swojej własnej firmy, której poświęcała nie tylko czas, ale również energię, a teraz, kiedy wreszcie osiągnęła sukces, nie pozwoli, by ktokolwiek wszedł jej w drogę. - Nie oczekuję, że się zgodzisz - powiedział, ku zdumieniu Eleny. - Trudno mi so- bie nawet wyobrazić, by jakakolwiek kobieta mogła na to przystać. Westchnienie ulgi wyrwało jej się z piersi. Vidal ją rozumiał! Niesprawiedliwie go oceniła. Uśmiechnęła się i w chwili, kiedy chciała mu powiedzieć, jak bardzo się cieszy, że myślą tak samo, usłyszała coś, co zmroziło ją od stóp do głów. - Chyba że miałaby wiele do stracenia, a ja miałbym coś, na czym by jej zależało. Elena natychmiast zmrużyła swoje piękne oczy niczym rozwścieczona kotka. - Jak śmiesz coś takiego sugerować! Niczego od ciebie nie potrzebuję! Od żadnego mężczyzny! - Czyli nie zamierzasz być posłuszną córką i pomóc rodzicom? R - Poprzez poślubienie ciebie? - krzyknęła, wbijając ze złością ostrze noża w po- L smarowaną masłem grzankę. - Chyba oszalałeś, jeśli ci się wydaje, że to zrobię. - Zrobisz - odparł z naciskiem. wić w sposób rzeczowy. T Jego arogancja i pewność siebie rozdrażniły ją jeszcze bardziej, ale starała się mó- - Zależy mi na rodzicach, ale z tej sytuacji musi być jakieś inne wyjście. Gdybyś był chociaż w połowie prawdziwym mężczyzną, pozwoliłbyś, aby doszło do fuzji bez nonsensownego małżeństwa. Byłam oburzona, kiedy mama powiedziała mi, że związek z Reiną był zaaranżowany. Sądziłam, że ona cię kocha. Cieszyłam się z tego. Teraz jednak mogę szczerze przyznać, że nie winię jej za to, że uciekła. Małżeństwo bez miłości nie ma żadnych szans. Tym bardziej nie wyobrażam sobie naszego ślubu. Reina przynaj- mniej cię znała, przyjaźniliście się. Ty jesteś dla mnie zupełnie obcy. - Więc moglibyśmy się świetnie bawić, poznając się nawzajem - skwitował z uśmiechem. - Bawić? - Głos Eleny uderzył w najwyższe rejestry. - Jak możesz tak mówić? Jak możesz twierdzić, że małżeństwo dwojga ludzi, którzy się nie lubią, może mieć cokol- wiek wspólnego z zabawą? Strona 12 Rozchylił usta w jeszcze szerszym uśmiechu. - Twoja interpretacja nieco się różni od mojej. - Z pewnością. Moja jest taka, że związek z tobą byłby piekłem. - Z rozmysłem zaakcentowała ostatnie słowo. Widziała, jak oczy Vidala zmieniają się, jak przybierają mocniejszą barwę, ale niezrażona kontynuowała: - Nie zważasz na uczucia innych, liczy się tylko twój interes i twoje zdanie. Twarz Vidala stężała w przypływie tłumionej złości, a surowe, gniewne spojrzenie pod zmarszczonymi brwiami nie pozostawiało wątpliwości co do jego nastroju. - Więc takie masz o mnie zdanie? Pozwól, że teraz ja coś pani powiem, señora Valero. Gdyby nie fakt, że chcę pomóc twoim rodzicom, wyciągnąć ich z kłopotów, nie proponowałbym małżeństwa. Myślisz, że chciałbym się ożenić z kimś takim jak ty? Z kimś, kto odwraca się od własnej rodziny plecami? Oni zawsze cię wspierali, to dzięki nim mogłaś beztrosko włóczyć się po Stanach. Zawsze taka byłaś. O ile dobrze pamię- R tam, jedyne, co cię w życiu interesowało, to dobra zabawa. L Elena nie wierzyła w to, co słyszy. Słowa Vidala sprawiły, że jeszcze bardziej się rozzłościła. Z wielką chęcią natychmiast opuściłaby restaurację, ale nie chciała dać mu T satysfakcji, by widział, jak bardzo zabolały ją jego nieprzyjemne komentarze. - Nie muszę ci się tłumaczyć - oświadczyła chłodno. - Możesz sobie myśleć, co chcesz, ale teraz tym bardziej jestem pewna, że małżeństwo z mężczyzną, którego nie kocham, którego nie lubię, byłoby horrorem. Moi rodzice również są tego świadomi i dlatego liczę, że zachowasz się honorowo i pozwolisz, by mimo wszystko doszło do fu- zji. Jego spojrzenie było twarde jak stal, a ciało napięte jak struna. - Nic z tego, Eleno. Jeśli nie zgodzisz się na ślub, nie będzie żadnego interesu. Elena poczuła bolesne szarpnięcie w okolicy serca. - Co z ciebie za człowiek?! Co płynie w twoich żyłach?! Z pewnością nie krew. Nie masz za grosz współczucia. Jesteś okrutny i wyrachowany i powtórzę raz jeszcze: małżeństwo z tobą byłoby piekłem. Naprawdę sądzisz, że bez wahania wejdę w taki chory związek? Strona 13 - Nie byłoby mnie tu, gdzie jestem, gdybym okazywał współczucie - warknął. - I nie zamierzam okazywać go teraz. Albo zostaniesz moją żoną, albo twoi rodzice stracą swój bank. Proste i jasne zasady. Proste? Jak mógł w ogóle myśleć w ten sposób? Posunął się do emocjonalnego szantażu. Chce ją wykorzystać, by dostać to, co chce. Reina pokrzyżowała mu plany, więc teraz na nią pora. Niech go szlag! Jeśli sądzi, że ją złamie, to się bardzo myli. - Naprawdę nie przejmujesz się tym, że sięgając po to, czego chcesz, możesz kogoś zranić? - spytała. Jej głos drżał z oburzenia, a oczy wyrażały niechęć. - Ożeniłbyś się z kimś, kogo nie lubisz, tylko po to, by postawić na swoim? O Boże, nienawidzę cię! Vidal wzruszył ramionami, ze spokojem obserwując jej twarz. - Masz prawo wyrażać swoje zdanie. Wydawało się, że jej słowa, jej oburzenie i żal, nic dla niego nie znaczą. Spłynęło to po nim jak po kaczce. Gwałtowna wściekłość i nieznośna gorączka pulsowały jej w głowie. Ten mężczyzna był nie do wytrzymania! R L - Nie zaprzeczasz? Vidal raz jeszcze wzruszył ramionami, a kąciki jego warg lekko opadły. nie. T - Myślę, że powinniśmy zapomnieć o tej rozmowie i dokończyć w spokoju śniada- Tylko dobre maniery powstrzymywały Elenę przed opuszczeniem restauracji. To oraz świadomość, że rodzice byliby zrozpaczeni, gdyby wróciła zbyt szybko do domu, a zwłaszcza gdyby im zakomunikowała, że Vidal Marquez to łajdak, z którym nigdy w ży- ciu nie zwiąże swojej przyszłości. Musi być jakiś sposób, żeby go przekonać do zmiany decyzji. Może niepotrzebnie była taka impulsywna? Może powinna okazać trochę więcej dobrej woli, być milsza? Źle to rozegrała. Biorąc głęboki wdech, spróbowała się uspokoić. - Masz rację, najlepiej będzie, jak dokończymy jedzenie. Vidal, uprzejmy aż do samego końca, odwiózł ją do domu, proponując, kiedy już wychodziła z samochodu, by się spotkali następnego dnia. Strona 14 - To nie był najlepszy pomysł, żeby rozmawiać o interesach w porze śniadania. Przyjdź do mojego biura, to omówimy wszystko raz jeszcze. Elena miała ochotę mu powiedzieć, żeby poszedł do diabła. Nie było już o czym rozmawiać. Czy nie wyraziła się jasno? Vidal zdążył jednak już odjechać swoim impo- nującym autem. Obserwowała przez chwilę, jak znika za zakrętem, a następnie, ociągając się nieco, weszła do domu. Rodzice czekali na nią w salonie, a ona musiała im powiedzieć, że decyzja nie zo- stała jeszcze podjęta. Nigdy dotąd nie widziała swojej matki tak rozczarowanej, a choć pragnęła ją objąć i zapewnić, że wszystko będzie dobrze, nie mogła się na to zdobyć, wiedząc, że tak naprawdę sprawy nie wyglądają najlepiej. Następnego dnia Elena z drżeniem przeglądała zawartość szafy, ostrożnie dobiera- jąc części garderoby na spotkanie z Vidalem. Chciała, by jej ubranie było jak zbroja i pomogło jej bezpiecznie przetrwać, dlatego zdecydowała się na dopasowaną czarną gar- R sonkę i beżową koszulę. Para wysokich szpilek dodała jej kilka centymetrów, których L potrzebowała, aby przed Vidalem prezentować się jak profesjonalna i silna kobieta. T Późnym popołudniem udała się na spotkanie, celowo spóźniając się kilka minut. Nie chciała czekać na niego sama w jakiejś konferencyjnej sali, splatając nerwowo ręce i próbując panować nad przyspieszonym pulsem. I bez tego była wystarczająco zdener- wowana. Coś jeszcze nie dawało jej spokoju. Vidal był niesamowicie pociągający, mu- siała to przyznać. W innych okolicznościach pewnie mógłby ją zafascynować, ale teraz był dla niej najbardziej znienawidzonym człowiekiem na świecie. Pomimo burzy uczuć, która szalała w jej głowie, kiedy weszła do sali, jej twarz wyrażała spokój i profesjona- lizm. - Już myślałem, że nie przyjdziesz. - W przeciwieństwie do jej służbowego stroju Vidal miał na sobie jasną koszulę z rękawami podwiniętymi do łokci, a jego marynarka wisiała na oparciu krzesła. Elena niemal zaczęła żałować, że ubrała się tak formalnie. - Musisz wiedzieć, że nie zmieniłam zdania - zaczęła pewnie, zadzierając nieco głowę. Strona 15 - A co twoi rodzice o tym sądzą? A może im jeszcze nic nie powiedziałaś? - Nic nie powiedziałam. Pomyślałam, że najpierw powinniśmy jeszcze porozma- wiać. Może znajdziemy jakieś rozwiązanie, które będzie satysfakcjonujące dla nas oby- dwojga. W chwili, kiedy to powiedziała, dostrzegła, jak oczy Vidala niebezpiecznie się zwężają i wiedziała już, że on nie da się przekonać. - Nie słuchałaś wczoraj, gdy mówiłem, że albo małżeństwo, albo nic? Marnujesz tylko mój czas, Eleno. Jeśli to wszystko, co masz mi do powiedzenia, proponuję, żebyś opuściła moje biuro i wróciła do domu. - Postępujesz nierozsądnie. - Moja oferta jest bardzo rozsądna - zauważył Vidal miękko. Elena pokręciła głową z niedowierzaniem. - Naprawdę uważasz, że wyjście za mąż za człowieka, którego się nie znosi, jest rozsądne? Na jakiej ty planecie żyjesz? R L - Jest rozsądne, jeśli chcesz pomóc rodzicom. - Nie spuszczał z niej stalowych oczu. - Właściwie to twoje zachowanie wcale mnie nie dziwi. Do tej pory niewiele dla nich zrobiłaś, prawda? T Już po raz kolejny insynuował, że nie dba o swoich rodziców. Jej oczy miotały skry. - Nic o mnie nie wiesz, Vidal. Powiem ci coś. Znajdę jakiś sposób, by wyciągnąć ich z tego bałaganu i to bez twojej pomocy. Nie chcę niczego zawdzięczać komuś takie- mu jak ty. Mocno stukając swoimi wysokimi szpilkami, opuściła biuro. Nawet nie próbował jej zatrzymać. Zza drzwi usłyszała dzwonek telefonu i głos Vidala, który mówił coś do słuchawki. W następnej sekundzie zawołał: - Elena! Elena! To do ciebie! Twój ojciec. Wróciła szybko do pokoju i przejęła słuchawkę. To musiało być coś ważnego, skoro zadzwonił tutaj. - Papo, co się dzieje? Strona 16 - Chodzi o twoją matkę - wydusił cicho. - Niedobrze z nią. Nie chciałem ci prze- szkadzać, ale... - Ale co, papo? Co jej się stało? - Jest w szpitalu, mi querida. Zasłabła po tym, jak wyszłaś. Przykro mi, że mówię ci o tym teraz, ale bardzo się o nią martwię i pomyślałem, że ty... - Dobrze zrobiłeś - odparła, czując, że jest bliska paniki. - Jesteś z nią? - Tak. - W takim razie ja też będę tak szybko, jak mogę. Czy już wiadomo, co jej jest? - Jeszcze nie, robią badania. Kiedy Elena odłożyła słuchawkę, Vidal natychmiast zaproponował, że zabierze ją do szpitala. - Mam własny samochód - zaprotestowała żywo. - Wierzę, ale jesteś zbyt roztrzęsiona, by prowadzić. R Elena z niechęcią przystała na jego propozycję. Podczas drogi do szpitala siedziała L w milczeniu, skulona, ze spuszczoną głową. Vidal, widząc, w jakim jest stanie, ujął jej chłodne dłonie, rozcierając delikatnie. Jego ręce były ciepłe, ale Elena czuła lodowate T zimno na całym ciele, zupełnie jakby temperatura spadła o kilkanaście stopni. - Moja mama nigdy nie chorowała - powiedziała, gdy limuzyna zatrzymała się przed wejściem do szpitala. - Jestem pewien, że wszystko będzie dobrze - powiedział, otaczając ją kojąco ra- mieniem, kiedy w pośpiechu szła korytarzem i była zbyt zdenerwowana, by pomyśleć o odrzuceniu jego pomocy. Potrzebowała drugiego człowieka obok siebie i zwyczajnej, ludzkiej życzliwości. Zobaczyła ojca, jak chodzi w tę i z powrotem w jednej z poczekalni. Ze łzami w oczach wyciągnął ramiona w jej stronę. - Przykro mi, że przerwałem ci spotkanie. - Nic się nie stało - odparła pospiesznie. - Masz jakieś wieści? Co się stało? Prze- cież była zdrowa. - Gotowała obiad, kiedy nagle zasłabła. Nie wiem, co jej jest. - Westchnął przy- gnębiony. Strona 17 - Jak długo jeszcze trzeba czekać? Zerknął niecierpliwie na zegarek. Elena domyślała się, że robił to pewnie już ze sto razy w ciągu ostatniej godziny. - W tym szpitalu nikt mi nie chce nic powiedzieć - burknął. - Pójdę i dowiem się czegoś - zaproponował Vidal. Elena przyjęła to z wdzięcznością. Jej ojciec, silny, odpowiedzialny mężczyzna, teraz wyglądał na zupełnie zdruzgotanego. Miała ochotę nie wypuszczać go z objęć w obawie, że jeśli go nie podtrzyma, upadnie przygnieciony lękiem i niepewnością. Wie- działa jednak, że gdyby to zrobiła, obydwoje wybuchliby płaczem, a tego nie chciała. Muszą być silni. Zanim jeszcze Vidal zdążył uczynić ruch, wyszedł im na spotkanie lekarz. - Pańska żona czuje się już dobrze - zakomunikował spokojnym, beznamiętnym głosem. - Niestety odkryliśmy pewien szmer w sercu, który prawdopodobnie nasila się w R wyniku stresu. Powiedziała mi, że ostatnio rzeczywiście żyła w pewnym napięciu, ale ma L nadzieję na pomyślne rozwiązanie swoich spraw. Jeśli będzie unikać niepotrzebnych stresów, takie zasłabnięcie nie powinno się już powtórzyć, ale musi pan o nią dbać, señor T Valero. Żadnych zmartwień, rozumiemy się? - Dziękuję - odparł, zgodnie kiwając głową. - Zaopiekuję się nią. Kiedy lekarz odszedł, Elena mocno uściskała ojca, powstrzymując łzy. - Nie miałam pojęcia, że mama miała jakieś problemy z sercem. Nie możemy jej więcej martwić. Ojciec spojrzał z napięciem na Elenę, przesunął wzrok na Vidala i znów na córkę. - W tobie jedyna nadzieja, moje dziecko. Czy masz dla mnie dobre wieści? Strona 18 ROZDZIAŁ TRZECI Vidal obserwował Elenę, która mimowolnie zadrżała, słysząc pytanie ojca. Była taka piękna, tak bardzo pociągająca, że już podczas pierwszego spotkania stracił dla niej głowę. Z Reiną było zupełnie inaczej. Owszem, była bardzo atrakcyjna, ale nigdy nie działała na niego tak jak Elena. Nawet nigdy nie spał z Reiną, choć pewnie nikt by w to nie uwierzył. Doskonale grali rolę szczęśliwie zakochanych. - Papo, oczywiście, że mam dobre wieści. Właśnie miałam powiedzieć Vidalowi, że za niego wyjdę, kiedy zadzwoniłeś. - Odwróciła twarz, by nie widział jej gniewnego i nieszczerego spojrzenia. Vidal natychmiast przyciągnął ją do siebie, zadowolony, że pan Valero nie może zobaczyć wyrazu twarzy swojej córki. To nie była twarz szczęśliwej kobiety. Elena zgo- dziła się na małżeństwo, lecz jednak intuicja podpowiadała mu, że choć przystała na ten R szczególny sojusz, nie oznacza to, że zechce dzielić z nim łóżko. Naiwna! Naprawdę L wydaje jej się, że on mógłby zrezygnować z tego, na czym mu tak bardzo zależy? Jeśli tak uważa, to znaczy, że wcale go nie zna. To będzie ciekawe wyzwanie, sprawić, by T zapomniała o swoich postanowieniach i zmieniła zdanie. Już sama ta myśl wypełniała każdy centymetr jego ciała pożądaniem. nasz. - Postąpiłaś słusznie - wyszeptał jej do ucha. - Niedługo sama się o tym przeko- Jej oczy miotały skry ogromnej furii, ale kiedy odwróciła się do ojca, nawet ślad gniewu nie pozostał na jej twarzy. - Mi querida - zawołał, otwierając przed nią ramiona. - Sprawiłaś mi ogromną ra- dość. Twoja mama również będzie szczęśliwa. Już nie będzie się dłużej martwiła tą sprawą. - Już nie będzie - powtórzyła za nim cicho. - Jesteś dobrą córką. Elena kiwnęła głową, myśląc o tym, że tylko Vidal zdaje sobie sprawę z jej we- wnętrznego konfliktu. - Jestem z ciebie bardzo dumny. Strona 19 - Ja także jestem z niej dumny - podchwycił Vidal. - Muszę przyznać, że niełatwo było ją przekonać. W końcu do tej pory prowadziła swoje własne życie w Ameryce. Jed- nak jako kochająca córka zdecydowała, że najważniejsza jest pomoc rodzicom. - Z tymi słowami pochylił się nad nią i dotknął wargami jej warg. Elena zesztywniała. Nawet gdyby chciała, nie mogła go odepchnąć na oczach ojca, z czego Vidal doskonale zdawał sobie sprawę. Uśmiechnął się z satysfakcją. Nie miał wątpliwości, że będzie musiał stoczyć walkę, aby przekonać swoją panią do zmiany za- chowania na bardziej uległe. Kiedy już wracali z powrotem do banku, Elena nie kryła swoich prawdziwych uczuć. - Nie myśl sobie, że jestem szczęśliwa, dlatego że ze względu na zdrowie mojej mamy zgodziłam się wyjść za ciebie. R - Nawet przez chwilę tak nie pomyślałem - skwitował krótko. - Podziwiam cię L jednak za to, co zrobiłaś dla rodziców. - Nie miałam innego wyjścia. tować bank. T - Myślę, że żadne z nas nie ma wyjścia, jeśli chcemy pomóc twoim rodzicom ura- - Być może - bąknęła. - W każdym razie chciałabym, żebyśmy ustalili kilka reguł. Uniósł wysoko jedną ze swoich czarnych brwi. - Nie wydaje mi się, żeby osoba będąca w twojej sytuacji mogła dyktować warun- ki. Elena odetchnęła kilka razy, jakby zbierała siły do dalszej potyczki, zanim odpo- wiedziała: - Potrzebuję twojego zapewnienia, że to małżeństwo będzie tylko na papierze. - Och nie, Eleno - zaprotestował stanowczo, przeszywając ją na wskroś spojrze- niem. - Wydaje ci się, że mógłbym poślubić taką piękną kobietę i nie sypiać z nią? To, co proponujesz, byłoby najokrutniejszą torturą. Nie wiedziała, czy to żart, szyderstwo, czy kpina w najgorszym wydaniu. Przez kilka chwil nie mogła wydusić z siebie słowa. Strona 20 - Nie mogę uwierzyć w to, co powiedziałeś - przemówiła wreszcie. - Ledwie się znamy. Jak możesz? - Ależ, moja droga - zaczął miękkim głosem, otaczając ją ramieniem. - Znamy się przecież prawie całe życie. Bawiliśmy się razem jako dzieci. - Nieprawda - zaprzeczyła gwałtownie. - To z Fernanem się bawiłam. Ty byłeś ode mnie dużo starszy i zawsze patrzyłeś na mnie z góry. - Co nie znaczy, że cię nie zauważałem. - Zauważałeś - prychnęła. - Za każdym razem kazałeś mi schodzić ci z drogi. Teraz uczyniłabym to bardzo chętnie. Gdyby tak mogła wrócić do Ameryki... O niczym innym nie marzyła. - Nie zrobisz tego z powodu zdrowia swojej matki. Dostrzegła w jego aroganckim spojrzeniu błysk triumfu. - Może powinienem cię przekonać, że związek ze mną nie będzie taki straszny, jak R ci się wydaje? - Mówiąc to, zbliżył twarz do jej twarzy i mocniej zacisnął dłoń na jej ra- L mieniu. Elena zastygła, jakby się zmieniła w kamień. Chciała się wyrwać, uciec, ale nie T była w stanie. Jedyne, co mogła zrobić, to dać się pochłonąć tej fatalnej fascynacji. Jego twarz była coraz bliżej i bliżej, jego zielone oczy o długich rzęsach zdawały się patrzeć na nią coraz intensywniej. Słyszała jego przyspieszony oddech i widziała rozchylające się wargi. Vidal ujął jej twarz w swoje dłonie i palcami zaczął powoli pieścić jej policzki i obrysowywać kontur warg. Dla Eleny ten gest miał w sobie coś z delikatności motyla i jednocześnie niebezpieczeństwa jadu węża. Po chwili poczuła jego usta na swoich war- gach i nie miała już żadnych wątpliwości, że nie będzie w stanie żyć z tym mężczyzną w białym małżeństwie. Jej przyszłość była przesądzona. - W każdym razie będę czekał tak długo, aż będziesz gotowa. Przymrużyła oczy. Wiedziała, że z jego strony to jedynie pusta obietnica. Czy nie widział przed chwilą, z jaką łatwością odpowiedziała na jego pocałunek? Niemożliwe, żeby Vidal chciał czekać. To mężczyzna o gorącym temperamencie, który potrzebuje kobiety.