Strona 1 McGoldrick May Spełnione marzenia 1 Czerwiec 1772 Trzymając przy twarzy maskę ozdobioną piórami, Portia obserwowała kilkoro drzwi sali balowej, odtwarzając w myślach plan rezydencji w North End. Dużo za niego zapłaciła, więc miała nadzieję, że jest dokładny. Dotknęła medalionika, który nosiła na szyi. Bal maskowy w eleganckiej posiadłości na Copp Hill, wydany z okazji urodzin króla, był jej jedyną szansą. Admirał Middleton prawie nigdy nie urządzał przyjęć, dlatego Portia właśnie dzisiaj musiała uwolnić matkę zamkniętą w tym domu od dwudziestu czterech długich lat. Na liście gości znaleźli się najważniejsi przedstawiciele bostońskiej śmietanki towarzyskiej, łącznie z gubernatorem. Oczywiście na adres pastora Higginsa i jego żony, gdzie mieszkała Portia, nie przyszło żadne zaproszenie, lecz wybaczyła admirałowi, że ją pominął. Aby się dostać na bal, po prostu okłamała najbliższą przyjaciółkę i oszukała łudzi, którzy uważali ją za członka rodziny. Nie miała wyjścia. Wszystko musiało rozstrzygnąć się właśnie tej nocy. - Jest pani dzisiaj bardzo milcząca, kochanie. Kochanie! Portia z trudem nad sobą zapanowała, słysząc ten poufały zwrot. Odwróciła się i spojrzała na swojego partnera. Kapitan Turner nachylał się ku niej, jak zwykle, kiedy coś mówił. Suknia pożyczona od Belli była za obcisła, fiszbiny gorsetu boleśnie wrzynały się w ciało, bez wątpienia zostawiając trwałe ślady. Portia już nie raz przyłapała kapitana na tym, że gapi się na jej piersi. Opuściła maskę, żeby zakryć dekolt. Oficer przeniósł wzrok na jej twarz, a ona zdobyła się na uśmiech. Właśnie kapitanem Turnerem, kuzynem Belli, posłużyła się Portia, żeby dostać się do rezydencji admirała. Niestety teraz miała trudności z pozbyciem się natręta. • Po prostu oniemiałam z zachwytu. - Portia uniosła maskę do twarzy i rozejrzała się po sali balowej w poszukiwaniu ratunku. Goście tańczyli menueta. Kobiet było dużo mniej niż mężczyzn, choć wyglądało na to, że nie tylko sama elita przysłała na bal swoje córki. - Nie musi pan koniecznie dotrzymywać mi towarzystwa, kapitanie. Nie chciałabym narobić sobie wrogów wśród tych uroczych dam, zatrzymując pana dla siebie. • Nonsens, kochanie. Za nic w świecie nie ośmieliłbym się pani zaniedbywać. Wie pani, że czekałem na taką chwilę od miesięcy. Muszę dodać, że nie na darmo. • Mieszkam w koloniach od niecałego roku - wtrąciła Portia. • A ja jestem pani oddanym sługą od chwili, gdy panią zobaczyłem na inauguracyjnej mszy wielebnej Higginsa - oświadczył kapitan. - Nie wyobraża sobie pani, jaki byłem szczęśliwy, kiedy następnej niedzieli poznała pani Bellę. • To ja miałam szczęście, ale... Strona 2 • Szczerze mówiąc - przerwał jej Turner - gdy nas sobie przedstawiono miesiąc później, a potem nie odpowie-działa pani na żaden z moich listów, już byłem gotowy porzucić nadzieję. Nie muszę więc mówić, jak się ucieszyłem, kiedy moja urocza kuzynka przysłała mi wiadomość, że nareszcie zgodziła się pani, żebym złożył jej wizytę. I kiedy przyjęła pani zaproszenie na bal. Czy teraz pani myśli, że odstąpię ją choć na krok? Portia opuściła maskę i stwierdziła, że oficer znowu wlepia oczy w jej dekolt. Miał czterdzieści kilka lat, jak oceniała, i choć był potężnie zbudowany, wyraźnie tracił dawną sprężystość i siłę. Co gorsza, nazbyt żywo interesował się jej osobą. - Gorąco tu, prawda? - zauważyła. - Byłby pan taki miły i przyniósł mi coś do picia? Kapitan zatrzymał służącego, wziął z tacy pełną czarkę i z ukłonem podał ją swojej towarzyszce. Portia zaklęła w duchu i przyjęła poncz ze słabym uśmiechem. Gdy Turner znów się do niej pochylił, szybko rozejrzała się po sali. • Nigdy nie miałam okazji widzieć tylu dystyngowanych osób naraz - powiedziała. - Wojskowi wyglądają imponująco w galowych mundurach. • Z radością przedstawię pani każdego z nich, łącznie z żonami - zaproponował kapitan. - Tu, w Bostonie, służy jego wysokości wielu wspaniałych ludzi. Kogo chciałaby pani poznać? Portia zaczęła szukać wzrokiem człowieka stojącego jak najdalej od nich. Znalazła takiego bez trudu. Opierał się o kolumnę tuż przy drzwiach i miał pochmurną minę pasującą do jego czarnego stroju. • Tamten dżentelmen... - Wskazała maską. - Chyba nigdy go nie spotkałam. • Byłbym zaskoczony, gdyby pani go znała, kochanie. -Turner skrzywił się z niesmakiem. - To Pierce Pennington, brat hrabiego Aytoun. Pochodzi ze starej szkockiej rodziny, ale to prawdziwy łotr. Przyjechał do Bostonu rok temu i szybko zyskał sobie nazwisko w finansach i żegludze. • Nie jest trudno w tych czasach dorobić się majątku, skoro ludzie odmawiają płacenia podatków za angielskie towary? - spytała Portia. • Nie, jeśli komuś brakuje szacunku dla ustalonych zasad handlu - odparł cierpko kapitan. • Ma pan na myśli kontakty z przemytnikami? • Oficjalnie nic takiego nie powiedziałem. Ale wkrótce zdemaskujemy głównych przestępców, którzy bogacą się kosztem Korony, i położymy kres ich procederowi. - Strona 3 Turner nie odrywał wzroku od Penningtona. - Są w tym człowieku rzeczy, których nie rozumiem. Moi przełożeni uważają go jednak za całkowicie lojalnego wobec króla. Jego młodszy brat jest oficerem brytyjskiej armii i cieszy się dobrą reputacją. • Pan Pennington wygląda mi na interesującego człowieka - stwierdziła Portia. • Chyba nie mówi pani poważnie, panno Edwards - obruszył się Turner. • Owszem. - Turkot powozów zajeżdżających na dziedziniec oznaczał przybycie gubernatora, który nigdzie nie ruszał się bez wojskowej eskorty. Portia przywołała na twarz słodki uśmiech. - Wiem, że z panem jestem bezpieczna, kapitanie. Mógłby pan łaskawie przedstawić mi tego dżentelmena? • Nie rozumiem, dlaczego ze wszystkich obecnych tu osób postanowiła pani poznać akurat tego... Szkota. • Zona pastora Higginsa ma szkockich przodków - wyjaśniła Portia. - Chciałabym jej opowiedzieć, że przedstawił mi pan jednego z jej wybitnych ziomków. • Wybitnych! - warknął kapitan, ale szybko się zreflektował. - Cóż, skoro pani tak na tym zależy, może pani pójdzie ze mną i... • Nie, nie! - rzuciła Portia, ukrywając twarz pod maską. - Nie mogę dopuścić do tego, by pomyślano, że jestem niezadowolona z pańskiego towarzystwa. Pan o wiele lepiej niż ja zna reguły obowiązujące w towarzystwie, ale sądzę, że gdyby to pan podszedł do mnie z panem Penningtonem, nie byłoby powodu do plotek. Popchnęła go lekko i odczekała stosowną chwilę. Gdy tylko Turner wmieszał się w tłum, zaczęła powoli cofać się ku drzwiom balkonowym. Chwilę później wyszła na taras i zbiegła po schodach na trawnik oblany światłem księżyca. Z uzyskanych przez nią informacji wynikało, że matka zajmuje apartament na drugim piętrze, tuż nad ogrodem różanym. Jedyną drogą, którą mogła się do niej dostać bez przechodzenia przez dom, był balkon przy sypialni matki. Portia uniosła spódnice i pobiegła alejkami, obsadzonymi po obu stronach bukszpanem. Minęła rabaty kwiatowe i wkrótce dotarła do ogrodu różanego. Natychmiast wypatrzyła balkon, pod nim niewysoką gruszę, a po jego obu bokach kraty na pnące róże. Wszystko zgadzało się z opisem. Szybko wspięła się na mały nasyp. Całe dwadzieścia cztery lata życia spędziła w błogiej nieświadomości własnego pochodzenia. Wychowana w sierocińcu ze szkołą w walijskim Wrexham, w wieku Strona 4 szesnastu lat dołączyła do rodziny pastora Higginsa. Nigdy nie wątpiła w to, co o rodzicach opowiadała jej lady Primrose, założycielka i dobrodziejka sierocińca. Matka Portii zmarła przy porodzie, ojciec, znany jakobita, na wygnaniu we Francji, jakiś czas po bitwie na wrzosowiskach Culloden. Portia często wyobrażała sobie, jak to by było mieć rodzinę. Jakiś miesiąc temu dziecięce marzenie ożyło. Kiedy zachorowała Mary, żona pastora, do domu przy Sudbury Street wezwano doktora Deminga. Podziwiając medalionik panny Edwards, lekarz rozpoznał kobietę z miniaturowego portretu znajdującego się w środku, Helenę Middleton. Od tamtej chwili Portia nie spoczęła, póki nie dowiedziała się o niej wszystkiego. Zaczęła się wspinać po kracie. Wąski balkon pełnił raczej funkcję ozdobną niż użytkową, bo nie było na nim dość miejsca, żeby swobodnie stanąć. Portia położyła maskę na balustradzie i spróbowała zajrzeć do środka przez okno, zamknięte mimo cieplej nocy. Nic nie zobaczyła, więc chwyciła się kraty jedną ręką i przysunęła bliżej. Niestety przekonała się, że story są zaciągnięte. Chodziły słuchy, że Helena Middleton jest obłąkana i dlatego trzyma się ją w zamknięciu. Wszyscy rozmówcy wychwalali admirała za oddanie i troskę o jedynaczkę, ale Portia domyśliła się prawdy. Jeśli jej ojciec był jakobitą, romans córki okryłby hańbą Middletona, oficera brytyjskiej armii i wiernego sługę króla. Ale czy to wystarczający powód, żeby więzić ją przez ponad dwie dekady? Portia cicho zapukała w szybę. Pamiętała o tym, że ma niewiele czasu na wyjaśnienie sytuacji. Podobieństwo między nią a matką nie rzucało się w oczy, a poza tym Helena mogła nie wiedzieć, że jej dziecko przeżyło. Zastukała znowu. Jej serce tłukło się o żebra. Przeczuwała, że jeszcze trudniejszym zadaniem będzie przekonanie matki, żeby uciekła razem z nią. Gdy nagle zasłony się rozsunęły, Portię ścisnęło w gardle. Kobieta w oknie wyglądała dużo starzej niż na miniaturze, ale mimo pasm siwizny w długich, złotych włosach sięgających pasa, bladej cery i podkrążonych oczu nie było wątpliwości, że to dama z portretu. Miała na sobie cienką koszulę nocną, w dłoni trzymała świecę. Kiedy otworzyła okno, Portia zorientowała się, że matka jej nie widzi. Strona 5 Krata zaskrzypiała niepokojąco i Portia kurczowo przytrzymała się balustrady. Marzyła o tej chwili przez całe życie, a teraz ledwo mogła wydobyć z siebie głos. Helena postawiła świecę na parapecie i lekko się wychyliła. - Mamo! - wyszeptała Portia. Na twarzy Heleny Middleton odmalowało się najpierw oszołomienie, a potem przerażenie. Zniknął z niej cały kolor. Portia ostrożnie wyciągnęła rękę i dotknęła jej ramienia. Helena krzyknęła głośno. Pierce Pennington patrzył, jak gubernator ze swoją świtą wchodzi do sali balowej. Zauważył, że Thomas Hutchinson obrzucił czujnym spojrzeniem wszystkich obecnych, niczym pies pasterski chroniący stado owiec przed wilkami. Kiedy go dostrzegł i skinął głową, Pennington odwzajemnił gest. Następnie Hutchinson skierował całą uwagę na gospodarza, który ruszył mu na powitanie. Orkiestra smyczkowa zaczęła grać utwór Haendla. Pierce odsunął się od kolumny i skierował ku szerokim drzwiom prowadzącym do ogrodu. - Chyba pan nie wychodzi tak wcześnie? Pennington natychmiast rozpoznał oficera, który zastąpił mu drogę. Kilka lat starszy od niego Turner niczym szczególnym się nie wyróżniał. Trudno też było ocenić, czy jest przyjacielem, czy wrogiem. Pierce wiedział jednak, że kapitan od lat wiernie służy admirałowi Middletonowi i jest z nim w zażyłych stosunkach. • Idę zaczerpnąć świeżego powietrza. Dlaczego pan pyta, kapitanie? • Pewna młoda dama chce zawrzeć z panem znajomość -wyjaśnił Turner. • Ze mną? - zdziwił się Pennington. - Proszę mi tylko nie mówić, że znużyła się pańskim towarzystwem, kapitanie. • Sądzę, że nie - odburknął oficer. - Po prostu zapragnęła poznać jakiegoś Szkota, a zdaje się, że nie ma tutaj innego oprócz pana. • Dama o wybrednym guście - skomentował Pierce, wodząc oczami po morzu czerwonych i niebieskich mundurów, złotych galonów, balowych sukien, koronek i masek z piórami. Salę zapełniali wysokiej rangi brytyjscy wojskowi i ich żony. - Nie widzę nikogo, kto by na pana czekał, kapitanie. • Doprawdy? - Turner obejrzał się przez ramię. - Stała tam jeszcze przed chwilą. Pennington jeszcze raz skinął głową gubernatorowi, który przechodził obok nich razem z Strona 6 gospodarzem. • Jest piękna? - zapytał, wracając spojrzeniem do kapitana. • Owszem - odparł krótko Turner, przeszukując wzrokiem salę balową. • Młoda? -Tak. • Ma poczucie humoru? • Nie prosiłem, żeby pan się do niej zalecał, sir - rzucił z irytacją oficer. - Wystarczy, że pana przedstawię. • W takim razie proszę mnie do niej zaprowadzić, kapitanie, skoro pan uważa, że to bezpieczne. Turner ukłonił się sztywno i ruszył w stronę stołu z przekąskami. Pierce obejrzał się na kamienny taras. Był zły, że traci czas. Przy wjeździe na dziedziniec czekał na niego stangret Jack z powozem. Kapitan zaczął krążyć po sali, szukając swojej partnerki. W końcu zatrzymał się i rozejrzał bezradnie. • Nie mam pojęcia, gdzie zniknęła - rzekł z rezygnacją. • Pewnie pan ją wypłoszył - skwitował Pennington lekkim tonem. - Może będę miał szczęście poznać tajemniczą damę przy innej okazji. • Jak pan sobie życzy - odparł kapitan, nie przestając się rozglądać. Ale kiedy Pierce ruszył w stronę drzwi balkonowych, Turner dogonił go po kilku krokach. - Może wyszła na powietrze. Skarżyła się, że tu jest gorąco. Przystanęli na pustym tarasie. Pierce starał się nie okazywać zniecierpliwienia. Spojrzał na iglice i dachy Charlestown, leżącego po drugiej stronie rzeki oświetlonej blaskiem księżyca, a potem na wschód, na maszty statków cumujących w porcie. • Tutaj również nie ma pańskiej damy - stwierdził, wdychając zapach morza i świeżego siana, mieszający się z wonią róż - Może powinien pan jeszcze raz rozejrzeć się po sali. • Istotnie... chyba tak... Niezdecydowanie Turnera zirytowało Penningtona. - Lepiej niech pan wejdzie do środka i popyta innych gości. Młoda i piękna kobieta bez eskorty przyciąga uwagę w sali balowej. - Ma pan rację. Przepraszam. Strona 7 Kapitan ukłonił się i zniknął w środku. Pierce ruszył z wyćwiczoną swobodą alejkami wiodącymi przez niewielki sad. Na razie goście popisywali się strojami i dowcipem wobec siebie nawzajem, ale w każdej chwili któryś mógł wypuścić się do ogrodu. Pierce nie chciał, żeby ktoś go zobaczył. Za drzewem wiśni ścieżka skręciła ku stajniom. Pennington zatrzymał się i rzucił ostatnie spojrzenie na dom. Na tarasie nie było nikogo. Wszędzie panował spokój. Odwrócił się, żeby iść dalej, kiedy nagle nocną ciszę przeszył krzyk. Nie była to odpowiednia pora na wyjaśnienia. Słysząc głos matki, która chwiejnie odsunęła się od okna, Portia omal nie puściła się balustrady. Po krótkiej chwili stanęła pewniej na kracie i zaczęła schodzić najszybciej, jak się odważyła. Dom nagle ożył. Rozszczekały się psy, przez otwarte okna dobiegały nawoływania i szybkie kroki służby. W połowie drogi suknia zaczepiła się o kolce. Portia próbowała się uwolnić i wtedy poczuła, że krata odsuwa się od muru. Nie miała wyboru. Mocno szarpnęła materiał i skoczyła, chwytając się konarów gruszy. Gdy opadła na miękką ziemię, pękło jej sznurowanie gorsetu. Z góry posypały się na nią liście i drobne gałęzie. Portia wstała czym prędzej i pobiegła przed siebie. Oddalając się, usłyszała zamieszanie w pokoju na piętrze. Przecinając ogród różany, dostrzegła łukowate przejście i skierowała się ku niemu. Gdy po raz ostatni obejrzała się na dom, wpadła na kogoś wysokiego i potężnie zbudowanego. Oszołomiona cofnęła się tak gwałtownie, że straciła równowagę, ale para silnych rąk chwyciła ją za ramiona. Portia w panice podniosła wzrok, spodziewając się jednego ze służących admirała. Ogarnęła ją wielka ulga, gdy zobaczyła Szkota, do którego wysłała kapitana Turnera. W ciemności rozbrzmiewały okrzyki: „złodziej!" i „włamywacz!" • Nie jest tak, jak pan myśli! - wykrzyknęła pospiesznie. Nie mogła wyjawić prawdy, jeśli chciała tu wrócić i przeprowadzić plan do końca. • A co myślę? • Nie jestem złodziejką. - Próbowała się odsunąć, ale mężczyzna mocno przytrzymał ją za nadgarstek. Donośne głosy zbliżały się coraz bardziej. - To pomyłka. Ja tylko spacerowałam po ogrodach. I... chyba przestraszyłam jakąś kobietę wyglądającą przez okno. • To musiał być męczący spacer. Strona 8 Portia skrzywiła się, kiedy wolną dłonią dotknął jej policzka, zadrapanego przy upadku, a następnie wyjął z jej włosów gałązkę. Prześladowcy byli tuż-tuż. Portia chwyciła Szkota za rękę i pociągnęła go w cień pod murem ogrodu. Nie mogła pozwolić, by ją złapano. Wolała nie myśleć, co zrobiłby z nią admirał Middleton, gdyby odkrył, że łączy ich pokrewieństwo; własną córkę latami trzymał w zamknięciu. • W sali balowej było za gorąco. Musiałam wyjść na spacer. - Ogarniał ją coraz większy strach. - Proszę, musi mi pan pomóc. Sama nie zdołam im się wytłumaczyć. • To prawda. Mnie też pani nie przekonała. • Panie Pennington, błagam, żeby mi pan uwierzył. Nie jestem złodziejką. Swoje postępowanie mogę wyjaśnić rozsądnej osobie, ale nie ścigającemu mnie tłumowi. Jeśli pomoże mi pan się stąd wydostać... - Tam jest! - Okrzyk rozległ się bardzo blisko. - Tam! Portia obejrzała się przez ramię i zobaczyła nadbiegających mężczyzn. Kilku niosło pochodnie. Szybko przytuliła się do Szkota. - Proszę - wyszeptała. Pennington mocniej ścisnął ją za rękę i zawołał: - Tutaj! 2 Okrzyki służących rozbrzmiały w sąsiednim pokoju, a potem w ogrodzie. Helena skuliła się przy ciężkich zasłonach, gdy usłyszała zgrzyt zasuwy w drzwiach. Spojrzała na balkon. Świeca stojąca na parapecie migotała, była niknącym punkcikiem światła w morzu ciemności, które powiększało się z każdym dniem. Traciła rozum. Świat snów przejmował władzę nad jawą. Lekarze ostrzegali ją, że może doznawać złudzeń. Wydawały się bardzo realne, ale były jedynie wytworami jej skołatanego umysłu. Mówili, że lekarstwa pozwolą jej zasnąć, ale musi brać je regularnie. Nie wierzyła medykom. Wątpiła w ich uczciwość, uważała za szarlatanów. Po każdej dawce trujących mikstur czuła się coraz bardziej chora. Ale czasami, wbrew rozsądkowi, zdesperowana ulegała naciskom i brała leki. Teraz nie wiedziała, czy młoda kobieta istniała naprawdę, czy po prostu wyobraźnia Strona 9 splatała jej figla. Mamo, powiedziała. Mamo. Ale przecież ona nie miała dziecka. Biedactwo, które urodziła, nie pożyło długo. Helena dotknęła ramienia w miejscu, gdzie jeszcze czuła pałce tamtej dziewczyny. Nie, to tylko iluzja, zwykłe urojenie. Drzwi się otworzyły. Zamazane postacie niosące świece otoczyły ją kręgiem. - Panno Middleton? Jedna ze służących zarzuciła jej szal na ramiona. Hele-na zadrżała mimo woli, kiedy usłyszała ciężkie kroki pani Green. • Ktoś tu był? • Nie - odszepnęła Helena. • Ktoś próbował włamać się do pokoju? -Nie. • Więc dlaczego pani krzyczała? • Miałam... zły sen. - Helena zbliżyła się do okna. Balsamiczne nocne powietrze koiło jej skórę jak lekki dotyk nieznajomej. Mamo, powiedziała. • Wszyscy w rezydencji słyszeli pani krzyk. Zakłóciła pani przyjęcie. Goście są zdenerwowani, admirał bardzo niezadowolony. Nie wzięła pani dziś lekarstwa? Helena bez słowa odwróciła się plecami do pani Green. Oczywiście, że wypiła gorzki napój. Spała, kiedy rozległo się pukanie w szybę. Szkoda tylko, że nie mogła zobaczyć twarzy młodej kobiety. Służący kręcili się po pokoju. Ktoś wychylił się przez balkon i zawołał do stojących w dole. Ochmistrzyni na-dał burczała, ale Helena nie zwracała na nią uwagi. Przesunęła dłonią wzdłuż parapetu, aż trafiła na świecznik. - Nie wiem, dlaczego upiera się pani spać przy świetle przez całą noc - powiedziała ochmistrzyni, zabierając jej świecę. Ruszyła w stronę kominka. - To tylko strata pieniędzy. Młoda służąca wcisnęła coś w ręce Heleny. - Upuściła to pani, milady? Helena wyczuła aksamit, pióra, zarys twarzy. Domyśliła się, że to maska, ale nie śmiała podnieść jej do oczu, że-by lepiej się przyjrzeć. - Tak - odparła cicho, słysząc, że nadchodzi pani Green. Pospiesznie schowała zgubę pod Strona 10 szal. Kopnięcie w goleń było mocne i niespodziewane. Pennington zaklął, kiedy nieznajoma wymknęła mu się z rąk i zniknęła w ciemności panującej pod drzewami. Nie spojrzał, w którą stronę pobiegła. Nie interesowała go ta mała diablica. Nie obchodziło go zupełnie, na czym została przyłapana ani skąd znała jego nazwisko. Przypomniało mu się, że kapitan Turner szukał swojej towarzyszki. Jeśli to była ona, to lepiej, że uciekła. Pierce przywołał ścigających, zamierzał stanąć w obronie uciekinierki, może nawet dać jej alibi. Czas jednak naglił, a on miał ważniejsze sprawy na głowie. Gdy słudzy admirała do niego dotarli, wskazał kierunek przeciwny do tego, w którym pobiegła kobieta. Kiedy grupka ruszyła w dalszą pogoń, on sam pomaszerował do stajni. Wieść o włamaniu już się rozeszła. Stangreci w liberiach skupili się w grupki przy pojazdach zajmujących cały dziedziniec. Pochodnie oświetlały ich twarze. Dwa powozy wysadziły spóźnionych gości pod frontowymi drzwiami i jechały żwirowym podjazdem. Pierce wypatrzył swoją bryczkę w miejscu, gdzie kazał czekać woźnicy. Zobaczył, że Jack odłącza się od kolegów i biegnie mu naprzeciw. • Ale narobił pan zamieszania - skomentował sługa. • To nie ja - odparł Pennington. Pociągnął stangreta w cień, kiedy czterech oficerów jadących konno w stronę rezydencji zatrzymało się pod jabłoniami. Zachowywali się głośno, najwyraźniej byli pijani. • Dowiedziałeś się czegoś, nim powstał rejwach? - zapytał cicho Pierce. • Tak, sir. Głównie o regimentach, które rano zebrały się na placu. Słyszałem, że niewielu miejscowych poszło na nie popatrzeć. Nawet ćwiczenia na King Street nie przyciągnęły gapiów. • Ale widzę, że piwo lało się strumieniami. Mówi się coś o ruchach oddziałów? Tymczasem oficerowie, wymieniając sprośne dowcipy i rechocząc, wsiedli na konie i pojechali dalej. • Nie. - Jack ściszył glos. - Ale podobno na nabrzeżu jest zupełnie spokojnie. • To dobra wiadomość. - Pierce zerknął na oddalającą się grupkę i ruszył do powozu. - Jedźmy, bo się spóźnimy. • Dotrzemy na czas, sir. Strona 11 Nagle spomiędzy drzew wypadła zjawa. Pierce patrzył z osłupieniem, jak mija go biegiem i wsiada do jego bryczki. - Nie, jeśli będziemy musieli iść na piechotę - warknął. Biała wieczorowa suknia, ciemne rozwiane loki... To była ta sama kobieta, która dziesięć minut temu na zawsze uszkodziła jego goleń. - Zaczekaj! - krzyknął, kiedy chwyciła wodze. Konie puściły się galopem. Jack zaklął pod nosem, a Pennington pognał za własnym powozem. Portia słyszała za sobą gniewne okrzyki. Takie już jej szczęście, że ze wszystkich powozów stojących na dziedzińcu trafiła akurat na ten. Obejrzała się przez ramię. Pennington nadal ją gonił, więc zacięła konie. Kiedy wróciła spojrzeniem na drogę oświetloną przez pochodnie, zobaczyła, że prosto na nią pędzi inny powóz. Dzielił ich tylko wąski mostek przerzucony nad rowem. Portia oceniła, że dotrą do niego jednocześnie. - Zatrzymaj się, kobieto! Stój! Zignorowała wrzaski. Szkot był głuchy na wyjaśnienia, gotów wydać ją w ręce sług admirała, choć nie wiedział, czy rzeczywiście zrobiła coś złego. Teraz pewnie zabiłby ją gołymi rękami za kradzież bryczki. Znajdowała się prawie przy moście, podobnie jak nadjeżdżający pojazd. Portia popędziła konie, skupiając wzrok na otwartej bramie rezydencji. Drugiemu woźnicy najwyraźniej spieszyło się tak samo jak jej. I nie zamierzał ustąpić jej miejsca. Niestety pierwszy dotarł do mostku. Portia słyszała za sobą ciężkie kroki. Nie miała wyboru. W ostatniej chwili skręciła w prawo, żeby zjechać trawiastym nasypem. Niestety zwierzęta zaprotestowały przeciwko nagłej zmianie kierunku i stanęły dęba na skraju żwirowego podjazdu. Portia ledwo zdołała utrzymać się na koźle, kiedy bryczka stanęła raptownie. Stangret i lokajczyk z drugiego powozu krzyknęli triumfalnie, mijając ją w pędzie. Portia ściągnęła wodze i cmoknęła na konie, żeby wycofać się na drogę. Musiała się stąd wydostać, ale potem znowu wrócić do rezydencji admirała. Zobaczyć się z matką. Dzisiejsze niepowodzenie wcale jej nie zniechęciło. Lecz zanim dotarła do mostku, dopadł ją wściekły zły i zdyszany właściciel bryczki. Strona 12 Wskoczył na siedzenie i wyrwał jej wodze. Pierce najchętniej by ją udusił. Nie omieszkał stosowną miną wyrazić swoich zamiarów. Ale kobieta zamiast uciec przeniosła się w drugi koniec siedzenia i złożyła dłonie na kolanach. Wyglądała, jakby jechała na niedzielną mszę. Kiedy Pennington szukał odpowiednich słów, żeby ją zbesztać, dogonił ich Jack i od razu podszedł do koni, żeby je uspokoić. • Nie obchodzi mnie, jaki pani miała powód, żeby się tak zachować - wykrztusił w końcu Pierce. - Proszę natychmiast wysiąść z mojego powozu. • Obawiam się, że nie mogę - odparła spokojnie kobieta, przysuwając się do niego. Pennington już miał wybuchnąć, ale w tym momencie zobaczył, że w stronę powozu biegnie wojskowy w czerwonym mundurze i kilku stajennych z lampami. - Ktoś jest ranny, sir? - zapytał żołnierz, mierząc ich wzrokiem. - Omal nie doszło do wypadku na moście. Złodziejka przytuliła się do Penningtona, kurczowo obejmując jego ramię. Pierce'a nadal korciło, żeby oddać ją w ręce ludzi Middletona, ale wyobraził sobie pętlę zaciskającą się na ładnej szyi. Jej szczęście, że on tak łatwo nie ulegał pokusom. • Nie, nikt nie został ranny - odburknął. • Widziałem, jak pan biegnie za powozem. Konie się spłoszyły? Pennington powstrzymał się od uwagi, żeby pilnował swojego nosa. - Jeśli koniecznie musi pan wiedzieć, moja partnerka obraziła się, kiedy zostawiłem ją w sali balowej o minutę za długo. Postanowiła odjechać beze mnie. Młody oficer wybuchnął śmiechem i spróbował lepiej przyjrzeć się krewkiej damie. Pierce poczuł, że nieznajoma tuli się do niego mocniej. Dobrze, że było ciemno. - Właśnie przybył gubernator Hutchinson, więc bal dopiero się zaczyna - powiedział żołnierz ze znaczącą miną. – Ma pan dużo czasu, żeby odzyskać uczucia swojej towarzyszki. Pennington poufałym gestem położył dłoń na kolanie kobiety, a gdy poczuł, że jej mięśnie się napinają, uśmiechnął się z zadowoleniem. - Nie sądzę. - Przycisnął nogę do jej nogi. - Z doświadczenia wiem, że jest tylko jeden sposób, żeby odzyskać względy tej damy, a do tego potrzeba spokojniejszego miejsca, jeśli pan mnie rozumie. Zatem wybaczy pan, ale już pojedziemy. Strona 13 Oficer zaśmiał się głośno i cofnął od powozu. Jack zajął swoje miejsce z tyłu, a Pierce ruszył podjazdem. Myślał o umówionym spotkaniu. Z uwagi na porę odpływu, klient nie mógł długo czekać na niego na nabrzeżu. Możliwe, że przez tę kobietę stracili zbyt dużo czasu. Gdy tylko minęli bramę, odsunęła się w najdalszy kąt siedzenia. • Postąpił pan w sposób niegodny dżentelmena, sugerując, że łączy nas intymna zażyłość - rzuciła. • Przeciwnie, droga pani. Postąpiłem wspaniałomyślnie i po dżentelmeńsku, nie wydając pani w ich ręce. • Dlaczego pan tego nie zrobił? - spytała zaczepnym tonem. Pierce zerknął na nią z ukosa. We włosach miała pełno liści i małych gałązek, grzebienie i perłowe spinki ledwo trzymały się na jej czarnych lokach. Duże inteligentne oczy odwzajemniły jego spojrzenie. Pennington przyjrzał się poplamionej i rozdartej sukni, zawiesił wzrok na odkrytym dekolcie. • Karą za pani dzisiejsze przestępstwa może być nawet szubienica - powiedział w końcu. - A zważywszy na pani wygląd, strażnicy byliby szczęśliwi, mogąc zawrzeć z panią bliższą znajomość. Sądzę więc, że z utęsknieniem czekałaby pani na dzień egzekucji. • Zakłada pan, że popełniłam jakieś przestępstwo. Gdyby pan raczył wysłuchać mnie w ogrodzie, wiedziałby, że padłam ofiarą niefortunnych okoliczności i jestem... prawie niewinna tego, co wydarzyło się w rezydencji admirała. • Prawie niewinna. Ciekawe sformułowanie! Kopniak, po którym będę kulał do końca życia, też nazwie pani niefortunną okolicznością? I czy niewinna kobieta biega nocą po cudzym ogrodzie i kradnie powozy? - Sam pan jest sobie winien, bo musiałam się bronić. A jeśli chodzi o bryczkę, to zabrałam ją, żeby ratować życie. Pennington popatrzył z niedowierzaniem na bezczelną osóbkę. Żadnego strachu, żadnych wyrzutów sumienia, żadnych tłumaczeń. Rozparła się na siedzeniu i spojrzała na wysoką iglicę North Church, który właśnie mijali. - Jeszcze mogę zawrócić - zagroził Pierce. Kobieta zmierzyła go wzrokiem. • Oboje wiemy, że pan tego nie zrobi - rzekła z przekonaniem. Strona 14 • Dlaczego? Zatoczyła się na niego, gdy powóz podskoczył na wyboju, ale szybko odzyskała równowagę. Misterna konstrukcja z grzebieni i spinek podtrzymująca jej włosy na czubku głowy przekrzywiła się niebezpiecznie. • Najwyraźniej nudził się pan na przyjęciu admirała - stwierdziła po krótkiej chwili. • Gwarantuję, że nie byłbym znudzony, gdybyśmy wrócili - zapewnił Pennington. • Może i tak, ale nuda nie jest dostatecznym powodem, żeby wychodzić do ogrodu w momencie, gdy przybywa gubernator - zauważyła jego towarzyszka. • Potrzebowałem zaczerpnąć świeżego powietrza. • Pan i pański stangret kierowaliście się do powozu - przypomniała nieznośna kobieta. - To dlatego nie wydał mnie pan ludziom admirała. Nie chciał pan tracić czasu. Zaczęła wyjmować szpilki i grzebienie z włosów. Zdjęła również małą poduszeczkę, służącą jako fundament fryzury. Rozczesała palcami ciemne sploty, które opadły jej na ramiona. Pachniała różami i nocnym powietrzem. - Jestem bliska prawdy? - spytała. - Wątpię, czy pani kiedykolwiek zbliża się do prawdy - skwitował Pierce. • Proszę się przyznać, że już pan jest spóźniony na ważne spotkanie i dlatego pan nie zawróci. Mam rację, panie Pennington? Pierce raptownie ściągnął wodze, zatrzymując powóz. Kobieta spadła z siedzenia, ale szybko wdrapała się na nie z powrotem. • Skąd pani zna moje nazwisko? • Już mówiłam, że zostałam zaproszona na bal u admirała Middletona... - Jak się pani nazywa? Nieznajoma się zawahała. • No więc - ponaglił ją Pierce i z satysfakcją zauważył, że lekko drgnęła. • Portia Edwards, i niech to panu wystarczy. - W jej głosie brzmiał ostrzegawczy ton. - Przykro mi, że kurczy się panu czas. Nie powinnam oczekiwać, że... • W jaki sposób najlepiej uwolnić się od pani towarzystwa, panno Edwards? - przerwał jej Pierce; w tej chwili nie obchodziło go, że jest niegrzeczny. • Mógłby pan wysadzić mnie przy Mill Creek. - Od-garnęła kurtynę włosów z ramienia, Strona 15 ukazując głęboki dekolt. - Oczywiście na młodą kobietę czyhają różne niebezpieczeństwa, więc gdyby pan jechał w pobliże Dock Square, oszczędziłby mi pan trudu maszerowania po nocy i... - A zatem Dock Square. - Pennington popędził konie. Wzdłuż ulicy ciągnęły się domy i warsztaty, na wewnętrzne podwórka prowadziły wąskie zaułki. W tę letnią noc ludzie jeszcze nie spali. Stali w drzwiach albo gromadzili się na rogach ulic, dzieci biegały i tańczyły wokół ognisk rozpalonych na placykach odległych od zabudowań. Gdy przejeżdżali przez krawężnik na jednym ze skrzyżowań, panna Edwards zachwiała się gwałtownie, ale ku rozczarowaniu Pierce'a nie wypadła z bryczki. - Spotyka się pan dzisiaj z jednym ze swoich przemytników? - zapytała nagle. Pennington posłał jej twarde spojrzenie, a następnie roześmiał się z przymusem. • Oczywiście, że nie. Co pani o mnie wie? • Nic. Po prostu jestem ciekawa, czy będzie pan dzisiaj robił jakieś nielegalne interesy. Pierce przyjrzał się jej uważniej. Podbródek znamionujący upór, myślące czoło, bezpośrednie spojrzenie. Panna Edwards wyglądała na zdrową na umyśle i najwyraźniej czekała na odpowiedź. • Oskarża mnie pani o to, że jestem przemytnikiem? • Nie, sir. Ja jedynie powtarzam plotki, które usłyszałam od Turnera. Kapitan sugerował, że brak panu szacunku dla zasad handlu obowiązujących poddanych jego królewskiej wysokości. Portia Edwards wyjęła liść z włosów i pozwoliła, żeby porwał go wiatr. • Czy mam rozumieć, że pani przyjaciel oskarżył mnie o łamanie prawa? • Nie w mojej obecności. Oczywiście nie omawiałam z nim szczegółowo tego tematu ani nie zostałam na balu na tyle długo, żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Co nie znaczy, że bym chciała. - Ciemne oczy wpatrywały się w niego z uwagą. - Ale sama też umiem wyciągać wnioski. Czy jest lepsza pora na tego rodzaju działalność niż dzisiejsza noc, kiedy większość żołnierzy świętuje urodziny króla? • Mogę zapytać, co panią łączy z kapitanem Turnerem, panno Edwards? • Jest kuzynem mojej przyjaciółki. - A pani wydaje się jego powierniczką - zauważył Pierce. Strona 16 Portia z irytacją potrząsnęła głową. - Z zaskoczeniem dowiedziałam się dzisiaj, że kapitan Turner podziwia we mnie wiele rzeczy, ale jestem pewna, że nie chodzi mu o zwierzanie się i dzielenie własnymi przemyśleniami. Pennington podążył wzrokiem za jej ręką, gdy wyciągała gałązkę z koronki zdobiącej stanik sukni. Bez wątpienia chodziło jej o zwrócenie jego uwagi na smukłą talię i pełne piersi. Pierce z trudem oderwał oczy od powabów panny Edwards. Wydawała się zbyt otwarta jak na szpiega. Ale jeśli Turner był przebiegły, dama w kłopocie, do tego bardzo rozmowna, doskonale nadawałaby się do jego celów. Jego wspólnik Nathaniel Muir niedawno ostrzegał go, że Turner jest sprytny i ma duże wpływy w sztabie admirała Middletona. Bez wątpienia angielski oficer zrobiłby wszystko, żeby zdemaskować głównego dostawcę broni dla Synów Wolności i zbuntowanych bostończyków, tajemniczego MacHeatha. • Gdybym był przemytnikiem, powinienem panią zamordować i wrzucić ciało do Mill Pond albo Back Bay. - Pennington wskazał na czarną wodę widoczną po ich prawej stronie. • Nie znam pana, ale myślę, że ceni pan własny kark i ma dość rozumu, by wiedzieć, do kogo zaprowadziłby ślad. • Zważywszy na kłopot, jaki już pani mi sprawiła, może warto byłoby zaryzykować. Panna Edwards posłała mu karcące spojrzenie i odwróciła głowę. Pierce zamilkł. W ostatnich tygodniach władze brytyjskie prosiły o radę i pomoc w ujęciu MacHeatha wielu ludzi zajmujących się żeglugą. Nie zwrócono się jedynie do Penningtona ani do Muira, co było bardzo niepokojące. Właśnie dlatego Pierce szukał okazji, żeby poprawić swoją opinię u brytyjskiej administracji w Bostonie. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebował, to stać się obiektem śledztwa. Zerknął na Portię. Mieszkanki kolonii kierowały się innym kodeksem postępowania niż kobiety w Anglii, ale bezpośredniość i śmiałość tej kobiety były wyraźnym sygnałem, że nie jest niewiniątkiem. Wybrała się na bal z dużo od niej starszym oficerem, a potem bez wahania wsiadła do powozu obcego mężczyzny. Pierce jeszcze raz przesunął po niej wzrokiem. Nie, Portia Edwards była zbyt atrakcyjna, żeby przepuścił taką okazję. Strona 17 3 Choć Portia mieszkała w Bostonie dopiero od jesieni, dostatecznie poznała miasto, by się zorientować, że po skręcie w lewo zmierzają ku Dock Square. Zerknęła na swojego milczącego towarzysza. • Wolałby pan wysadzić mnie w dogodniejszym miejscu? • Nie. Zawiozę panią na Dock Square, ale najpierw muszę zatrzymać się w tawernie Czarna Perła i sprawdzić, czy pewna dama, z którą mam się spotkać, już przybyła. Portia popatrzyła na Penningtona z nowym zainteresowaniem. Był wysoki, miał szerokie bary i wyraziste rysy. Nie chciała przyglądać mu się uważniej, żeby nie uznać go za zbyt atrakcyjnego. Poza tym wolała nie zbliżać się do niego zbytnio w obawie, że zostanie pożarta żywcem. Wcześniej zakładała, że jego plany na dzisiejszą noc wiążą się z interesami, a nie ze sprawami osobistej natury. • Chyba nigdy nie byłam w Czarnej Perle - powiedziała. • Zdziwiłbym się, gdyby było inaczej. • Dlaczego? - zainteresowała się Portia. • To miejsce przyciąga szczególną klientelę - wyjaśnił Pennington. • Tylko mężczyzn? • I pewien typ kobiet - uściślił Pierce. • Ale spotyka się pan tam z przyjaciółką. • Której nigdy nie zabrałbym na bal u admirała Middletona. - Otaksował wzrokiem jej dekolt. - Tego rodzaju kobietę miałem na myśli, rozmawiając z oficerem przy bramie. Portia nagle poczuła się nieswojo. Odsunęła się od niego jeszcze dalej. Pastorostwo Higgins byli dobrze znani w mieście i powszechnie szanowani. Jako ich podopieczna i nauczycielka dwojga ich dzieci musiała dbać o reputację. • Proszę, żeby nie wspominał pan więcej o tamtym incydencie. Nie chciałabym, żeby wyszedł na światło dzienne. I tak miałam dużo szczęścia. • Jak pani sobie życzy, panno Edwards - rzekł Penning • ton miłym tonem. - Ale jak pani wyjaśni swoje nagłe zniknięcie kapitanowi Turnerowi? Portia spojrzała na ciemne, nieznane ulice. • Coś wymyślę, zanim znowu się spotkamy, czyli nieprędko. Strona 18 • Nie sądzę. Nie przepadam za tym człowiekiem, ale uważam za mało prawdopodobne, żeby nie zainteresował się, gdzie pani jest. Przecież był za panią odpowiedzialny. Na pewno odszuka panią jeszcze dzisiaj, żeby się upewnić, że bezpiecznie dotarła pani do domu. Portia niechętnie przyznała mu rację. Może byłoby lepiej, gdyby pojechała do przyjaciółki zamiast na plebanię. Poprosiłaby stangreta, żeby zawiózł wiadomość kapitanowi. Nie, to zbyt skomplikowane, bo ciekawska Bella zażądałaby wiarygodnego wyjaśnienia, dlaczego jej suknia jest zniszczona. A Portia na razie nie była gotowa wyjawić prawdy. Przerwała rozmyślania, kiedy zobaczyła, że powóz skręca na dziedziniec tawerny połączonej z gospodą. Dostrzegła wyblakły szyld na froncie budynku. Nigdy nie była w tej części Bostonu. Okolica wydawała się słabo zamieszkana. Po drugiej stronie placu stały jakieś rudery i magazyny. Kiedy stangret przywiązał konie do słupa, Portia rozejrzała się z niepokojem, próbując przebić wzrokiem ciemność. W drugim końcu podwórza znajdowała się na pół zawalona stajnia, przy której sterczał zwęglony kikut dębu. Po prawej stronie z otwartych okien długiego drewnianego budynku wylewało się światło i odgłosy hałaśliwej zabawy. Powietrze przesycał zapach wodorostów. Musieli znajdować się blisko portu. Dziedziniec był zapuszczony, okiennice wypaczone. Na jednym z parapetów wisiała sprana kobieca bielizna. Nagłe jakiś ruch przy stajni przyciągnął uwagę Portii. - Może pani tutaj poczekać - rzekł Pennington. - Wrócę za kilka minut. Portia skinęła głową i odprowadziła go wzrokiem, siedząc bez ruchu. Kiedy przeciął dziedziniec i stanął w progu, na jego powitanie rozbrzmiał chór pijackich okrzyków i śmiech. Drzwi się zamknęły, znowu zrobiło się ciemno. Portia wytarła spocone dłonie w suknię. Żałowała, że nie wzięła szala, zanim ruszyła na poszukiwanie matki. Akurat tę zgubę łatwo będzie wytłumaczyć. Goście często zostawiają swoje rzeczy na przyjęciach. Ale co z maską? Pamiętała, że położyła ją na balustradzie balkonu. W czasie zamieszania łatwo mogła spaść w krzewy róż. Niedobrze. W dodatku suknia Belli była w opłakanym stanie, Portia dotknęła rozdarcia w talii i przyrzekła sobie w duchu, że jakoś wynagrodzi przyjaciółce stratę. Drzwi tawerny nagle stanęły otworem i na podwórze wytoczyli się dwaj pijacy w Strona 19 towarzystwie rozbawionej kobiety. Jeden z nich chwycił kobietę wpół i pchnął na ścianę. Zadarł jej spódnice i ukrył twarz w dekolcie. Ona sięgnęła do jego spodni. Drugi mężczyzna chwiał się obok, pokrzykując i domagając się swojej kolejki. Portia przełknęła ślinę i skuliła się na siedzeniu. To nie był spokojny i bezpieczny Boston, który znała. Pocieszała ją jedynie świadomość, że stangret Penningtona jest w pobliżu. Ukradkiem wychyliła się z powozu. Gdy zobaczyła, że woźnica zniknął, ogarnął ją strach. Kobieta oparta o ścianę tawerny wydawała odgłosy, których Portia Edwards nigdy nie słyszała, mężczyzna sapał z wysiłku. Portia nagle poczuła się całkowicie bezbronna. W panice rozejrzała się za czymś, czego mogłaby użyć jako broni, gdyby zaszła taka konieczność. Kiedy po-chyliła się, żeby wyjąć bat z uchwytu, jakaś brudna ręka chwyciła za rąbek jej sukni. Portia krzyknęła cicho i cofnęła się gwałtownie. Zobaczyła pobrużdżoną twarz. Mężczyzna w marynarskim stroju szczerzył się, pokazując braki w uzębieniu. Dwaj pijacy i kobieta nawet nie spojrzeli w jej stronę. - No, no, co my tu mamy? - wymamrotał osobnik, zadowolony ze zdobyczy. - Puść mnie! - krzyknęła Portia, próbując się uwolnić. Upadła do tyłu, kiedy napastnik raptownie puścił jej spódnicę. Z ulgą zobaczyła, że stangret odciąga go od powozu. Dwaj mężczyźni mierzyli się wzrokiem przez dłuższą chwilę, jakby zaraz mieli się na siebie rzucić. Na szczęście marynarz odwrócił się i pomaszerował w stronę ulicy. - Mój pan mówi, że tu jest dla pani niebezpiecznie - powiedział woźnica. - Może pani wejdzie do środka i tam zaczeka. Nie musiał powtarzać tego dwa razy. Portia szybko wysiadła z bryczki i pośpieszyła razem ze stangretem do tawerny. Kiedy mijali rozochoconą trójkę, odwróciła wzrok i zasłoniła uszy. W środku nie było dużo lepiej. Kiedy weszli, skrzypek grał skoczną melodię. Czterej pijani marynarze siedzący przy samych drzwiach przekrzykiwali się i śmiali głośno. W powietrzu unosił się smród tytoniu, piwa, uryny oraz inne wonie, których Portia nie umiała zidentyfikować. W dużym otwartym piecu piekł się baran, ale jego zapach nie uratował jej przed mdłościami. Strona 20 Dwadzieścia kilka stolików było zajętych przez klientów, którzy wyglądali na marynarzy, rzemieślników i kupców. Przy wszystkich grano w karty albo kości, a cztery czy pięć kelnerek podawało gościom piwo i jedzenie. W pewnym momencie jedna z wyzywająco ubranych kobiet zadarła spódnicę i zaczęła tańczyć na środku izby ku radości obecnych. Portia patrzyła na to wszystko wstrząśnięta. Miała ochotę uciec, zwłaszcza kiedy od pobliskiego stolika wstał żylasty marynarz o ostrych rysach i chwiejąc się na nogach, zaprosił ją do towarzystwa. • Nie sądzę, żeby tu było bezpieczniej - szepnęła do stangreta. • Zaprowadzę panią do izby, w której czeka mój pan -uspokoił ją woźnica. • Dziękuję. Gdy ruszyli do drzwi znajdujących się w głębi sali, Portia starała się trzymać jak najbliżej swojego przewodnika. Jej wielbiciel nie zniechęcił się jednak i kiedy go mijała, zaczął składać nieprzyzwoite propozycje. Zachowanie pi-jaka ośmieliło innych. Jeden z gapiących się na nią mężczyzn chwycił ją za pośladek. Portia zapomniała o strachu i rozgniewana strząsnęła jego rękę. Kompani zarechotali. W pobliżu rozchwierutanych schodów prowadzących na piętro inny podchmielony marynarz złapał ją za ramię i obrócił do siebie. - Nie tak szybko, ślicznotko... Portia kopnęła go w goleń. Natręt puścił ją i cofnął się wściekły. Teraz patrzyli na nią wszyscy obecni. Kilku biło jej brawo, inni stanęli w obronie towarzysza. Portia zrozumiała, że jest w dużym kłopocie, kiedy zobaczyła morderczy wzrok swojego prześladowcy. - Zaczekaj w środku - rozległ się za nią władczy głos. W progu stał Pennington bez surduta, z podwiniętymi rękawami koszuli. Bezceremonialnie wepchnął ją do ciemnego pomieszczenia i zamknął za nią drzwi. Z zewnątrz dobiegały stłumione hałasy, ale Portia nie usłyszała trzasku odsuwanych krzeseł ani odgłosów walki. Zaczerpnęła kilka głębokich oddechów i rozejrzała się po małym pokoju. Nie było stąd drugiego wyjścia, innej drogi ucieczki. Dwa małe okna z okiennicami znajdowały się zbyt wysoko. Paliła się tylko jedna świeca. Portia wcale nie poczuła się lepiej, gdy jej wzrok przywykł do półmroku.