Strona 1 Strona 2 Strona 3 /span> Strona 4 Dla Kuby i Filipa /span> Strona 5 Wszystkie osoby i wydarzenia opisane w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do prawdziwych osób i wydarzeń jest przypadkowe. /span> Strona 6 1 N iewiarygodne, ile może ważyć walizka. Jeszcze bardziej niesamowite jest to, jak niewiele rzeczy potrzeba, by przetrwać dwa tygodnie wakacji z dzieciakami i mężem. Ze spuchniętych ciuchami szaf wystarczy wybrać kilka sztuk odzieży... Więc po co nakupowałam ich aż tyle? Po powrocie muszę koniecznie zrobić porządki i zastosować metodę dziesięcioelementowej szafy Madame Chic. Podejrzewam, że jak zwykle będę miała problem z pozbyciem się ciuchów, które wylądują na zapleczu garderoby i strychu, czekając na abstrakcyjny czas, gdy zgubię kilka kilogramów, co pozwoliłoby mi do nich wrócić. Cholerne walizy są tak ciężkie, że staszczenie ich z pierwszego piętra domu przerasta moje możliwości. Oczywiście jadąc z dziećmi, znowu nie takimi małymi (Klara właśnie skończyła osiem lat, a Jachu siedemnaście), trzeba zabrać w zasadzie wszystko w przysłowiowej pigułce: kilka klamerek (bo trzeba będzie suszyć stroje kąpielowe), leki (bo znając nasze szczęście, kogoś coś uczuli albo przewieje), rzeczy na słońce, na deszcz, kosmetyki (z filtrem i bez), książki, Strona 7 gry (bo może być nudno albo nie daj Boże padać). Klara naturalnie nie może jechać bez swoich zabawek (czytaj: iPoda, pierwszych kosmetyków, stada różnych spinek i innego tałatajstwa). Wczoraj stoczyłyśmy bój, gdy nagle się okazało, że w walizce, w bliżej nieokreślonych okolicznościach, znalazły się: różowa koronkowa sukienka z tafty (na wypadek sylwestra w środku lipca albo innego balu) i kilka innych fantazyjnych ulubionych fatałaszków, w które od kilku tygodni moje dziecko ledwie się mieści. W nocy poprzedzającej wyjazd budziłam się chyba z pięć razy i biegałam po paszporty i ubezpieczenie, które zostawiłam w szufladzie biurka, ulubioną maskotkę małej, bez której nie zasypia, itp. Po kilku takich kursach wstałam na dobre cała spięta i nerwowa. Kurde, jak ja uwielbiam wakacje! Najpierw panika, czy zabrałam wszystkim wszystko, a po powrocie agonia przy pralce i desce do prasowania. I jeszcze ta obsesja, że może nam się w czasie wyjazdu przydarzyć coś złego, wypadek samochodowy, awaria samolotu czy inna śmierć. I to, co mnie najbardziej zajmuje na okoliczność takiego nieszczęścia, to... porządek w domu. Gdy ktoś wejdzie do mieszkania, kiedy nas już nie będzie, żeby nie przeżył szoku i niesmaku. Tak więc na kilka dni przed wyjazdem sprzątam i tak wysprzątane szafy, szuflady i półki, porządkuję pokoje dzieci i dokumenty, składam pranie Strona 8 i odchwaszczam ogród. Nie mówiąc o pracy. Mam swoją knajpkę, muszę więc ją zatowarować, setny raz powtórzyć personelowi, co robić na wypadek jakiejś kontroli, awarii czy innego dopustu bożego. Od czasu, gdy mam firmę, wakacje są zawsze ze stresem na zapleczu pod tytułem „co się dzieje w restauracji”. Obiecałam sobie, że w tym roku będzie inaczej. Będziemy siedzieć w knajpkach i beztrosko sączyć ostatni łyk wina, nigdzie nie będziemy się spieszyć, nie będę biegać po sklepach w poszukiwaniu kolejnych ciuchów i stanę się boginią spokoju i wyciszenia. O 21.00 mamy samolot do Barcelony. Wymarzone miejsce mojego męża na spędzenie wakacji. Dwa tygodnie zwiedzania i opalania. Na szczęście jedziemy bez gromady znajomych i rodziny. Nie będzie trzeba paradować przed nimi w stroju kąpielowym na plaży, dostosowywać się do rytmu i nastroju ich dzieci... Mamy z Bartkiem tak strasznie mało czasu dla siebie, że myśl o wakacjach prawie sam na sam jest ekscytująco przyjemna. O 19.00 podjeżdża wyściełana przetartą skórą z baranicy taksówka, obwieszona choinkami w różnych aromatach i rocznikach. Otyły kierowca, z tłustymi włosami ułożonymi grzebieniem w równe rządki przypominające pole szparagów przed sezonem, zamiera, gdy dostrzega nasze bagaże. Dwie ogromne walizki i dwie podręczne, nieświadome znalezienia się Strona 9 w centrum uwagi, dumnie wypinają opasłe brzuchy. Mimo że zamawiając transport na lotnisko, uprzedzaliśmy o niestandardowym wymiarze bagażu i prosiliśmy o podstawienie odpowiedniego samochodu, najwidoczniej mamy kłopot. Volkswagen jest co prawda i duży, i kombi, ale w bagażniku ma jeszcze większą butlę na gaz. Kierowca uprzejmie nas uprzedza, że przy tak dużym bagażu dolicza ekstrastawkę za dodatkową eksploatację samochodu (sic!), i zaczyna rytualny taniec z walizami, usiłując wcisnąć je do bagażnika w pionie, w poziomie, na i obok siebie. Oczywiście bez powodzenia... A czas płynie spokojnie i jakoś nie chce ominąć naszej czwórki. Po kuriozalnej propozycji, by jedną z waliz położyć na siedzeniu i na niej usiąść albo jechać z nią na kolanach... poddajemy się. Wkurzeni ładujemy się do mojego samochodu i docieramy na lotniskowy parking w lekkim stresie, czy zdążymy się odprawić. Oczywiście moja bogini spokoju i radości idzie na daleki spacer, a jej miejsce zajmuje demon! Na lotnisku jak zwykle ścisk i panika w oczach podróżnych. Każdy nerwowo poszukuje informacji na temat bramki, lotu, część osób podróżujących tanimi liniami na siłę upycha torby w testowych stojakach, sprawdzając, czy spełniają wymogi bagażu podręcznego, rodzice wrzeszczą na podekscytowane dzieci. Każdy chce być pierwszy! Urządzamy wyścigi, rozpychając się Strona 10 łokciami nawet po komunijny opłatek w kościele, a co dopiero tutaj. O dziwo, ledwo powłóczące nogami starsze panie nabierają entuzjazmu i nowych sił, by zdążyć pod ołtarz przed sąsiadką. Zupełnie jakby ksiądz miał limitowaną liczbę hostii w kielichu. A może ma? Uwielbiam przechodzenie przez bramki bezpieczeństwa i kretynów, którzy podejrzewają, że w grubych na trzy milimetry klapkach przenoszę ładunek wybuchowy, podczas gdy ostatnio przegapili maleńki gaz łzawiący upchnięty przez Jacha w kieszeni kurtki wrzuconej na dno plecaka. Tym razem jest inaczej. Tradycyjnie trzeba zdjąć buty, wyłożyć cały sprzęt elektroniczny itd., gdy nagle funkcjonariusz stwierdza, że mam zapakowane w plecaku jakieś butelki z płynami, które nie spełniają standardów. W duchu śmieję się w głos: oczywiście, że nic nie mam. Świadoma, co wolno, a czego nie, spakowałam wszystkie kosmetyki do bagażu głównego, a resztę w przezroczyste minibuteleczki i transparentną kosmetyczkę. Ale gdy każe mi otworzyć boczną kieszeń, śmiech zamiera mi na ustach, a lekka panika spina kręgosłup. Urzędnik z całą powagą sytuacji i lekką nonszalancją spogląda na mnie jak na idiotkę i kolejno wyjmuje z trudem zdobyte miniatury szamponu, odżywki i maski do włosów. Gwałtownie przestaję myśleć o nim „kretyn”, bo już wiem, że spędzę wakacje z fryzurą à la Tina Turner. Moje splątane loki nie Strona 11 poddają się żadnym innym kosmetykom! Stojąca obok Klara lekko blednie i cichutko mówi: – Przepraszam. – Klaro, przecież prosiłam, żebyś schowała to do dużej walizki! – No tak, ale ona była tak daleko, mamusiu. Przepraszam, nie chciałam! I co zrobić? Chciałoby się wrzeszczeć, ale ludzie patrzą. W głębi ducha robi mi się żal małej i moich włosów, więc idę wypić kieliszek czerwonego wytrawnego wina. Po alkoholu lepiej znosi się lot. Kiedyś tak myślałam, dziś już to wiem. Sączę trunek i przyglądam się współtowarzyszom podróży. Dziwne zgromadzenie. Urlopowicze mieszają się z tymi, którzy wyruszają albo wracają do Barcelony zawodowo. Polskiego turystę rozpoznaję na odległość. Co prawda już tylko część, nadal niestety znakomita, zasuwa na wakacje w wygodnych sandałach na rzepy i skarpetach, ale i tak łatwo nas rozpoznać. Męskie sandały w niewielkim stopniu zostały wyparte przez wygodne mokasyny, tylko dlaczego, na miłość boską, noszone ze skarpetami do pół łydki? Nieustająco elektryzuje mnie widok kobiety w zbyt luźnych albo zbyt małych szpilkach, z których wysuwają się na posadzkę zdziwione palce, przypominające stado węszących na niskim wietrze ogarów mocno trzymanych na przykrótkiej smyczy. Strona 12 Kontemplację przerywa mi siedząca obok rodzina. Matka nieustannie pokrzykuje na około czteroletnie bliźniaczki, które swą ruchliwością sprawiają wrażenie, że jest ich co najmniej czwórka. – Kasia, siadaj! Marysia, nie bij siostry! Kasia, nie lej sokiem po sukience! Przestańcie się kłócić! Urocze. Jacy jesteśmy nieskrępowani i swobodni, wszędzie czujemy się jak w domu... Spoglądam na Klarę, która od piętnastu minut z wypiekami na twarzy usiłuje ułożyć w jednym rzędzie pięć kolorowych kulek na mojej komórce. Janek, wyluzowany, ze słuchawkami na uszach słucha muzyki i dyskretnie, ledwie zauważalnym ruchem warg przesyła mi całusa. Bartek z przymkniętymi powiekami i wyciągniętymi przed siebie nogami wygląda, jakby drzemał. Zawsze podziwiam jego spokój i możliwość zaśnięcia w każdych okolicznościach. Zamykam oczy i delektuję się myślą o najbliższych dwóch tygodniach. Mamy za sobą bardzo ciężki, skomplikowany zawodowo czas i trudno nam było uzbierać pieniądze na ten wyjazd. Tym bardziej postanawiam docenić każdą chwilę i wyssać z każdego dnia, ile tylko się da. Postanawiam, że ani dzieci, ani Bartek nie będą mnie wkurzać, nie dam się sprowokować drobiazgom. Ommm! Wreszcie wpuszczają nas do samolotu. Klaustrofobiczne cholerstwo, w którym mam się czuć Strona 13 komfortowo. Nienawidzę latania. Nie żebym się bała, no, może trochę, ale to tylko wtedy, gdy lecę sama, bo zamartwiam się, co będzie z Klarą i facetami, jak mnie zabraknie (gdy lecimy razem, to razem spadniemy i w zasadzie nie ma się czym przejmować), ale świadomość, że przez najbliższe godziny muszę siedzieć z ciasno upchniętymi nogami, jest mało optymistyczna. Nudziarstwo i niewygoda, przez które trudno mi przebrnąć nawet z dobrą książką. Gdy samolot podrywa się do lotu, zasycha mi w gardle, w uszach czuję nieprzyjemne naprężenie, a siedząca obok Klara zaczyna marudzić. Uwielbiam chwilę, gdy nabieramy prędkości, i ten lekki dreszcz niepewności i nadziei hazardzisty, że się uda. Głos przekory szepcze z tyłu głowy, że może jednak nie. To tak jak bać się burzy, siedząc w wygodnym fotelu bezpiecznie ukrytym w domu. Zamawiamy z Bartem buteleczkę wina i snujemy plany, co musimy, co powinniśmy i co możemy zobaczyć w Barcelonie. Odprężam się na tyle, że jestem zaskoczona, jak szybko mija lot. Znieczuleni trunkami usiłujemy wykulać się z walizami z sali przylotów, lawirując w tłumie. Dzieci człapią za nami i po chwili grzecznie stoimy w kolejce do taksówki. Nasze miłe Hola! nie robi wrażenia na kierowcy, który jeszcze nie wie, że to jedyne słowo, które jesteśmy w stanie wydukać w jego ojczystym Strona 14 języku. Nasz angielski jest dla niego równie abstrakcyjny jak dla nas hiszpański. Porozumiewamy się jak mucha z parapetem, stukając palcem w ulotkę, i dajemy się zawieźć za jedyne trzydzieści osiem euro do dzielnicy gotyckiej, na La Ramblę 108. W taksówce czuję się nieswojo. Nie dość, że samochód nie liczy dwudziestu lat, to brak w nim dziwnych odświeżaczy powietrza, kierowca zaś nie jest zaskoczony wielkością naszych walizek, które bez najmniejszego problemu mieszczą się w bagażniku. Nie śmierdzi papierosami, a wysiadając, nie muszę odklejać się od tapicerki. Tłum ludzi na najruchliwszej ulicy miasta wskazuje, że jesteśmy na miejscu, i to w szczycie sezonu. Przechodnie patrzą na nas i nasze walizy z wyższością zaawansowanego turysty, który już wie, co gdzie jest, i niejedno wino w okolicznej knajpce wypił. Poza tobołami niewątpliwie zdradza nas, nowo przybyłych, biel wystających z krótkich spodenek nóg, groteskowo odcinająca się na tle opalonych ciał. Jest już noc i naprawdę czuję się zmęczona. W hotelu, a w zasadzie w apartamencie (jak ekskluzywnie brzmi, i to tylko za sprawą mikrokuchni połączonej z salonem), czeka na nas agentka, bynajmniej nie po to, by pokazać, jak działa klimatyzator i inne gadżety, ale zainkasować opłatę za pobyt. Młode latynoskie stworzenie odziane w lateksową minisukienkę, Strona 15 z wyraźnie odciśniętymi zbyt małymi stringami i obcisłym stanikiem bezlitośnie pomnażającym wałeczki na korpusie, bardziej przypomina dobrze wysmażoną i powiązaną sznurkiem roladę niż erotycznie atrakcyjnego wampa. Pewna swych walorów błyszczącym różowym paznokciem zakreśla na umowie kółka, wpatrując się intensywnie w oczy mojego małżonka. Hello! Ja też tu jestem! Bartek dla odmiany jest tak przejęty, że musi prowadzić konwersację w języku nadal mu nieco obcym, iż nie dostrzega wysiłków panny. Zazwyczaj, mimo że po angielsku mówię słabiej niż on, jestem wypychana, by uzyskać wszelkie informacje telefoniczne i pogadać z kelnerami itd. Przez chwilę bawię się oglądaną sceną. Wreszcie postanawiam włączyć się do akcji i zwrócić na siebie uwagę. Strzelam siarczystego focha, że mieszkanie jest małe, na zdjęciach wyglądało inaczej i po kuchni też spodziewałam się czegoś innego. Panna, wyrwana z romansowego transu, żegna się pospiesznie, zostawiając na stole dwa komplety kluczy. Pytam Bartka, czy widział, w co to stworzenie się przyoblekło i jak mu się przyglądało, ale mój zagubiony małżonek robi wielkie oczy i pyta, o co mi chodzi. Jesteśmy tak zmęczeni pakowaniem i składaniem rzeczy przed wyjazdem, że padamy jak ćmy pod żarówką, i sama nie wiem, czy przytłumione odgłosy imprezy są mglistym wspomnieniem pobytu w hali odlotów czy rzeczywistością… Strona 16 /span> Strona 17 2 P oranek. Uwielbiam poranki! Zwłaszcza te cudowne chwile, gdy wszyscy jeszcze śpią, w domu panuje niczym niezmącona cisza, przerywana jedynie pomrukiwaniem kotów. Zaparzam filiżankę czarnej kawy, biorę z pudełeczka ukrytego w szafce przed Klarą kostkę czekolady i wychodzę na mikrobalkon. Pod stopami roztacza się widok na najstarszą ulicę miasta, która o tej porze jest jeszcze cicha i spokojna. Turyści, ukołysani zabawą i alkoholem, śpią w hotelowych łóżkach, na ulicach liczni dostawcy i nieliczni sprzątacze zaczynają pracę, z rzadka się pozdrawiając. Rozkładają krzesła i parasole, a miasto – pozbawione porozwieszanych wszędzie tandetnych pamiątek – nabiera szyku. Powoli sączę kawę i delektuję się chwilą. Pachnie szczęściem i spokojem. Oby nigdy nic nie mąciło takich poranków! Na moim ulubionym czytniku, który zabieram ze sobą wszędzie, w każdej możliwej torebce, przebiegam wzrokiem rozdział Katedry w Barcelonie, z nikłą nadzieją, że może Bartek się obudzi i skoczymy sami na porannego croissanta do pobliskiej kafejki. Niezdecydowana, czy powinnam go zrywać, ciągnę za Strona 18 róg pościeli. Po chwili siedzimy na placu przy kościele Santa Maria del Pi i jemy pierwsze wspólne śniadanie w Barcelonie. Miasto nadal śpi, nasze dzieci też. O jedenastej usiłujemy je zwlec z łóżek, by zacząć wakacje. Dzień pierwszy: Rekonesans. No i się zaczęło – każdy chce iść w inną stronę. Dla Jacha liczy się stadion i w zasadzie tylko dla niego tu przyjechał, mała ciągnie nas do oceanarium, Bartek nie ma pomysłu co i gdzie, ale z pewnością nie to co dzieci, a ja najchętniej przesiedziałabym ten dzień przy cavie w jakiejś knajpce na placu, obserwując ludzi. W ramach kompromisu wybieramy się na spacer po dzielnicy gotyckiej i od razu udaje nam się zgubić Bartka, który jak zwykle nas wyprzedza i biegnie sobie tylko wiadomym torem. Klarę najbardziej interesuje sklep ze zwierzakami, a Janek znika w każdej budzie z piłkarskimi akcesoriami. Wlokąc się noga za nogą, docieramy do placu przy katedrze i opadamy na schody. Katedra o tej porze jest zamknięta, ale i tak przed nią barwny tłum nawołuje się w różnych językach. Oczywiście moje uszy poraża wrzask tlenionej blondynki z soczystym czarnym odrostem: „Gdzie idziesz! Czy ty, kurwa, nigdy nie możesz się zająć dziećmi! Ja też mam wakacje! Dowiedz się, kurwa, jak iść do portu! No zapytaj kogoś! Podobno znasz angielski!”. Nie wiem, czy Strona 19 język ojczysty odnajduję w gwarze ulicy jak świnia trufle w lesie, czy rzeczywiście jesteśmy tak głośni. A może to moja obsesja, by nie zwracać się do siebie zbyt głośno i za wszelką cenę kreować wizerunek Polaka turysty na światowym poziomie. Matka Polka na wakacjach zazwyczaj nerwowo szarpie dzieciaki, bo mają iść prosto, tak jak ona chce, wrzeszczy na męża, że ona też ma prawo wypocząć, nieustannie odbywa rytualny taniec z kremami z filtrem i czapkami z daszkiem w tle, a gdy wreszcie opada na leżak, sączy byle jakiego drinka i z politowaniem punktuje inne matki oraz ich latorośle, przerywając obserwację na uwagi w stylu: nie syp mi tu piaskiem, siadaj w cieniu, nie chodź na zjeżdżalnię, no, rusz się i idź z bratem na karuzelę. Jeszcze gorzej jest w średniej klasy, ale za to all inclusive (lub jak mawia moja fryzjerka: all exclusive) hotelach, gdzie – skoro jedziemy za te dwa tysiące na tydzień – to wymagamy i krzywimy się... bo odcień obrusa w restauracji nie taki (w domu jemy przy ławie, a o obrusie nie ma mowy), jedzenie takie sobie (w domu nie gotujemy, przecież dzieci jedzą obiady w szkole), nie do takich drinków nawykliśmy (w domu tylko piwko), a poza tym czujemy się jak państwo na włościach i wrzeszczymy, radujemy się na całe gardło, niech cały świat (lokalnie: hotel) wie, że wypoczywamy. Schylam głowę i mam nadzieję, że dzieci nie zagadają do nas po polsku i nikt nas o nic nie zapyta. Strona 20 Spoglądam spod oka na Bartka, który na bank nie zauważa rozwrzeszczanej pani. Takie niuanse dla niego nie istnieją. Zastanawiam się, jak to możliwe, że codzienne obowiązki potrafią nas od siebie aż tak oddalić, budując mur, przez który nie widać, a co gorsza – nie słychać drugiej osoby. Patrzę na jego długie do ramion, coraz bardziej siwe, choć zaskakująco gęste włosy, ogorzałą twarz przecina coraz bardziej misterna plątanina zmarszczek, a na nosie od jakiegoś czasu pojawiły się okulary w rogowej oprawce. Bartek mimo upływu lat zachował młodzieńczy styl, który w artystyczny sposób wyróżnia go z grona rówieśników i sprawia, że nieustannie sporo młodych dziewczyn się za nim ogląda. Dzieje się to – jak się śmieję, chcąc go wkurzyć – nawet bez konieczności odwoływania się do jego największego atrybutu... czyli nowego czerwonego sportowego samochodu. Mam wrażenie, że Bartek na wakacjach jest trochę zagubiony. Normalnie pracuje ponad zdrowy rozsądek i własne siły, co sprawia, że kariera i firma są dla niego największym wyzwaniem, a my stanowimy do niego nieśmiały dodatek, który w jego życiu pojawił się stosunkowo późno, bo w wieku niemal czterdziestu lat. Taki mały mezaliansik i katastrofa dla naszych rodzin: jego rodziców, bo dziewucha (czyli ja) nie wiadomo skąd i co to za jedna, rodzice mają tylko tytuły doktorskie, bez ambicji profesorskich, bez hektarów i fabryki; dla moich, bo gość piętnaście lat starszy, szczęśliwie nie