Strona 1 Strona 2 Strona 3 Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna WTOREK-ŚRODA CZWARTEK PIĄTEK SOBOTA NIEDZIELA PONIEDZIAŁEK Przypisy Strona 4 WILCZE DZIEDZICTWO: CIENIE PRZESZŁOŚCI Copyright © by the Author, Warszawa 2007 Copyright © for the cover illustration by Jakub Jabłoński Copyright © 2007 by Agencja Wydawnicza RUNA, Warszawa 2007   Wszelkie prawa zastrzeżone All rights reserved Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentu książki możliwe tylko na podstawie pisemnej zgody wydawcy.   Projekt okładki: Fabryka Wyobraźni Opracowanie graficzne okładki: Studio Libro Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Jadwiga Piller Skład: Studio Libro Druk: Drukarnia GS Sp. z o.o. ul. Zabłocie 43, 30-701 Kraków Wydanie I Warszawa 2007 ISBN: 978-83-89595-33-1 Wydawca: Agencja Wydawnicza RUNA A. Brzezińska, E. Szulc sp. j. Informacje dotyczące sprzedaży hurtowej, detalicznej i wysyłkowej: Agencja Wydawnicza RUNA 00-844 Warszawa, ul. Grzybowska 77 lok. 408 tel./fax: (0-22) 45 70 385 e-mail: [email protected] Zapraszamy na naszą stronę internetową: www.runa.pl Strona 5 WOREK-ŚRODA –  Przypuszczalnie atak niedźwiedzia – wymruczał Colin. Winę zawsze ponosi niedźwiedź, puma, wilk, zdziczały pies bądź zbiegły z cyrku czy zoo egzotyczny okaz, byleby wyjaśnienie mieściło się w granicach prawdopodobieństwa. Colin ponuro wpatrywał się w ekran komputera. Miałby przed oczami standardową notkę, nie pierwszą, jaką wyłowił z sieci, gdyby nie jeden mały, ale diabelnie istotny szczegół: nazwa miasteczka. Emily i Mat, jasna cholera. Nie powinien może z góry negować zasugerowanego w artykule rozwiązania zagadki. W dziewięciu przypadkach na dziesięć odpowiedzialność rzeczywiście ponosi zwierzę, w dodatku chodziło o Góry Skaliste. Atak niedźwiedzia akurat w miejscu zamieszkania Mata i Emily zakrawałby jednak na szczególny zbieg okoliczności, a Colin nawet do zwykłych zbiegów okoliczności dawno stracił zaufanie. Kliknął polecenie drukowania, poirytowany, że komuś właśnie w tej sprawie musiało się zebrać na delikatność. Gdyby obok opisu obrażeń znalazły się zdjęcia, Colin zyskałby solidniejsze podstawy do wyrobienia sobie wstępnej opinii. Ach, i tak nie wierzył w winę grizzly. Byle jak złożył wyplute przez drukarkę kartki i wsunął do tylnej kieszeni wytartych dżinsów. Zamknął system, po czym stanowczo zbyt gwałtownie opuścił ekran laptopa. Skontrolował zawartość sakw, z satysfakcją stwierdzając, Strona 6 że ziół i amuletów wystarczy mu aż nadto. Wolał uniknąć tłumaczenia się Fishowi, dlaczego musi uzupełnić zapasy. Na beżowy (w jego lepszych czasach) sweter narzucił podniszczoną skórzaną kurtkę. Colin zważył w dłoni komórkę. Nie mógł tego dłużej odkładać. Wybrał numer stryja i z pulsowaniem w żołądku oczekiwał na połączenie. Czym się tak, cholera, przejmował? I tak tam pojedzie, bez względu na wynik rozmowy. Wbrew swej butnej postawie, z ulgą powitał informację o czasowej niedostępności abonenta. Poczuł się usprawiedliwiony: zrobił co w jego mocy, nie będzie przecież bezczynnie czekał, aż Gordon włączy telefon. Zadzwoni do stryja po dotarciu na miejsce. Postawi go przed faktem dokonanym i lider nie będzie już mógł się sprzeciwić wyprawie. W tej chwili uczyniłby to z pewnością – wyznaczyłby do zadania Fisha i paru innych, a Colina oddelegował z ważną misją na biegun. Wyszedł przed chatę, wspólne lokum jego i stryja, prostą, pozbawioną jakichkolwiek upiększeń konstrukcję z drewna i otoczaków, która zapewniała im przestrzeń życiową dostatecznie dużą, by nie wpadali na siebie na każdym kroku. Colin szanował Gordona, wiele mu zawdzięczał, to jednak nie oznaczało, że marzył o częstych spotkaniach z mentorem. Od razu miałby wrażenie, że jest nadzorowany. Na szczęście obowiązki lidera zmuszały stryja do licznych wyjazdów, a i Colin nie narzekał na brak zajęć w terenie. Kiedy zaś obaj przyjeżdżali do osady w tym samym czasie, Strona 7 udawało im się nawet przez tydzień mijać na tyle skutecznie, że poza krótkim „dzień dobry" nie znajdowali okazji do rozmowy. Colin oddychał chłodnym żywicznym powietrzem, napawał się szumem drzew i świergotem ptaków, ładując baterie na długie godziny, które miał spędzić w ogłuszającym ryku silnika thunderbirda. Nie znosił ciasnych zamkniętych przestrzeni, wolał więc narazić się na nieprzyjemny hałas, czując w zamian pęd powietrza na twarzy, niż się dusić w komfortowym wnętrzu wyciszonej limuzyny. Wyprowadził z szopy lśniący srebrzyście motor i przymocował do niego sakwy. Z irytacją zagryzł wargi, ujrzawszy Rose. Czego ona znowu chciała? – Colin! – Pomachała mu z daleka. – Wyjeżdżasz? A ja się do ciebie wybrałam z propozycją wypadu na imprezę... Colin przywołał na twarz uśmiech. Rose miała do niego sprawę, a to nowość. – To pomysł Dustina – wyjaśniła. – W piątek. Zdążysz wrócić? – Raczej nie. Na pewno nie, sama podróż w jedną stronę zajmie mu ponad dwa dni. – Wybierasz się gdzieś konkretnie? – indagowała zdziwiona. Przed towarzyszami ze straży Colin nie powinien mieć tajemnic, zatem Rose w zasadzie musiałaby wiedzieć o planowanej przez niego wyprawie. Niekiedy Colin wyruszał Strona 8 powłóczyć się bez celu, gdyby jednak chodziło o taki wyjazd, nic nie stałoby na przeszkodzie, żeby wrócił na czas. Zamiast odpowiedzieć, cmoknął ją po koleżeńsku w policzek. – Nie jestem w nastroju na imprezy. Powiedział prawdę, przecież nie był w nastroju. Cholera, kogo zamierzał przekonać? I ten niepotrzebny całus – tu już wykazał się wyjątkowym wyrachowaniem. Rose zarumieniła się i rozpromieniła, jakby wręczył jej bukiet róż, wyznając przy tym miłość. Że też się uparła właśnie na niego! Dustin ślinił się na jej widok, Sean jej nadskakiwał, a Grieve wodził za nią ponurym spojrzeniem, z góry przeświadczony o niepowodzeniu. Każdy z nich byłby wniebowzięty, znalazłszy się na miejscu Colina. – Spadam – oznajmił, dosiadając thunderbirda. Rose jednak nie zamierzała łatwo ustąpić. Z trudem kryjąc zawód, nęciła Colina perspektywą szampańskiej zabawy i zarazem delikatnie zarzucała mu nudziarstwo. – Człowieku, masz dwadzieścia pięć lat! Czasem trzeba się wyrwać z tej zapomnianej przez Boga i ludzi wiochy! I nie mówię o zaszywaniu się w jeszcze większej głuszy. Niebrzydka suczka, bez dwóch zdań. Czemu więc Colin tak się wzbraniał przed tym związkiem? Wątpliwe, by znalazł lepszą partnerkę. Pasowali do siebie, ich charaktery doskonale się uzupełniały – czego chcieć więcej? W osadzie przyklaśnięto by takiej decyzji. Ba, Colin wręcz odczuwał delikatną presję otoczenia. Strona 9 Mimo to coś odpychało go od Rose, jakieś wewnętrzne przekonanie, że jeszcze nie trafił na właściwą kobietę, a zatem nie powinien się angażować. Nikomu o tym przeświadczeniu nie wspomniał, zarzucono by mu bowiem, że wydziwia, i zaczęto przestrzegać przed kuszeniem losu: taka piękna dziewczyna nie będzie czekać wiecznie, ktoś sprzątnie mu ją sprzed nosa, on zaś dopiero wtedy pojmie, co stracił. Cóż począć, kiedy Colin wolał zaufać przeczuciu niż opiniom innych. Poza tym, choć Colin nie zachował w pamięci żadnego obrazu Ianthe, Rose przypominała mu matkę; niezręcznie by się czuł, wiążąc się z ikoną. Miał niewiele ponad trzy latka, kiedy matka zginęła. Czasem wydawało mu się, że potrafi odtworzyć jej śmiech, spojrzenie jasnych oczu, że pamięta dotyk miękkich włosów na twarzy, jednak nie był pewien, czy nie pada ofiarą figli własnego umysłu. Zdaniem Gordona nie należało wracać do przeszłości. Zatem kierowane do stryja pytania Colina o Ianthe pozostawały bez odpowiedzi. Kiedy zaś lider życzył sobie, by unikano jakiegoś tematu, członkowie społeczności kornie się do tych zaleceń stosowali. W pierwszych latach pobytu w osadzie Colin zdołał zgromadzić ledwie parę skąpych informacji; potem, zrezygnowany, przestał pytać. Jego dzielna i piękna matka należała do straży, tyle wiedział. Raczej niewiele, może więc dlatego, ilekroć patrzył na Rose, czuł się tak, jakby widział Ianthe. Po prostu potrzebował wzorca, a Rose, z jej długimi ciemnymi włosami, smukłą sylwetką i charakterystycznym wyrazem Strona 10 oczu – w czasie służby twardym, poza nią zaś rozmarzonym i niekiedy smutnym – idealnie się w tej roli sprawdzała. Potrząsnął głową. Do diabła, zachowywał się jak ostatni mięczak. Rose to Rose, przeciętna, wypłoszona suczka. Całe to porównywanie jej z Ianthe było jedną wielką bzdurą, szukaniem dla siebie usprawiedliwienia. Jak inaczej Colin zdołałby racjonalnie uzasadnić, czemu odtrąca dziewczynę wprost dla niego stworzoną? Na chwilę ogarnęła go chęć, by powiedzieć Rose coś miłego, zaraz jednak odrzucił tę myśl. Cholera, też sobie znalazł moment na damsko-męskie gierki! Gniewnie odpalił thunderbirda. Dobrze, że w porę się opamiętał. Nie w pełni kontrolował sytuację, bo myślami błądził zupełnie gdzie indziej. Minęło siedem lat i niepokoił się, jak przebiegnie spotkanie z rodzeństwem. Z Matem nie pójdzie mu łatwo – nigdy się nie dogadywali, a cholera wie, co dodatkowo Nigel nakładł chłopakowi do głowy. Emily była wtedy taka maleńka, że może nie poznać brata... Oby go nie poznała. Mijał rozrzucone po lesie domki, wszystkie z drewna i otoczaków, zbliżone do siebie stylem. Na osadę składało się ich jedenaście, a każdy z osobna przypominał samotną chatkę zagubioną w dziczy. Zamieszkiwały tam przeważnie rodziny lub grupy znajomych, niekiedy, i na krótko, szukające odosobnienia pary, czy wreszcie samotnicy w rodzaju Colina i Gordona – jak komu odpowiadało, przy czym konfiguracje zmieniały się co pewien czas. Gdy Strona 11 członek społeczności odczuwał potrzebę założenia rodziny bądź własnej niewielkiej komuny, zajmował jeden z wolnych domków, względnie, jeśli wszystkie były akurat zajęte, budował nowy. W tej chwili trzy chatki w osadzie stały puste. Na grupowe zamieszkiwanie decydują się zwykle starsi członkowie społeczności oraz osoby młode, które jeszcze nie myślą o własnej rodzinie. Często wybór wiąże się z pełnioną w organizacji funkcją – rodzaj komuny tworzyli na przykład członkowie straży pod wodzą Fisha. Colin, jako jedyny, się wyłamał. Lubił wprawdzie wszystkich w zespole, niemniej wystarczało mu ich towarzystwo w trakcie wspólnych akcji. W czasie wolnym nie musiał oglądać ich od rana do nocy. Poza tym starłby się z Fishem, bo choć Colin nie kwestionował predyspozycji kolegi do stanowiska przywódcy straży, z natury nerwowo reagował na rozkazy osób niewiele starszych od siebie. Osada ulokowała się na terenach Przedsiębiorstwa Drzewnego Trzech Potoków, do którego należały tysiące akrów gęstego lasu. Z tym jednym wyjątkiem olbrzymi obszar pozostawał niezamieszkany. Oficjalnie założono to niewielkie osiedle na potrzeby pracowników firmy i ich rodzin, a zresztą wszelkie wyjaśnienia i tak nikogo specjalnie nie interesowały, dopóki tartak funkcjonował sprawnie i regularnie płacił podatki. Od czasu do czasu przeprowadzano co najwyżej standardowe inspekcje, kontrolujące warunki pracy czy przestrzeganie zasad ochrony środowiska. Niezmiennie owocowały one Strona 12 pochlebnymi raportami. Colin zatrzymał motor przed domem Kenta. Czyste szyby, firanki w oknach i zadbany ogródek nosiły znamiona ręki Sue, drugiej żony zastępcy lidera. W porównaniu z kawalerskim gospodarstwem Colina i Gordona różnica raczej rzucała się w oczy, lecz komu zależałoby na firankach? Colin bardziej sobie cenił święty spokój, cieszył go więc fakt, że stryja nie ciągnie do ożenku. I chyba zresztą nigdy nie ciągnęło. Oficjalnie całą jego rodzinę stanowił Colin. Byłoby jednak dziwne, a nawet źle widziane, gdyby lider nie przysporzył społeczności paru silnych, zdrowych członków. Dlatego Gordon zapewne spłodził jakieś dzieci, ale najwyraźniej nie przejawiał chęci do sprawowania nad nimi ojcowskiej opieki. W chacie mieszkali też dwaj bracia pani domu, kawalerowie, oraz dorosły syn Kenta z pierwszego małżeństwa wraz z żoną i półrocznym berbeciem. Typowa grupa rodzinna, która za parę lat się rozpadnie, czy może raczej zmieni skład. Dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym odsyła się, by dorastały bliżej cywilizacji, rodzice zaś bardzo rzadko decydują się na rozstanie z potomstwem; tym sposobem wielu członków społeczności latami mieszka poza osadą. Syn i synowa Kenta pewnie też wyjadą, ich miejsce zajmą jednak żony i dzieci braci Sue. Colin zastał gospodarza w gabinecie. – Wyjeżdżam na parę dni – rzucił od progu. Musiał poinformować zastępcę lidera o swojej wyprawie, ponieważ osady nie opuszczano bez uprzedzenia. Powinien Strona 13 był jednak podać także cel podróży. Zatajając go, łamał jedną z podstawowych zasad. Problem w tym, że w Colinie nieodmiennie gotowało się na myśl, iż miałby się podporządkować komukolwiek poza Gordonem. Prędzej posłuchałby Fisha niż Kenta, bo przywódcę straży darzył zdecydowanie większym szacunkiem. Zatopiony w papierach Kent jedynie pokiwał głową, na znak, że przyjął do wiadomości wyjazd Colina. Założył niewątpliwie, że chodzi o kolejną włóczęgę, z których bratanek lidera wręcz słynął. Zatem w pewnym sensie Colin skłamał. Po co? Miał pieprzone prawo tam jechać, srał pies Gordona i zasady. Rodzina stoi ponad zasadami. A już Kent na sto procent by Colinowi nie podskoczył. Spod domu zastępcy lidera Colin ruszył powoli, utrzymując pracę silnika na niskich obrotach. Mieszkańcy osady nie lubili cywilizacyjnych hałasów, usiłowali zapomnieć, że tuż obok funkcjonuje jazgotliwy zmechanizowany świat. Telewizory i radioodbiorniki mieli jedynie nieliczni. Komputery, jako narzędzia pracy, gościły w chatkach częściej, ale uruchamiano je tylko z konieczności. W osadzie życie upływało spokojnie, w zgodzie z naturą. Nikt nie interesował się polityką, wojnami czy zamachami. Głowa przywódcy w tym, żeby żaden z jego podwładnych nie ucierpiał wskutek zmiany uwarunkowań zewnętrznych. Kiedy ktoś opuszczał osadę na dłuższy czas, osnuwała go mgła zapomnienia. Rodzinne kontakty urywały się na całe lata, dopóki maluchy nie podrosły na tyle, by mogły spędzać Strona 14 tu wakacje. Przybywające w odwiedziny dorosłe dzieci i ich potomstwo przyjmowano z otwartymi ramionami, ale już parę dni po wyjeździe były wymazywane z rozmów i wspomnień. Aż do kolejnej wizyty. Colin powątpiewał, czy małżonkowie rzeczywiście całkowicie omijają temat swych synów, córek i wnuków. W ciszy domowego ogniska zapewne pojawiał się on nie raz, tyle że nie nadawał się na pogawędkę z sąsiadem. Nawet żądni wrażeń młodzi traktowali miasto jako ciekawostkę, ale, broń Boże, nie sposób na życie. Wyprawa na imprezę raz na parę tygodni w zupełności zaspokajała wszelkie ich cywilizacyjne ciągoty. Wracali zmęczeni i ogłuszeni muzyką, by z ulgą powitać kojący szum lasu. Wiedzieli dobrze, że miejskiego życia posmakują aż nadto, wychowując własne potomstwo. Za zakrętem Colin natknął się na niespodziewaną przeszkodę. Na środku gruntowej leśnej drogi leżał rozciągnięty leniwie na boku Caramel, który zawdzięczał imię swej nieopanowanej namiętności do słodyczy, zwłaszcza czekoladowych batoników z karmelem. Jego brunatna sierść połyskiwała w przesączających się przez korony drzew promieniach jesiennego słońca. Kiedy Colin wyhamował tuż przed nim, Caramel uniósł łeb, jakby dopiero co zauważył motor. Puszysty ogon trzykrotnie uderzył ociężale o ziemię, podczas gdy bursztynowe oczy wpatrywały się przenikliwie w Colina. – Zjeżdżaj, nie mam nastroju – rzucił Colin, na poły żartobliwie. Strona 15 Podkręcił lekko gaz i silnik thunderbirda ryknął ponaglająco. Caramel wydał gardłowy pomruk, wolno przewrócił się na brzuch, obnażył zęby, jakby w kpiącym uśmiechu, usiadł, ziewnął szeroko i podrapał się za uchem. Wreszcie, powłócząc łapami, usunął się z drogi. Przysiadłszy na poboczu, obrzucił Colina zdegustowanym spojrzeniem. – Nie bądź taki cwany – warknął Colin, po czym gwałtownie ruszył z miejsca. Cholera wie, co draniowi strzeli do głowy. Szczeniak niekiedy zachowywał się nieprzewidywalnie. Ryk motoru wypełniał uszy Colina, który nie oglądał się, ale był pewien, że Caramel za nim biegnie. Cwaniak, bez dwóch zdań. Od razu wyczuł, że Colin coś ukrywa. A niech sobie biegnie, w końcu się zmęczy i przestanie. Colin zwolnił, żeby nie wyglądało, że przed skurczybykiem ucieka. Po diabła się tak konspirował? Gdyby dodzwonił się do Gordona... Ale się nie dodzwonił i to zmieniało postać rzeczy. Los wyraźnie chciał, żeby Colin pojechał wyjaśnić sprawę ukradkiem. Odbył już niejedną samodzielną akcję, czemu więc także i tym razem nie miałby poradzić sobie sam? A jeśli na miejscu się okaże, że jednak potrzebuje pomocy Fisha i pozostałych, wezwie ich i tyle. *** Na asfalcie przyspieszył, rozkoszując się wiatrem, który szarpał jego długie włosy. Za nic nie włożyłby kasku, pęd powietrza dawał mu bowiem cudowne poczucie wolności. Strona 16 Nawet ryk silnika zszedł na dalszy plan. Siedem lat. Colin widział po sobie, jak kolosalne zmiany mogą nastąpić w tak długim czasie. Przed siedmiu laty był kipiącym gniewem gówniarzem. Nadal pamiętał zdumione spojrzenia gliniarzy, kiedy połamał masywne metalowe łóżko w celi aresztu. Uważał, że spotkała go ogromna niesprawiedliwość, roznosiła go wściekłość na cały świat i co chwila robiło mu się czerwono przed oczami na wspomnienie którejś z uwag Nigela. Całe szczęście, że zamknęli go samego. Inaczej niechybnie wyrządziłby komuś krzywdę. Krążył po celi jak wściekły lew, głuchy na zaczepki i docinki innych zatrzymanych. Jeszcze trochę i wyłamałby kraty (czy jego sąsiadom nadal byłoby wówczas do śmiechu?). Usłyszał zgrzyt klucza w drzwiach na korytarzu i znane mu już kroki gliniarza oraz towarzyszące im obce, zdecydowane. Chwilę później przed celą Colina zatrzymał się potężny mężczyzna w cywilu, o surowej, nieco smętnej twarzy. – Colin – powiedział przybysz, taksując go chłodnym spojrzeniem, które jakby przenikało każdą komórkę jego ciała. – Nazywam się Gordon, jestem bratem twojego ojca. Domyślam się, że nieczęsto o mnie opowiadał. Doszedłem do porozumienia z panem Stewartem. Nie wniesie przeciwko tobie oskarżenia. Zabieram cię stąd i będziesz się zachowywał przyzwoicie. Colina zbił z tropu ów zimny przekaz informacji, którego ostatnie zdanie przybrało wręcz formę rozkazu. Strona 17 Błyskawicznie pokrył zmieszanie kpiącym uśmieszkiem – żaden palant nie będzie nim komenderował! – Bardzo ciekawe – prychnął. – Będę się zachowywał, jak mi się... – Wystarczy. – Głos Gordona zgrzytnął autorytarnie. – Nie mam czasu ani ochoty użerać się z krnąbrnym smarkaczem. Wyjdziesz stąd ze mną posłusznie albo poinformuję pana Stewarta, że zmieniłem zdanie. Twoje życie i twoja przyszłość. Zastanów się – dodał groźnie, widząc, że Colin otwiera usta do kolejnej gniewnej odzywki – bez względu na to, jak trudny wydaje ci się proces myślenia. W Colinie zawrzało. Co za skurwiel! Gdyby nie krata, skoczyłby draniowi do oczu. Dałby mu radę, glinie także. Zamierzał odszczeknąć Gordonowi, żeby się odpierdolił i że to jego życie, jego sprawa, ale doszedł do wniosku, że nie zaszkodziłoby najpierw wydostać się z pierdla. Zbluzgać kolesia zawsze zdąży. Dopiero po dłuższej chwili uświadomił sobie, co może oznaczać fakt, że facio jest bratem Godfreya. Gniew ustąpił miejsca ciekawości. Postanowił, że skorzysta na tej znajomości, ile będzie mógł, a później da nogę. Opierając się o doświadczenia z pierwszego kontaktu, nie oczekiwał rewelacji. Kiedy opuścili areszt, gość ani słowem nie zająknął się na temat celu podróży albo losów Mata i Emily. Po prostu kazał Colinowi wsiąść do samochodu – jedna krótka komenda – i ruszyli. Colinowi wystarczyło cierpliwości może na pięć minut jazdy w milczeniu. Potem zażądał spotkania z rodzeństwem. Strona 18 Żeby się chociaż pożegnać, do czego miał w końcu, kurwa, pierdolone prawo! Stryj uciął te pretensje równie autorytarnie, jak uczynił to wcześniej w areszcie. Dzieciaki były w drodze do ich nowego domu u wujostwa, Gordon zaś przyrzekł Nigelowi, że bratanek nigdy nie będzie szukał z nimi kontaktu. – Odtąd nic ci do nich – oznajmił sucho Gordon. – Nic mi do nich?! Kurwa mać, zatrzymaj ten...!!! – Zachowujesz się jak wściekły pies – powiedział spokojnie stryj. – Opanuj się, dla własnego dobra. Wydawałoby się, że trudno o bardziej niewinną groźbę, niemniej coś w głosie Gordona usadziło Colina. Zamilkł, kładąc uszy po sobie. Wściekał się na siebie za uległość, choć w duchu przyznawał, że mimowolnie podziwia tego faceta. Godfrey zawsze tylko skamlał albo wrzeszczał, podczas gdy Gordonowi wystarczyło kilka cicho wypowiedzianych słów, żeby uzyskać posłuch. Colin zdecydował więc, że da mu szansę. Wbrew postanowieniu zapewne szybko by stryja skreślił, gdyby Gordon odnosił się do niego identycznie jak pierwszego dnia ich znajomości. Lider był jednak w porządku – pod warunkiem, że bratanek przestrzegał reguł. Colin uśmiechnął się gorzko do wspomnień. Psiakrew, ale był z niego wtedy agresywny gnojek. Gdyby dziś spotkał tamtego chłopaka, nieźle by mu dokopał. Cierpliwość i wytrwałość stryja zasługiwały na najwyższy podziw, zwłaszcza w zestawieniu z faktem, iż większość mieszkańców osady uznała Colina za przypadek Strona 19 beznadziejny – właśnie za wściekłego psa, którego pozostaje już tylko uśpić. Gordon zaiste wykazał wiele poświęcenia, żeby go wyprowadzić na ludzi. Colin nieraz się zastanawiał, co legło u podstaw ogromnego zaangażowania stryja. Brak własnych dzieci? A może poczucie winy, że wcześniej nie odebrał bratanka Godfreyowi? Niewątpliwie w grę wchodziła także pozycja lidera, porażka bowiem poważnie nadszarpnęłaby autorytet Gordona – cóż byłby wart przywódca niepotrafiący zapanować nad jednym szczeniakiem. Tak, nic dziwnego, że Mat nie cierpiał dawnego Colina. Do tego stopnia, że zawiadomił gliny. Te niekontrolowane napady szału... Przy Emily Colin potrafił się pohamować; zapewne dlatego, że była taka mała, bezbronna i niewinna, budziła w nim opiekuńcze instynkty. Natomiast Mat, wiecznie stający okoniem smarkacz, działał na niego jak czerwona płachta na byka. Czasami Colin miał chęć rozszarpać go za tę krnąbrność. Ile z owych nie najlepszych braterskich relacji Mat zapamiętał? Kiedy widzieli się po raz ostatni, miał jedenaście lat, czyli nie tak znowu mało. Teraz osiągnął ówczesny wiek Colina. Czy okaże się równie rąbnięty jak osiemnastoletni Colin? W Nigelu kipiało tyle nienawiści, że wydawało się niemożliwe, by nic z tego nie skapnęło na chłopaka. Colin zacisnął zęby. Drań nawet nie pozwolił mu pożegnać się z dzieciakami! Wspaniały obraz brata zachowało w pamięci rodzeństwo Colina, nie ma co! Skuty kajdankami, rozciągnięty na Strona 20 masce policyjnego wozu, przyglądał się tępo, jak ich zabierają. Mat wsiadł sam, nawet nie spojrzawszy na Colina, a Emily płakała i wyciągała do niego rączki. Potem gliniarz zatrzasnął drzwi. Zdrada Mata w jakiś sposób obezwładniła Colina; inaczej niechybnie wyrwałby się i walczył. Całe szczęście, że zabrakło mu woli działania. W przeciwnym razie niewątpliwie zabiłby kogoś w zaślepieniu, skazując się na los wiecznego uciekiniera. Tamtego dnia widział ich po raz ostatni. Wolałby, żeby zapamiętali go w innej, nie tak dla niego poniżającej scenerii. Czemu, do cholery, Nigel odmówił mu możliwości przeproszenia obojga, zapewnienia, że wiele dla niego znaczą i zawsze będzie o nich pamiętał? Pierdolony Nigel! Krew pulsowała Colinowi w skroniach. Odetchnął głęboko. Psiakrew, niby się zmienił, od tamtego wściekłego gówniarza dzieliły go setki mil, a mimo to na samo wspomnienie Stewarta wyrastały mu pazury. Co zamierzał tą metodą osiągnąć? Kiedy już dotrze na miejsce, będzie musiał przekonać Nigela i Noreen, że stał się zrównoważonym młodym człowiekiem o ustalonych życiowych celach i priorytetach, a jego skłonność do szalonych wyczynów dawno odeszła w niepamięć. Że w żaden sposób nie zagraża rodzeństwu, nie porwie dzieciaków ani nie sprowadzi na złą drogę. Cholernie trudne zadanie. Wynajdując powody, by nienawidzić Nigela, Colin bynajmniej nie ułatwiał sobie sprawy. Dodał gazu, delektując się prędkością. Oby Mat nie przypominał