Strona 1 Strona 2 Strona 3 Copyright by Agnieszka Peszek 2024 Copyright by 110 procent 2024 Wydanie 1 Redakcja: Dominika Kamyszek – OpiekunkaSlowa.pl Projekt graficzny okładki: Andrzej Peszek Skład: Agnieszka Peszek Wersja elektroniczna: Mateusz Cichosz | @magik.od.skladu.ksiazek ISBN: 978-83-969384-4-2 Wydawnictwo 110 procent Cymuty 4, 05-825 Czarny Las www.peszek.pl Więcej darmowych ebooków i audiobooków na chomiku JamaNiamy Strona 4 Spis treści Strona tytułowa Karta redakcyjna Cytat Pro­log Roz­dział 1 Roz­dział 2 Roz­dział 3 ONA Roz­dział 4 Roz­dział 5 Roz­dział 6 ONA Roz­dział 7 Roz­dział 8 ONA Roz­dział 9 Roz­dział 10 Roz­dział 11 ONA Roz­dział 12 Roz­dział 13 Roz­dział 14 ONA Roz­dział 15 Roz­dział 16 Roz­dział 17 Roz­dział 18 ONA Strona 5 Roz­dział 19 Roz­dział 20 ONA Roz­dział 21 Roz­dział 22 ONA Roz­dział 23 Roz­dział 24 ONA Roz­dział 25 Roz­dział 26 ONA Roz­dział 27 Roz­dział 28 Roz­dział 29 ONA Roz­dział 30 Roz­dział 31 ONA Roz­dział 32 Roz­dział 33 ONA Roz­dział 34 Roz­dział 35 ONA Roz­dział 36 Roz­dział 37 Roz­dział 38 Roz­dział 39 ONA Roz­dział 40 Roz­dział 41 Roz­dział 42 ONA Roz­dział 43 Roz­dział 44 ONA Roz­dział 45 Roz­dział 46 Roz­dział 47 Roz­dział 48 Strona 6 Roz­dział 49 ONA Roz­dział 50 Roz­dział 51 ONA Roz­dział 52 Roz­dział 53 ONA Roz­dział 54 Roz­dział 55 ONA Roz­dział 56 Roz­dział 57 ONA Roz­dział 58 Roz­dział 59 ONA Roz­dział 60 Roz­dział 61 ONA Roz­dział 62 Roz­dział 63 ONA Roz­dział 64 Roz­dział 65 ONA Roz­dział 66 Roz­dział 67 ONA Roz­dział 68 Roz­dział 69 ONA Roz­dział 70 Roz­dział 71 EPI­LOG Kilka słów na ko­niec Strona 7 O, mój drogi d’Ar­ta­gna­nie – rzekł Ara­mis z lek­kim od­cie‐­ niem go­ry­czy w gło­sie – wie­rzaj mi, ukry­waj swoje rany. Mil­cze­nie jest ostat­nią ra­do­ścią nie­szczę­śli­wych; strzeż się, by kto­kol­wiek po­znał twoje cier­pie­nie, bo cie­ka­wość ludzka pije na­sze łzy jak mu­chy krew ran­nego je­le­nia. Alek­san­der Du­mas, „Trzej musz­kie­te­ro­wie” Strona 8 Pro­log Dwa­dzie­ścia pięć lat wcze­śniej Stali na ma­łej po­la­nie w środku lasu. Od zgiełku mia­sta od­gra­dzały ich drzewa i krzaki, które two­rzyły gę­sty mur. Naj­bliż­szy dom znaj‐­ do­wał się po­nad pięć­set me­trów od ich kry­jówki, a miesz­ka­jąca tam star­sza ko­bieta nie za­pusz­czała się w te re­jony. Zresztą w ogóle mało kto po­dej­mo­wał to wy­zwa­nie, bo każda taka próba koń­czyła się ob‐­ tar­ciami, ra­nami lub uszko­dzo­nym ubra­niem. Nikt bez od­po­wied‐­ niej mo­ty­wa­cji nie chciał tak ry­zy­ko­wać. Ale im to zu­peł­nie nie prze­szka­dzało – oni to uwiel­biali. Im trud‐­ niej, im bar­dziej się umo­ru­sali czy na­wet po­ka­le­czyli, tym faj­niej. Stali w  ich taj­nej ba­zie, jak okre­ślali to miej­sce, i  na­słu­chi­wali. Jak za­wsze pa­no­wała ci­sza, która nie­któ­rych mo­głaby prze­ra­żać, ale nie ich. Sta­no­wiła za­pew­nie­nie, że nikt im nie prze­szko­dzi i że cho‐­ ciaż na kilka krót­kich chwil zdo­łali uwol­nić się od har­mi­dru, który to­wa­rzy­szył im na co dzień. Od krzy­ków, wrza­sków, klak­so­nów czy ro­bót, które za­wsze gdzieś ktoś usku­tecz­niał. Od kło­po­tów, które ścią­gali na sie­bie każ­dego dnia, za co do­sta­wali czę­sto ka­blem od pro­diża lub skó­rza­nym pa­sem. Wy­jąt­kowo nie wdra­pali się na drzewo, które stało obok i ni­czym pa­ra­sol roz­po­ście­rało swoje ga­łę­zie, da­jąc im la­tem upra­gniony cień. Strona 9 Na­wet tego nie za­pro­po­no­wali. Pa­trzyli tylko na biały ban­daż gę­sto opla­ta­jący rękę jed­nego z nich. Zdą­żyli już zło­żyć na nim pod­pisy, wie­dząc, że to nie gips i że opa­tru­nek nie­ba­wem zo­sta­nie zmie­niony na czy­sty. Jed­nak nie miało to ja­kie­go­kol­wiek zna­cze­nia. Naj­waż­niej­sze, że na­dal stali ra­zem, a ko­lega zy­skał sta­tus bo­ha‐­ tera. Każdy wie­dział, że gdyby nie jego po­świę­ce­nie, los po­zo­sta­łej dwójki mógłby wy­glą­dać zu­peł­nie ina­czej. Po chwili naj­wyż­szy z nich uniósł rękę, a dwóch po­zo­sta­łych zro‐­ biło to samo. Wy­jąt­kowo unie­śli lewe. – Atos, Por­tos i Ara­mis. – Dźwięk roz­szedł się po oko­licy i w tym sa­mym mo­men­cie trzech chłop­ców, sty­ka­jąc się czub­kami pal­ców, po­wta­rzało te same słowa.  – Je­den za wszyst­kich, wszy­scy za jed‐­ nego. Po­stali jesz­cze kil­ka­na­ście se­kund w ta­kiej po­zy­cji i opu­ścili ręce. Może dla ko­goś ob­cego by­łyby to nic nie­zna­czące słowa, ale nie dla nich. Mimo mło­dego wieku prze­te­sto­wali swoją przy­jaźń już na wiele spo­so­bów i wie­dzieli, że ra­zem mają moc jak nikt inny, dla­tego chcieli ją uwiecz­nić. Szy­ko­wali się do tego długo, za­sta­na­wia­jąc się, jak to zro­bić, aż w końcu Por­tos, który z re­guły sta­no­wił źró­dło więk­szość po­my­słów, przed­sta­wił im plan. Nie­kon­tak­tu­jąca już za bar­dzo bab­cia Atosa na trzech ka­wał­kach bia­łego ma­te­riału, które zwi­nęli z  pra­cowni w  szkole, wy­ha­fto­wała im znak skrzy­żo­wa­nych sza­bli, a na każ­dym do­dat­kowo ich se­kretne imiona: Atos, Por­tos i Ara­mis. Strona 10 To od niej chłopcy do­wie­dzieli się o  trójce przy­ja­ciół ży­ją­cych kilka wie­ków wcze­śniej. Ża­den z  nich nie pa­łał do tej hi­sto­rii taką mi­ło­ścią, aby ją sa­memu prze­czy­tać, ale z roz­dzia­wio­nymi bu­ziami słu­chali re­la­cji star­szej ko­biety, gdy opo­wia­dała im o  krwa­wych bi‐­ twach męż­czyzn, któ­rzy wy­zna­wali za­sadę „je­den za wszyst­kich, wszy­scy za jed­nego”. Za­sadę, która tak ide­al­nie wpi­sy­wała się w ich re­la­cje. Te­raz, sto­jąc po­środku po­lany z  trzema wy­szy­tymi skraw­kami ma­te­riału, Por­tos wy­do­był małą finkę, którą ukradł pod­czas ostat­niej wy­prawy na targ Ró­życ­kiego, zwany przez wielu Ró­ża­nem. Każdy wie­dział, co to ozna­cza. Pierw­szy za­czął nowy wła­ści­ciel noża. Szyb­kim ru­chem na­ciął so­bie we­wnętrzną część dłoni. Mo­men­tal­nie po­ja­wiła się krew – naj‐­ pierw kilka kro­pli, a po kilku se­kun­dach już całą we­wnętrzną część ręki ozda­biała czer­wona ciecz, która spły­wała po pal­cach na zie­mię. Zu­peł­nie się nie spie­sząc, jakby de­lek­to­wał się tą chwilą, wy­tarł dłoń przy­go­to­waną tka­niną z wy­szy­tym swoim imie­niem. Chwilę póź­niej zro­bili to po­zo­stali dwaj chłopcy. Cały czas w  to­tal­nej ci­szy, ale z  dumą na twa­rzach scho­wali skrawki do me­ta­lo­wej puszki i za­ko­pali ją pod drze­wem. To było przy­pie­czę­to­wa­nie ich przy­jaźni, od­da­nia – po­mimo mło‐­ dego wieku li­czyli, że będą je one łą­czyć aż do śmierci. Cała trójka wie­działa, że po tym, jak sie­dem dni wcze­śniej każdy z nich za­to­pił ostrze noża w ciele star­szego czło­wieka, ich losy splotą się ze sobą na za­wsze. Je­den za wszyst­kich, wszy­scy za jed­nego, aż po ży­cia kres. Strona 11 Roz­dział 1 Już wie­lo­krot­nie spę­dzał noc w po­koju ho­te­lo­wym. Już wie­lo­krot­nie ko­rzy­stał z  usług pro­sty­tu­tek, co nie na­pa­wało go dumą, ale po któ­rymś ra­zie zu­peł­nie prze­stał się wsty­dzić. Nie krzyw­dził tym ni­kogo poza żoną, ale tym śred­nio się przej­mo­wał. Już dawno temu umó­wili się, że do­póki pełni zaj­mo­wane sta­no­wi­sko lub po­dobne, jak było nie­prze­rwa­nie od kil­ku­na­stu lat, ona od niego nie odej­dzie. Bę­dzie grała swoją rolę w  szopce, którą ra­zem stwo‐­ rzyli. W  szopce, w  któ­rej pre­zen­to­wali się jako szczę­śliwa ro­dzina z dwójką ide­al­nych dzieci, które nie do­stają in­nych ocen niż piątki, udzie­lają się spo­łecz­nie i  chcą zmie­niać świat. Grali ro­dzinę, która się wspiera, ko­cha i  sza­nuje. Tylko za każ­dym ra­zem, gdy udzie­lał wy­wia­dów i  o  tym mó­wił, śmiał się w  du­chu, wie­dząc, jak da­le­kie jest to od prawdy. A tak wła­ści­wie na­wet obok niej nie stało. Po­cie­chy, jak my­ślał o nich iro­nicz­nie, wi­działy w nim, bo to on przede wszyst­kim przy­no­sił pie­nią­dze, skar­bonkę bez dna, która nie ma uczuć, można ją lek­ce­wa­żyć, a  kłam­stwo w  re­la­cjach jest stan‐­ dar­dem. Sam nie wie­dział, które z dzieci jest gor­sze. Syn wy­cią­gał im ukrad­kiem z  port­fela pie­nią­dze, a  po­tem, bez‐­ czel­nie pa­trząc mu w  oczy, zrzu­cał winę na wszyst­kich do­okoła, a z re­guły na pa­nią do sprzą­ta­nia, mó­wiąc, że to ona krad­nie. Kilka razy za­sta­na­wiał się na­wet, czy młody nie mówi prawdy, cho­ciaż Strona 12 wie­dział, że jego wer­sja jest gru­bymi nićmi szyta, bo go­tówka zni‐­ kała rów­nież w dni, kiedy ko­biety u nich nie było. Prawda wy­szła na jaw, gdy za­mon­to­wał kilka nie­wiel­kich ka­me­rek. Syn zo­stał na­grany na go­rą­cym uczynku, jak jego ręka wśli­zguje się do to­rebki matki, a póź­niej płasz­cza ojca, który w we­wnętrz­nej kie­szeni za­wsze prze‐­ cho­wy­wał port­fel wy­pchany bank­no­tami. Chwilę po obej­rze­niu tego po­szedł do niego z  py­ta­niem, czy to on stoi za znik­nię­ciem pie­nię‐­ dzy. Syn z  po­ke­rową twa­rzą po­wie­dział, że nie, i  za­pro­po­no­wał mu po­moc w zna­le­zie­niu sprawcy. Z jed­nej strony czuł dumę z po­tomka, że tak do­brze się ma­skuje i jest re­we­la­cyj­nym gra­czem, ale z dru­giej nie chciał, aby syn skoń­czył jak on. Jako czło­wiek, który czuje do sie‐­ bie wstręt i po­gardę, który czę­sto nie może spoj­rzeć na sie­bie w lu‐­ strze. Długo li­czył, że córka bę­dzie inna, lep­sza, ale nie­stety za­wiódł się i tym ra­zem. Dziew­czynka po­tra­fiła się na niego ob­ra­zić, bo nie zro‐­ bił jej blika na sie­dem­set zło­tych na ciu­chy. Twier­dziła, że ją upo­ko‐­ rzył przed ko­le­żan­kami, które ra­zem z  nią bu­szo­wały po skle­pach i które rze­komo mo­gły li­czyć na spore wspar­cie ze strony swo­ich ro‐­ dzi­ców, a ona nie. Wie­dział do­brze, że to nie­prawda, bo znał nie­któ‐­ rych i żadne z nich nie za­ra­biało tyle co on, ale ja­kie­kol­wiek próby ra­cjo­nal­nego wy­ja­śnie­nia córce faktu, że pie­nią­dze nie biorą się z ko­smosu i nie spa­dają z nieba ra­zem z desz­czem, koń­czyły się hi‐­ ste­rią i  trza­ska­niem drzwiami. Po­tem na­stę­po­wały ci­che dni, które ro­biły na nim co­raz mniej­sze wra­że­nie. Z  żoną sprawa wcale nie pre­zen­to­wała się le­piej. Od lat nie sy‐­ piali ze sobą, a od ja­kie­goś czasu ko­mu­ni­ko­wał się z nią głów­nie za po­śred­nic­twem SMS-ów lub ma­ili, co w  su­mie mu nie prze­szka‐­ dzało. Nie mu­siał słu­chać jej pi­skli­wego głosu, który przy każ­dej roz‐­ Strona 13 mo­wie wku­rzał go tak bar­dzo, że wyj­ście z po­koju sta­no­wiło naj­mil‐­ sze za­cho­wa­nie. Dla­tego od ja­kie­goś czasu sta­wiał na płatny seks. Da­wał mu wszystko, czego pra­gnął: do­zna­nia na naj­wyż­szym po­zio­mie i  dys‐­ kre­cję, któ­rej po­trze­bo­wał ni­czym tlenu. Gdyby ktoś do­wie­dział się, jak spę­dza wie­czory prze­cho­dzące w noce, jego ka­riera le­głaby w gru­zach ni­czym usta­wiany go­dzi­nami do­mek z kart. Jego de­kla­ra­cje o ro­dzi­nie jako fun­da­men­tal­nej jed­no‐ stce spo­łe­czeń­stwa prze­sta­łyby być wia­ry­godne, nikt nie słu­chałby go na wie­cach, nie sta­wiał na pie­de­stale ni­czym bo­ha­tera. Wie­dział, że nim nie jest, ale ży­cie w  cią­głym za­kła­ma­niu sta­no­wiło gwa­rant jego suk­cesu. „Pie­lę­gno­wa­nie wy­kre­owa­nej ilu­zji to na­sze naj­waż­niej­sze za­da‐­ nie”  – po­wta­rzał przy każ­dej nada­rza­ją­cej się oka­zji je­den z  jego przy­ja­ciół, a on zga­dzał się z tym w stu pro­cen­tach. Na­wet stu dzie‐­ się­ciu. Dla­tego noc z pro­sty­tutką, dziew­czyną do to­wa­rzy­stwa, wsze­tecz‐­ nicą, ko­bietą lek­kich oby­cza­jów, la­ta­wicą, roz­pust­nicą, kró­lową nocy, kur­wi­szo­nem czy jak­kol­wiek ina­czej by ją na­zwać, nie sta­no‐­ wiła ni­czego spe­cjal­nego, jed­nak wie­dział, że to spo­tka­nie za­pad­nie mu w pa­mięć na za­wsze. Usiadł na wiel­kim łóżku. Po­ściel na nim nie przy­po­mi­nała tej, którą za­stał dwie go­dziny wcze­śniej. Tamta była pięk­nie wy­pra­so‐­ wana, o lek­kim za­pa­chu, który znał, a któ­rego na­zwy nie mógł so­bie przy­po­mnieć. Prze­ście­ra­dło tak mocno na­cią­gnięto na ma­te­rac, że przez chwilę za­sta­na­wiał się, ile osób mu­siało je na­kła­dać. Dwie ra‐ czej nie da­łyby rady. Na to ktoś uło­żył wielką na­rzutę, przy­krył nią pu­chate po­du­chy, a  na środku zwi­nął ręcz­niki w  ory­gi­nalną kon‐­ Strona 14 struk­cję przy­po­mi­na­jącą lwa. Resztki tej ozdoby le­żały te­raz byle jak na łóżku, jed­nak nie one przy­cią­gały uwagę, ale krew. Nie było jej dużo, wy­glą­dało to tak, jakby koł­drą ją skądś wy­tarto. Zwi­nął po­ściel tak, by przy­kryć plamę, i  rzu­cił ją na pod­łogę, jakby tym pró­bo­wał wy­ma­zać fakt cze­goś okrop­nego, co mu­siało się wy­da­rzyć, a  czego jego pa­mięć zu­peł­nie nie za­no­to­wała. Gdy obu­dził się kilka mi­nut wcze­śniej, le­żał w  łóżku nagi. Wszystko go bo­lało, jakby ktoś po­trak­to­wał jego ciało ki­jem bejs­bo‐­ lo­wym. Ge­ne­ral­nie może by się tym nie prze­jął, bo stres czę­sto ge­ne‐­ ro­wał ból, ale tym ra­zem nie pa­mię­tał ni­czego z  tego wie­czora. Ostat­nie to mo­ment, gdy do po­koju ho­te­lo­wego wcho­dziła za­mó‐­ wiona przez niego pro­sty­tutka. Ka­zała na sie­bie mó­wić Olga, choć szcze­rze wąt­pił, żeby tak wpi‐­ sano jej w do­wo­dzie. Zu­peł­nie go to jed­nak nie in­te­re­so­wało – mo­gła na­wet na­zy­wać się Fiona czy Her­me­ne­gilda. Wy­na­jął ją w  kon­kret‐ nym celu – miała za­pew­nić mu chwi­lową ulgę, od­cię­cie od tego ca‐­ łego szajsu ży­cia co­dzien­nego, które co­raz bar­dziej go de­ner­wo­wało. Dla­tego zu­peł­nie igno­ro­wał wszystko, co wy­pły­wało z jej po­ma­lo­wa‐­ nych czer­woną szminką ust. Te­raz pa­mię­tał je­dy­nie jej twarz. Po­cią­głą, z  ma­łym no­skiem, wiel­kimi błę­kit­nymi oczami, które oko­lone były mocno wy­tu­szo­wa‐­ nymi rzę­sami. Jej głos rów­nież nie za­padł mu w pa­mięć, ale jej piersi już tak. Zresztą dla­tego ją wy­brał. Wiel­kość, jaką wska­zała u chi­rurga pla­stycz­nego, zde­cy­do­wa­nie na­le­żała do jego ulu­bio­nych. Jak ma‐­ wiał  – nie­na­chal­nie duże. Wy­róż­niały się, ale jed­no­cze­śnie nie wy‐­ glą­dały jak u gwiazdy porno, na­pom­po­wane ni­czym ar­buzy, ta­kie, że czło­wiek, pa­trząc na nie, boi się, że w każ­dym mo­men­cie mogą wy‐­ buch­nąć, a on do­sta­nie w twarz ich frag­men­tem. Strona 15 I tyle. Nic wię­cej. Gdy się obu­dził, w po­koju pa­no­wała to­talna ciem­ność, którą za‐­ kłó­cała tylko nie­wielka lampka świe­cąca pod ol­brzy­mim te­le­wi­zo‐­ rem za­wie­szo­nym na­prze­ciwko łóżka. Uniósł się na łok­ciach i ro­zej‐­ rzał, mo­dląc się o ra­tu­nek w po­staci moc­nych ta­ble­tek prze­ciw­bó­lo‐­ wych, naj­le­piej ta­kich za­pi­sy­wa­nych na re­ceptę. Nie­stety w  jego przy­padku na­wet nie­wielka ilość al­ko­holu po­wo­do­wała, że tylko mocne pi­gułki były w  sta­nie uśmie­rzyć ból. Ni­gdy nie cze­kał, jak jego mał­żonka, aż samo przej­dzie. Po­ły­kał dawkę zde­cy­do­wa­nie po‐­ nad za­le­caną, aby ucisk czaszki od­szedł w  za­po­mnie­nie jak za do‐­ tknię­ciem ma­gicz­nej różdżki. Po­woli wstał, czu­jąc się jak stary dzia­dek, i spio­ni­zo­wał, od razu za­ta­cza­jąc się od za­wro­tów głowy. Naj­chęt­niej po­now­nie usiadłby na łóżku, a  jesz­cze bar­dziej po­ło­żył się, ale nie wie­dział, która jest go‐­ dzina, a od rana ka­len­darz pę­kał w szwach. Zu­peł­nie nie pa­mię­tał układu po­miesz­czeń, dla­tego po omacku ru­szył przed sie­bie, wy­cią­ga­jąc dło­nie jak lu­na­tyk, aby to one jako pierw­sze tra­fiły na prze­szkodę. Po chwili do­tknął ściany. Ru­szył w prawo, aż zna­lazł włącz­nik. Tro­chę po­ża­ło­wał, gdy po­miesz­cze­nie oświe­tliło ja­sne świa­tło su­fi­to­wych lamp. Moc ża­ró­wek zde­cy­do­wa‐­ nie nie współ­grała z  jego sa­mo­po­czu­ciem i  tylko spo­tę­go­wała ból głowy. Po­czuł, jakby ktoś ude­rzył go w po­ty­licę młot­kiem. Wró­cił na łóżko i  usiadł. Ściany po­koju zda­wały się ru­szać, zbli‐­ żały się i od­da­lały, jakby chciały go zgnieść. Zda­wał so­bie sprawę, że to dzieje się tylko w jego umy­śle i nie ma czego się bać, ale czuł się nie­swojo. Po­woli ob­ra­ca­jąc głową, ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu, aż zna‐­ lazł to, czego po­trze­bo­wał. Strona 16 Pi­cie. Obok bólu głowy Sa­hara w  ustach sta­no­wiła drugi za­sad­ni­czy pro­blem, który po­wi­tał go po prze­bu­dze­niu i któ­rego chęt­nie by się po­zbył, naj­le­piej w try­bie na­tych­mia­sto­wym. Przy­su­nął się do sto­lika noc­nego usta­wio­nego po le­wej stro­nie od łóżka i się­gnął po sto­jącą tam szklankę. Wie­dział, że może się to źle skoń­czyć, a mimo to wlał w sie­bie całą jej za­war­tość. Żo­łą­dek w  re­ak­cji na płyn zro­bił po­dwójne salto, a  jego treść wbrew gra­wi­ta­cji zmie­niła kie­ru­nek. To nie była woda, ale przy­go­to‐­ wany kilka go­dzin wcze­śniej drink. Whi­sky na lo­dzie, którą tak uwiel­biał, w tym mo­men­cie sta­no­wiła za­bój­czą broń, która na­tych‐­ miast go po­ko­nała. Za­ci­snął mocno wy­schnięte usta i mimo nie­mocy w no­gach wstał i ru­szył do ła­zienki. Ude­rzył we włącz­nik świa­tła, po­pchnął drzwi do środka i wszedł. W  tej sa­mej chwili po­mysł na po­zby­cie się za­war­to­ści żo­łądka pry­snął. Prze­łknął to, co se­kundę wcze­śniej na­pły­nęło mu do ust, i po­bladł. W wan­nie trzy me­try od niego le­żała Olga. Do tego mo­mentu na­wet przez uła­mek se­kundy o niej nie po­my‐­ ślał. Nie za­sta­no­wił się, gdzie ko­bieta, która krę­cąc po­nęt­nie bio‐­ drami, we­szła do wy­na­ję­tego na fał­szywe na­zwi­sko po­koju kilka go‐­ dzin wcze­śniej, może te­raz prze­by­wać ani kiedy go opu­ściła. Wszyst‐­ kie jego my­śli sku­piły się wo­kół cier­pie­nia, które go za­ata­ko­wało, kiedy uwol­nił się z ob­jęć Mor­fe­usza. W ułamku se­kundy wró­cił do rze­czy­wi­sto­ści. Olga nie wy­glą­dała już tak atrak­cyj­nie jak na stro­nie, na któ­rej wy­brał ją ni­czym mo­del Strona 17 bu­tów w skle­pie in­ter­ne­to­wym. Jej wy­ba­łu­szone oczy pa­trzyły gdzieś obok niego, a otwarte usta przy­wo­dziły na myśl dmu­chaną lalkę. Do­piero te­raz spoj­rzał na pod­łogę. Zna­czyły ją po­je­dyn­cze czer­wone kro­ple, jedną z  nich wła­śnie roz­ma­zał stopą po płyt­kach. Nie brzy­dził się krwi, za dużo razy z nią ob­co­wał, aby wy­wo­ły­wała w nim nad­mierne emo­cje. Ob­ró­cił się raz jesz­cze w stronę ko­biety i zro­bił ko­lejny krok. Ni‐­ gdy nie po­cią­gał go wi­dok śmierci, ale ja­kiś we­wnętrzny sa­do­ma­so‐­ chizm ka­zał mu to zro­bić. Zo­ba­czył wtedy, że w wan­nie jest zde­cy­do‐­ wa­nie wię­cej krwi. Wle­pił wzrok w  na­gie piersi pro­sty­tutki, które w  tej po­zy­cji wy‐­ glą­dały nie­ape­tycz­nie. Wy­py­cha­jące skórę si­li­ko­nowe wkładki prze‐­ su­nęły się, po­wo­du­jąc nie­ana­to­miczny kształt. Mimo że zde­cy­do­wa‐­ nie ten ele­ment ko­bie­cego ciała naj­bar­dziej go pod­nie­cał, nie to nim te­raz kie­ro­wało. Nie była to też cie­ka­wość. Li­czył na cud. Li­czył, że klatka ko­biety cho­ciaż mi­ni­mal­nie ru­szy się do góry, a  jej wy­raz twa­rzy i  bla­dość skóry są tylko wy­ni­kiem upo­je­nia al­ko­ho­lo­wego, spo­ży­cia zbyt du­żej ilo­ści nar­ko­ty­ków lub nie­bez­piecz­nej mie­szanki, a  może cho­roby. Spo­tkał dziew­czynę pierw­szy raz i mo­gła prze­cież ukry­wać straszne ta­jem­nice, o któ­rych nie miał prawa wie­dzieć i  które w  nor­mal­nych oko­licz­no­ściach wcale by go nie in­te­re­so­wały. Se­kundy dłu­żyły się nie­mi­ło­sier­nie. Wes­tchnął prze­cią­gle i  pod‐­ szedł bli­żej. Z  tej per­spek­tywy też ni­czego nie do­strzegł. Le­żała w bez­ru­chu, z głową opartą o rant wanny, rę­koma bez­wład­nie le­żą‐­ cymi wzdłuż ciała i no­gami skrzy­żo­wa­nymi tak, że wi­dział tylko frag‐ ment spo­je­nia ło­no­wego, na któ­rym wło­ski wy­go­liła w  kształt ser‐­ duszka. Strona 18 Po­stał chwilę i wró­cił do po­koju, gdzie oparł się o ścianę. Do­piero w tym mo­men­cie do­strzegł plamy krwi na łóżku. Jej też wcze­śniej nie za­uwa­żył. Uniósł swoje dło­nie, ma­jąc wra­że­nie, jakby nie na­le­żały do niego, i z za­sko­cze­niem stwier­dził, że nie ma na nich ani odro­biny czer­wo­nej sub­stan­cji. „Mu­sia­łem je wy­myć”, po­my­ślał i od­wró­cił wzrok od po­pla­mio­nej krwią koł­dry. Ostat­nią rze­czą, ja­kiej te­raz chciał, było pa­trze­nie na nią. Usiadł na łóżku i sap­nął. Mu­siał skon­tak­to­wać się z osobą, która jak za­wsze bę­dzie wie­działa, co ma zro­bić. A bar­dziej… jak wyjść z gówna, w które się wpa­ko­wał. Nie­stety nie był to pierw­szy raz, gdy zro­bił coś ta­kiego pod wpły‐­ wem al­ko­holu wy­mie­sza­nego z nar­ko­ty­kami. Jed­nak pierw­szy, kiedy zu­peł­nie nic nie pa­mię­tał. Mimo to li­czył, że i tym ra­zem, jak za­wsze, uda się wyjść z tego bez szwanku. Strona 19 Roz­dział 2 Prze­je­chał dło­nią po udzie le­żą­cej obok niego ko­biety i  po­czuł ro‐­ snące pod­nie­ce­nie. Naj­chęt­niej obu­dziłby ją i  zre­ali­zo­wał cho­dzące mu po gło­wie ko­smate my­śli, jed­nak wie­dział, że nie może. Ostat­nio Be­ata słabo spała, a wi­dząc, jak cały czas po­chra­puje, nie miał serca jej bu­dzić, mimo prze­ol­brzy­miej ochoty na seks. Przy­krył ją koł­drą i po­woli wy­śli­zgnął się z łóżka. Na pal­cach opu­ścił po­kój i za­mknął drzwi, które na jego szczę­ście nie wy­dały żad­nego dźwięku. W  sa­lo­nie ode­tchnął i  uśmiech­nął się. Przy­tulne po­miesz­cze­nie spodo­bało mu się od pierw­szej wi­zyty. Po trzech wspól­nych mie­sią‐­ cach, pod­czas któ­rych cza­sami by­wał u swo­jej dziew­czyny co­dzien‐­ nie, na­dal czuł się tu go­ściem. Go­ściem, który co­raz bar­dziej li­czył na to, że szybko się to zmieni, cho­ciaż na dro­dze do ich szczę­ścia stał je­den czło­wiek. Ob­ręb­ski. Ko­mi­sarz Mak­sy­mi­lian Ob­ręb­ski. Jego men­tor. Czło­wiek, któ­remu za­wdzię­czał re­ali­za­cję ma­rze­nia. W końcu nie jeź­dził ra­dio­wo­zem, nie ści­gał pi­ja­ków, nie in­ter­we­nio­wał pod­czas kłótni ro­dzin­nych. Te­raz mógł po­świę­cić się pracy w  wy­dziale kry‐­ mi­nal­nym, o czym ma­rzył już od wcze­snego dzie­ciń­stwa. Strona 20 Ten sam czło­wiek sta­no­wił de­li­katny pro­blem w  ich związku. Fakt, że Bar­tek Bo­gucki zwią­zał się z byłą swo­jego part­nera, z którą ten spę­dził pięć lat ży­cia, kom­pli­ko­wało ich re­la­cje. Szcze­gól­nie że nie zna­lazł jesz­cze od­po­wied­niego mo­mentu, aby po­in­for­mo­wać Ob­ręb­skiego o swoim no­wym związku. Dla­tego aby się nie na­ra­żać, nie po­ka­zy­wali się na mie­ście ra­zem, oba­wia­jąc się, że wpadną na niego lub ja­kie­goś zna­jo­mego, który prze­każe wia­do­mość w  świat. Tylko dwa razy wy­brali się do re­stau­ra­cji, i to umyśl­nie po­je­chali aż do pod­war­szaw­skiego Kon­stan­cina, a in­nym ra­zem Gro­dzi­ska Ma­zo‐­ wiec­kiego, chcąc cho­ciaż tro­chę czuć się bez­piecz­nie i  nie oglą­dać się ner­wowo na boki, cały czas lu­stru­jąc oto­cze­nie. Z tego po­wodu spo­ty­kali się przede wszyst­kim u niej w domu, bo u niego nie mo­gli. Ka­mil Ja­wor­ski wie­dział o nich, ale rów­nież u niego Bo­gucki był go­ściem. Do­dat­kowo ostat­nimi czasy ich re­la­cja się de­li­kat­nie skom‐­ pli­ko­wała. Ko­lega z ra­dio­wozu w końcu zre­ali­zo­wał swoje ma­rze­nie i  rzu­cił pa­pie­rami. Bo­gucki do końca li­czył, że to się nie sta­nie, ale gdy Ja­wor­ski wy­szedł z  uśmie­chem na twa­rzy z  ga­bi­netu ko­men‐­ danta, prze­ko­nał się, że jego na­dzieja na nic się zdała. Dla­tego upojne chwile z nową dziew­czyną mu­sieli spę­dzać w jej czte­rech ścia­nach, któ­rych ku ich ra­do­ści z ni­kim nie dzie­liła. Przy‐­ naj­mniej tam mo­gli de­lek­to­wać się swoim to­wa­rzy­stwem bez obawy, że ich se­kret się wyda, i bez sar­ka­stycz­nych do­cin­ków ze strony ko‐­ legi. Bo­gucki usiadł na fo­telu, który Be­ata za­brała z  domu dziad­ków po ich śmierci, po czym od­no­wiła i  zmie­niła obi­cie na bar­dziej no‐­ wo­cze­sne. Za­wsze z na­masz­cze­niem opo­wia­dała o ro­dzi­cach swo­jej mamy, któ­rzy po skoń­cze­niu ży­cia za­wo­do­wego po­świę­cili się swoim