MIKE RESNICK łowy na Snarka Uwierzcie mi, spodziewaliśmy się znaleźć tam wszystko, tylko nie Snarka. I jestem równie pewien, że on także spodziewał się spotkać wszystko, tylko nie nas. Chciałbym powiedzieć, że zareagowaliśmy w połowie tak dobrze, jak on. Ale może lepiej zacznę od początku. Nie bójcie się - do Snarka dotrę wystarczająco szybko. Nazywam się Karamojo Bell. (No, naprawdę to Daniel Mathias Bellman. Nigdy nie byłem bliżej okręgu Karamojo na Ziemi niż pięć tysięcy lat świetlnych. Ale kiedy odkryłem, że jestem dalekim potomkiem legendarnego myśliwego, postanowiłem przyjąć jego imię - pracuję w tym samym zawodzie i liczyłem na to, że imię zrobi wrażenie na klientach. Okazało się, że nie miałem racji - spotkałem tylko trzy osoby, które w ogóle o nim słyszały i żadna nie pojechała ze mną na safari. Imię jednak zatrzymałem. Danielów kręci się wszędzie masa, ja jestem jedynym Karamojo.) Pracowałem wtedy dla firmy Silinger & Mahr, najstarszej i najbardziej znanej z firm organizujących safari. Silinger zmarł wprawdzie sześćdziesiąt trzy lata temu, a Mahr poszedł za nim sześć lat później i teraz firmą zarządza anonimowa korporacja z Delurosa VIII, ale mieli z tą nazwą więcej szczęścia niż ja z moją, więc nigdy jej nie zmienili. Byliśmy najdroższą firmą w tej branży, jednak byliśmy warci tej ceny. Całe tysiąclecia polowano na setkach światów, ale ludzie z forsą zawsze zapłacą, żeby zostać pierwszymi na terenach, na których nikt nie postawił stopy. Kilka lat temu firma wykupiła koncesję myśliwską na dziesięć planet w nowo otwartym skupisku Albion i tylu naszych klientów chciało być pierwszymi myśliwymi na dziewiczych światach, że musieliśmy urządzić loterię. Firma zgodziła się wysłać jednego zawodowego myśliwego na każdy świat z czteroosobową wyprawą, a opłata wynosiła (uwaga!) dwadzieścia milionów kredytów. Albo osiem milionów dolarów Marii Teresy, jeśli ktoś niezbyt wierzy w kredyty - a tam, na Pograniczu, niewielu w nie wierzy. My, zawodowcy, pragnęliśmy polować na dziewiczych światach równie mocno jak klienci. Planety przydzielano nam zgodnie ze starszeństwem, więc, jako siódmego w kolejności, wysłano mnie na Dodgsona IV, świat nazwany na cześć kobiety, która pierwsza sporządziła jego mapę kilkanaście lat temu. Dziewięciu z nas miało kompletne wyprawy. Dziesiąty miał jednoosobową - niezwykle bogatego faceta, który nie lubił się dzielić. O jednym trzeba pamiętać - nie prowadziłem tego safari sam. Oczywiście, ja tam rządziłem, ale miałem przy sobie ekipę dwunastu błękitnoskórych, humanoidalnych Dabihów z Kakkaba Kastu IV. Czterech nosiło za klientami strzelby (ja nie miałem takiego - nikomu nie powierzam mojej broni). Był jeszcze wśród nich kucharz, trzech oprawiaczy skór (a do obdarcia ze skóry nieznanego zwierzęcia tak, by jej nie uszkodzić, trzeba dużo większej wprawy, niż mogłoby się zdawać) i trzech obozowych posługaczy. Dwunasty był moim stałym tropicielem, którego imię - Chajinka - brzmiało dla mnie zawsze jak kichnięcie. Nie potrzebowaliśmy właściwie pilota - przecież komputer nawigacyjny statku mógłby wystartować z drugiej połowy galaktyki i wylądować na jednym nowokenijskim szylingu - ale nasi klienci płacili za luksus, więc Silinger & Mahr im go zapewniali. Dlatego oprócz Dabihów mieliśmy również pilota, kapitana Kosha Mbele, który przez dwadzieścia lat pilotował jednoosobowe myśliwce w wojnie z Settem. Sama wyprawa łowiecka składała się z czterech partnerów w interesach. Każdy z nich miał więcej forsy, niż mógłbym wyśnić, a może nawet więcej. Byli to: Willard Marx, magnat handlu nieruchomościami, który w pojedynkę zagospodarował system planetarny Roosevelta; Jaxon Pollard, właściciel sieci tanich supermarketów i eleganckich piekarni, który handlował na ponad tysiącu światów; Philemon Desmond, szef największego banku na Dalekim Londynie z filiami w pewnie dwustu systemach, i jego żona, Ramona, sędzia Sądu Najwyższego tej planety. Nie wiem, jak się ta czwórka spotkała, ale najwyraźniej wszyscy pochodzili z jednej planety i znali się od bardzo dawna. Od początku łączyli swoje kapitały w interesach i szli od sukcesu do sukcesu. Ich ostatnim szczęśliwym trafieniem stał się Silverstrike, odległy świat pełen kopalń. Marx był zapalonym myśliwym, który nazbierał już trofeów na kilkunastu różnych światach, Desmondowie zawsze chcieli pojechać na safari, a Pollard, który wolałby spędzić parę tygodni na Calliope lub jakiejś innej rozrywkowej planecie, zgodził się w końcu dołączyć do wycieczki, by mogli razem świętować zdobycie ostatniego miliarda. Poczułem natychmiastową niechęć do Marxa, który zdecydowanie zbyt ostentacyjnie odgrywał prawdziwego mężczyznę. Ale to nie był żaden problem - nie płacono mi za rozkoszowanie się jego towarzystwem, tylko za znalezienie dla niego paru efektownych trofeów, które miały się ładnie prezentować na jego ścianie. Zresztą wydawał się raczej kompetentny. Desmondowie stanowili interesującą parę. Ona była ładną kobietą, która starała się, jak mogła, by wyglądać na nieładną i surową; wciąż cytowała wszystko, co przeczytała (a była bardzo oczytana) - zacząłem się zastanawiać, co sprawia jej większą przyjemność, prywatna lektura czy publiczne cytowanie. Philemon, jej mąż, mały, myszowaty facecik, który za dużo pił, za dużo ćpał, za dużo palił, wyglądał na stłamszonego przez żonę i nosił maleńki medal, który wygrał na szkolnych zawodach przed trzydziestu laty - pewnie próbując w ten sposób zaimponować pani Desmond, na której najwyraźniej nie robiło to żadnego wrażenia. Pollard był po prostu cichym, skromnym człowiekiem, który miał szczęście i zdobył pieniądze. Nie udawał, że jest bardziej wyrafinowany niż był w istocie - co dla mnie czyniło go dużo bardziej wyrafinowanym niż jego partnerzy. Wydawał się być ogromnie zaskoczony tym, że zdołali namówić go na tę wyprawę. Zabrał ze sobą środki chroniące przed słońcem, środki na biegunkę, ukąszenia owadów i na pięćset różnych innych rzeczy, które mogły mu się przytrafić, i żartował na temat utraty - jak to nazywał - swojej więziennej bladości. Spotkaliśmy się w naszej filii na Braxtonie II, po czym ruszyliśmy w sześciodniową podróż na Dodgsona IV. Cała czwórka zdecydowała się na Głęboki Sen, więc zapakowaliśmy ich z kapitanem Mbele do kokonów zaraz po wejściu w nadświetlną i obudziliśmy jakieś dwie godziny przed lądowaniem. Padali z głodu - znam to uczucie. Głęboki Sen zwalnia metabolizm do ślimaczego tempa, ale nie zatrzymuje go całkiem, bo to byłaby śmierć. Pierwsze, o czym się myśli po przebudzeniu, to jedzenie - dlatego Mbele wyrzucił Dabihów z kambuza, gdzie zazwyczaj przesiadywali, i kazał kucharzowi przygotować posiłek zjadliwy dla ludzi. Gdy tylko skończyli jeść, zaczęli zadawać pytania na temat Dodgsona IV. - Jesteśmy na orbicie od godziny. Przez ten czas komputer statku tworzył szczegółową mapę topograficzną planety - wyjaśniłem. - Wylądujemy, gdy tylko znajdę odpowiednie miejsce na główny obóz. - No to jaki jest ten świat? - zapytał Desmond, który najwyraźniej nie przeczytał wszystkich tych danych, które mu przesłaliśmy. - Nigdy na nim nie byłem - odparłem. - Nikt nie był. - Uśmiechnąłem się. - Dlatego tyle płacicie. - Skąd więc wiadomo, że jest tam jakaś zwierzyna? - rzucił zaczepnie Marx. - Jest zwierzyna - zapewniłem go. - Pionierka, która opisała świat, twierdzi, że jej czujniki wyróżniły cztery gatunki drapieżników i dużo gatunków roślinożernych, w tym jeden o osobnikach ważących jakieś cztery tony. - Ale nie lądowała? - Nie miała powodu. Nie było oznak rozumnego życia, a do zbadania zostały miliony światów. - Cholera, lepiej, żeby miała rację co do zwierząt - mruczał Marx. - Nie płacę takiej forsy za oglądanie kwiatków i drzew. - Polowałem na trzech tlenowych światach opisanych przez Karen Dodgson - powiedziałem. - Jej obietnice zawsze się spełniały. - Czy ludzie naprawdę polują na chlorowych i amoniakowych światach? - zapytał Pollard. - Parę osób. To bardzo specjalistyczna impreza. Jeśli po safari będziecie chcieli dowiedzieć się o tym czegoś więcej, skontaktuję was z odpowiednią osobą w firmie. - Polowałem na paru chlorowych światach - wtrącił Marx. Jasne, pomyślałem. - Znakomity sport - dodał. Kiedy trzeba spędzić z klientem parę tygodni czy też miesięcy, nie jest wskazane nazywanie go chwalipiętą i kłamcą, ale zapamiętuje się takie informacje na przyszłość. - Karen Dodgson - to na jej cześć nazwano planetę? - zapytała Ramona Desmond. - Taka jest zasada w Korpusie Pionierów. Ten, kto pierwszy opisze świat, może go nazwać, jak tylko zechce. - Uśmiechnąłem się. - Nie słyną ze skromności. Zazwyczaj nazywają je na swoją cześć. - Dodgson... - powtórzyła. - Może znajdziemy tam Dżabbersmoka albo Kota z Cheshire, albo nawet Snarka. - Słucham?! - zdziwiłem się. - To było prawdziwe nazwisko Lewisa Carrolla - Charles Dodgson. - Nigdy o nim nie słyszałem. - Napisał "Dżabbersmoka", "Polowanie na Snarka" i książki o Alicji. - Wpatrywała się we mnie. - Musiał pan je czytać. - Obawiam się, że nie. - Mniejsza z tym. - Wzruszyła ramionami. - To tylko żart. Niezbyt zabawny. Teraz żałuję, że nie spotkaliśmy raczej Dżabbersmoka. "Wytropimy tu Snarka!", Bosman ozwał się żwawo, Wysadzając na brzeg swą załogę; Aby stóp nie zmoczyli, niósł ich sam, z wielką wprawą Łapiąc w garść włosy, kark albo nogę. Dodgson IV był bujny i zielony, z wielkimi sawannami, gęstymi lasami, w których drzewa rosły na setki metrów w górę, wieloma wielkimi jeziorami, trzema słodkowodnymi oceanami, atmosferą odrobinę gęstszą, a grawitacją odrobinę lżejszą niż Galaktyczna Standardowa. Gdy Dabihowie organizowali obóz i wznosili obok statku Bąble, wysłałem Chajinkę, by nazbierał wszystkiego, co mogło być jadalne, i zaniósł do pokładowego laboratorium do analizy. Okazało się, że rzeczywistość przerosła me nadzieje. - Mam nowiny - ogłosiłem, kiedy wyszedłem wreszcie ze statku. - Jest tu przynajmniej siedemnaście jadalnych gatunków roślin. Kora tych drzew ze złocistymi kwiatami też jest jadalna. Woda nie jest stuprocentowo bezpieczna, ale niewiele jej brakuje, więc jeśli ją napromieniujemy, będzie w porządku. - Nie przyjechałem tu, żeby jeść owoce i jagódki, czy co tam ten Niebieski znalazł - warknął Marx. - Chodźmy na polowanie. - Moim zdaniem lepiej będzie, jeśli zostaniecie państwo dzisiaj w obozie. Ja z Chajinką zbadamy teren i sprawdzimy, co tam jest. Proszę odprężyć się po podróży, przywyknąć do atmosfery i grawitacji. - Dlaczego? - zapytał Desmond. - Co za różnica, czy wyruszymy dzisiaj, czy jutro? - Kiedy zorientuję się, z czym mamy do czynienia, będę mógł orzec, jaką należy zabrać broń. Zresztą chociaż wiemy, że są tu drapieżniki, nie mamy pojęcia, czy są aktywne w dzień, w nocy, czy może przez całą dobę. Nie ma sensu tracić całego dnia na szukanie zdobyczy, która wychodzi tylko nocą. - Nie pomyślałem o tym. - Desmond wzruszył ramionami. - Pan jest tu szefem. Wziąłem kapitana Mbelego na stronę i obgadaliśmy jak zapewnić im rozrywkę - miał opowiedzieć parę historyjek z innych safari, dać im po drinku, zająć ich czymkolwiek, podczas gdy z Chajinką rozejrzymy się po okolicy. - Moim zdaniem wszystko wygląda całkiem normalnie - orzekł Mbele. - Typowy prymitywny świat. - Czujniki wykazują obecność ogromnej biomasy trzy kilometry na zachód - powiedziałem. - Przy takim mięsie musi być sporo drapieżników. Chcę wiedzieć, na co je stać, zanim zabiorę czterech żółtodziobów na wyprawę. - Marx wciąż opowiada o safari, na których był. Dlaczego więc nie zabierzesz Wielkiego Białego Myśliwego ze sobą? - Niezła próba. - Uśmiechnąłem się. - Ale kiedy jesteśmy na ziemi, ja decyduję. Nie pozbędziesz się go tak łatwo. - Dzięki. - Może i był już na safari, ale na Dodgsonie IV jest nowicjuszem i tylko to się dla mnie liczy. - Ty też jesteś tu pierwszy raz. - Mnie płacą za narażanie życia. On płaci mi za to, że dostanie swoje trofea bez ryzyka. - Rozejrzałem się. - A dokąd, u diabła, wymknął się Chajinka? - Chyba pomaga kucharzowi. - Ma własne jedzenie. - Zirytowałem się. - Nie potrzebuje naszego. - Odwróciłem się w stronę kuchennego Bąbla i zawołałem: - Chajinka, weź niebieską dupę w troki i chodź tutaj! Dabih podniósł wzrok słysząc mój głos, skrzywił twarz w uśmiechu i wskazał swoje uszy. - No to łap cholernego tłumacza! - krzyknąłem. - Mamy robotę! Uśmiechnął się znowu, poszedł gdzieś i po chwili wrócił ze swoją włócznią i swoim tłumaczem - mechanizmem pozwalającym człowiekowi i Dabihowi (właściwie to człowiekowi i czemukolwiek innemu) na prowadzenie swobodnej rozmowy w terrańskim. - Małe brzydactwo - mruknął Mbele, wskazując Chajinkę. - Nie wybrałem go dla urody. - Naprawdę jest taki dobry? - Mały drań wytropiłby kulę bilardową na zatłoczonej autostradzie. I ma więcej odwagi niż większość znanych mi ludzi. - Nie gadaj... - ton Mbelego sugerował, że nadal uważa Dabihów za stojących tylko o szczebel wyżej niż zwierzęta, na które mieliśmy tu polować, a może nawet i to nie. "Choć ma umysł idioty, powierzchowność łamagi", Bosman wtrącać się zwykł w te pogwarki, "Jednak nikt nie odmówi mu szaleńczej odwagi: Tego trzeba nam w łowach na Snarki!" Nie jestem zwolennikiem snucia się na piechotę, kiedy jest pod ręką transport, ale złożenie do kupy pojazdu na safari zajęłoby Dabihom co najmniej dzień, a nie było sensu siedzieć w obozie i czekać. Wyruszyliśmy więc z Chajinką na zachód, w stronę wodopoju, który komputer zaznaczył na mapie. Nie zamierzaliśmy do niczego strzelać, tylko zobaczyć, co tu właściwie jest i jaką broń nasi klienci powinni zabrać jutro na łowy. Dotarcie do wodopoju zajęło nam trochę ponad godzinę. Schowaliśmy się za krzakiem jakieś pięćdziesiąt metrów od niego. Niewielkie stadko brązowo-białych roślinożerców gasiło właśnie pragnienie, a kiedy odeszły, przyszła się napić para olbrzymich, czerwonych zwierzaków, ważących po cztery-pięć ton. Potem przyszło jeszcze kilka stadek różnych gatunków trawożerców. Kiedy usadowiłem się wreszcie wygodnie, usłyszałem ciche skrobanie. Obejrzałem się i zobaczyłem, jak Chajinka podnosi z ziemi oślizgłego, piętnastocentymetrowego, zielonego, wijącego się robaka, przygląda mu się przez chwilę, po czym wkłada go do ust i połyka. Przez chwilę wyglądał na zamyślonego, jakby rozkoszował się smakiem, po czym skinął głową z aprobatą i zaczął szukać kolejnych. Kiedyś poczułbym obrzydzenie, ale znałem Chajinkę od ponad dziesięciu lat i przywykłem do jego upodobań kulinarnych. Rozglądałem się za drapieżnikami i w końcu spytałem, czy on jakieś zauważył. Poczekał, aż tłumacz przełoży pytanie, i pokręcił głową. - Może żerują w nocy - odszepnął. - Nie widziałem jeszcze świata, na którym wszyscy drapieżcy żerowaliby w nocy. Muszą być jacyś dzienni myśliwi i tu właśnie powinni się zbierać. - No to gdzie są? - Ty jesteś tropicielem. Ty mi powiedz. Chajinka westchnął głęboko - wydobył z siebie dźwięk przerażający dla kogoś nie przyzwyczajonego do Dabihów. Kilka zwierząt przy wodopoju spłoszyło się i odbiegło na jakieś czterdzieści czy pięćdziesiąt metrów, wzbijając ogromną chmurę czerwonawego pyłu. Skoro jednak nie zdołały określić, skąd dobiegał dźwięk, ostrożnie wróciły, by dokończyć picie. - Zaczekaj tu - szepnął. - Znajdę drapieżniki. Skinąłem głową. Widziałem Chajinkę w akcji na setkach światów i wiedziałem, że tylko bym mu przeszkadzał. Umiał poruszać się równie cicho, jak każdy drapieżca, znaleźć kryjówkę w miejscu, gdzie ja za nic nie mogłem żadnej dostrzec. Jeśli musiał znieruchomieć, potrafił stać lub kucać bez drgnienia przez piętnaście minut. Kiedy jakiś owad łaził mu po twarzy, nie zamykał oczu, nawet jeśli znajdowały się na drodze insekta. Może i uważał robaki i owady za przysmaki i miał tylko bardzo ogólne pojęcie o higienie osobistej, ale w swoim żywiole - a w nim się właśnie znajdowaliśmy - był gatunkiem najlepiej przystosowanym. Usiadłem, przestawiłem soczewki na Widzenie Teleskopowe i rozglądałem się po horyzoncie przez jakieś dziesięć minut, wypalając przy okazji parę bezdymnych papierosów. Wiele zwierząt przyszło do wodopoju - sami roślinożercy. Niemal zbyt wiele - uznałem, gdyż w tym tempie wodopój za kilka dni zmieni się w dziurę pełną błota. Właśnie zamierzałem zapalić trzeciego papierosa, gdy Chajinka pojawił się obok i dotknął mojego ramienia. - Chodź ze mną! - rzucił. - Znalazłeś coś? Nie odpowiedział. Wyprostował się i wyszedł z kryjówki, nie starając się ukryć swojej obecności. Zwierzęta przy wodopoju zaczęły beczeć i ryczeć w panice, po czym uciekły, niektóre pochylając się przy tym aż do ziemi, inne zmieniając kierunek z każdym susem, jeszcze inne olbrzymimi skokami. Niedługo wszystkie znikły w gęstym obłoku pyłu, który wzbiły. Szedłem za nim jakiś kilometr, aż dotarliśmy do celu - leżało tu martwe, kotopodobne zwierzę, najwyraźniej drapieżne. Pokryte było jasnobrązowym futrem, a jego wagę oceniłem na jakieś sto pięćdziesiąt kilo. Miało zęby zabójcy, pazury na przednich i tylnych nogach były z pewnością stworzone do rozrywania ciała ofiary. Jego szeroki ogon pokrywały kościste kolce. Było zbyt muskularne, by mogło długo utrzymywać wysoką prędkość, ale potężne barki i zad musiały umożliwiać mu śmiertelnie skuteczny atak na dystansie jakichś stu metrów. - Nie żyje od siedmiu godzin - powiedział Chajinka. - Może ośmiu. Nie martwiło mnie to, że zwierzę jest martwe. Martwiło mnie, że jego czaszka i ciało zostały zmiażdżone. A jeszcze bardziej martwiło mnie to, że najwyraźniej nikt nie próbował go zjeść. - Odczytaj ślady - poleciłem. - Powiedz mi, co się stało. - Brązowy kot - Chajinka wskazał martwe zwierzę - zabił dzisiaj rano. Jego brzuch jest ciągle pełny. Szukał miejsca, by się położyć, gdzieś w cieniu. Coś go zabiło. - Co go zabiło? Wskazał jakieś podłużne ślady, niewiele większe od ludzkich. - To jest zabójca. - Dokąd poszedł, kiedy zabił brązowego kota? Jeszcze raz zbadał ziemię, po czym wskazał na północny wschód. - Tam. - Możemy go odnaleźć przed zmrokiem? Chajinka pokręcił głową. - Odszedł dawno temu. Cztery, pięć, sześć godzin. - Wróćmy do wodopoju - zadecydowałem. - Chcę sprawdzić, czy zostawił tam jakieś ślady. Nasza obecność spłoszyła kolejne stado roślinożerców. Chajinka schylił się i zaczął badać ziemię. W końcu wyprostował się. - Za dużo zwierząt tędy przechodziło. - Zrób krąg wokół wodopoju. Na jakieś pół kilometra. Zobacz, czy znajdziesz jakieś ślady. Spełnił moje polecenie, a ja ruszyłem za nim. Zatoczyliśmy już półkole, kiedy zatrzymał się nagle. - Ciekawe... - mruknął. - Co takiego? - Wcześnie rano były tu brązowe koty - wyjaśnił, wskazując na ziemię. - Potem przyszedł zabójca brązowego kota... widzisz, jego ślady nakładają się na kocie... a one uciekły... - Zamilkł na chwilę. - Cała rodzina brązowych kotów - co najmniej cztery, może pięć - uciekła przed jednym zwierzęciem, polującym samotnie. - Jesteś pewien, że to samotny łowca? Znowu zbadał teren. - Tak. Chodzi sam. Bardzo ciekawe. Było to więcej niż ciekawe. Gdzieś tam kryło się samotne zwierzę, stojące w łańcuchu pokarmowym wyżej niż ważące sto pięćdziesiąt kilo brązowe koty. Spłoszyło całą grupę dużych drapieżców i - to mi się najmniej podobało - nie zabijało wyłącznie dla pożywienia. Myśliwi czytają ślady, słuchają swoich tropicieli, ale przede wszystkim ufają swojemu instynktowi. Byliśmy na Dodgsonie IV od niecałych pięciu godzin, a ja już miałem złe przeczucia. - Spodziewałem się trochę, że przyniesie pan coś egzotycznego na kolację - odezwał się Jaxon Pollard, kiedy wróciłem do obozu. - Albo może jakąś cenną zdobycz - wtrąciła się Ramona Desmond. - Mam dosyć trofeów, a wy na pewno wolicie sami zdobyć własne. - Nie mówi pan jak prawdziwy myśliwy - stwierdziła. - Państwo płacicie za polowanie - wyjaśniłem. - Moim zadaniem jest wspieranie was i wkroczenie do akcji, jeżeli sytuacja wymknie się spod kontroli. Jeśli o mnie chodzi, idealne safari to takie, na którym nie muszę ani razu wystrzelić. - Mnie to pasuje - oznajmił Marx. - Dokąd ruszamy jutro? - Nie jestem pewien. - Nie jest pan pewien? To co, do cholery, robił pan przez całe popołudnie? - Badałem teren. - Trzeba z pana wyciągać każde słówko - poskarżył się Marx. - Co pan znalazł? - Myślę, że znalazłem ślady... Snarka pani Desmond. Nie mam na razie lepszej nazwy. Nagle wszyscy się zainteresowali. - Snarka? - zapytała Ramona Desmond z zachwytem. - Jak wyglądał? - Nie wiem. Jest dwunożny, ale nie mam pojęcia, ile ma kończyn, najprawdopodobniej cztery. Duże zwierzęta w całej galaktyce rzadko miewają więcej. Chajinka sądzi z głębokości śladów, że może ważyć od stu pięćdziesięciu do dwustu kilo. - To niewiele - prychnął Marx. - Polowałem na większe. - Jeszcze nie skończyłem. W okolicy pełnej zwierzyny on najwyraźniej wystraszył wszystkie inne drapieżniki. - Zamilkłem na chwilę. - No może lekko przesadziłem. - To znaczy, że ich stąd nie wypłoszył? - Ramona była zdezorientowana. - Nie ma ich. Ale powiedziałem, że chodzi o inne drapieżniki, a nie mam pewności, czy Snark jest drapieżcą. Zabił olbrzymie zwierzę, podobne do kota, ale nie zjadł go. - Co to oznacza? - spytała Ramona. Wzruszyłem ramionami. - Nie jestem pewien. Mógł bronić swojego terytorium albo... - Zawiesiłem głos, rozważając inne przyczyny. - Albo co? - Albo po prostu lubi zabijać. - To jest nas dwóch - oznajmił Marx z uśmiechem. - Jutro rano pójdziemy i zabijemy sobie Snarka. - Nie jutro - oznajmiłem twardo. - A dlaczego, u diabła, nie?! - zezłościł się Marx. - Z zasady nie wyruszam przeciw niebezpiecznym zwierzętom, dopóki nie wiem o nich więcej niż one o mnie. Jutro pójdziemy upolować coś na kolację i zobaczymy, czy zdołamy dowiedzieć się czegoś więcej o Snarku. - Nie płacę milionów kredytów za strzelanie do cholernego obcego bydła! - warknął Marx. - Znalazł pan coś, co niemal wrzeszczy do nas "Superpolowanie!" Głosuję za marszem z samego rana. - Podziwiam pańską odwagę i entuzjazm, panie Marx. Ale tu nie panuje demokracja. Liczy się tylko jeden głos, a moim zadaniem jest przywiezienie was z tego safari całych i zdrowych. Nie zapolujemy na Snarka, dopóki nie dowiemy się o nim czegoś więcej. Nie powiedział ani słowa, ale wiedziałem, że w tej chwili zastrzeliłby mnie równie chętnie jak Snarka. Rano, zanim wyruszyliśmy, sprawdziłem broń całej grupy. - Niezły karabin laserowy - powiedziałem, oglądając najnowszą zabawkę Desmonda. - Mam nadzieję. Kosztował czternaście tysięcy kredytów - pochwalił się. - Ma noktowizor, wzmocniony wizjer i podstawkę absorbującą wstrząsy... - Proszę zabrać też zwykły karabin i strzelbę - poleciłem. - Musimy wypróbować wszystko. - Ale zamierzam używać tylko tego laserowego - upierał się. Niemal z niechęcią wyjaśniłem mu wszystko. - Według mnie, a mam pewne doświadczenie, Dodgson IV ma biosystem klasy B3. Wczoraj wieczorem wysłałem ze statku transmisję podprzestrzenną z moimi obserwacjami. - Chyba nic nie zrozumiał. - Znaczy to, że w myślistwie sportowym musi pan używać niewybuchowej broni strzelającej pociskami nie większymi niż 450, dopóki klasyfikacja nie zostanie zmieniona. - Ale... - Proszę posłuchać - przerwałem mu. - Mamy bomby jądrowe, które mogłyby tę planetę dosłownie rozwalić na kawałki. Mamy inteligentne kule, które mogą odnaleźć zwierzę z odległości piętnastu kilometrów, zignorować jego uniki i uderzyć w chwili, gdy jest pewność natychmiastowej śmierci. Mamy implodery molekularne, mogące zamienić całą brygadę wroga w galaretę. Przy zwierzynie, z którą mamy do czynienia, żadna z tych broni nie kwalifikowałaby się do wykorzystania w łowiectwie sportowym. Wiem, że w pańskim przypadku chodzi tylko o laserową strzelbę, ale nie zamierzam rozpoczynać safari od łamania prawa i jestem pewien, że jako sportsmen chciałby pan dać zwierzynie równe szanse. Nie wyglądał na przekonanego, zwłaszcza co do tych równych szans, ale w końcu wrócił do swojego Bąbla i przyniósł resztę arsenału. Zebrałem całą czwórkę wokół siebie. - Wasza broń przez tydzień leżała zapakowana - powiedziałem. - Ustawienie mogło się rozregulować przez przyspieszenie statku, a grawitacja na tym świecie jest inna niż na waszym, chociaż różni się tylko minimalnie. Dlatego, zanim zaczniemy, chciałbym dać każdemu okazję ustawić wizjery. - I, dodałem w duchu, sprawdzić, czy umiecie trafić nieruchomy cel z odległości czterdziestu metrów, żebym wiedział, z kim mam do czynienia. - Ustawię tarcze w dolince przy rzece. Proszę przychodzić pojedynczo. Po co upokarzać gorszych strzelców na oczach lepszych - oczywiście, jeśli są jacyś lepsi. Wziąłem z luku towarowego zestaw najprostszych tarcz. Kiedy dotarłem do dolinki, ustawiłem cztery tam, gdzie chciałem, uruchomiłem mechanizmy antygrawitacyjne i, kiedy już kołysały się delikatnie sto osiemdziesiąt centymetrów nad ziemią, zawołałem Marxa. Pojawił się chwilę później. - No dobrze, panie Marx. Wyregulował pan wizjer? - Zawsze dbam o swoją broń - wycedził, jakby samo pytanie było obelgą. - No to zobaczmy, co pan potrafi. Uśmiechnął się z wyższością, uniósł strzelbę, zerknął w wizjer, pociągnął za cyngiel i rozwalił dwie pierwsze tarcze na kawałki, po czym powtórzył to osiągnięcie z karabinem. - Nieźle - orzekłem. - Dzięki - rzucił ze spojrzeniem, które mówiło: "Oczywiście, że jestem świetnym strzelcem. Przecież mówiłem, nie?" Następny był Desmond. Uniósł karabin do ramienia, wymierzył starannie i chybił. Potem chybił jeszcze trzy razy. Wziąłem karabin, wycelowałem i strzeliłem. Kula poleciała w górę i w prawo i zagłębiła się w pniu drzewa. Wyregulowałem wizjer i strzeliłem jeszcze raz. Tym razem trafiłem w środek tarczy. - No dobrze, proszę spróbować teraz. - Oddałem karabin Desmondowi. Znowu chybił cztery razy. Chybił na siedząco. Chybił na stojąco. Chybił z podpórką. Potem spróbował ze śrutówki i chybił jeszcze dwa razy, zanim w końcu trafił w cel. W końcu kompletnie bez sensu użył swojego laserowego karabinu, starając się trafić w jeden punkt zamiast omieść promieniem całą okolicę - znowu chybił. Obu nam ulżyło, kiedy to się wreszcie skończyło. Jego żona była odrobinę lepsza - trafiła w cel w trzeciej próbie z karabinem i w drugiej ze śrutówką. Omiotła okolicę promieniem laserowego karabinu, likwidując pozostałe tarcze. Następny powinien być Pollard, ale nie pokazał się, więc wróciłem po niego do obozu. Siedział z pozostałymi, popijając kawę. - Pana kolej, panie Pollard - oznajmiłem. - Ja będę tylko robił holografie. - Uniósł aparat. - Jaxon, jesteś pewien? - zapytał Desmond. - Nie lubię zabijać czegokolwiek - wyjaśnił. - No to co tutaj, u diabła, robisz?! - warknął Marx. Pollard uśmiechnął się. - Jestem tu, bo wciąż mi zawracałeś głowę, drogi Willardzie. Poza tym nigdy nie byłem na safari i lubię robić holografie. - No dobrze - powiedziałem. - Ale proszę zawsze trzymać się nie dalej niż dwadzieścia metrów ode mnie. - Nie ma sprawy - rzucił Pollard. - Nie chcę nic zabijać, ale też nie mam zamiaru dać się zabić. Poleciłem jego tragarzowi zostać i pomóc z obozem i posiłkiem. Zareagował, jakbym dał mu w twarz, ale zrobił, co mu kazałem. Wdrapaliśmy się do pojazdu i w jakieś pół godziny dotarliśmy do wodopoju. Po pięciu minutach Marx na zimno i bezbłędnie ustrzelił parę beżowo-brązowych roślinożerców o spiralnych rogach, każdego jedną kulą. Potem, korzystając ze swojego prawa do nazwania każdego gatunku, którego przedstawiciela upoluje jako pierwszy, nazwał je gazelami Marxa. - Co teraz? - zapytał Desmond. - Mięsa starczy nam na parę dni. - Odeślę pojazd do obozu po oprawiaczy. Zabiorą głowy i skóry razem z najlepszymi kawałami mięsa, a resztę przywiążą do pobliskich drzew. - Po co? - Przynęta - wyjaśnił Marx. - Pan Marx ma rację. Coś przyjdzie, by je zjeść. Może zapach krwi zwabi z powrotem te kotowate drapieżniki. Albo poszczęści się nam, Snark wróci i zdołamy dowiedzieć się o nim czegoś więcej. - A co będziemy robić do tego czasu? - Desmond miał nadąsaną minę. - To zależy od państwa - odparłem. - Możemy tu zostać do powrotu pojazdu, możemy wrócić pieszo do obozu albo wybrać się do bagna, jakieś sześć kilometrów stąd, i sprawdzić, czy jest tam coś ciekawego. - Na przykład Snark? - ożywiła się Ramona. - Pięcioro ludzi i czterech Dabihów idących sześć kilometrów otwartą sawanną raczej nie zdoła wziąć czegokolwiek przez zaskoczenie. Z drugiej strony, nie jesteśmy częścią tego ekosystemu. Nie jesteśmy zapisani w mózgach zwierząt jako drapieżniki, więc zawsze jest szansa - jeśli Snark w ogóle tam jest - że będzie się kręcić w pobliżu z ciekawości albo czystej głupoty. Taką właśnie odpowiedź chcieli usłyszeć, postanowili więc pójść do bagna. Po drodze Pollard zrobił z pięćdziesiąt holografii. Desmond uskarżał się na upał, wilgoć, teren i owady. Ramona uruchomiła procesor czytający jej książkę prosto do ucha i nie odezwała się słowem, póki nie dotarliśmy do bagna. Marx po prostu pochylił głowę i szedł naprzód. Na miejscu zaskoczyliśmy małe stadko roślinożerców - imponujących zwierząt, ważących jakieś dwieście pięćdziesiąt kilo każde. Samce miały niesamowite rogi, mające z półtora metra długości, potrójnie skręcone. Wyglądały, jakby były z kryształu i działały jak soczewki, rozbijając światło słońca na maleńkie tęcze. - Mój Boże, spójrzcie na nie! - wykrzyknął Pollard, robiąc holografie tak szybko, jak tylko mógł. - Wspaniałe! - szepnęła Ramona Desmond. - Chciałbym mieć takiego - oznajmił Marx, obserwując stado. - Ustrzelił pan dwie gazele - zauważyłem. - Pan Desmond strzela pierwszy. - Nie chcę - zaprotestował Desmond nerwowo. - No dobrze. Pani Desmond, pani strzela pierwsza. - Nie mogłabym zabić czegoś tak pięknego. - Nie - wymamrotał Desmond tak cicho, że nie mogła dosłyszeć. - Ty tylko zamknęłabyś je w więzieniu. - W takim razie strzela pan Marx - stwierdziłem. - Proponuję celować do pierwszego z lewej. Nie ma najdłuższych rogów, ale za to najbardziej symetryczne. Podejdźmy trochę bliżej. Marx wziął od swojego tragarza karabin i naładował go, a ja zwróciłem się do pozostałych: - Proszę zostać tutaj. Dałem znak Chajince, by podchodził okrężną drogą. Marx ruszył za nim, prawidłowo przykurczony, a ja zamykałem pochód. (Myśliwy szybko się uczy nigdy nie stawać między klientem a zwierzyną. Inaczej zasili konto firmy produkującej protezy uszu.) Kiedy podeszliśmy na odległość jakichś trzystu metrów, uznałem, że już wystarczy, i skinąłem Marxowi głową. Powoli uniósł karabin i wycelował. Zauważyłem, że woli celować w serce niż ryzykować zniszczenie głowy. To dobra strategia, oczywiście przy założeniu, że serce jest tam, gdzie się go spodziewamy. Marx wziął głęboki oddech, wypuścił wolno powietrze i zaczął ciągnąć za spust. W tej samej chwili przeleciało obok nas jaskrawo ubarwione latające stworzenie, wrzeszcząc na całe gardło. Rogaty kozioł podskoczył w momencie, w którym wystrzelił karabin Marxa. Słysząc strzał, reszta stada rozbiegła się we wszystkich kierunkach. Zanim Marx zdołał wymierzyć ponownie, ranny kozioł zaryczał, odwrócił się i zniknął za pobliskimi krzewami. - Chodźmy! - wrzasnął podekscytowany Marx, zrywając się i biegnąc za kozłem. - Wiem, że go trafiłem! Nie ucieknie daleko! Chwyciłem go, kiedy mnie mijał. - Pan nigdzie nie pójdzie, panie Marx! - Co pan wygaduje?! - W tych krzakach znajduje się duże, niebezpieczne, ranne zwierzę. Nie mogę pozwolić, by pan za nim szedł. - Strzelam równie dobrze jak pan! - warknął. - To nie moja wina, że spłoszył je ten cholerny ptak! Wie pan o tym! - Proszę posłuchać. Nie jestem zachwycony, że muszę uganiać się po zaroślach za rannym zwierzęciem, które ma na głowie dwa półtorametrowe miecze, ale za to mi płacą. Nie mogę jednak szukać go i jednocześnie pilnować pana. - Ale... - Podobno był pan już na safari. To znaczy, że zna pan zasady. Mruczał pod nosem i klął, ale rzeczywiście znał zasady, więc dołączył do reszty grupy, a my z Chajinką ruszyliśmy w krzaki w poszukiwaniu rannej zwierzyny. Bagno śmierdziało gnijącą roślinnością. Przez jakieś dwieście metrów szliśmy po śladach krwi na liściach i krzewach, a błoto lepiło się do stóp Dabiha i moich butów. Nagle ślad zniknął. Kilka metrów na prawo było małe wzniesienie, na którym trawa została zgnieciona, małe gałązki połamane, a kwiaty zerwane z łodyg. Chajinka studiował wszystkie ślady przez dobrą minutę, po czym wstał. - Snark - mruknął. - O czym ty mówisz? - Ukrywał się, obserwował nas. - Chajinka wskazał na ziemię. - Ranne zwierzę położyło się tutaj. Widzisz krew? Snark był tam. To jego ślady. Kiedy zwierzę się położyło, Snark zobaczył, że jest za słabe, by wstać, ale wciąż niebezpieczne. Obszedł je wkoło. Widzisz... tu szedł. Potem skoczył i zabił je. - Jak? Chajinka wzruszył ramionami. - Nie wiem. Ale potem podniósł je i zabrał. - Był w stanie podnieść tak wielkie zwierzę? - Tak. - Musi być nie dalej niż kilkaset metrów przed nami. Jak myślisz? Możemy go dogonić? - Ty i ja? Tak. Raz na jakiś czas, kiedy mnie ponosiło, Chajinka przypominał mi, że nie poluję dla własnej przyjemności. Podtekst był taki, że owszem, my dwaj moglibyśmy dogonić Snarka. Marx nie byłby obciążeniem. Ale nie ma mowy o tym, by zabrać Pollarda i Desmondów na bagna, uważać na drapieżniki i liczyć na to, że dogonimy Snarka - a, oczywiście, nie mogliśmy zostawić ich samych i iść za Snarkiem z Marxem. - No dobrze... - Westchnąłem. - Wracajmy i opowiedzmy im, co się stało. Marx dostał szału. Ciskał się i klął przez dobre trzy minuty, a potem był gotów ogłosić wendetę wobec złodzieja trofeów. Kiedy się wreszcie uspokoił, zostawiłem Chajinkę w tyle, by spróbował dowiedzieć się czegoś więcej o Snarku, a z resztą grupy ruszyłem z powrotem do wodopoju, gdzie czekał na nas pojazd. Długie trwała miesiące, długie trwała tygodnie (Miesiąc ma tych ostatnich aż cztery) Droga; ale - choć trudno myśleć o tym pogodnie - Nie dopadliśmy Snarka - przechery! Mbele nieźle się uśmiał, gdy wróciliśmy do obozu zmęczeni, zgrzani i głodni. - Gadacie o tym Snarku, jakby istniał! - powiedział z rozbawieniem. - To wymyślone zwierzę z wierszyka dla dzieci. - Snark to po prostu dobra nazwa - wyjaśniłem spokojnie. - Możesz na niego mówić, jak tylko chcesz. - Nazwijmy to zwierzę nieobecnym - zaproponował. - Nikt go nie widzi. - Jasne. A cała galaktyka znika, jak zamkniesz oczy. - Nigdy o tym nie pomyślałem - przyznał Mbele. - Ale pewnie tak jest. - Zamyślił się na chwilę. - W każdym razie taką mam nadzieję. Dzięki temu czuję się potrzebny. - Posłuchaj! - wybuchłem. - Tam jest martwy kot ważący sto pięćdziesiąt kilo i jeszcze większa zaginiona antylopa! - Wpatrzyłem się w niego. - Nie zabiłem pierwszego i nie ukradłem drugiego. A ty? Przełknął swoją odpowiedź i unikał mnie przez resztę dnia. Chajinka wrócił do obozu następnego ranka i od razu dał mi znak. Podszedłem do niego. - Dowiedziałeś się czegoś? - zapytałem. - To ciekawe zwierzę - odpowiedział. Skrzywiłem się. Wszyscy wiedzą, że Dabihowie są mistrzami niedopowiedzeń. Dziś każdego zucha wzywam: niechaj wysłucha I w pamięci wpisze zakamarki Wykład mój (po raz setny go powtarzam, bo świetny): "Po Czym Poznać Autentyczne Snarki?" Zebrałem całą grupę wokół siebie. - No cóż... - zacząłem. - Dzisiaj wiemy o Snarku trochę więcej niż wczoraj... - urwałem, by obserwować ich reakcje. Wszyscy z wyjątkiem Desmonda sprawiali wrażenie zainteresowanych. Desmond wyglądał tak, jakby wolał być wszędzie, byle nie tu. - Chajinka był przy drzewie, do którego przywiązaliśmy ciała martwych zwierząt... - ciągnąłem. - I? - zapytał Marx. - Węzły zostały rozwiązane. Nie rozcięte, rozerwane czy przegryzione. Rozwiązane. Wiemy zatem, że Snark ma palce albo inne zręczne kończyny. Z ciał zniknęło trochę mięsa. - No dobrze - odezwała się Ramona. - Wiemy, że umie rozwiązywać węzły. Co jeszcze? - Wiemy, że jest mięsożerny. Wczoraj nie byliśmy tego pewni. - No to co? - prychnął Marx. - W galaktyce są miliony mięsożerców. Nie ma w tym nic niezwykłego. - To znaczy, że nie odejdzie daleko od stad zwierzyny. To jego supermarket. - A jeżeli musi jeść tylko raz na parę miesięcy? - znowu wtrącił się Marx. - Nie - zaprzeczyłem. - To trzecia rzecz, jakiej się dowiedzieliśmy. Musi jeść mniej więcej tak często jak my. - A skąd to wiemy? - zdziwiła się Ramona. - Według Chajinki, podszedł do mięsa bardzo ostrożnie, ale kiedy już się najadł, odbiegł kłusem. Ślad zniknął jakieś półtora kilometra dalej, ale wiemy, że przebiegł całą tę odległość. - Aha! Rozumiem - mruknęła Ramona. - A ja nie - poskarżył się jej mąż. - Każde stworzenie, które może utrzymać takie tempo, znieść taki wysiłek, musi jeść codziennie. I wiemy jeszcze coś. - Co? - Nie boi się nas. Musi wiedzieć, że to my zabiliśmy tamte zwierzęta. Było tam pełno naszych śladów i zapachu, no i, oczywiście, były sznury. Jest nas dziewięcioro - pięcioro, jeśli nie liczyć Chajinki i tragarzy, ale on nie ma powodu, by ich nie liczyć. A jednak, chociaż wie to wszystko, nie opuścił tej okolicy. - Zamilkłem na chwilę. - To prowadzi do piątego wniosku. Nie jest zbyt inteligentny. Nie zrozumiał, że karabin pana Marxa zranił to zwierzę, które on wczoraj zabił. Gdyby rozumiał, że umiemy zabijać na odległość, bałby się nas. - I może pan to wydedukować tylko z kilku śladów, które widział Chajinka? - Desmond najwyraźniej nie był przekonany. - Odczytywanie śladów i ich interpretacja to samo sedno polowania. Strzelanie to tylko ostatni krok. - To ruszymy na niego teraz? - zapytał Marx niecierpliwie. Pokręciłem głową. - Wysłałem już Chajinkę z powrotem, żeby spróbował poszukać legowiska tego stworzenia. Jeżeli jest podobny do innych drapieżników, lubi poleżeć po posiłku. Jeśli będziemy wiedzieli, gdzie go szukać, zaoszczędzimy mnóstwo czasu i wysiłku. Lepiej zaczekać na Chajinkę i wyruszyć na Snarka rano. - To raczej dziwne - orzekła Ramona. - Nigdy nie widzieliśmy tego stworzenia, ale już doszliśmy do wniosku, że musi być imponujące. - Oczywiście, że jest imponujące. - Mówi pan, jakby wszystko było imponujące. - Uśmiechnęła się z wyższością. - To pierwsze prawo safari. Wszystko gryzie. - Jeśli to zwierzę jest tak niebezpieczne, jak pan sugeruje - odezwał się Desmond z wahaniem - to czy wolno nam używać bardziej... zaawansowanej broni? - Philemon, nie bądź mięczakiem! - Marx spojrzał pogardliwie. - Jestem bankierem, a nie cholernym Alanem Quatermainem! - odciął się Desmond. Mbele wyciągnął Statut i zaczął czytać na głos: - "Obowiązuje używanie broni zaaprobowanej dla danego świata, chyba że zdaniem myśliwego używana broń nie jest wystarczająca do zabicia zwierzyny". - Czyli gdyby stanowił poważne zagrożenie, moglibyśmy użyć karabinów pulsowych, imploderów molekularnych i innych takich? - Czy widział pan kiedykolwiek działanie implodera molekularnego? - zapytałem. - W trzy sekundy zamienia pięćdziesięciopiętrowy budynek w galaretę. - A karabiny pulsowe? - upierał się. - Niewiele można zabrać do domu, kiedy taka zabawka trafi w cel. - Ale czegoś potrzebujemy, do cholery! - wybuchnął Desmond. - Nasza broń jest w stanie powalić każde zwierzę na tej planecie bez najmniejszych trudności. - Zaczynał mi działać na nerwy. - Nie chciałbym nikogo urazić, ale jest zasadnicza różnica między słabą bronią a słabym myśliwym. - Otóż to! - mruknął Marx. - To było bardzo obraźliwe, panie Bell - oznajmił Desmond. Wstał i poszedł do swojego Bąbla. Jego żona popatrzyła za nim obojętnie, po czym wyciągnęła książkę i zabrała się do czytania. - Tak się odpłaca za szczerość - stwierdził Marx, nie próbując nawet ukryć rozbawienia. - Mam tylko nadzieję, że ten cały Snark jest choć w połowie taki, jak pan uważa. Połowa w zupełności by wystarczyła, pomyślałem niespokojnie. Chajinka, siedzący na masce pojazdu, uniósł włócznię, co znaczyło, że powinienem się zatrzymać. Zeskoczył, pochylił się, badał przez kilka sekund trawę, po czym odbiegł na lewo, nie odrywając wzroku od ziemi. Wyskoczyłem i chwyciłem karabin. - Proszę zaczekać tutaj - poleciłem czwórce ludzi. Tragarze, trzymający się w czasie jazdy uchwytów z tyłu pojazdu, stali teraz obok. - Kto strzela pierwszy? - zapytał Marx. - Niech pomyślę. Pan zastrzelił wczoraj tego wielkiego kozła, a pani Desmond to coś podobnego do dzika z wielkimi kłami. Czyli dzisiaj pierwszy strzela pan Desmond. - Nie zamierzam wysiadać z pojazdu - oznajmił Desmond. - Strzelanie z wnętrza pojazdu jest niezgodne z przepisami. - Pieprzyć przepisy i pieprzyć pana! - wrzasnął Desmond. - Nie chcę strzelać pierwszy! W ogóle nie chcę strzelać! W ogóle nie wiem, co ja robię na tym głupim safari! - Niech to szlag, Philemon! - syknął wściekle Marx. - O co chodzi? - zapytał zaskoczony Desmond. - Jeżeli było tam jakiekolwiek zwierzę, panie Desmond - wyjaśniłem, usiłując opanować złość - to właśnie dał mu pan doskonały powód, by uciekać ile sił w nogach w przeciwnym kierunku. Nie wolno krzyczeć podczas polowania. Odszedłem od nich, zdegustowany i dołączyłem do Chajinki. Stał pod niedużym drzewem obok ciała młodego roślinożercy ze zmiażdżoną czaszką. - Snark - powiedział, wskazując na czaszkę. - Kiedy? - zapytałem. Odciągnął wargi martwego zwierzęcia, by obejrzeć dziąsła, wsunął palce do uszu, przez kilka sekund badał też inne miejsca. - Pięć godzin - orzekł. - Może sześć. - Środek nocy. - Tak. Druga: zwyczaj wstawania późno, zwłaszcza we wtorki. W słowie "późno" nie ma krzty przesady: Snark śniadanie je wtedy, gdy my - podwieczorki, A dzień później niż my - je obiady. - Możesz go wytropić? - zapytałem Chajinkę. Rozejrzał się, po czym wykonał coś, co u Dabihów odpowiada zmarszczeniu brwi. - Znika. - Wskazał punkt oddalony o jakieś trzy metry. - Chcesz powiedzieć, że jakieś zwierzę zatarło jego ślady? Wzruszył ramionami. - Nie ma żadnych śladów. Jego ani niczego innego. - Dlaczego? Nie miał na to odpowiedzi. Przez dłuższą chwilę wpatrywałem się w ziemię. - No dobrze - powiedziałem w końcu. - Chodźmy do pojazdu. Wrócił na swoją zwyczajową pozycję na masce, a ja usiadłem za tablicą rozdzielczą i zamyśliłem się. - No i? - zapytał Marx. - Chodziło o coś ze Snarkiem? - Tak. - Wciąż byłem zaskoczony brakiem jakichkolwiek śladów. - Zabił w nocy. Jego ofiara to zwierzę dobre w unikach, sądząc z jego budowy. A to znaczy, że doskonale widzi w ciemności i ma znakomitą koordynację ruchów. - Czyli to nocny łowca? - spytała Ramona. - Nie, tego bym nie powiedział. Kozła z kryształowymi rogami zabił w środku dnia, a więc jest oportunistą, jak większość drapieżników. Kiedy nawinie mu się jakaś zdobycz, bierze ją. Tak czy inaczej, jeśli nie zdołamy znaleźć jego legowiska, będziemy musieli zastawić pułapkę, siedzieć bez ruchu z karabinami, kłaść codziennie świeżą przynętę i mieć nadzieję, że go zainteresuje. - To nie jest prawdziwe polowanie! - oburzył się Marx. - Nie ma mowy, żebyśmy ganiali za nim w ciemnościach - oznajmiłem. - Nie będę za niczym ganiał w ciemnościach - oświadczył kategorycznie Desmond. - Jak chcecie, to idźcie sobie beze mnie. - Nie bądź takim tchórzem! - ofuknął go Marx. - Pieprz się, Willard! - wrzasnął Desmond. - Śmiałe słowa - stwierdził Marx. - Dlaczego nie skierujesz trochę tej odwagi na zwierzynę? - Tu jest okropnie! Uważam, że powinniśmy wracać do obozu. - I co tam robić? - spytał Marx sarkastycznie. - Rozważyć nasze możliwości. To duża planeta. Może powinniśmy wsiąść do statku i wylądować na jakimś innym kontynencie. Takim bez Snarków. - Nonsens! - zaprotestował Marx. - Przyjechaliśmy tu na polowanie. No to mamy na co polować. - Nie wiem, na co trafiliśmy - upierał się Desmond, znajdujący się gdzieś w połowie drogi między wściekłością a paniką. - I ty też nie. - Właśnie dlatego ten sport jest taki podniecający - wyjaśnił Marx. - Podniecające są programy sportowe na holowizji - odciął się Desmond. - To jest niebezpieczne. - Na jedno wychodzi - mruknął Marx. Kolejne dwa dni zeszły nam na daremnym szukaniu śladów Snarka. Przez jakiś czas myślałem, że odszedł z tej okolicy i rozważałem przeniesienie obozu, ale potem Chajinka znalazł względnie świeże ślady, może sprzed trzech godzin. Dlatego w końcu nie przenieśliśmy obozu - ale tego stworzenia też nie znaleźliśmy. Trzeciego popołudnia, kiedy akurat odpoczywaliśmy w cieniu wielkiego drzewa z fioletowo-złotymi kwiatami, usłyszeliśmy w oddali dziwny dźwięk. - Grzmot? - zapytał Marx. - Nie wydaje mi się - odpowiedział Pollard. - Na niebie nie ma ani chmurki. - No, ale coś to jest - upierał się Marx. Ramona zmarszczyła czoło. - I zbliża się. A w każdym razie robi się głośniejsze. Tknięty przeczuciem przestawiłem soczewki na Widzenie Teleskopowe. - Wszyscy na drzewo, natychmiast! - wrzasnąłem. - Ale... - Bez kłótni! Już! Nie byli najlepszymi wspinaczami, jakich znałem, ale kiedy w końcu dostrzegli to, co ja widziałem, wspięli się na gałęzie z ogromnym pośpiechem. Minutę później dołem przecwałowało kilka tysięcy gazel Marxa. Odczekałem, aż pył osiądzie, po czym opuściłem się na ziemię i zbadałem horyzont. - No dobrze, można zejść - oznajmiłem. - Dlaczego nie schowaliśmy się w pojeździe? - zapytała Ramona, złażąc z drzewa i oglądając uważnie ręce. - Pojazd nie ma dachu, pani Desmond - wyjaśniłem. - Groziłby nam uraz czaszki, kiedy przez niego skakały. Albo zderzenie, gdyby któraś była kiepskim skoczkiem. - Rozumiem. - Co, u diabła, mogło spowodować coś takiego? - Pollard, otrzepując się, patrzył w ślad za uciekającym stadem. - Moim zdaniem jakiś drapieżnik pokpił sprawę. - A skąd pan to wie? - Bo pierwszy raz widzieliśmy taką ucieczkę. Możemy założyć, że jeśli drapieżnik zabija ofiarę szybko i sprawnie, gazele po prostu usuwają się z jego zasięgu i dalej się pasą. Ale kiedy chybia ofiary albo ją tylko rani, ona ucieka w sam środek stada, które z kolei wpada w panikę. - Myśli pan, że to któryś z tych wielkich kotów? - spytał Pollard. - Możliwe. - Bardzo chciałbym zrobić parę holozdjęć, jak takie koty polują. - Może się panu uda, panie Pollard. Pójdziemy po śladach do miejsca, gdzie stado się spłoszyło. Może będziemy mieli szczęście. - Nie mam nic przeciw temu. - Marx poklepał swój karabin. Wyruszyliśmy pojazdem na południowy