Strona 1 Christine Rimmer Czarujący ksiąŜę Strona 2 Rozdział 1 KsięŜniczka Liv Thorson obudziła się nos w nos z owcą. Karavik, pomyślała półprzytomnie. W Gullandrii owce nazywają się karavik... Odkąd przyjechała do kraju ojca, czyli od sześciu dni, posłusznie uczestniczyła w wycieczkach. Dzięki nim widziała mnóstwo karavików... choć zawsze z duŜej odległości. Ten karavik zwrócił się do niej z bliska, mówiąc to, co zapewne powiedziałaby kaŜda amerykańska owca: - Baaaa! I miał wilgotny nos. - Fuj. - Liv odsunęła się gwałtownie. Jej nagie plecy dotknęły innych nagich pleców. Goła stopa natrafiła na owłosioną łydkę. Zmarszczyła czoło. Postanowiła na razie nie myśleć o tych nagich plecach i owłosionej łydce. Spłoszona owca zerwała się do ucieczki. Liv patrzyła na jej kudłaty ogonek, dopóki nie zniknął w porannej mgle i zielonej gęstwinie zarośli. Miała okropny smak w ustach. LeŜała na lewym boku na chłodnej, wilgotnej trawie. Myśl o przybraniu pozycji siedzącej czy choćby o uniesieniu bolącej głowy przyprawiła ją o mdłości. Wstrząsnął nią dreszcz. Choć niewielka polana, na której się znalazła, osłonięta była zwartym kręgiem drzew, panował na niej chłód. Zwłaszcza Ŝe Liv nie miała nic na sobie. Powinna się ubrać. Jednak Ŝeby to zrobić, musiałaby się poruszyć, usiąść... Aha. W tym momencie siadanie nie wchodziło w grę. Spoglądając poprzez dorodne źdźbła trawy, wyrastające tuŜ przed jej twarzą, zastanawiała się, jakim cudem znalazła się w takiej sytuacji. Strona 3 Wszystko zaczęło się poprzedniego wieczoru. Poza tym, Ŝe akurat przypadała wigilia świętego Jana, jedno z głównych świąt wyspiarskiej Gullandrii, poprzedniego wieczoru jej siostra Elli poślubiła Hauka Wyborna. Liv przesunęła językiem po spieczonych wargach. Marzyła o tym, by mewy w jej głowie przestały tupać i odleciały. Wróćmy jednak do wczorajszego wieczoru. Wróćmy do Elli i Hauka. Liv nie była pewna, czy aprobuje to małŜeństwo. W istocie Elli i Hauk nie widzieli świata poza sobą. Ale co mogło łączyć nauczycielkę nauczania początkowego z Sacramento z wielkim, zwalistym gullandryjskim wojownikiem? Niecierpliwie odepchnęła źdźbło łaskoczące ją w nos. Ci Gullandryjczycy... Nie zdołali jej nabrać. Przewodnicy turystyczni lubili wskazywać na strzeliste wieŜe miejscowych kościołów i nazywać się luteranami, ale wszyscy wiedzieli, jak jest naprawdę. Minęło osiemset lub dziewięćset lat od czasu, gdy ostatni gullandryjski wędrowiec ucałował Ŝonę na poŜegnanie i wyruszył szybką, zwinną łodzią ku wybrzeŜom Anglii i Francji. Jednak kaŜdy Gullandryjczyk znał skandynawskie mity. Tak naprawdę Ŝyli według nich, ponie- waŜ w głębi serca pozostali wikingami. I dla uczczenia letniego przesilenia urządzali niesamowitą zabawę. Liv westchnęła cicho. Właściwie niewiele pamiętała z ostatniej nocy. Było mnóstwo tego smacznego, lekko słodkiego gullandryjskiego piwa. Nie powinna pić go tak duŜo. Pamięta... Śmiech. I mnóstwo sprośnych Ŝartów na temat nocy poślubnej. Hauk w końcu miał ich dość, wszystkich tych nieŜonatych młodych męŜczyzn i wolnych jeszcze kobiet, i kazał im się Strona 4 wynosić. Liv i reszta wybiegli tylnymi schodami, przez ogród do otwartego parku, gdzie ojciec Liv, król, kazał podpalić łódź wikingów. Chyba tańczyła? O tak, tańczyła. Oszołomiona alkoholem tańczyła ze wszystkimi, śmiejąc się i podśpiewując, krąŜyła wokół płonącego kadłuba. Ale potem wszystko jakoś się zatarło. Teraz za to mogła opanować dreszcze. Splotła ramiona, daremnie próbując się trochę ogrzać. W odległości dwóch lub trzech metrów, mniej więcej w połowie drogi do drzew, dostrzegła strzępek granatowego jedwabiu. Jej biustonosz. Obok biustonosza, bliŜej drzew, leŜała długa, zielononiebieska spódnica od eleganckiego aksamitnego kostiumu, który miała na sobie podczas wesela. Gdzie była reszta jej ubrania? Och, doprawdy, jak mogła aŜ tak się zapomnieć? Co ją opętało? Odpowiedź na to pytanie leŜała tuŜ za nią. OstroŜnie, wciąŜ drŜąc na całym ciele, krzywiąc się od bólu głowy i skurczów Ŝołądka, odwróciła się na drugi bok. Był tam. KsiąŜę Finn Danelaw. O BoŜe. Przypomniała sobie, co się wydarzyło. Całowała się z nim w cieniu drzew. Przyprowadził ją tu, w to śliczne, przytulne, odosobnione miejsce. Trawa połyskiwała złociście w niekończącym się zmierzchu gullandryjskiego lata. Rozebrał ją, a potem ona go rozebrała i... Powróciła do poprzedniej pozycji, opadła na ziemię i zamknąwszy oczy, wydała z siebie jęk pełen Ŝalu nad sobą. To takie do niej niepodobne. Była studentką drugiego roku prawa w Stanford, najlepszą w grupie. Trzeźwo myślącą, odpowiedzialną i zawsze opanowaną. Strona 5 KsięŜniczką? No tak, owszem. Z racji urodzenia. Ale nie z przekonania. W sercu i w duszy Liv Thorson uwaŜała się za Amerykankę. I miała własne plany Ŝyciowe. Wielkie plany. Przed czterdziestką zostanie senatorem, co najmniej. Albo moŜe zasiądzie w Sądzie NajwyŜszym. Nie moŜe być prezydentem, poniewaŜ nie urodziła się w USA. Ale nie da się zajść daleko, nie myśląc z rozmachem. A perspektywy miała doskonałe. Dlatego obecna sytuacja tak ją... rozczarowała. Kobieta, która marzy o zasiadaniu w Sądzie NajwyŜszym, nie uprawia seksu na polanach. Nigdy nie uprawiała seksu z męŜczyznami, których znała krócej niŜ tydzień. A juŜ na pewno nie kochała się z męŜczyznami takimi jak Finn, który był czarujący, oszałamiająco przystojny i miał wręcz legendarne powodzenie u kobiet. Powoli, ostroŜnie, starając się nie myśleć o nadweręŜonej głowie, Liv uniosła się na łokciach i jeszcze raz na niego spojrzała. LeŜał odwrócony do niej tyłem, pięknie umięśnione plecy wygiął w łuk, długie nogi podkulił z zimna. Wydawało jej się, Ŝe jest pogrąŜony w głębokim śnie. Ciemne włosy o złotawym połysku skręcały się lekko na karku. Mimo fatalnego samopoczucia Liv miała ochotę wyciągnąć rękę i dotknąć tych jedwabiście miękkich kosmyków, przesunąć palcami po wypukłościach kręgosłupa. Naprawdę był wyjątkowym okazem męskiej urody. A ostatniej nocy, przynajmniej z tego, co pamiętała, spisał się znakomicie. Znów z tłumionym jękiem opadła na trawę, zamknęła oczy. Och, jak ona mogła? Liv nie była zamęŜna. Nie była nawet zaręczona. Jednak wraz z Simonem Gravesem, kolegą ze studiów w Kalifornii, właściwie tworzyli parę. Jednak nawet gdyby była wolna, nie powinna zadawać się z księciem. Finn Danelaw był zwykłym Strona 6 podrywaczem. Słynął z niewiarygodnego czaru. Wszystkie dostępne... i niektóre z tych mniej dostępnych kobiet na dworze jej ojca wprost za nim szalały. Rywalizowały o jego względy. WyróŜniał niektóre z nich, a wszystkie starał się zadowolić. Liv nigdy nie przyszłoby do głowy, Ŝe pewnego ranka obudzi się i odkryje, Ŝe została kolejną zdobyczą, jedną z wielu, jakiegoś playboya. Była sobą naprawdę powaŜnie rozczarowana. Musi uciec, i to natychmiast. Z rozpaczliwą determinacją odepchnęła się od ziemi. Pozycja na czworakach zdecydowanie nie słuŜyła jej Ŝołądkowi - Liv bała się nawet pomyśleć, co moŜe się zdarzyć, kiedy podniesie się na nogi. Nie mogła jednak nic na to poradzić. Musiała wstać, i to natychmiast. Wyprostowała się jednym szybkim ruchem. Przez dłuŜszą chwilę się chwiała, pewna, Ŝe zaraz zrobi się jej niedobrze. Jakimś cudem zdołała utrzymać się na nogach. Ich ubrania walały się po całej polanie, ale udało jej się pozbierać swoje części garderoby, oddzielając je od rzeczy Finna. Znalazła wszystko... poza butami. Przypomniała sobie z mozołem, Ŝe buty porzuciła duŜo wcześniej, zanim Finn przyprowadził ją na polanę, jeszcze kiedy tańczyła wokół płonącej łodzi. Zaczęła się ubierać. Wszystko było zmięte i wilgotne i stawiało opór. Zawroty głowy wywołane nadmiarem trunku dodatkowo utrudniały całe przedsięwzięcie. Bez wahania zrezygnowała z załoŜenia stanika i obcisłej halki, ograniczając się do obu części kostiumu. Wygładziła spódnicę, na ile się dało, i z resztą rzeczy zwiniętą w garści, nie oglądając się za siebie, ruszyła w stronę drzew. Strona 7 Pałac ojca, w przeciwieństwie do jej butów, nietrudno było znaleźć. Wysoka na kilka pięter Isenhalla, ze wspaniałym łupkowym dachem, bajkowymi wieŜyczkami, murem obronnym, blankami i czerwono-białą gullandryjską flagą powiewającą na najwyŜszej iglicy, górowała majestatycznie nad rozległym parkiem, w którym poprzedniej nocy odbywała się zabawa. Liv szła szybko. Przez gęsty pas drzew okalających polanę wydostała się na szeroką, lekko opadającą łąkę, na której dymiły jeszcze pozostałości spalonej łodzi. Przemykała przez trawę z opuszczoną głową, nie zatrzymując się, unikała wszelkiego kontaktu z nielicznymi uczestnikami zabawy, rozciągniętymi tu i ówdzie na trawie. Łąka kończyła się wysokim Ŝywopłotem, w którym co kawałek wycięte były przejścia do ogrodu. Liv uparcie zdąŜała przed siebie, nie zwaŜając na to, Ŝe Ŝwir z ogrodowych alejek rani jej stopy. Ślepym trafem znalazła się przy tym samym tylnym wyjściu z pałacu, którym poprzedniej nocy wybiegło weselne towarzystwo. Szczęście nadal jej sprzyjało, bo drzwi nie były zamknięte. Wśliznęła się do środka, przemknęła przez krótki mroczny hol i weszła na wąskie schody. Na drugim piętrze otwarła drzwi na podeście i niewielkim korytarzem dotarła do następnych. Za nimi był główny hol, szeroki, z łukowatym, bogato rzeźbionym sklepieniem i piękną marmurową posadzką, wyścieloną grubym tureckim chodnikiem. Liv skręciła w lewo. Jakieś trzydzieści metrów przed sobą miała podwójne rzeźbione drzwi do apartamentu, który zajmowała wraz ze swą młodszą siostrą Brit. Były wielojajowymi trojaczkami, Liv, Elli i Brit. Liv była najstarsza, Brit najmłodsza. Przy drzwiach, jak zwykle, stała straŜ. Strona 8 Liv łudziła się nadzieją, Ŝe dwaj gullandryjscy Ŝołnierze w pięknych mundurach pałacowej gwardii ten jeden raz zrobią sobie wolne. Byli jednak na swoim miejscu, jak zawsze nienaganni i niewzruszeni. Liv dołoŜyła wszelkich starań, by prezentować się godnie, choć nie ułatwiały jej tego wygnieciony kostium, brudne bose stopy i bielizna w zaciśniętej dłoni. Oczywiście nic nie powiedzieli. StraŜnicy nigdy nic nie mówią. Patrzyli przed siebie. Ich nordyckie twarze o wydatnych szczękach były dla niej równie nieczytelne jak pismo runiczne. Jak na komendę przyłoŜyli do piersi obciągnięte białymi rękawiczkami dłonie, jednocześnie wykonali krok w odpowiednią stronę, kaŜdy ujął gałkę jednego ze skrzydeł drzwi i otworzyli je przed Liv. Minęła ich wyprostowana, z wysoko uniesioną głową. Dopiero usłyszawszy za sobą ciche stuknięcie zamykanych drzwi, przybrała swobodniejszą pozę. Apartament był ogromny. Przedpokój, wyłoŜony marmurową posadzką, prowadził do obszernego salonu, pełnego bogatych adamaszków i cięŜkich jedwabi, zastawionego mnóstwem pozłacanych, misternie rzeźbionych stolików. Okazały kominek dzięki specjalnemu wkładowi z kutego Ŝelaza przystosowany był do spalania gazu. Nie zatrzymując się, Liv przeszła przez salon, a potem w korytarzu minęła własną sypialnię, kierując się do pokoju Brit. Drzwi były zamknięte, ale pozłacana klamka ustąpiła pod jej dłonią. JuŜ miała wejść do środka, kiedy jej uwagę przyciągnął jakiś szmer. To była pokojówka. Podczas pobytu w Gullandrii Liv i Brit miały wspólną słuŜącą, która dbała o ich pokoje i ubrania, a takŜe kucharkę, mieszkającą w małej słuŜbówce w odległej części apartamentu. Pokojówka była młoda, osiemnasto najwyŜej dziewiętnastoletnia, chuda, z wielkimi, trochę Strona 9 wyłupiastymi oczami w bladej twarzy o ostrych rysach. Nosiła obuwie na miękkiej podeszwie, więc poruszała się bezszelestnie. Liv odnosiła wraŜenie, Ŝe zawsze pojawiała się znienacka, zaskakując ją i Brit, kiedy sądziły, Ŝe są same. W tym momencie wychynęła z otwartych drzwi pokoju Liv. - Co jest? - rzuciła Liv, nie kryjąc niechęci. Blada twarz dziewczyny jeszcze bardziej pobladła, rysy jeszcze bardziej się wyostrzyły. - Wasza Wysokość, proszę mi wybaczyć. Właśnie sprzątałam. .. Czy Wasza Wysokość dobrze się czuje? - Doskonale - skłamała Liv drwiąco. Pokojówka dygnęła szybko i uciekła w stronę salonu. Liv patrzyła za nią i dopiero kiedy słuŜąca zniknęła jej z oczu, oparła się o framugę. Stała tak przez chwilę, przepełniona uczuciem obrzydzenia, głównie do siebie. Musi się połoŜyć. PołoŜyć się, zasnąć i nie budzić się, póki nie ustąpi ból głowy i Ŝołądek się nie uspokoi. Jednak zamiast pójść do swojego pokoju, otworzyła drzwi sypialni Brit i weszła na palcach. Sama wpakowała się w kłopoty, więc chciała przynajmniej mieć pewność, Ŝe u Brit wszystko w porządku. W pokoju panował półmrok; cięŜkie zasłony były zasunięte. Kilkusetletni dywan w kolorze czerwonego wina, z kolistym wzorem, rozchodzącym się spiralnie ku brzegom, cudownie pieścił jej obolałe stopy. Środek sypialni zajmowało piękne stare mahoniowe łóŜko, z kolumnami grubości pni, rzeźbionymi w smoki, pnącza i baśniowe postacie kobiet o długich skręconych włosach. Pościel była rozrzucona. Liv dostrzegła szczupłą opaloną rękę zwisającą po jednej stronie. Cicho podeszła bliŜej i uśmiechnęła się na widok siostry pogrąŜonej w głębokim śnie. Brit zawsze panoszyła się w łóŜku. Kiedy jako dzieci z jakiegoś powodu musiały spać razem, Liv i Elli jęczały i Strona 10 marudziły, Ŝe przy Brit nie mogą się wyspać. Zawsze się wierciła, czasami mówiła przez sen, a do tego zabierała całą kołdrę. Teraz leŜała wyciągnięta na brzuchu. Liv parzyła, jak szczupłe plecy unoszą się i opadają w rytm wolnego, płytkiego oddechu. Twarz, zwróconą w stronę Liv, zasłaniał zmierzwiony kosmyk prostych jasnych włosów, podobnych do włosów Liv. Wyglądała na... zupełnie rozluźnioną. W całkowitej beztrosce leŜała wyciągnięta, jak zwykle zajmując całe posłanie. Liv czuła, jak uśmiech znika z jej ust. Brit uchodziła za tę najbardziej „nieokiełznaną" z trzech sióstr; to raczej po niej moŜna by się spodziewać tego, co Liv wyczyniała ostatniej nocy. Ale Brit tego nie zrobiła, choć niejeden raz tańczyła z Finnem Danelaw, chociaŜ flirtowała, chichotała i ogólnie świetnie się bawiła. W odpowiednim momencie wystarczyło jej rozsądku, by wejść po schodach do swojej sypialni, gdzie teraz smacznie spała. Kiedy się obudzi, nie będzie musiała niczym się martwić. Jak zwykle wypije trzy lub cztery filiŜanki mocnej czarnej kawy i będzie gotowa na rozpoczęcie nowego dnia. Po raz pierwszy w Ŝyciu Liv Ŝałowała, Ŝe nie poszła za przykładem młodszej siostry. Powinna być w swoim pokoju, bezpieczna we własnym łóŜku. Nie w wymiętym ubraniu z poprzedniego dnia, z nadweręŜonym Ŝołądkiem, bólem głowy; ubolewając, Ŝe nie moŜe cofnąć czasu, nękana wyrzutami sumienia. A na myśl o Ŝołądku... Liv wypuściła z ręki bieliznę, przytknęła dłoń do ust i pognała do łazienki Brit. W ostatniej chwili zdąŜyła się nachylić nad umywalką. Miała wraŜenie, Ŝe tkwi tam od zawsze; kiedy zwróciła juŜ wszystko, szarpanie w trzewiach wciąŜ nie ustępowało. Strona 11 Na dywaniku obok umywalki ujrzała bose stopy siostry. - Och, Livvy. Co ci się stało? - Głos Brit brzmiał współczująco, pytanie wydawało się retoryczne. Odkręciła wodę pod prysznicem, a potem stanęła obok Liv, podtrzymując ją delikatnie. - Chodź pod prysznic... poczujesz się lepiej - zachęciła, kiedy wyglądało na to, Ŝe Ŝołądek Liv wreszcie się uspokoił. Po prysznicu przygotowała siostrze szklankę musującego lekarstwa na ból głowy. Liv zmusiła się do wypicia zawartości szklanki do dna. Następnie Brit ostroŜnie, niczym kochająca matka, zaprowadziła Liv do łóŜka. Na polanie, na której leŜał Finn Danelaw, poranna mgła stopniowo się rozwiewała. Wstawał pogodny dzień. Wysoko w górze szybował orzeł; potęŜne skrzydła mogły go unieść daleko na północ, do gniazda zawieszonego gdzieś pośród ośnieŜonych wierzchołków Gór Czarnych. Finna obudził przeciągły krzyk orła. Otworzywszy oczy, ujrzał kępę gęstej soczystej trawy. Na trawie leŜała jego koszula i but. Na drugim planie czerniała ściana dębów o grubych paniach. Ich konary splatały się tak ściśle, Ŝe trudno było odróŜnić, gdzie kończy się korona jednego drzewa, a zaczyna sąsiedniego. Finn czuł tępe pulsowanie w skroniach. Ból był nieprzyjemny, ale moŜliwy do zniesienia. Miał za sobą burzliwą noc, z pewnością wartą lekkiej niedyspozycji. Uśmiechnął się na miłe wspomnienie i odwrócił na drugi bok, Ŝeby sięgnąć po studentkę prawa, królewską córkę, księŜniczkę Liv. Ale jej nie było. Z jękiem rozczarowania usiadł i przeczesał włosy palcami odgarniając je z oczu. Rozejrzawszy się szybko po polanie, dostrzegł resztę swojej garderoby. Rzeczy Liv nie było. Jedynym dowodem, Ŝe spędziła noc w jego ramionach, był jej Strona 12 zapach; czuł go na skórze, lecz miał świadomość, Ŝe niedługo zniknie. Opadając z powrotem na trawę, natrafił palcami na coś miękkiego, przypominającego w dotyku jedwab. Jej underlisse. Jak oni to nazywają w Ameryce? Aha, bielizna osobista. Pomachał jak chorągiewką zaczepionym na palcu trój- kącikiem ciemnoniebieskiej satyny. Proszę. Kolejny, poza jej cudownym zapachem, dowód, Ŝe tam była, Ŝe całował wszystkie najskrytsze miejsca na jej ciele, Ŝe połoŜył ją na posłaniu z wilgotnej murawy i zatracił się w niej bez reszty. Czy był zaskoczony, Ŝe odeszła, kiedy spał? Ani trochę. Finn rozumiał kobiety nie gorzej niŜ inni męŜczyźni. Nie uwaŜała się za taką, która pozwala sobie na szaleństwa przy świetle księŜyca z męŜczyzną, którego prawie nie zna. Kiedy się obudziła, musiała być wstrząśnięta tym, co tak chętnie robiła w nocy. I w naturalnym odruchu uciekła, zanim on się zbudził; mogła przeczuwać, Ŝe będzie próbował znów się do niej dobierać. Szkoda. Chętnie by się z nią zabawił jeszcze raz. Podniecił się na samą myśl, Ŝe mógłby w świetle poranka patrzeć, jak na jej twarzy maluje się wzbierająca rozkosz. Upuścił na trawę satynowy trójkącik. Niestety, ta przyjemność go ominęła. Ostatnia noc przeszła jego najśmielsze oczekiwania. Gdyby łatwo się zdumiewał, byłby doprawdy zaskoczony tym, Ŝe ośmielił się na tak wiele, choć była właśnie wigilia świętego Jana, a gullandryjska tradycja głosiła, Ŝe Ŝaden męŜczyzna ani Ŝadna kobieta nie mogą być potępiani za miłosne igraszki odbywane tej szczególnej nocy. Tradycja tradycją, ale gdyby król się dowiedział, nie byłby zadowolony. A gdy ktoś naraŜał się królowi, mogły go czekać nieprzyjemne konsekwencje. Finn nie tyle bał się gniewu jego królewskiej mości, ile po prostu nie chciał postępować wbrew Strona 13 Osrikowi Thorsonowi, poniewaŜ tak się składało, Ŝe podziwiał i szanował władcę. Podniósł się z trawy i zaczął zbierać swoje rzeczy. Ubierając się, przeklinał własną głupotę. Powinien skraść kilka niewinnych pocałunków i na tym poprzestać. Zagapiony w bezchmurne letnie niebo zastanawiał się, dlaczego tak trudno było mu się oprzeć Liv Thorson. Odpowiedź była oczywista - z powodu jej niezwykłej osobowości. Przysiadł na trawie, Ŝeby włoŜyć buty. Podziwiał kobiety o bystrym umyśle. Inteligencja oŜywiała i nie pozwalała na nudę. Co pisał stary, dobry Chesterton? Coś o tym, Ŝe jedna odpowiednia kobieta eliminuje męską potrzebę poligamii... Poza bystrym umysłem imponowała mu ambicją i rozsądkiem. Miała w sobie ten rodzaj opanowania, jaki dotąd widywał tylko u męŜczyzn. Doprawdy, ciekawie było znaleźć je u kobiety, zwłaszcza u kobiety przed trzydziestką. I, naturalnie, tym bardziej kuszące było pozbawić jej kontroli nad sobą. Pozbierał się wreszcie, wygładził zmiętą koszulę, zapiął mankiety rękawów. Tak, pozwolił sobie na wybryk, mówiąc oględnie, ale znał się na tyle, by wiedzieć, Ŝe gdyby miał choć cień szansy, powtórzyłby go z wielką ochotą. Tyle Ŝe nie było nawet odrobiny nadziei. Liv wyjeŜdŜała nazajutrz z powrotem do Ameryki. A do tego czasu, mógł się załoŜyć o wszystko, będzie go unikać jak ognia. Strzępek jedwabiu błyszczał w trawie. Finn schylił się i go podniósł. Nie naleŜał do męŜczyzn, którzy kolekcjonują intymne trofea, ale wydawało mu się niestosowne, wręcz grubiańskie, zostawienie bielizny Liv na polanie, gdzie mógł ją znaleźć jakiś dozorca terenu. JakŜe miło było sobie wyobraŜać cudowną chwilę, gdy będzie jej oddawał zgubę. Jednak ten moment nie nastąpi. JuŜ nigdy nie zobaczy tej kobiety. Strona 14 Chyba Ŝe... Pokręcił głową. Szanse są znikome. Pozostawało jednak faktem, Ŝe dopuścił się czegoś jeszcze bardziej niebezpiecznego. Nie był tak ostroŜny, jak powinien... jak bywał zawsze dotąd. Tak, musiał przyznać, choć tylko przed sobą, Ŝe trochę go poniosło. Jednak moŜliwość, Ŝe za głupie zaniedbanie przyjdzie zapłacić tę łatwą do przewidzenia cenę, była w istocie niewielka. Ostatecznie spędzili razem tylko jedną noc. Z pewnością nie było czym się przejmować. Nie było nawet o czym myśleć. Uśmiechnął się szeroko. WciąŜ trzymał w garści underlisse Jej Wysokości. Trójkącik niebieskiej satyny, słodkie, gorące wspomnienie. Mogło być gorzej. Miał świadomość, Ŝe wkrótce przyjdzie czas na odpowiedni oŜenek. O jego względy zabiegali ojcowie niejednego zacnego rodu. Ma się rozumieć, trzymali z dala od niego młode córki, poniewaŜ nie Ŝyczyli sobie, by sławny ksiąŜę Finn testował na nich swoje uwodzicielskie moce, zanim nastąpi wymiana małŜeńskich mieczy. A on co na to? Chyba godził się z sytuacją. Był gotów zrobić to, czego od niego oczekiwano. śaden męŜczyzna nie moŜe wiecznie przeskakiwać z łóŜka do łóŜka. W końcu musi się ustatkować przy jednej kobiecie, zasiać ziarno, wychowywać synów i rozpieszczać córki. Tak teŜ miało być w jego przypadku. A ostatnia noc? Finn uśmiechnął się do pogodnego nieba. Kiedy juŜ będzie zgrzybiałym starcem, śmierć stanie u jego progu, a w snach zaczną go nawiedzać lodowi olbrzymi, będzie pamiętał Strona 15 szaloną noc z księŜniczką z Ameryki. To gorące wspomnienie pomoŜe mu wytrzymać nadejście śmiertelnego chłodu. Finn wcisnął jedwabne majteczki do kieszeni i ruszył ku pałacowi wyłaniającemu się srebrzystym łupkowym dachem z resztek mgły. Strona 16 Rozdział 2 Liv obudziło ciche klikanie - ktoś stukał w klawisze komputera. Brit. Otworzyła bogato zdobiony wiktoriański sekretarzyk i ustawiła na blacie swojego laptopa. Pisała z coś przejęciem. Jasne włosy zebrała w niedbały węzeł na karku, ramiona lekko skuliła, podbródek wysunęła w stronę ekranu w wyrazie najwyŜszego skupienia. Obok klawiatury leŜała otwarta torebka orzeszków M&M. Brit je uwielbiała i pilnowała, by je mieć przy sobie. Liv przez chwilę obserwowała siostrę. Widok był kojący - Brit pracowała nad powieścią, choć Bóg raczy wiedzieć nad którą z kolei. Zaczęła przecieŜ pisać powieści, jeszcze nim została nastolatką. „Zaczęła" było jak najbardziej właściwym słowem, poniewaŜ dotychczas przymierzyła się do dziesięciu lub nawet piętnastu. Kiedy znudziła się jedną, bez najmniejszego trudu przystępowała do następnej i poświęcała jej się bez reszty przez pewien czas. Z tego, co Liv wiedziała, jeszcze Ŝadnej nie ukończyła. Z westchnieniem spojrzała na podróŜny budzik ustawiony na marmurowym blacie nocnego stolika. Minęła druga po południu. Jak ten czas szybko biegł, kiedy człowiek był zmęczony lub pijany! Brit musiała słyszeć westchnienie, bo odwróciła się do Liv. - Śpiąca Królewna się budzi. Liv usiadła na łóŜku. -Uhm. - Kawy? Tosta? Liv odgarnęła z oczu potargane włosy. - Chyba powinnam. Wezwano chudą, bezszelestną pokojówkę, która po chwili wróciła, niosąc tacę. Strona 17 Brit przyjęła rolę opiekunki - spulchniła poduszki, ustawiła przed Liv tacę. W końcu opadła na wielki aksamitny fotel na rzeźbionych nogach, stojący przy łóŜku. - Chcesz pogadać? Liv spojrzała na siostrę ponad brzeŜkiem porcelanowej filiŜanki, cienkiej niczym skorupka jajka. Mimo dzielących je róŜnic siostry szczerze się kochały i ufały sobie bezgranicznie. Nikomu innemu, poza ich trzecią siostrą Elli, Liv by się nie zwierzyła. A bardzo potrzebowała opowiedzieć komuś o tym, co się stało. Elli, szczęśliwa panna młoda, wyjeŜdŜała tego dnia w podróŜ poślubną, więc nie mogła jej wysłuchać. Zatem Liv zwierzyła się Brit, niczego nie pomijając. Brit, ubrana w króciutkie szorty i obcisły top wiązany na jednym ramieniu, podciągnęła długie nogi pod brodę i cierpliwie wysłuchała całej historii. - Och, tak bardzo się na sobie zawiodłam - załkała Liv na zakończenie opowieści. Brit energicznie odrzuciła kosmyk wpadający jej do oczu. - Daj spokój. Według mnie to fantastyczne. Liv wyprostowała się, głęboko uraŜona. - Fantastyczne? - Dobrze słyszałaś. Fan-tas-tycz-ne. - A co, jeśli wolno spytać, jest fantastycznego w tym, co zrobiłam? - To, Ŝe trochę zaszalałaś, Livvy. - Brit umościła się wygodniej w fotelu, wyprostowała nogi i przyjrzała się lakierowi na paznokciach. - To, Ŝe zafundowałaś sobie noc gorącego, zwierzęcego seksu. - Zwierzęcego seksu? - CzyŜby w tym pokoju było echo? - To się naprawdę tak nazywa? Strona 18 Brit opuściła nogi na podłogę i nonszalancko wzruszyła nagim ramieniem. - Zwierzęcy seks. Dziki seks. Seks typu „robię, na co mam ochotę". WyraŜam się jasno? - Niestety, tak. - Przyznaj się. Podobało ci się. - Och, przestań. Ty się dosłownie ślinisz. Nie potrzebuję tego. - Mniam, mniam. AleŜ owszem, potrzebujesz. Po co się biczować? Nie lepiej zaakceptować fakt, Ŝe się stało, i przyznać, Ŝe było wspaniale? Liv opadła na poduszki. - Nie mogę. Nienawidzę się za to. I byłoby lepiej, gdybyś raczej... No, współczucie byłoby na miejscu. Ale nie mów mi, Ŝe to było wspaniałe, bo tak nie jest. To wszystko jest okropne. Brit pokręciła głową. - Livvy, daj spokój. Wiem, Ŝe chcesz rządzić światem, ale mną dyrygować nie będziesz. Tak się składa, Ŝe mam własne zdanie i je wypowiadam. Zgnębiona Liv podniosła do ust prawie pustą filiŜankę. - A co z biednym Simonem? - Przełknęła łyk. - Będzie załamany, kiedy o tym usłyszy. - Nie mów mu. Nie jesteś jego własnością. -. Oczywiście, Ŝe nie. Mimo to wypada mu powiedzieć. - Umawialiście się, Ŝe nie będziecie się spotykać z innymi osobami? - Nie, ale jesteśmy bardzo... blisko. Brit uniosła wymownie brew, lecz się nie odezwała. Liv zgromiła ją wzrokiem. Wiedziała, co Brit sądzi o Simonie. .. A jeśli nawet nie wiedziała, to mogła się domyślić z jej wyrazu twarzy. - Nigdy nie lubiłaś Simona, sama przyznaj - rzuciła oskarŜycielskim tonem. Strona 19 - Nieprawda. UwaŜam Simona za świetnego faceta. Tyle Ŝe... on nie jest dla ciebie. - Niby dlaczego? - Och, Liv. PoniewaŜ on cię nie kręci, dlatego. - Kręcenie to nie wszystko. Brit nie kryła zniecierpliwienia. - Czy juŜ tego nie przerabiałyśmy? - Simon - upierała się Liv - jest dobrym człowiekiem. - Bez wątpienia. - Brit wyprostowała się i zaproponowała irytująco pobłaŜliwym tonem: - Jeszcze kawy? Liv sapnęła ze złością, marszcząc nos. Była na siebie wściekła. Uświadomiła sobie nagle, Ŝe szuka zwady, by się wyładować, a Brit starała się łagodzić jej wojowniczy nastrój. Poczuła wdzięczność dla siostry. - Przepraszam. - Nadstawiła pustą filiŜankę. - Wiesz, Ŝe zawsze ci wybaczam. - Brit wzięła srebrny dzbanuszek, poszła z nim do ich podręcznej kuchni i po chwili wróciła ze świeŜym zapasem kawy. Napełniła filiŜankę Liv, a potem nalała takŜe sobie. Liv wbiła zęby w grzankę. W istocie czuła się juŜ lepiej. Grzanka, cienko posmarowana masłem, z odrobiną mar- molady, była całkiem smaczna. - Przynajmniej mam to za sobą. Jutro nas tu juŜ nie będzie. Jeśli szczęście mi dopisze, nigdy nie będę musiała oglądać twarzy Finna Danelaw. Odpowiedziało jej wymowne milczenie. Liv westchnęła zrezygnowana. - Och, powiedz juŜ to, co chcesz powiedzieć. Brit skwapliwie usłuchała. - Nie obwiniaj biednego Finna, Ŝe dał ci to, czego chciałaś. Staw czoło prawdzie. Świetnie się bawiłaś. Liv otworzyła usta, Ŝeby zaprzeczyć, ale siostra powstrzymała ją gestem dłoni. Strona 20 - ZałoŜę się, Ŝe jeszcze nigdy w Ŝyciu nie zaszalałaś tak jak zeszłej nocy, Ŝeby rano nie móc znaleźć bielizny. Liv spojrzała na siostrę z ukosa. - ZauwaŜyłaś, Ŝe ją zgubiłam - wymamrotała niewyraźnie. Brit uniosła brwi. - Mniam, mniam. - Nie wygłupiaj się, proszę. Czy nie rozumiesz, Ŝe naprawdę jestem na siebie zła? Wiesz, Ŝe planuję w przyszłości zająć się polityką, i to na powaŜnie. Kto zechce głosować na kobietę, która nie potrafi upilnować własnej bielizny? To... nie wzbudza zaufania. Brit uniosła obie ręce w obronnym geście. - JuŜ dobrze, dobrze. Niech ci będzie. To, co zrobiłaś, jest straszne i obrzydliwe i jeśli będziesz się ukrywała w swoim pokoju jak wielki tchórz, to moŜe nie będziesz musiała więcej oglądać Finna. A skoro juŜ mówimy o wyjeździe... Liv czuła, Ŝe zaraz usłyszy coś, co jej się nie spodoba. - Co z wyjazdem? - Ja rezygnuję. - Rezygnujesz? - Z wyjazdu. Liv wpatrywała się w siostrę z niedowierzaniem. - Chyba nie mówisz powaŜnie? - Jak najbardziej. - Nie wierzę. - Trudno. - Brit zachowała irytująco obojętny ton. - Zostaję tu na pewien czas. Ich matka dostałaby szału, gdyby to słyszała. Ingrid szczerze i wytrwale nienawidziła ich ojca oraz wszystkiego, co łączyło się z Gullandrią. Poza tym, po co było tu zostawać? śeby obejrzeć więcej łowisk, wieŜ wiertniczych, uroczych farm na wzgórzach,