Strona 1 Moyra Tarling Płótno i diament Strona 2 ROZDZIAŁ PIERWSZY - Przepraszam! Nie chciałem cię przestraszyć. Na dźwięk znajomego głosu Piper Diamond poczuła w gardle niepokojący ucisk. Właśnie przechadzała się po należących do rodziny stajniach, znajdujących się na przedmieściach Kincade, w stanie Kalifornia, kiedy usłyszała czyjeś kroki. Spodziewała się ujrzeć swojego brata, Spencera, jednak zamiast niego stanął przed nią wysoki, przystojny brunet. Choć nie widziała Kyle'a Mastersa od ośmiu lat, na końcu świata rozpoznałaby jego twarz i chmurne spojrzenie szarych oczu. - Myślałam, że to Spencer - odezwała się, czując, jak dziecko kopie ją pod sercem. RS - Zaraz tu będzie - odparł Kyle, przesuwając wzrok na spoczywającą na zaokrąglonym brzuchu rękę Piper. Przez krótką chwilę dostrzegła w jego oczach jakiś dziwny błysk. - Zapewne przyjechałeś, żeby zobaczyć Firefly - stwierdziła, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego na widok Kyle'a serce zaczęło jej żywiej bić. - Rzeczywiście - odparł Kyle, nie ruszając się z miejsca. - Widzę, że plotki, które słyszałem miasteczku, są prawdą. Gratuluję. - powiedział, patrząc jej w oczy. Wyraz jego twarzy pozostał nieprzenikniony. - Dziękuję - odparła Piper, nie po raz pierwszy zastanawiając się, co takiego jest w Kyle'u Mastersie, co sprawia, że nie potrafiła przejść obok niego obojętnie. Przed laty była w nim mocno zadurzona. Do dziś pamiętała słoneczne, beztroskie dni, kiedy to wystarczyło, by tylko go ujrzała, aby jej serce zaczęło bić jak szalone. Zupełnie jak teraz. - Kiedy dziecko ma przyjść na świat? - W połowie listopada - odparła. Teraz żałowała, że wybrała się na spacer do Strona 3 stajni. Lubiła przebywać z końmi, których towarzystwo działało na nią kojąco. Jednak obecność Kyle'a Mastersa dawała dokładnie odwrotny efekt. - Piper! A więc tu jesteś - wykrzyknął Spencer, podchodząc do siostry. - Widzę, że spotkałaś już Kyle'a. Kyle, pamiętasz moją siostrę, Piper? - Tak, pamiętam ją - odparł zapytany z nutką rozbawienia w głosie. Piper przypomniała sobie ich ostatnie spotkanie i na to wspomnienie mimowolnie się uśmiechnęła. - Jeśli pozwolicie, pójdę zobaczyć, co się stało Firefly. Miło cię było znów zobaczyć, Piper. - Kyle skinął im głową i ruszył do sąsiedniej stajni. - Chodź, siostro. Zaprowadzę cię do domu. - Spencer objął Piper ramieniem i wyprowadził na zalane słońcem podwórze. - Czy Kyle często przyjeżdża na ranczo? - ośmieliła się spytać, kiedy szli w kierunku wejściowej bramy. RS - W okresie zawodów albo gdy któraś z klaczy jest źrebna, odwiedza nas raz w tygodniu - wyjaśnił Spencer. - Domyślam się, że pracuje z Henrym Bishopem - powiedziała, przypominając sobie jednocześnie, że tego lata, kiedy skończyła szkołę średnią, Kyle pomagał doktorowi Bishopowi w prowadzeniu kliniki. Pamiętała to bardzo dokładnie, gdyż właśnie wtedy zrobiła z siebie kompletną idiotkę. - Henry przeszedł na emeryturę. Trzy lata temu przeprowadził się do Arizony, gdzie mieszka jego siostra - poinformował Spencer. - Pracowali razem przez kilka lat, a potem Kyle przejął klinikę. - Ma żonę? - spytała obojętnym tonem, choć temat ten żywo ją interesował. - Jest rozwiedziony. Spojrzała na brata ze zdziwieniem, ale o nic nie spytała. Spencer wystukał kod, żeby otworzyć furtkę. - Kyle nie lubi o tym mówić - ciągnął, kiedy ruszyli w stronę domu. - Ma córkę, April. Fajna dziewczynka. Niedawno skończyła cztery lata. - Jak często ją widuje? Strona 4 - Codziennie. Sąd przyznał opiekę Kyle'owi - wyjaśnił. - Może pamiętasz jego żonę, Elise Crawford? W średniej szkole była kilka klas wyżej niż ty. Piper rzeczywiście przypomniała sobie niezwykle atrakcyjną, długonogą blondynkę. - Czy to ta, która chciała wyjechać do Nowego Jorku, żeby spróbować szczęścia w filmie? - Właśnie ta. Niestety, nie powiodło się jej i wróciła do Kincade tuż przed śmiercią matki. Chyba wtedy związała się z Kyle'em. - Rozumiem. - Okazało się jednak, że Elise wcale nie zrezygnowała z marzeń o wielkim aktorstwie. Kilka dni po urodzeniu April spakowała rzeczy i z powrotem wyruszyła do Nowego Jorku. - To musiało być niełatwe dla Kyle'a. Opieka nad noworodkiem i praca RS zawodowa są dla mężczyzny trudne do pogodzenia. - Kyle nie należy do ludzi, którzy się uskarżają na swój los. A wierz mi, że miał się na co skarżyć. Wyobrażam sobie, że wychowywanie córki i praca na pełnym etacie to niemało jak dla jednego mężczyzny. - Jednak inni ludzie jakoś potrafią pogodzić obie rzeczy. - Piper zupełnie nie mogła zdobyć się na współczucie dla Kyle'a. - Rzeczywiście. Kyle jednak wspomniał mi, że przed miesiącem odeszła jego recepcjonistka i nie może nikogo znaleźć na jej miejsce. Dał kilka ogłoszeń do gazet, ale jak dotąd bez rezultatu. Zbliżyli się do szerokich schodów prowadzących na przestronną werandę, z której wchodziło się do domu. - Ale dość już o Kyle'u - powiedział Spencer. - Bardziej interesuje mnie twoja osoba. Jesteś w domu już od tygodnia, a prawie nic o sobie nie powiedziałaś - zażartował. - Wiem, że w czerwcu nie mieliśmy zbyt wiele czasu, żeby porozmawiać, ale chyba już wtedy byłaś w ciąży. Mam rację? Dlaczego wówczas nic nie powiedziałaś? Strona 5 Piper uśmiechnęła się lekko. - To był czas twój i Maury. Nie mogłam w dzień waszego ślubu mówić o sobie. Wy byliście najważniejsi - odparła z uśmiechem. Prawda była taka, że miała wówczas zbyt wiele problemów na głowie, by o nich mówić. Tuż przed wyjazdem z Londynu na ślub brata zerwała z Wesleyem Adamem Huntersem, ojcem jej nie narodzonego dziecka. Cieszyła się, że wszyscy tak byli przejęci ślubem Spencera, iż nikt nie miał czasu wypytywać ją o jej sprawy. Trzy miesiące temu nie widać było, że jest w ciąży, a ona nie spieszyła się z rozpowszechnianiem tej wiadomości. Sama potrzebowała czasu, by przywyknąć do myśli, że za kilka miesięcy zostanie matką. Kiedy lekarz powiedział jej, że nudności nie się spowodowane zatruciem pokarmo- wym, była zszokowana. Świadomość tego, że zostanie matką, wzbudziła w niej ogromny niepokój. RS Była najmłodszym dzieckiem w rodzime i do tej pory nie miała żadnego kontaktu z małymi dziećmi. Nigdy nie pracowała jako opiekunka i zawsze na pierwszym miejscu stawiała karierę. Założenie rodziny nie było dla niej priorytetem, pomimo że kilka z jej przyjaciółek już wyszło za mąż i urodziło dzieci. Prawda była taka, że najbardziej ze wszystkiego przerażała ją myśl o porodzie. Nigdy z nikim nie rozmawiała na ten temat, nawet z matką, która urodziła trójkę dzieci. Wiedziała, że jak świat światem kobiety rodziły dzieci i nie było w tym fakcie nic nadzwyczajnego, ale jakoś nie potrafiła wyobrazić sobie siebie w tej sytuacji. Próbowała się przekonywać, że jej obawy są śmieszne i że poród będzie wspaniałym przeżyciem, które zapamięta do końca życia, ale nie na wiele się to zdało. W głębi duszy odczuwała paniczny strach. - A jak tam Wes? Musi być bardzo dumny. - Słowa brata przywróciły ją do rzeczywistości. - Zapewne tu przyjedzie, prawda? Czy może znów wyruszył na kolejną wyprawę gdzieś na koniec świata? Mam nadzieję, że powiedziałaś mu, że złapałaś bukiet Maury i teraz twoja kolej na zamążpójście? Strona 6 Piper nie mogła wydobyć z siebie głosu. - Nie będzie żadnego ślubu - oznajmiła po chwili. - Wes nie żyje. Zginął w wypadku w Azji, kiedy byłam na waszym ślubie. Dowiedziałam się o tym dopiero po powrocie do Londynu. Spencer sprawiał wrażenie absolutnie zszokowanego tym, co usłyszał. - Piper. Mój Boże! Tak mi przykro. - Objął siostrę i z całej siły przytulił. Po dłuższej chwili odsunął ją nieco od siebie, nie wypuszczając z objęć. - Nie przypominam sobie, żebym czytał coś o tym w gazetach. Piper uśmiechnęła się gorzko. - Jego rodzina wyciszyła całą sprawę. - Ale dlaczego? - Tamtego dnia Wes pił z jakimiś wojowniczo nastawionymi studentami. Wiesz, że nigdy nie przestawał być reporterem. Szukał wiadomości zawsze i RS wszędzie. Billy Brown, jego kolega, który też zbierał informacje na ten sam temat, przyjechał do mnie do Londynu. Opowiadał mi, że studenci namówili Wesa na wzięcie udziału w wyścigu samochodowym. - I oczywiście on się zgodził. Skinęła głową. - Zawsze podejmował wyzwania. - Ale jak...? - Nie zdążył wejść w zakręt i wypadł z drogi. Ponieważ był po alkoholu, całe zajście zostało skwitowane w prasie drobną wzmianką, z której wynikało, że zginął w wypadku samochodowym. - Powinnaś była do nas zadzwonić. - Po co? Zresztą, ty i Maura mieliście swój miodowy miesiąc, a. ja potrzebowałam trochę czasu, by dojść ze wszystkim do ładu. - Niedobrze, że musiałaś przejść przez to wszystko sama - zganił ją miękko. - Po to jest rodzina, żeby uciekać się do niej w trudnych chwilach. Piper ze wszystkich sił próbowała powstrzymać łzy. Nie chciała, aby jej uczucia były tak widoczne. Strona 7 Nie opowiedziała bratu o wszystkim, co przeżyła zanim Wes wyjechał do Azji. Choć początkowo była zaskoczona faktem, że jest w ciąży, łudziła się, że dzięki temu uda się pokonać przepaść, jaka wytworzyła się między nimi. Jednak okazało się, że Wes przyjął wiadomość o dziecku gorzej, niż się spodziewała. Nigdy nie zapomni spojrzenia, jakim ją obrzucił, pytając czy jest absolutnie pewna, iż to jego dziecko. Na samo wspomnienie tej chwili łzy napłynęły jej pod powieki. - No, Piszczałko, tylko nie płacz. - Spencer użył przezwiska, które wymyślił dla niej w czasach, gdy na krok nie opuszczała starszych braci, z desperacją próbując we wszystkim dotrzymać im kroku. Ponownie objął ją i przytulił. - Wiesz o tym, że cię kochamy. Jesteśmy rodziną bez względu na to, co się wydarzy. Wyswobodziła się z jego ramion. - A jak sądzisz, dlaczego wróciłam do domu? - spytała pełnym emocji głosem. - Och! Idzie Kyle. RS Piper otarła oczy wierzchem dłoni i spojrzała w stronę, z której nadchodził weterynarz. Nie zmienił się wiele przez te lata, podczas których go nie widziała. Przesunęła wzrokiem po jego umięśnionych, ciasno opiętych dżinsami udach, a potem spojrzała na szeroki tors. Przyznała w duchu, że Kyle nadal jest jednym z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich zna. - Jak tam Firefly? - spytał Spencer. - Jest w doskonałej formie - zapewnił go Kyle. - Przyjadę zobaczyć ją w przyszłym tygodniu. - Świetnie. A zatem do zobaczenia. Życzę powodzenia w poszukiwaniu recepcjonistki. - Dziękuję. - Kyle uśmiechnął się smutno. - Zadowoliłbym się kimś, kto wpadłby tylko na kilka godzin dziennie, żeby pomóc mi w papierkowej robocie. Sam zupełnie nie mam kiedy się z tym uporać. - Może Piper mogłaby ci pomóc - zaproponował niespodziewanie Spencer, zwracając się do siostry. - Co ty na to, Pip? Zaskoczona Piper nie potrafiła znaleźć rozsądnej odpowiedzi. W powietrzu Strona 8 dało się wyczuć pewne napięcie. Kyle przerwał panującą ciszę. - Dziękuję, Spencer, ale coś mi się wydaje, że twoja siostra nie jest zachwycona tą propozycją. - Nonsens! - odparł Spencer. - Z pewnością przydałoby jej się jakieś zajęcie, żeby za dużo nie rozmyślać, prawda, kochanie? Obaj mężczyźni patrzyli na nią wyczekująco, a ona poczuła, że się rumieni. - Cóż... - zaczęła, próbując zebrać rozbiegane myśli i znaleźć jakąś wymówkę. Popatrzyła na Kyle'a i po jego minie domyśliła się, że spodziewa się jej odmowy. - Z przyjemnością ci pomogę - oznajmiła. - Oczywiście tylko przez jakiś czas. Z pewną satysfakcją zauważyła błysk zdziwienia, jaki pojawił się w oczach lekarza. Najwyraźniej go zaskoczyła. Tym razem to Kyle miał wątpliwości. - Dziękuję, ale nie chciałbym się narzucać. Zresztą, potrzebuję kogoś, kto zna się na prowadzeniu księgowości. RS - Piper prowadzi z przyjaciółką zakład fotograficzny w Londynie. Wie wszystko o prowadzeni firmy. Mam rację, siostrzyczko? - Masz. - Naprawdę doceniam waszą uprzejmość, ale nie chciałbym... - Sądziłam, że potrzebujesz kogoś do pomocy. Poza tym zrobisz mi przysługę - przerwała mu Piper, zirytowana nieoczekiwanym oporem ze strony Kyle'a. - Dziecko urodzi się dopiero za dwa miesiące, a ja potrzebuję zajęcia, które oderwie mnie od ponurych myśli - dodała, zdając sobie nagle sprawę, że rzeczywiście to może być dla niej dobre rozwiązanie. - Ja... Sam nie wiem... - zaczął niepewnie Kyle. Piper omal nie wybuchnęła śmiechem na widok jego miny. Spencer poklepał przyjaciela po ramieniu. - Zostawiam was, żebyście omówili szczegóły. Muszę wracać do koni. Do zobaczenia w przyszłym tygodniu. - Pożegnał się i odszedł. - Więc kiedy chciałbyś, żebym zaczęła? - spytała słodko, widząc po minie Kyle'a, że nie jest on uszczęśliwiony obrotem, jaki przybrały sprawy. Strona 9 - Jesteś pewna, że twój mąż będzie zadowolony, że podejmujesz pracę dwa miesiące przed rozwiązaniem? Zrobiła głęboki wdech. Wiedziała, że Kyle nie spytał o to, by ją zranić, lecz mimo to jego słowa sprawiły jej ból. - Nie ma żadnego męża, który mógłby mieć coś przeciw temu. Ojciec dziecka nie żyje - oznajmiła drżącym głosem. - Przepraszam. - Więc kiedy mam zacząć? - spytała wyzywającym głosem. - Klinika jest otwarta w dni powszednie od dziewiątej do południa. - Świetnie. W takim razie do zobaczenia jutro o ósmej trzydzieści. - Odwróciła się i zaczęła wchodzić po schodach prowadzących na werandę. Następnego dnia dokładnie o ósmej piętnaście Piper zaparkowała samochód RS przed budynkiem kliniki weterynaryjnej, znajdującej się dwie przecznice na zachód od głównej ulicy Kincade. Przez chwilę siedziała nieruchomo w pożyczonej od brata furgonetce, wspominając, jak w wieku dwunastu lat znalazła w drodze powrotnej ze szkoły zranionego kociaka. Wzięła na ręce krwawiące zwierzę i ostrożnie zaniosła je do miasta. Choć klinika była wówczas zamknięta, Henry Bishop, słysząc tak rozpaczliwe walenie do drzwi, otworzył je i wpuścił Piper do środka. Opatrzył rannego kota i po- chwalił ją za to, co zrobiła. W odpowiedzi Piper rozpłakała się, a on ją pocieszył, a potem zadzwonił do rodziców, żeby powiedzieć im, gdzie jest ich córka i dlaczego spóźni się do domu. Trudno jej było wyobrazić sobie Kyle'a Mastersa w roli pocieszyciela, zapewne dlatego, że w noc, w którą zrobiła z siebie kompletną idiotkę, usiłując go uwieść, nie był ani uprzejmy, ani pełen zrozumienia. Odepchnęła od siebie te upokarzające wspomnienia. Nie była pewna, dlaczego zdecydowała się pomóc człowiekowi, który przed laty tak ją poniżył. Może po Strona 10 prostu chciała udowodnić sobie i jemu, że ten mężczyzna nie ma już nad nią żadnej władzy. Z ciężkim westchnieniem wysiadła z furgonetki i ruszyła przez parking w kierunku wejścia. Kiedy zbliżyła się do budynku, zza rogu wybiegły dwa psy, aby ją powitać. Wielki doberman i terier Jack Russell radośnie machały ogonami na jej widok. Zauważyła ze zdumieniem, że Jack Russell nie ma jednej tylnej nogi, co nie przeszkodziło mu dotrzeć do niej przed dobermanem. - Cześć, bestie. Jak się macie? - Uśmiechnęła się szeroko. - Mutt! Jeff! Do nogi! - Władczy głos bez wątpienia należał do Kyle'a. Stanął w otwartych drzwiach, a jego czarne włosy nie zdążyły jeszcze wyschnąć po kąpieli, którą najwyraźniej musiał przed chwilą wziąć. Miał na sobie dżinsy, podkoszulek i biały krótki fartuch, który nadawał mu bardzo profesjonalny wygląd. RS Piper podeszła do drzwi, za którymi zniknęły oba psy. Starała się zignorować wrażenie, jakie zrobił na niej widok Kyle'a. Nie da się ukryć, że już dawno niczyja obecność nie spowodowała aż tak przyspieszonego bicia serca. - Dzień dobry. - Dzień dobry - odparła. - Mutt i Jeff. Nie wysiliłeś się zbytnio, wymyślając im imiona. - Wtedy nie stać mnie było na nic lepszego - odparł, uśmiechając się lekko. - Jesteś przed czasem. - Jeśli to jakiś problem, mogę wrócić i przyjechać za pół godziny - powiedziała nieco urażona. - Jesteś pewna, że jeszcze byś tu wróciła? - spytał, spoglądając jej prosto w oczy. Jej serce znów zaczęło żywiej bić, zupełnie jak niegdyś, gdy na nią patrzył. - Jestem pewna. Potrzebowała jakiegoś zajęcia, które pozwoliłoby jej zapomnieć o własnych problemach. Strona 11 Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Kyle pierwszy przerwał panującą ciszę. - W takim razie zapraszam do środka. Oprowadzę cię po klinice. Piper wolno wypuściła powietrze, które mimowolnie wstrzymała. Przeszła obok Kyle'a, uważając, by przypadkowo go nie dotknąć. Wziąwszy pod uwagę, że była w siódmym miesiącu ciąży, nie było to łatwe. - Po prawej stronie jest poczekalnia, a tu, po lewej, są dwa gabinety, w których badam pacjentów - wyjaśnił. - Kiedy byłam tu ostatni raz, trochę inaczej to wyglądało - powiedziała, otwierając drzwi jednego z gabinetów i zaglądając do środka. Wewnątrz ujrzała krzesło, stalowy stół do badania i półkę, na której stały różne instrumenty, materiały opatrunkowe i lekarstwa. - Byłaś tu już kiedyś? RS - Tak, ale dawno temu - wycofała się, wpadając przy tym na Kyle'a. - Przepraszam! - wykrzyknęła speszona, gdy jego ramiona instynktownie wyciągnęły się w jej kierunku, by ją podtrzymać. - Nic się nie stało. Poczekalnia jest tu, a obok znajduje się recepcja. - Kiedy odeszła twoja ostatnia recepcjonistka? - spytała, ruszając za nim. - Jakiś miesiąc temu. Zostawiła wiadomość na automatycznej sekretarce. Powiedziała, że wyjeżdża z miasta, nic więcej. Żadnego wyjaśnienia, żadnego powodu. - Wzruszył ramionami. - Nie żartowałeś, mówiąc, że zostawiła cię z całą furą papierkowej roboty - stwierdziła Piper, wskazując ruchem głowy piętrzący się na biurku stos kopert, rachunków i kart pacjentów. - Ani przez chwilę. - Kyle uśmiechnął się do niej, sprawiając, że serce zaczęło jej żywiej bić. - Nawet zacząłem to wszystko porządkować i zapłaciłem najpilniejsze rachunki, ale nie miałem zbyt wiele czasu, by zrobić z tym prawdziwy porządek. - W takim razie najlepiej będzie, jak się tym zajmę. Zacznę od zaraz - Strona 12 stwierdziła Piper, biorąc do ręki plik nie otwartych kopert. - Dziękuję. Naprawdę jestem ci niezmiernie wdzięczny. Uratowałaś mnie. - Nie ma za co - odparła, poruszona szczerością, jaką usłyszała w głosie swojego rozmówcy. - Uważaj, żeby nie przekroczyć wyznaczonych godzin pracy - powiedział. - I wpisz się na listę płac. Otworzyła usta, żeby oznajmić mu, iż nie potrzebuje jego pieniędzy, ale czym prędzej je zamknęła. Kyle spojrzał na nią z taką determinacją, że uznała, iż nie ma sensu się sprzeciwiać. - Dobrze - powiedziała po prostu. - Tatuś! - Głośny krzyk wystraszył Piper. Odwróciła się i ujrzała złotowłosą dziewczynkę, ubraną w czerwone spodenki i białą koszulkę. Mała biegła w ich kierunku. RS Kyle pochylił się i wziął dziecko na ręce. Piper ze ściśniętym sercem patrzyła na jego przystojną twarz, na której w tej chwili widać było jedynie czułość i podziw dla córeczki. - Cześć, skarbie. Co tu robisz? Gdzie jest Nana? - Na górze, rozmawia przez telefon - odparła dziewczynka, uśmiechając się. - Kto to? - spytała, odwracając się w ramionach ojca i wskazując na Piper, która po raz nie wiadomo który tego dnia musiała odgonić od siebie ogromne psy. - Nie pokazuj palcem, kochanie. To bardzo nieładnie - zganił córkę Kyle, ujmując ręką jej drobną dłoń. - Ta pani ma na imię Piper. - Śmieszne imię. Piper uśmiechnęła się, ujęta wyrazem rozbawienia, jakie widniało na dziecięcej buzi. - A ty jak masz na imię? - April Franshish. - Ach, April Francis - powtórzyła. - Masz bardzo ładne imię. - To jest Mutt - powiedziała April, wskazując na dobermana - a to Jeff. Strona 13 - Już się raz spotkaliśmy. Cześć, Mutt. Witaj, Jeff. - Piper podrapała Mutta za uchem. Jeff usiadł obok niej, nie przestając radośnie machać ogonem. - Będziesz miała dziecko, prawda? - spytała April, na co Piper omal nie wybuchnęła głośnym śmiechem. - April! - Kyle ostro upomniał córkę. - Nic się nie stało - zapewniła Piper. Z taką córką Kyle rzeczywiście nie mógł się nudzić. - Nie pomyliłaś się, będę miała dziecko. - Kyle, coś się stało i muszę... Piper odwróciła się i ujrzała stojącą w drzwiach kobietę około sześćdziesiątki, w której rozpoznała ciotkę Kyle'a. Vera sprawiała wrażenie bardzo czymś przygnębionej i zdenerwowanej. - Co się stało? - spytał zaniepokojony Kyle, stawiając córkę na podłodze. Vera zawahała się, przenosząc wzrok z Kyle'a na Piper i z powrotem. RS - Dzwoniła do mnie Mary Bellows. - I co? - Mówi, że coś dzieje się z sercem Franka. Wezwała karetkę, która zabiera go do szpitala. - Zasłoniła usta ręką, a w jej oczach zalśniły łzy. Kyle posadził ciotkę na najbliższym krześle. Frank musiał być jakimś bliskim przyjacielem Very. - Chcesz, żebym zawiózł cię do szpitala? - zaproponował. - Mógłbyś to zrobić? - W jej głosie słychać było wyraźną ulgę. - Naturalnie. - Czy ja też mogę pojechać? - spytała April. Kyle spojrzał na córkę. - To nie jest najlepszy pomysł, kochanie. Lepiej zostań tutaj. - A kto się będzie mną opiekował? - spytała rezolutnie dziewczynka. Wzrok Kyle'a powędrował w kierunku stojącej przy biurku Piper. Przyglądała się w milczeniu całej scenie, ujęta troską, jaką Kyle okazał ciotce. - Piper jest tutaj. Zajmie się tobą do czasu mojego powrotu. Prawda, Piper? - Cóż... dobrze... - zaczęła niepewnie, ale przerwał jej dźwięk syreny Strona 14 przejeżdżającej obok kliniki karetki. - Weź swoje rzeczy - Kyle zwrócił się do ciotki. - Zaczekam na ciebie w samochodzie. Vera natychmiast podniosła się z krzesła i niemal wybiegła z pokoju. - Naprawdę nie mogę pojechać z tobą? - April nie dawała za wygraną. Kyle wziął córkę na ręce. - Nie będzie mnie bardzo krótko. Zostań z Piper i oprowadź ją po klinice. I wpuść psy do ogrodu, dobrze? - Dobrze - zgodziła się niechętnie April. - Zuch dziewczyna. - Pocałował ją w czoło i postawił na podłodze. Spojrzał na zegarek i zwrócił się do Piper: - Mam dziś rano kilka wizyt. Są spisane w niebieskim zeszycie. Powinienem wrócić za jakieś pół godziny, ale gdyby udało się przełożyć którąś z nich na później, RS byłoby dobrze. I jeszcze raz dziękuję. Bardzo mi pomagasz. - Jestem gotowa. - W drzwiach stanęła Vera. Kyle poczochrał na pożegnanie córeczkę po włosach i szybko ruszył za ciotką. Piper starała się nie zwracać uwagi na niepokój, jaki odczuwała. Nigdy dotąd nie zajmowała się żadnym dzieckiem. Co zrobi, jeśli coś się wydarzy? Nagle poczuła małą dłoń, wsuwającą się w jej własną. Spojrzała na April, która przyglądała się jej z zadartą głową. - Czy wujek Frank wyzdrowieje? - spytała lekko drżącym głosem. Piper zrobiła głęboki wdech i zmusiła się do uśmiechu. - Zabrali go do szpitala, gdzie lekarze zajmą się nim jak należy - zapewniła, starając się, by zabrzmiało to przekonywająco. April zmarszczyła brwi. - Ja też byłam raz w szpitalu. - Naprawdę? - spytała zaciekawiona. April nie sprawiała wrażenia niezadowolonej z tego, że z nią została, co nieco podniosło ją na duchu i pozwoliło jej się trochę uspokoić. Strona 15 - Tatuś mi powiedział. Urodziłam się za wcześnie i musiałam leżeć w inkubatorze. Dopiero gdy trochę urosłam, zabrał mnie do domu - wyjaśniła. Piper uśmiechnęła się. - Z tego, co widzę, musieli się tobą bardzo dobrze zajmować. April z poważną miną skinęła głową. - Wujkiem Frankiem też się zajmą. Piper podziwiała w duchu Kyle'a za pracę, jaką włożył w wychowanie córki. Jak na dziecko chowane bez matki była zadziwiająco dobrze ułożona. Skoro Kyle Masters potrafił tak dobrze się spisać, może i dla niej jest jakaś nadzieja. ROZDZIAŁ DRUGI Pół godziny później Piper popatrzyła na leżącą na podłodze April, zajętą RS przeglądaniem książki z obrazkami. Zgodnie z poleceniem ojca mała zamknęła psy na ogrodzonym terenie i oprowadziła swoją opiekunkę po klinice. Jedna z umówionych osób, Martha Cummings, przyjechała na wizytę ze swoim kotem Gypsy nieco przed czasem. - Wydaje mi się, że zajechała już ciężarówka Kyle'a - oznajmiła siedząca w poczekalni Martha, która przez cały czas spoglądała na pracującą Piper z nie skrywaną dezaprobatą. Nie myliła się. Kiedy Kyle wszedł do środka, Piper poczuła na jego widok jednocześnie radość i ogromną ulgę. Choć uśmiechnął się grzecznie na powitanie pani Cummings, zorientowała się, że jest zmartwiony. - Tatuś, wróciłeś! - April zerwała się na równe nogi i podbiegła do ojca. - Czy wujek Frank jest już zdrowy? - Cześć, maleńka. Obawiam się, że niewiele wiem o stanie zdrowia wujka Franka. Jestem pewien, że Nana zadzwoni niedługo i powie nam, jak on się czuje. Byłaś grzeczna? Strona 16 April skinęła twierdząco głową. - Kiedy Nana wróci? - Powiedziałem jej, że później po nią pojedziemy. Teraz muszę trochę popracować. - Zwrócił się do siedzących w poczekalni ludzi: - Przepraszam, że musieli państwo czekać. Zaraz się przebiorę i możemy zaczynać. Podszedł do siedzącej za biurkiem Piper, która podała mu kartę Gypsy. - Pani Cummings jest pierwsza. - Dziękuję. Jak April? Mam nadzieję, że nie sprawiła ci kłopotu? - Żadnego. - Widzę, że udało ci się rozgryźć naszą kartotekę - powiedział, machając w jej kierunku trzymaną w ręku kartą. Tym razem uśmiechnął się nie tylko ustami, ale również oczami, co sprawiło, że Piper znów odczuła przyspieszone bicie serca. RS - Powiedzmy - odparła. Z tego, co zdążyła się zorientować, będzie potrzebowała więcej czasu, aby dokładnie zaznajomić się z całym systemem. - Dzięki - powiedział i odwrócił się do pierwszej z czekających osób. - Pani Cummings, proszę zanieść Gypsy do pierwszego gabinetu. - Tato, mogę pójść z tobą? - Oczywiście - uśmiechnął się do córki. Przez następną godzinę z pomocą April zajmował się przyniesionymi przez właścicieli zwierzętami. Uwolniona od obowiązku zajmowania się April, Piper zajęła się porządkowaniem poczty i szukaniem poszczególnych kart. Kyle nie miał komputera, tylko szuflady wypełnione kartami pacjentów i teczki, w których gromadził rachunki. Z tego, co zdążyła się już zorientować, jej poprzedniczka wprowadziła własny system porządkowania dokumentów. Cała księgowość prowadzona była w staroświecki sposób, przy użyciu specjalnych ksiąg, a pieniądze trzymane były w metalowej kasetce przymocowanej do dna jednej z szuflad. Strona 17 Za każdym razem, kiedy Kyle wyłaniał się z gabinetu po skończonym badaniu, wrzucał kartę do stojącego na biurku Piper koszyka. Do pierwszej strony przyczepiona była kartka z zapisanym powodem wizyty i wysokością opłaty za leczenie. - W porządku, pani Baxter. - Kyle odprowadził do drzwi kobietę w średnim wieku, niosącą w ręku koszyk z kotem. - Przez pięć dni proszę podawać Whiskersowi po jednej tabletce, zmieszanej z jedzeniem. To powinno załatwić sprawę. Niech pani przyniesie go w przyszłym tygodniu, to zobaczymy, jak się czuje. - Dziękuję, doktorze. Ile jestem panu winna? Kyle potrząsnął głową. - Nic. - Dziękuję. To bardzo miło z pana strony. Nie sposób było nie zauważyć wyrazu ulgi, jaki pojawił się na twarzy pani RS Baxter. Piper pamiętała tę rodzinę. Syn pani Baxter, Ricky, chodził do tej samej szkoły, co ona, tylko o klasę wyżej. Był najstarszy z szóstki dzieci, których ojciec lubił często zaglądać do kieliszka. Zdarzało się, że przepijał całą pensję, nie zostawiając z niej nic na życie. - Tato, jestem głodna! - oznajmiła April, kiedy za panią Baxter zamknęły się drzwi. - Ja też - odparł. Spojrzał na zegarek. - Czas na lunch. Na co masz ochotę? - Na hot doga! Piper usłyszała, jak Kyle westchnął i ze wszystkich sił starała się nie uśmiechnąć. Zazdrościła Kyle'owi stosunków, jakie panowały między nim a córką. Były tak naturalne, swobodne i jednocześnie partnerskie, że mogły stanowić wzór dla wszystkich rodziców. - A zatem hot dogi - usłyszała jego głos. - Pod warunkiem jednak, że wypijesz całe swoje mleko. - Obiecuję! - April podbiegła do Piper. - Chcesz zjeść z nami hot doga? - Patrzyła na nią wyczekująco. Strona 18 Piper zamierzała przejść się do głównej ulicy i przed powrotem do domu zjeść coś w jednej z kafejek. - Jeśli nie masz ochoty na hot doga, zrobię ci kanapkę z serem i pomidorem - zaproponował Kyle, spoglądając na nią z uwagą. - W ten sposób podziękuję ci za twoją pomoc. Piper poczuła, że się rumieni. - Cieszę się, że mogłam się przydać. - A więc hot dog czy kanapka z serem? - nalegał. - Poproszę o kanapkę. Uśmiechnął się serdecznie, a jej niepoprawne serce znów zaczęło się tłuc w piersiach jak gołąb w klatce. April pobiegła pierwsza na górę. Piper nie była pewna, czego może się spodziewać po mieszkaniu Kyle'a, ale z RS pewnością to, co ujrzała, przeszło jej najśmielsze oczekiwania. Przestronny salon, którego ogromne okna wychodziły na ogród, był zachwycający. - Ładne mieszkanie - skomentowała. - Dziękuję. Bardzo je lubimy - odparł Kyle. - April, marsz do łazienki i nie zapomnij umyć rąk - zaordynował. - Czuj się jak u siebie, Piper. Zawołam cię, kiedy lunch będzie gotowy - powiedział i ruszył do holu. Piper rozejrzała się po pokoju. Jej uwagę przykuła stara, ale doskonale utrzymana sofa, miękki fotel i dwa dębowe stoliki usytuowane po obu końcach sofy. Całości dopełniał dobrany do reszty mebli stolik do kawy. Wszystkie meble były odkurzone, a ich powierzchnie błyszczały w słońcu. Pokój był bardzo przytulny i ciepły, a rozrzucone tu i ówdzie zabawki dyskretnie przypominały o tym, że zamieszkuje go również dziecko. W rogu stała szafka na telewizor, na której dostrzegła kilka fotografii. Każda z nich przedstawiała April, poczynając od okresu niemowlęcego, aż do czasów obecnych. Na ostatnim zdjęciu widać było dziewczynkę siedzącą na trawie z Muttem i Jeffem. Strona 19 Przyjrzała się jej uważnie. Sądząc po złym oświetleniu i nie najlepszej jakości, doszła do wniosku, że było to powiększenie zrobione z małej fotografii. Ktokolwiek je robił, nie spisał się nadzwyczajnie. Mimo to zdjęcie było ładne. Uśmiech złotowłosej dziewczynki, tak podobny do uśmiechu jej ojca, budził w patrzącym ciepłe uczucia. Dawno już nie zajmowała się wywoływaniem zdjęć, ale była pewna, że gdyby miała dostęp do negatywu, zrobiłaby znacznie lepszą odbitkę. Jedyny problem polegał na tym, że nie miała ze sobą sprzętu. Wyjeżdżając z Londynu, spakowała go do wielkiego pudła i wysłała statkiem do domu. Do tej pory jeszcze nie przypłynął. Odstawiła fotografię na miejsce i podeszła do okna. Zapomniała już, że posiadłość ciągnie się daleko za dom, dochodząc aż do widocznego w oddali kanału. Po lewej stronie widniał niewielki ogródek, w którym właściciel hodował RS warzywa i zioła, w pobliżu domu zaś znajdowała się zagroda dla psów, z wydzielonym terenem do zabaw i psimi budami. Mogła stąd dostrzec Mutta i Jeffa, leżących w cieniu krzewów czarnej porzeczki przy ogrodzeniu ogrodu. - Chcesz zobaczyć mój pokój? - spytała April, podchodząc do niej. - Bardzo chętnie. Ale mogłabyś pokazać mi najpierw, gdzie jest łazienka? - Okay. Kiedy kilka minut później wyłoniła się z łazienki, usłyszała Kyle'a rozmawiającego z córką. Podążyła w stronę, z której dochodziły głosy i po chwili znalazła się kuchni. Była mała, ale urządzona bardzo nowocześnie. Białe szafki jasno odcinały się od pomalowanych na żółto ścian, a całości dopełniał granatowy blat, służący do przygotowywania posiłków. Niewielki sosnowy stół stał w rogu, nieopodal wychodzącego na ulicę okna. Był nakryty na trzy osoby. Kyle podniósł wzrok znad blatu, przy którym stał i posłał jej jeden ze swoich zabójczych uśmiechów. - Lunch jest już prawie gotowy. - Mogę w czymś pomóc? - spytała, zła na siebie, że nie potrafi pozostać Strona 20 obojętna na jego urok. - Jeśli możesz, postaw to na stole, a ja wyjmę hot doga April. April zdążyła się już usadowić na swoim krześle. Piper usiadła obok niej i wkrótce dołączył do nich Kyle, stawiając przed córką hot doga i kawałek drożdżowego ciasta. Piper ugryzła kawałek kanapki, ze zdziwieniem stwierdzając, że umiera z głodu. Kyle miał rację. Kanapka była wyśmienita. Jak zdążyła się zorientować, włożył do niej odrobinę posiekanej sałaty, słodkiej cebuli i niewielką ilość musztardy. Nie przestając jeść, przyglądała się spod przymkniętych powiek swojemu gospodarzowi. Dwa tygodnie temu nawet nie mogłaby marzyć o tym, że będzie jeść lunch z Kyle'em Mastersem, mężczyzną, za którym szalała przed ośmioma laty i który tak zdecydowanie odrzucił jej zaloty. RS Sprowadził ją na ziemię i upokorzył, jak nikt dotąd, mówiąc, iż nie jest zainteresowany związkiem z osiemnastoletnią dziewicą, która uważa, że seks to doskonała zabawa. W kilku krótkich słowach rozwiał jej nadzieje na wspaniałą przygodę. Mogła tylko spekulować, że błękitnookie brunetki nie są w jego typie i że woli piękne blondynki, takie jak Elise. Zgodnie z tym, co mówił Spencer, Elise odeszła od niego wkrótce po urodzeniu April. Zastanawiała się, czy nadal tęsknił za żoną, czy też uznał ten rozdział w swoim życiu za bezpowrotnie zamknięty. Kyle nagle podniósł wzrok i dostrzegł, jak Piper się mu przygląda. Przez chwilę, w czasie której jej serce niemal przestało bić, mierzyli się wzrokiem. Panującą ciszę przerwał głos April: - Tato, mogę trochę keczupu? - Naturalnie! - Kyle podniósł się i otworzył drzwiczki stojącego nieopodal kredensu. Piper wolno wypuściła wstrzymywany mimowolnie oddech i ugryzła kolejny