Strona 1 Strona 2 Strona 3 Termin Tytuł oryginału: Deadline © Simon Kernick 2008 © Copyright to the Polish Edition: Jentas ehf 2022 ISBN: 978-9979-64-395-1 epub - eLJot Strona 4 Spis treści Strona tytułowa Notka redakcyjna Prolog CZĘŚĆ PIERWSZA 1 2 3 4 5 6 7 8 CZĘŚĆ DRUGA 9 10 11 12 13 14 15 16 17 CZĘŚĆ TRZECIA 18 19 20 Strona 5 21 CZĘŚĆ CZWARTA 22 23 24 25 26 27 28 29 30 CZĘŚĆ PIĄTA 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 CZĘŚĆ SZÓSTA 54 Strona 6 55 56 57 58 Epilog: Dwa dni później Strona 7 ––– Dla Anny Bridges Oby Twój duch nigdy nie przestał szybować. Strona 8 Strona 9 Prolog W drzwiach powitała go dziewczyna ubrana tylko w bawełnianą koszulkę i figi, bez słowa mocno pocałowała w usta, a następnie wciągnęła do sypialni. Podniecona, nawet nie zwróciła uwagi, że gość nosi rękawiczki. Dzwonił do niej przed pięcioma minutami wcześniej i w pikantnych szczegółach opisał, co będą razem robić. Gdy jej ręce przesunęły się w dół, z cieniem żalu zatrzasnął nogą drzwi sypialni, wysunął nóż z pochwy ukrytej pod tanią marynarką i wbił ostrze pomiędzy jej żebra, prosto w serce. W krótkim czasie znajomości dziewczyna okazała się doświadczona i pełna entuzjazmu i uprawianie z nią seksu mogło stanowić przyjemną rozrywkę. Wtedy jednak pozostawiłby obciążające dowody, a był zawodowcem i nie pozwalał, by tania rozrywka przeszkadzała interesom. Przytulał ją, gdy umierała. Wiedział, że jeden cios wystarczy, bo już kilka razy w ten sposób pozbawiał ludzi życia. Dziewczyna nawet nie krzyknęła. Oczywiście gdy nóż wnikał w serce, wydała zaskoczone, pełne bólu sapnięcie, któremu towarzyszył jeden gwałtowny skurcz — mięśnie napięły się ostatni raz i paznokcie wbiły w materiał marynarki — ale nie trwał długo. Zaraz po nim nastąpił długi, powolny wydech, gdy ciało zwiotczało w jego ramionach. Policzył w myśli do dziesięciu, potem, wciąż ją trzymając, puścił rękojeść noża i sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki po chusteczkę. Ostrze dziwnie zasyczało, gdy powoli je wyciągał. Wprawnymi ruchami wytarł nóż do czysta i schował do pochwy. Kiedy skończył, ułożył zwłoki na dywanie obok rozesłanego łóżka i przez chwilę podziwiał swoje dzieło. Ponieważ dziewczyna zmarła szybko, było niewiele krwi. Wyglądała nadzwyczaj spokojnie, gdy tak leżała z zamkniętymi Strona 10 oczami. Nigdy nie widział jej takiej cichej. Za życia była gadatliwa. Pochylił się, spróbował wepchnąć ją pod łóżko, ale przestrzeń pomiędzy ramą i podłogą okazała się za wąska. Wcisnął ją, ile mógł, a potem okrył końcem kapy. Tak robił porządek. Ukrycie zwłok nie zamaskuje zapachu, który niebawem się pojawi, lecz nie przejmował się tym zbytnio. Wątpił, czy zostanie szybko znaleziona. Mieszkała samotnie w klitce na parterze i miała w mieście niewielu przyjaciół, na co zawsze się uskarżała. Wiedział, że raz w tygodniu rozmawiała z matką, ale zawsze w niedziele. Minie sześć dni, zanim matka zacznie się martwić, i co najmniej kilka następnych, zanim ktokolwiek coś zrobi. Nikt go z nią nie widział. Ich ukradkowe spotkania zawsze odbywały się w tym mieszkaniu. O ile wiedział, dziewczyna nie wspomniała o nim nikomu, a jeśli nawet, to nie czyniło różnicy. Podał jej fałszywe nazwisko i zmyślone informacje o sobie, wykorzystując jedną z czterech tożsamości, których używał, żeby zawsze o krok wyprzedzać władze. Oczywiście znajdą tutaj jego DNA, ale również DNA jej znajomych, a skoro głównie byli nielegalnymi imigrantami, wytropienie ich nie będzie łatwe. Na szafce nocnej zobaczył różową nokię. Podniósł aparat i schował do kieszeni, żeby pozbyć się go później, potem ostatni raz omiótł pokój wzrokiem. Nie widząc niczego, co mogłoby go obciążyć, wyszedł z sypialni i zamknął za sobą drzwi, zostawiając dziewczynę w prowizorycznym grobie. Gdy wyszedł przez drzwi frontowe na jasne słońce, spojrzał na zegarek. Nadszedł czas. Strona 11 CZĘŚĆ PIERWSZA Strona 12 1 Andrea Devem wysiadła z mercedesa kabrioletu klasy C. Był wietrzny wtorkowy wieczór w połowie września. Od razu zwróciła uwagę, że w domu nie paliły się światła. Zegarek wskazywał dwudziestą czterdzieści pięć. Pozostała jej tylko minuta normalności. Aktywowała centralny zamek wozu i ruszyła do furtki, spoglądając w obie strony spokojnej ulicy. Jako osoba urodzona i wychowana w Londynie nigdy nie lekceważyła zagrożenia ze strony przestępczości ulicznej, nawet w dzielnicy tak ekskluzywnej jak Hampstead. W dzisiejszych czasach przestępcy wszędzie się kręcą, już nie trzymają się własnych terytoriów. Ciągną do pieniędzy, a na tej obsadzonej drzewami alei wspaniałych trzypiętrowych rezydencji, o rzut kamieniem od Heath, z pewnością ich nie brakowało. Tego wieczoru wszystko wydawało się w porządku, z wyjątkiem faktu, że dom spowijały ciemności. Andrea próbowała sobie przypomnieć, czy Pat mówił, że ma jakieś plany albo zabiera dokądś Emmę. Miała stresujący dzień, bo prowadziła rozmowy z kierownictwem jednego z pięciu centrów spa, które należały do niej i jej partnerki biznesowej. Ośrodek, który przejęły ponad rok temu, przynosił zyski niższe od spodziewanych. Będą musiały przeprowadzić redukcję etatów, czego Andrea nie lubiła robić, a to od niej zależało, kto wyleci. Zastanawiała się, kto będzie musiał spakować manatki i opuścić Bedfordshire, i wciąż nie mogła zadecydować. Strona 13 Właściwie wybór powinien paść na kierownika. Zarabiał ciężką forsę, a skoro odpowiadał za obecne kłopoty spa, wywalenie go było w odczuciu sprawiedliwe. Niestety, nie miała kim go zastąpić, więc pomysł wydawał się coraz mniej realny. Lepsze zło znane i tak dalej. Andrea postanowiła, że odłoży troski do jutra. W tej chwili marzyła o kieliszku sancerre i relaksującym papierosie. Nie najzdrowszy wybór, ale kobieta potrzebuje odrobiny przyjemności w życiu, zwłaszcza gdy pracuje tak ciężko. Przycisnęła kartę magnetyczną do tablicy czytnika systemu antywłamaniowego i gdy tylko furtka otworzyła się płynnie, weszła do ogrodu przed domem. Jak zawsze doznała uczucia znajomej ulgi i zadowolenia, zostawiając za sobą świat zewnętrzny. Osłonięty wysokim ceglanym murem ogród mienił się wszystkimi kolorami, co kosztowało ją osiemset funtów miesięcznie — tyle płaciła firmie ogrodniczej za utrzymanie go w takim stanie, że wyglądał jak z okładki magazynu. Odetchnęła powietrzem przesyconym ciężkim, uderzającym do głowy zapachem jaśminu i kapryfolium. Już odprężona otworzyła drzwi i wyłączyła alarm. Wtedy zadzwonił telefon. Była to jej komórka. Sięgnęła do torebki marki Fendi z limitowanej linii Spy Bag i wyłowiła aparat. Na dzwonek wybrała I Will Survive1, klasyczny hymn feministyczny Glorii Gaynor. Dopiero później miała zrozumieć kryjącą się w tym ponurą ironię. Ekran informował „abonent nieznany”. Choć nie lubiła odbierać telefonów od osób, których nie mogła zidentyfikować, wiedziała również, że być może chodzi o interesy, nawet o tej porze, a ona nigdy nie odrzucała okazji, zwłaszcza w obecnej trudnej sytuacji na rynku. Gdy weszła do holu, podniosła aparat do ucha. — Słucham, Andrea Devem. Strona 14 — Mamy twoją córkę. Słowa zostały wypowiedziane wysokim, sztucznym głosem, który przywodził na myśl mężczyznę udającego kobietę. Z początku pomyślała, że się przesłyszała, ale w powolnej, ciężkiej ciszy zrozumienie runęło na nią jak spiętrzona fala. — Co? O co chodzi? — Mamy twoją córkę — powtórzył rozmówca. Andrea poznała, że używa czegoś do zamaskowania głosu. — Nie ma jej w domu, prawda? Rozejrzyj się. Widzisz ją? — Ton brzmiał trochę szyderczo. Andrea się rozejrzała. Hol spowijał mrok, w pokojach panowała cisza. Nikogo tu nie było. Poczuła narastającą panikę i bezradność. Starała się zachować spokój. — Nie widzisz jej, prawda? Dlatego że my ją mamy, Andreo. I jeśli chcesz ją znowu zobaczyć, zrobisz dokładnie, co każemy. Andrea była bliska omdlenia. Oparła się plecami o drzwi frontowe, zatrzaskując je mimo woli. Zachowaj spokój, powtarzała sobie. Na miłość boską, zachowaj spokój. Dzwonią, to musi być dobry znak. Na pewno? — Czego chcecie? — szepnęła. W napięciu czekała na odpowiedź. — Pół miliona funtów w gotówce. — Nie mam takiej sumy. — Owszem, masz. I zbierzesz ją dla nas. Masz dokładnie czterdzieści osiem godzin. — Proszę, potrzebuję więcej czasu. — Nie ma dyskusji. Musisz dać nam pieniądze. Andrea zaczęła drżeć. Nie mogła uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. W jednej chwili myślała o odpoczynku po pracy, a w następnej zaczął się dramat, w którym główną rolę grała najdroższa dla niej osoba na świecie: Emma, jedyna córka. Powoli wypuściła powietrze. Możliwe, że to jakiś kawał. Strona 15 — Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz? — zapytała. — Chcesz usłyszeć krzyk córki? — odparł rozmówca rzeczowo. O Jezu, nie. — Proszę, na litość boską, nie róbcie jej krzywdy. Proszę. — W takim razie rób dokładnie, co każemy, i nie zadawaj głupich pytań. — Ma czternaście lat, na miłość boską! Co z was za bydlaki? — Takie, którym wszystko jedno — warknął. — Rozumiesz? Gwiżdżę na to. — Jego ton stał się bardziej rzeczowy. — Słuchaj uważnie. Jest za dziesięć dziewiąta. O dziewiątej wieczorem w czwartek, za czterdzieści osiem godzin, zadzwonimy na telefon stacjonarny. Musisz już mieć gotowe pół miliona w używanych banknotach, w pięćdziesiątkach i dwudziestkach. Rozumiesz? Andrea chrząknęła. — Tak. — Dowiesz się, gdzie i kiedy je dostarczyć. Gdy tylko otrzymamy pieniądze, ty odzyskasz córkę. — Pozwól mi z nią porozmawiać. Proszę. — Porozmawiasz, gdy będziemy gotowi. — Nie. — Nie. Obawiam się, że nie możesz stawiać warunków. Mamy twoje dziecko, pamiętasz? Odetchnęła głęboko. — Proszę. Pozwól mi z nią porozmawiać. Muszę wiedzieć, czy nic jej nie jest. — Porozmawiasz, gdy zadzwonimy drugi raz, a ty zdobędziesz pieniądze. — Skąd mam wiedzieć, że ona żyje?! — krzyknęła Andrea, zdecydowana, że się nie rozpłacze, choć łzy piekły ją w oczy. — Ponieważ — odgłos rozmówca spokojnie — martwa jest dla nas bezużyteczna. Teraz idź i załatw pieniądze, Andreo. Strona 16 Wtedy będziesz mogła z nią porozmawiać. I nawet nie myśl o zawiadamianiu policji. Dowiemy się, jeśli to zrobisz. Obserwujemy cię. Przez cały czas. Jak tylko włączą się gliny, Emma umrze. Śmierć będzie powolna i bolesna. — Nastąpiła pauza. — Dziewiąta wieczorem we wtorek. Bądź gotowa. — Połączenie zostało przerwane. Przez kilka sekund Andrea stała jak sparaliżowana, porażona tym, co się wydarzyło. Ktoś zabrał jej córkę. Jej pełną życia, śliczną czternastoletnią dziewczynkę, która dobrze radziła sobie w szkole i nigdy nikogo nie skrzywdziła. Zupełnie niewinną. Jej biedne dziecko musiało być bezgranicznie przerażone. — Proszę, nie róbcie jej krzywdy — szepnęła głośno, a jej słowa zabrzmiały głucho w pustym holu. Andrea Devem była twardą kobietą i nie miała łatwego życia. Osiągnęła sukcesy zawodowe i finansową niezależność, ale musiała ciężko o to walczyć. Po drodze wiele razy dostała cięgi, które rzuciłyby na kolana wielu ludzi z warstw bardziej uprzywilejowanych, ona jednak nigdy się nie dała. Niemniej na taki szok nie była przygotowana. Emma stanowiła jej cały świat i myśl, że teraz jest uwięziona, przerażona i nie rozumie, co się dzieje, napawała Andreę poczuciem bezradności i strachem. To było najgorsze, czysta bezsilność. Jej córka zaginęła, a ona nie mogła absolutnie nic zrobić. Z wyjątkiem spełnienia żądań anonimowego rozmówcy i zdobycia dla niego pół miliona funtów. Moje jedyne dziecko... Jeśli coś jej się stanie... Zamknęła telefon i poszła do kuchni, obcasy jej czółenek stukały głośno po mahoniowej podłodze. Wyjęła szklankę z szafki i nalała wody z kranu, którą wypiła duszkiem. Musiała zachować spokój, ale to trudne, gdy człowiek jest sam. Wtedy pomyślała o Pacie. Strona 17 Pat Phelan. Od dwóch lat jej mąż i ojczym Emmy. Czarujący, przystojny, pięć lat od niej młodszy — zadurzyła się w nim, gdy się poznali. Wzięli ślub zaledwie po czteromiesięcznym szalonym romansie. Jej matka nazwała ją „głupią”, a Pata określiła jako „nic dobrego”. W owym czasie Andrea uważała, że matka jest krótkowzroczna, może nawet trochę zazdrosna. W ostatnich miesiącach zaczęła rozumieć, że być może staruszka, złośliwa jak zawsze, jednak miała rację. Ostatecznie pozna swój swego. Teraz potrzebowała Pata bardziej niż kiedykolwiek. Do licha, gdzie on się podziewa? Nalała wody do szklanki i wypiła parę kolejnych łyków, potem podeszła do telefonu i wystukała numer jego komórki. Pat nie pracował. Stracił jedną posadę, a jeszcze nie znalazł następnej. Wydawało się to normą, odkąd się spotykali. Jego fachem, jeśli można tak to nazwać, była praca za barem. Pracował w barze w Holborn, kiedy się poznali. Miesiąc później pokłócił się z właścicielem i stracił robotę. Obecnie był kimś w rodzaju męża zajmującego się domem. Przez większość dni woził Emmę do i ze szkoły, a także zabierał ją z domów koleżanek, gdy Andrea była w pracy, lecz coraz częściej wyskakiwał wieczorami na parę drinków do miejscowego pubu albo do jednego ze swoich starych ulubionych lokali w Finchley, gdzie się wychował. Czasami wracał do domu dopiero wtedy, gdy Andrea już spała. Tylko że Pat nie zostawiał Emmy samej w domu. Wychodził dopiero wtedy, gdy Andrea wróciła z pracy. Taki układ jej odpowiadał, choć czasami wolałaby, żeby Pat wykazał się inicjatywą i znalazł sobie jakieś płatne zajęcie. Telefon dzwonił i dzwonił, ale Pat nie odbierał. Zgłosiła się poczta głosowa. Starając się panować nad głosem, Andrea zostawiła wiadomość, prosząc... nie, każąc mu, żeby oddzwonił jak najszybciej. Strona 18 Rzuciła słuchawkę na widełki, klnąc, że nie odebrał, potem stanęła przy zlewie z zamkniętymi oczyma i oddychała powoli, głęboko, próbując zrozumieć sytuację, w której się znalazła. Emma została porwana przez bezwzględnego człowieka, który jak wynikało z jego wypowiedzi, miał wspólnika albo wspólników. Zmusiła się, żeby spojrzeć na problem z logicznego punktu widzenia. Motywem uprowadzenia były pieniądze. Co znaczyło, że ma duże szanse na odzyskanie córki. Musiała mieć. Andrea wiedziała, że może podjąć pół miliona funtów w wyznaczonym czasie. To nie będzie łatwe, ale miała dostęp do gotówki w sposób nieosiągalny dla wielu innych ludzi. Miała konta numerowe i pieniądze ukryte przed wścibskim fiskusem, w bezpiecznej skrytce depozytowej w Knightsbridge. Prawdopodobnie wystarczy, żeby spełnić żądania porywaczy. Jeśli zrobi, co każą, i dostarczy okup w wyznaczone miejsce, odzyska córkę. Na tę myśl ogarnęła ją ulga, ale trwała tylko parę sekund, ponieważ u jej podstaw leżało zaufanie do porywaczy. A jeśli jej nie uwolnią? A jeśli, nie daj Boże, Emma już nie żyje? Dreszcz przerażenia przebiegł jej po kręgosłupie. Jeśli coś się stało Emmie, dla Andrei też to oznaczało koniec. Myśl o życiu bez córki była po prostu nie do zniesienia. Andrea sięgnęła do torebki i wyjęła papierosa, zapaliła go drżącymi rękami. Zaciągnęła się głęboko i jeszcze raz zadzwoniła do Pata. Nie odebrał. Zostawiła drugą krótką wiadomość: „Zadzwoń do mnie natychmiast. To pilne”. Oparła się o jeden z nieskazitelnych blatów kuchennych. Był to jej wymarzony dom, gdy kupiła go pięć lat temu za blisko milion gotówką, czyli większą część zysku z czterdziestu procent udziałów sprzedanych swojej obecnej partnerce biznesowej. Miał charakter, przestrzeń, ogród, wszystko, czego brakowało jej w maleńkim mieszkanku, które dzieliła z dwiema siostrami i matką. Był bezpiecznym, prywatnym rajem jej i Strona 19 Emmy, gdzie mogły się odprężyć i razem spędzać czas. A jednak tej nocy wydawał się obcy jak miejsce, w którym znalazła się po raz pierwszy. Zwykle o tej porze w domu nie było ciszy: w pokoju Emmy grała muzyka, ryczał telewizor, dobiegały różne dźwięki. Dzisiaj dom wydawał się martwy. Andrea zastanawiała się, czy kiedykolwiek poczuje się tutaj tak samo jak dawniej. Poszła do salonu, do szafki z drinkami, nie zapalając świateł. Były tu zdjęcia, jej i Emmy — Emma raczkuje, Emma na plaży, jej pierwszy dzień w szkole. Nie chciała ich widzieć. Nie teraz. Odwróciła wzrok i nalała sobie dużą brandy, wypiła łyk. Nie poczuła się lepiej, w tej chwili nic nie mogło poprawić jej nastroju. Z kieliszkiem i z kolejnym papierosem chodziła po ciemnym domu, ale nie zmierzała nigdzie konkretnie, patrzyła tylko prosto przed siebie, żeby nie zobaczyć niczego, co przypominałoby jej o Emmie. Myślała, martwiła się, próbując opanować strach, który zarażał każdą cząstkę jej istoty. Zastanawiała się, skąd porwali Emmę i jak do tego doszło. W domu nie znalazła śladów walki, a poza tym alarm był włączony, gdy weszła. Ale mają twoje dziecko, Andreo, powiedział głos w jej głowie. Tylko to się liczy. Mają ją. Minęło pół godziny. W tym czasie tylko raz przestała chodzić, żeby dolać sobie brandy i wyjrzeć przez francuskie okno w ciemność; zastanawiała się, czy nawet w tej chwili ktoś ją obserwuje, sprawdza, co robi. Zaciągnęła zasłony i znowu zaczęła chodzić. Teraz wiedziała, że nie zaśnie, dopóki Emma nie znajdzie się bezpieczna w jej ramionach. Tymczasem mogła tylko krążyć po więzieniu, którym stał się jej dom. Gdzie jest Pat? Minęła godzina. Zadzwoniła do niego ponownie. Wciąż nie odpowiadał. Tym razem nie zawracała sobie głowy Strona 20 zostawianiem wiadomości. Opadły ją złe przeczucia. To do niego niepodobne, żeby nie odbierał komórki. Nosił ją z sobą wszędzie. Wreszcie przyszło jej na myśl, że może jest w pubie w Eagle, gdzie często lubił popijać. Nie znała numeru, więc zajrzała do książki telefonicznej. Zgłosiła się młoda kobieta z obcym akcentem. W tle Andrea usłyszała brzęczenie rozmów i natychmiast poczuła ukłucie zazdrości. Starając się mówić lekkim tonem, zapytała, czy jest tam Pat Phelan. — Zorientuję się — odparła dziewczyna. — Proszę zaczekać. Czekała ze słuchawką mocno przyciśniętą do ucha. Trzydzieści sekund później dziewczyna wróciła. — Niestety, nikt go od dawna nie widział — powiedziała uprzejmie. Andrea zacisnęła zęby. Dziś jest wtorek. Pat mówił, że był w Eagle w zeszły piątek i w ostatnią środę. — To wszystko? — zapytała dziewczyna. — Tak — odparła Andrea szybko. — Dziękuję. Rozłączyła się i wbiła wzrok w telefon. Czyli Pat nie chodził do pubu, okłamywał ją. Ale dlaczego? Nieprzyjemne myśli zaczęły jej krążyć po głowie. Czy mógł być w to zamieszany? Trudno uwierzyć. Przecież przeżyli razem prawie dwa i pół roku i choć szczerze mówiąc, nie do końca mu ufała, zwłaszcza gdy chodziło o inne kobiety, miał dobry kontakt z Emmą. Z początku, zaraz po jego wejściu do ich małej rodziny, córka nie była zachwycona i nie chciała go zaakceptować, ale w końcu przekonała się do niego. Co więcej, w ciągu ostatnich miesięcy ich stosunki znacznie się poprawiły. Zakładanie, że mógłby skrzywdzić ją w ten sposób, to gruba przesada.