Strona 1 Carol Wood Dom pod Tawerną Special - „Szczęśliwa Gwiazdka" 1 Strona 2 ROZDZIAŁ PIERWSZY Październik 1928 r. - O rany, patrzcie, jakie ma buty! W życiu nie widziałam takich szykownych! - zawołała chuderlawa dziewczynka z burzą zmierzwionych rudych loków na głowie, zerkając zza grubej perkalowej zasłony w oknie wysokiej sutereny. - Ćśś, Cessie - szepnął stojący obok wymizerowany czternastolatek. - Jeszcze usłyszy cię panna Tilly, a powinniśmy być już w łóżkach. - Nie jestem zmęczona. - Ale powinnaś. RS - Co tam się dzieje? - zapytała czternastoletnia Molly, podchodząc do rodzeństwa. - Co was tak podnieciło? - On! - Siedmioletnia Cecilia, Cessie dla najbliższych, przykleiła nos do szyby i zarumieniła się, kiedy mężczyzna stojący na schodach przed domem uśmiechnął się do nich. Trójka dzieci stłoczyła się koło siebie, żeby lepiej przyjrzeć się nieznajomemu, który zmarszczył lekko czoło pod obstrzałem tylu ciekawskich spojrzeń. - Czy on tu wchodzi? - Nie, tylko się rozgląda. - Za czym się rozgląda? - Skąd mogę wiedzieć - żachnął się Frank. - Nie jestem jasnowidzem! - Otworzysz mu? - Nie, bo jeszcze nie zapukał. 2 Strona 3 - Dzieci! Co wy wyprawiacie? - rozległ się głos w drugim końcu pomieszczenia. Zasłona momentalnie wróciła na swoje miejsce, a trzy główki odwróciły się jak na komendę. - Na schodach stoi jakiś dżentelmen, panno Tilly. - Frank wysunął się przed siostry. - To musi być jakaś gruba ryba - dodał z niepokojem. - Ma takie buty, jakie widuje się podczas regat na Tamizie. Czy to nie jest przypadkiem jeden z kuratorów rodzinnych? Tilly uśmiechnęła się ciepło do swoich podopiecznych. - Raczej mało prawdopodobne o tak późnej porze, Frank - uspokoiła chłopca, a cała trójka odetchnęła z ulgą. - Czy przyślą po nas kogoś i zamkną nas w przytułku? - zapytała Cessie, RS a jej piwne oczy były wielkie jak talerze. - Gdzież tam! - zapewnił siostrzyczkę Frank. - Panna Tilly do tego nie dopuści. - Ale doktor Tapper nie jest zadowolony, że tu mieszkamy - dodała zatroskana Molly. - A przecież nie mamy gdzie się podziać. Nie mamy ani rodziców, ani domu! Wrażliwe serce Tilly ścisnął żal. Podobnie było dwa miesiące temu, kiedy zobaczyła te dzieci pierwszy raz. Nieśmiało przekroczyły próg przy- chodni, całe w świerzbie i we wszach. Cessie gorączkowała, a cała trójka była niedożywiona. Sieroty, które znienacka spadły jej prosto z nieba - tak o nich myślała - z miejsca ją zawojowały. A teraz przez nikogo niechciane i niekochane zdane były wyłącznie na nią. Jak mogłaby się ich pozbyć? Czy życie nie było dla nich już i 3 Strona 4 tak zbyt okrutne? Porzucił je ojciec, matka umarła na gruźlicę, aż przekazywane z rąk do rąk przez daleką rodzinę, wylądowały na bruku. Molly dotąd miewa koszmarne sny, a zdrowie Cessie poprawiło się dopiero niedawno. Gdyby nie przytomność umysłu, a także odwaga Franka, który przyszedł z siostrami do gabinetu lekarskiego, Cessie już by nie żyła. Ale nawet tak dobry i współczujący człowiek jak doktor Tapper przestrzegł ją, że dzieci nie mogą pozostać w Domu pod Tawerną. To było dobre, tłumaczył, na czas rekonwalescencji Cessie, ale na dłuższą metę dzieci muszą mieć stały dach nad głową, a Tilly ze swoją skromną pensją nie wyżywi ich ani nie ubierze. Jednak wciąż miała nadzieję, że stanie się cud, podobnie jak zdarzył się w jej życiu przed dwudziestu sześciu laty. Wtedy kilkudniowym niemowlęciem, RS porzuconym w brudnym worku w dzielnicy portowej Londynu i skazanym na śmierć przez zamarznięcie, zaopiekowały się siostry miłosierdzia. Dostała od nich drugą szansę na życie. Teraz pragnęła tego samego dla swoich sierot. Rozległo się głośne pukanie do drzwi. Przestraszone trzy pary oczu utkwiły w niej wzrok. - A jednak zapukał! - Chce tu wejść! - A jeśli to kurator? - Nie denerwuj się, Cessie. - Tilly uśmiechnęła się dla dodania dzieciom kurażu. - Oczywiście, że to nie on. A teraz zmykajcie! Już was nie ma i przebierzcie się w nocne koszule. Z ociąganiem cała trójka przemaszerowała obok niej i zniknęła w korytarzu. Tilly przygładziła grzywkę lśniących płowych włosów i poszła otworzyć. 4 Strona 5 - Dobry wieczór. - Przed nią stał wysoki młody człowiek. W świetle lampy odnotowała, że ma ciemne włosy i jeszcze ciemniejszą karnację. Zauważyła, podobnie jak Frank, że jest dobrze ubrany w modne wąskie spodnie i jednorzędową marynarkę zapiętą na szerokiej klatce piersiowej. Poczuła się trochę nieswojo w swoim mundurku. Po całym dniu pracy biały wykrochmalony pielęgniarski fartuch stracił na świeżości. - Tak? - zapytała grzecznie. - Czym mogę służyć? - Przepraszam, że niepokoję panią i... - Spojrzał jej przez ramię. Kropla deszczu skapnęła z rynny i wylądowała na jego nosie. Strzepnął ją ładną ręką o długich palcach. - Ale szukam doktora Tappera. Dyskretnie przyglądała się nieznajomemu. Odbiegał wyglądem od ludzi odwiedzających tutejszy gabinet. Wszyscy pacjenci doktora Tappera byli RS biednymi, pozbawionymi środków do życia mieszkańcami Psiej Wyspy, przeklętego kawałka lądu w kształcie podkowy, otoczonego z trzech stron wodami Tamizy, a znajdującego się w samym sercu londyńskiego East Endu. - A pukał pan mocno? Pokiwał głową. - Tak, oczywiście, ale bez rezultatu. - Hm, to dziwne... Widziałam się z doktorem zaledwie pół godziny temu. Przyjęliśmy ostatniego pacjenta i skończyliśmy dyżur. Z tego co wiem, doktor nie zapisywał dziś wizyt domowych. - A pani jest...? Z kim mam przyjemność? - zapytał grzecznie. - Jestem asystentką doktora - odpowiedziała trochę wyniośle, naśladując jego powściągliwy sposób bycia. Wyprostowała się, świadoma faktu, że z jakiegoś powodu ten ciemnooki mężczyzna nie wywołuje w niej pozytywnej reakcji, choć było coś w jego przystojnej twarzy o długim orlim nosie i pełnych 5 Strona 6 ustach, co łagodziło rysy i przydawało dyskretnej elegancji całej jego posturze. - Na pewno mocno pan pukał? - Naturalnie, i to dwukrotnie. Mało spontaniczny człowiek, pomyślała, kiedy dyskretnie badali się wzrokiem, niemniej jednak podczas tych paru sekund, kiedy wpatrywał się w nią, czuła ciarki na plecach. Wzięła się w garść, a nie widząc innego wyjścia, postanowiła udać się na górę i osobiście zbadać sprawę. - Proszę do środka, włożę tylko płaszcz. - Starała się przestrzegać dobrych manier, chociaż w obecności nieznajomego i pod jego badawczym spojrzeniem nie przychodziło jej to łatwo. Po wejściu do środka tajemniczy gość stał sztywno i lustrował wzrokiem pokój. Suterena Domu pod Tawerną, choć nieduża, była czysta i przytulna. RS Tilly dostrzegła aprobatę w oczach przybysza. Zgromadziła tutaj wszystkie ulubione meble oraz drobiazgi i bibeloty, których z takim trudem dorobili się z Jamesem, jej nieżyjącym mężem. - Uroczy pokój - powiedział z podziwem. - Dziękuję. - Była dumna ze swojego małego królestwa, z palącym się ogniem w kominku i dwoma dużymi fotelami po obu jego stronach z mnóstwem poduszek. Także szkarłatna kanapka, mimo wystającego ze szwów końskiego włosia, prezentowała się zupełnie nieźle. Duża dębowa komoda z porcelaną i książkami również cieszyła oko. A Tilly szczyciła się tym, że przeczytała każdą z nich co najmniej raz. Zostawiła nieznajomego i udała się do pokoju dzieci. Wchodząc, omal nie zwaliła ich z nóg. - Podsłuchiwaliście! - zbeształa ich, siląc się na surową minę. Cała trójka kiwnęła głowami. 6 Strona 7 - To jednak nie jest kurator - powiedział z ulgą Frank. - Szuka jedynie doktora Tappera. - I nie lubi przeciekających rynien - zauważyła Molly. - A pani zaprowadzi go na górę - dodała Cessie, wirując w kółko w nocnej koszuli Zachowując kamienny wyraz twarzy, Tilly klasnęła w dłonie. - Do łóżka, i to już! - Ja też? - próbował oponować Frank. - One są ode mnie młodsze! - Dobry sen jeszcze nikomu nie zaszkodził. Czeka cię ciężki dzień, więc radzę się wyspać. A teraz dobranoc i śpijcie dobrze. W ubiegłym tygodniu Frank dostał pracę. Szukano chłopca do pieczenia kasztanów w koksowniku na targu. Teraz Frank przynosił do domu jako RS wynagrodzenie kilka drobnych monet i dużą torbę kasztanów, które piekli na ogniu. Chłopiec zawsze narzekał na brak prywatności, ale szybko dodawał, że spanie w jednym pokoju z siostrami jest lepsze od zimna i przeciągów na ulicy. Uwielbiał swoje siostry do szaleństwa i uważał się za ich opiekuna. Tilly była pełna podziwu dla jego postawy. Będąc już w swoim pokoju, zdjęła fartuch i włożyła płaszcz. Rzuciła okiem do lustra. Ujrzała w nim szczupłą młodą kobietę o poważnych niebieskich oczach. Miała nadzieję, że wygląda nieźle, a nieznajomy to doceni. A w ogóle jedynym powodem, dla którego przejmuje się swoim wyglądem, jest jej duma, którą ten młody człowiek na swój dziwny sposób wystawia na próbę. Dom doktora tonął w ciemnościach. Trzykondygnacyjny budynek składał się z sutereny, którą zajmowała Tilly, wysokiego parteru, gdzie przyjmował doktor, i z jego mieszkania na pierwszym piętrze. Bez światła dom wyglądał ponuro. 7 Strona 8 Tilly zastukała dwa razy. - Tak jak myślałem, nikogo nie ma - zauważył jej towarzysz. Nieobecność doktora wydała się Tilly mało prawdopodobna i wielce niepokojąca. Zawsze informował ją o nagłych wypadkach. Otworzyła drzwi własnym kluczem. Powietrze jakby zastygło w bezruchu. Gabinet znajdował się po prawej stronie, wąskie przejście służące za poczekalnię po lewej, natomiast schody prowadziły do części mieszkalnej. - To wszystko jest co najmniej dziwne - powiedziała, zapalając lampy gazowe. Udała się do gabinetu, gdzie młody człowiek popatrzył ze zdumieniem na stojące na półkach przeróżne kolorowe butelki i słoiki. Dla Tilly widok jedynej w swoim rodzaju apteki doktora Tappera, pełnej ziół, płynów, kremów i maści, RS którymi zwalczał choroby, był czymś najnormalniejszym pod słońcem. Nagle zza parawanu dobiegł ich głośny jęk. Pośpieszyli tam. Starszy pan leżał na podłodze i próbował wstać. - Wuju Williamie! - Nieznajomy rzucił się na pomoc. - Co się stało? - Nie wiem, Harry, po prostu musiałem stracić przytomność. - Pozwól, że posadzę cię na krześle. Kiedy siadał, Tilly wsunęła mu poduszkę za plecy. - Nie przejmujcie się, już jest dobrze - powiedział, patrząc na ich zatroskane twarze. - Tilly... to jest doktor Harry Fleet, mój siostrzeniec. - Muszę cię zbadać, wuju. - Czy to konieczne? - Z całą pewnością. Masz niezłego guza na głowie, musimy też poznać przyczynę twojego omdlenia. Doktor przygładził potargane siwe włosy, potem spojrzał na Tilly. 8 Strona 9 - Czy mógłbym cię prosić, moja droga, żebyś poszła na górę i zrobiła dla nas wszystkich herbatę? Niedługo tam przyjdziemy. - Oczywiście. - Nie przypominała sobie, żeby doktor Tapper wspominał kiedykolwiek o siostrzeńcu, ale rzadko mieli czas na prywatne rozmowy. Ich życie zdominowali chorzy. Biedny doktor Tapper, zasmuciła się Tilly. Teraz sam został pacjentem. - Jak wuj się czuje? - Lepiej, dziękuję ci, Harry. - Doktor Tapper siedział w swoim fotelu, z guzem na czole, ale kości miał nienaruszone. Tilly napaliła w salonie, dzięki czemu starszemu panu zaróżowiły się trochę policzki. Przygotowała też dzbanek gorącej, słodkiej herbaty. - Usiądź, proszę, moja droga, bo aż mi się kręci w głowie, kiedy tak RS skaczecie nade mną. - Tak - przyznał Harry Fleet i sam usiadł. - Zrobiła pani wszystko, żeby dogodzić nam obu. Przycupnęła na jednym z dużych foteli. Nieraz namawiała doktora, żeby robił sobie krótką przerwę w godzinach pracy, ale nie miał sumienia odmawiać komukolwiek pomocy i kazać czekać na siebie. Uważał, że drzwi jego gabinetu muszą być zawsze otwarte. - Przepraszam, moje dziecko, że przeze mnie najadłaś się strachu. Kiedy wychodziłaś wieczorem, nie miałem pojęcia, że będę miał jeden z moich drobnych zawrotów głowy. - Westchnął lekko. - Jeszcze tego mi brakowało. - Bierzesz na to jakieś lekarstwo, wuju? - Tak, mały kieliszeczek czegoś mocniejszego. - Mam nadzieję, że nie aplikujesz sobie niczego z tych półek na dole? Na twarzy starego doktora pojawił się przekorny uśmiech. 9 Strona 10 - Wiem, że moja apteczka może wydawać się trochę staroświecka, Harry, ale te lekarstwa zdają egzamin od lat i wyleczyły niejednego. - Zgoda. Pozwól jednak, że tym razem sam ci coś przepiszę, ale najpierw dokładnie cię zbadam. - Naprawdę nie ma takiej potrzeby, Harry. - Wybacz, wuju, ale mam inne zdanie, uważam bowiem, że jeśli nie zajmiesz się sobą, a zwłaszcza sercem, to grozi ci coś znacznie poważniejszego niż tylko omdlenie. Tilly jęknęła cichutko. - Wszystko w porządku, moja droga, to tylko brzmi tak groźnie. - Doktor pogłaskał ją po ręku. - Kiedy pan naprawdę powinien odpocząć! - nie wytrzymała. RS - Pani Dainty ma świętą rację. Musisz odpocząć, wuju, a ja z przyjemnością ci pomogę. Tak się składa, że mam urlop, więc chętnie cię zastąpię. Nic się nie stanie, jeżeli odwiedzę mamę w Bath trochę później. Doktor westchnął ciężko. - Nie było cię w kraju tak długo, że nie powinieneś kazać matce czekać na siebie. - Sama by nalegała, żebym został z tobą. Jestem pewny, że doskonale sobie poradzę, zwłaszcza mając do pomocy panią Dainty. - Tilly jest bardzo dobrą pielęgniarką - przyznał doktor Tapper. - I działa kojąco na pacjentów. - Nie wątpię, że będzie się nam dobrze współpracowało. A na razie, ponieważ zrobiło się już późno, nie chcielibyśmy pani dłużej zatrzymywać, pani Dainty. Podniosła się z fotela. - Przed wyjściem pościelę panu w gościnnym pokoju. 10 Strona 11 - Proszę się nie fatygować. Jestem tu na tyle zadomowiony, że gdy tylko wuj William uda się na spoczynek, sam się sobą zajmę. - Bądź spokojna, Tilly, bo naprawdę zostawiasz mnie w dobrych rękach - dodał doktor. - Pozwoli pani, że ją odprowadzę. - Harry Fleet poderwał się z miejsca. - A zatem dobranoc - powiedziała Tilly, zbierając się do wyjścia. - Śpij dobrze, moja droga. - O której mam się zjawić rano? - zapytał, kiedy schodzili na dół. - O siódmej. Jak pan wie, mam klucz, więc nie będzie pan mnie musiał wpuszczać. - Dobry Boże! To strasznie wczesna pora. A pani musi pewnie zająć się najpierw mężem i dziećmi? RS - Jestem wdową, doktorze Fleet. - Och, przepraszam, tak mi przykro - zawołał niemal, nie kryjąc zdziwienia. - A dzieci nie są moje i przebywają u mnie czasowo. Coraz bardziej zdumiony pokiwał tylko głową. - Zawsze przychodzę przed dyżurem, przygotowuję śniadanie i palę w kominku, żeby utrzymać stałą temperaturę w pokojach doktora Tappera. Uśmiechnął się. - Póki tu jestem, nie musi się pani fatygować. Zrobię wujowi pożywne śniadanie, a rozpalenie kominka nie zajmie mi wiele czasu, więc gdyby zechciała pani przyjść później, powiedzmy o ósmej, bardzo by mi to odpowiadało. - Nie czekając na odpowiedź, otworzył drzwi. - Dobranoc, pani Dainty. Zrobiło jej się smutno. Pomyślała, że młody doktor jej tu nie chce, choć z drugiej strony może niewłaściwie odczytała jego wyniosłość... W końcu 11 Strona 12 proponując, żeby przyszła później, zostawił jej więcej czasu na zajęcie się dziećmi i sobą. Co przyniesie jutro? - zastanawiała się z lekkim niepokojem. Jak zareagują pacjenci na tę nieoczekiwaną zmianę? - To czego on chce, panno Tilly? - zapytał Frank podczas śniadania. - Jest bogaty? - Cessie napchała więcej chleba do buzi, niż była w stanie przełknąć. - A ma żonę? - dopytywała się Molly, nabierając z gracją ostatnią łyżkę owsianki. - Nie wiem, po trzykroć nie wiem - odpowiedziała Tilly, nalewając gorącą herbatę do czterech dużych kubków. - A teraz szybko kończcie śniadanie. RS - Nie idzie pani na górę? - zapytała podejrzliwie Molly. - Idę, ale dopiero na ósmą. - Nie słyszałem, żeby doktor Tapper kiedykolwiek o nim wspominał - wtrącił Frank, wycierając twarz rękawem koszuli. - On w ogóle nie jest do nas podobny. Nie wydaje mi się, żeby długo tu zabawił. - Uśmiechnął się szeroko spod gęstej grzywy kasztanowych loków. - Czy doktor Tapper wyzdrowieje? - zapytała z powagą Molly, wypowiadając na głos myśli Tilly. - Pewnie, że tak! - zdecydowała Cessie, podczas gdy Tilly usiłowała uporać się z jej wyjątkowo niesfornymi włosami. - Podejrzewam, że się tylko przeziębił. - Na pewno szybko wyzdrowieje - dyplomatycznie orzekła Tilly, kończąc czesać Cessie. - Gdybym powiedziała, że boli mnie brzuch, pozwoliłaby mi pani zostać w domu? - prowokowała Cessie, wkładając do buzi ostatnie okruszki chleba. 12 Strona 13 - Nie. Powiedziałabym, że boli cię brzuch, bo zanadto się opychasz. Wszyscy wybuchnęli śmiechem Z duszą na ramieniu wchodziła na górę. W domu panowała cisza. Co będzie, jeśli Frank ma rację i okaże się, że Harry Fleet w ogóle do nich nie pasuje i po prostu zniknął równie szybko, jak się pojawił? Oddaliła od siebie złe myśli i weszła do komórki przy kuchni, żeby przygotować się na długi dzień pracy. RS 13 Strona 14 ROZDZIAŁ DRUGI Wpisała datę - wtorek, 9 stycznia, rok 1928 - na górze kartki papieru i odłożyła ją na bok. Za godzinę kartka wypełni się nazwiskami i trzeba ją będzie odwrócić i zacząć pisać na drugiej stronie. Początek tygodnia zawsze był bardzo pracowity. W czwartki i w piątki kobiety, zaaferowane spłacaniem bądź odraczaniem długów, nie miały głowy, żeby zajmować się zdrowiem rodziny, a tym bardziej swoim. Trzeba było udobruchać kupca sprzedającego na zeszyt albo odebrać niedzielne ubranie od Wujka, jak zwano właściciela lombardu. Żadna z nich nie liczyła na jakieś większe pieniądze od męża, który najczęściej otwierał kopertę z wypłatą w pubie i nie odrywał się od piwa aż do RS zamknięcia lokalu. Dopiero wtedy wracał do domu, o ile był w stanie utrzymać się na nogach. Pod tym względem Tilly uważała się za szczęściarę. James, jej mąż, nie pił alkoholu i miał dobry charakter. Chociaż był od niej starszy aż o czternaście lat, pasowali do siebie i byli z sobą szczęśliwi. Ich małżeństwo trwało zaledwie cztery lata, kiedy James wpadł pod tramwaj i zginął na miejscu. To był potworny szok, po którym jeszcze nie do końca się pozbierała. Potoczyła wzrokiem po udręczonych twarzach mężczyzn, kobiet i dzieci, nieszczęsnych mieszkańców Psiej Wyspy. Wielu z tych ludzi nie doczeka zimy. Starzy i niedołężni, młodzi i słabi, wszyscy kaszlący, przeziębieni, kichający i zagrypieni. Dzieci wierciły się niespokojnie, a dorośli starali się utrzymać porządek. Właśnie matka próbuje utulić płaczące niemowlę. Imię maleńkiego Noaha widniało na pierwszym miejscu sporządzonej przez Tilly 14 Strona 15 listy. Po chwili malec zaczął wrzeszczeć wniebogłosy, a inni go przekrzykiwali. Zanim pojawiał się doktor, w poczekalni aż wrzało. Ale kiedy doktor Harry Fleet wyszedł na korytarz, żeby poznać się z pacjentami, hałas natychmiast ustał. - A to kto? - Zgubiłeś się, synku? - Gdzie jest doktor Tapper? - O rany, ale się odpicował, no nie? Tilly wysłuchała komentarzy, po czym obwieściła: - Doktor Fleet zastępuje doktora Tappera, który jest niestety niedysponowany. RS - A tak normalnie to co to znaczy? - Nie chcemy tutaj tego konowała. - Nie mamy pieniędzy, jeśli o to chodzi! Złapała kartkę papieru i pośpieszyła za doktorem Fleetem. - Dzień dobry - powiedziała służbowym tonem, stając prawie na baczność w wykrochmalonym fartuchu. Ale doktor jej nie słuchał. Szczęka mu opadła na widok przepełnionej poczekalni. - W poniedziałki i wtorki zawsze jest najtłoczniej - szybko dodała, chcąc złagodzić pierwsze uderzenie. - Od razu mi ulżyło. - Zmusił się do heroicznego uśmiechu, widząc otaczające go niechętne spojrzenia. Udała się za nim do gabinetu, gdzie usiadł na krześle i poprawił sobie krawat. - Jak się czuje pana wuj? - zapytała. Doktor Fleet odchrząknął i pokiwał głową. 15 Strona 16 - Z przyjemnością komunikuję, że jest wypoczęty i czuje się nie najgorzej. Namawiam go usilnie, żeby skonsultował się z jednym z moich kolegów, uznanym specjalistą w tej dziedzinie. - Zmienił pozycję pod jej bacznym spojrzeniem. - I jestem pewny, że wreszcie się podda. To znaczy, doszła do wniosku Tilly, że doktor Tapper jest jak zawsze uparty i odmawia zrobienia czegoś, na co nie ma ochoty. - Tak, jestem pewna, że tak - zgodziła się z pewnym wahaniem. - I... hm... jeszcze jedno, pani Dainty. Ja... hm... chciałbym wyrazić moje uznanie za wszystko, co pani zrobiła dla mojego wuja. Opowiadał, jak się pani nim opiekuje... a także swoją... hm... gromadką. Wuj jest pełen podziwu. - Popatrzył na nią, a Tilly zobaczyła, jak oczy mu się rozjaśniają, a na twarzy błąka się uśmiech. I znów poczuła się dziwnie. Im dłużej na nią patrzył, tym RS silniejszych doznawała wrażeń. Dreszczyk oczekiwania był prawie podniecający. - Myślę - dodał, przenosząc powoli wzrok na biurko - że powinniśmy już zacząć przyjmować pacjentów. Podała mu listę drżącą ręką i szybko ją cofnęła, żeby tego nie zauważył. - Wpisałam parę uwag przy nazwiskach niektórych pacjentów - wyjaśniła pośpiesznie, bojąc się, by jej głos nie zdradził, co czuje. - Nie wszystkich, bo byłoby tego za dużo, ale na przykład to sześciomiesięczne maleństwo, Noah Symes, które wciąż płacze... - Tak, słyszę - przyznał, krzywiąc się i jednocześnie nie przestając się uśmiechać. - Zazwyczaj doktor Tapper przepisuje mu napar z kopru włoskiego. Noah często ma kolkę. - Pokazała wysoką, wąską butelkę na półce. - Ma pani na myśli jeden z preparatów wuja? - Z jego twarzy znikła wszelka wesołość. - Pani Dainty... 16 Strona 17 - Wszyscy mówią do mnie Tilly. - Wyprostowała się, zadowolona, że wracają do spraw zawodowych. - A więc... hm... Tilly, jestem pewny, że będę mógł postawić diagnozę po zbadaniu dziecka Pokiwała głową, zostawiając dla siebie uwagę, że jedyne, co doktor wykryje, tracąc przy tym mnóstwo czasu, to to, że dziecko jest wyjątkowo zdrowe, tylko je zbyt łapczywie. - Proszę wprowadzić matkę z dzieckiem. - Niestety, matka Noaha umarła przy porodzie - wyjaśniła, kierując się do poczekalni. - Teraz zajmuje się nim babka. Zresztą ona także, jak prawie wszyscy w tej dzielnicy, ledwie wiąże koniec z końcem. RS - A ojciec dziecka? - Nikt nie wie, gdzie teraz przebywa. A nawet kim jest. - Ma pani rację, Tilly, to naprawdę bardzo smutna historia. Zobaczmy więc, w jaki sposób możemy pomóc dziecku. Było dla niej oczywiste, że młody doktor zamierza wprowadzić zmiany, na szczęście jednak dobro pacjentów leży mu na sercu. Do piątej po południu doktor Fleet zdążył się zapoznać z niejednym przypadkiem. Przez gabinet przewinęli się Bert Singer ze świszczącymi płucami, młoda Emily Tanner z czwórką braci, a cała piątka na innym etapie odry, i jedenastoletnia dziewczynka, Grace Mount, której dolegliwość matka określiła jako „ataki waporów". Stan Horn, jak wielu weteranów wojny, był po amputacji. Stracił nogę i uskarżał się na nieustanny ból. Już samo przyjście na dyżur było dla niego nie lada wyczynem. Tilly zauważyła, że doktor przeprowadził z nim długą rozmowę i zaproponował, że odwiezie go do domu samochodem, ale pan Horn uniósł się 17 Strona 18 honorem i odmówił, a wychodząc, zwierzył się Tilly, że doktor zapisał mu nowe lekarstwo. Dopiero o wpół do szóstej zamknęły się drzwi za ostatnim pacjentem. Kiedy Tilly weszła do gabinetu, doktor Fleet był pogrążony w lekturze historii chorób pacjentów. - Muszę wyrazić moje uznanie dla sposobu, w jaki prowadzi pani kartotekę - powiedział, kiedy stanęła przy biurku. - Wszystkie zgromadzone tu informacje okazały się bardzo przydatne. - Dziękuję. - Zarumieniła się z powodu nieoczekiwanego komplementu. - Chociaż... niektóre metody leczenia są... - zawahał się, podając jej do przejrzenia kartki z oślimi uszami - ...trochę niekonwencjonalne. Miała przed sobą uwagi dotyczące historii choroby Charliego Atkinsa. RS Jak zwykle o tej porze roku Charlie skarżył się na nawrót swojej „drżączki". - Dolegliwości, na które narzeka, obejmują prawie całe ciało. Z pani notatek wynika, że leczony był „nalewką z rumianku z prawej półki na górze" i „pigułkami z lukrecji z trzeciej dolnej szuflady". - Tak, zgadza się. - Czegoś tu nie rozumiem. - Doktor zmarszczył czoło. - Pan Atkins bardzo się opierał, kiedy chciałem dokładnie go zbadać. Wręcz odmówił i tyle go widziałem. - Zwykle pański wuj zapisuje mu to samo lekarstwo - wyjaśniała cierpliwie Tilly. - Pan Atkins zawsze przychodzi do gabinetu przed Bożym Narodzeniem, więc pewnie i tym razem spodziewał się dostać rumianek i lukrecję, oczywiście bez badań. - Rumianek i lukrecja! - mruknął, jakby nad czymś rozmyślał. - I na co mu to? Zapał Tilly trochę ostygł. 18 Strona 19 - Podobno te składniki stosowane razem - próbowała wytłumaczyć młodemu doktorowi - są skuteczne na bóle artretyczne i lumbago. Jego „drżączki", jak je nazywa, biorą się z wilgoci, która panuje w jego domu, a prawdę mówiąc, w baraku podtapianym przez wodę, ilekroć rzeka wystąpi z brzegów. - To dlaczego nie przeprowadzi się tam, gdzie mógłby żyć jak człowiek? Już na oko widać, jak wielkie spustoszenie poczyniła w nim ta przewlekła choroba. - Kto miałby go przeprowadzić? I dokąd? Inne domy na wyspie nie są lepsze. - Skrzywiła się. - Widział je pan może? - Nie, bo jakim niby sposobem. Zapomina pani, że nie jestem stąd. - Więc koniecznie niech pan zobaczy to na własne oczy. RS - Nie omieszkam. Chciała wyjść, ale ją zatrzymał. - Jeszcze tylko jedno. - Zrobił przerwę, jakby szukał właściwych słów. - Niektórzy z dzisiejszych pacjentów poinformowali mnie mimochodem, że pani sama przygotowuje i wydaje im te „lekarstwa". - Tak, robię to dość często, gdy doktor jest zbyt zajęty albo gdy chodzi o powtórzenie zalecenia. - Czy to nie za duża... odpowiedzialność? Rozzłościł ją tym pytaniem. - To, że nie mam dyplomu, doktorze Fleet, nie oznacza wcale, że nie znam się na moim fachu. Uczyłam się pielęgniarstwa w sierocińcu, w którym wychowywałam się pod okiem sióstr miłosierdzia, a potem odbyłam staż w Hailing House, dobroczynnej instytucji na wyspie. Przez całe życie pielęgnowałam chorych i nędzarzy pozbawionych środków do życia. 19 Strona 20 - Ani przez chwilę nie wątpiłem w pani umiejętności, Tilly - zareplikował natychmiast - ale zastanawiam się nad tymi tak zwanymi „lekarstwami". Czy są całkowicie bezpieczne? Nawet jeśli mój wuj wierzy w ich skuteczność, co będzie, jeśli się okaże poniewczasie, że zaniechano podania uznanego przez medycynę leku? - Jestem więcej niż pewna, że jeszcze nikogo nie zabiły! A teraz, zanim pójdę do siebie, chciałabym zajrzeć do doktora Tappera - powiedziała, zadzierając wysoko głowę. Trudny z niego człowiek, myślała w drodze na górę. Była zła i zdenerwowana, więc przed wejściem do pokoju doktora przystanęła i głęboko odetchnęła. Dlaczego aż tak bardzo Harry Fleet mąci jej spokój i zaprząta myśli? RS Doktor Tapper siedział przy kominku. - Och, Tilly, usiądź przy mnie, proszę. Jak minął ci dzień? - Bardzo dobrze, panie doktorze, dziękuję. - A jak sobie radzi mój siostrzeniec? Nie chciała zasmucać starszego pana. Gdyby powiedziała, co naprawdę myśli, stan jego zdrowia mógłby się pogorszyć. - Jest cierpliwy... dokładny... i jestem pewna, że przywyknie do tego rodzaju pracy. Doktor Tapper wyglądał na nieprzekonanego. - Bądź dla niego wyrozumiała - poradził łagodnym tonem. - Warunki, w których żyje i pracuje w koloniach, różnią się diametralnie od tego, z czym ma teraz do czynienia na East Endzie. - Poklepał ją po ręku. - Cieszmy się, że nas odwiedził. 20