Strona 1 Strona 2 Strona 3 Tytuł oryginału: SHOPAHOLIC AND SISTER Copyright © 2004 by Sophie Kinsella Copyright © 2017 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2017 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga Projekt graficzny okładki: Ilona Gostyńska-Rymkiewicz Redakcja: Małgorzata Najder Korekta: Emilia Grzeszczak, Maria Zając, Marta Chmarzyńska ISBN: 978-83-8110-186-8 Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi. Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty. Szanujmy cudzą własność i prawo! Polska Izba Książki Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o. o. Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28 e-mail: [email protected] www.soniadraga.pl www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga E-wydanie 2017 Skład wersji elektronicznej: konwersja.virtualo.pl Strona 4 Spis treści Dedykacja Podziękowania 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 Strona 5 19 20 21 22 23 24 25 Przypisy Strona 6 Dla Gemmy i Abigail, dla uczczenia faktu, że jesteśmy siostrami Strona 7 Podziękowania Dziękuję za przeogromne wsparcie Lindzie Evans, Patrickowi Plonkingtonowi-Smythe’owi, Larry’emu Finlayowi, Laurze Sherlock i wszystkim wspaniałym ludziom z Transworld; cudownej Aramincie Whitley i Nicki Kennedy, Celii Hayley, Lucindzie Cook i Samowi Edenborough. Specjalne podziękowanie niech zechcą przyjąć ode mnie Joy Terekiev i Chiara Scaglioni za niesłychanie ciepłe przyjęcie w Mediolanie. Jak zawsze dziękuję członkom zespołu: Henry’emu za wszystko, Freddy’emu i Hugonowi za propozycje, abym zamiast tego pisała o piratach (może następnym razem). Ogromne podziękowanie należy się moim rodzicom za to, że zgarniali mnie z ulic do domu, tak bym mogła dokończyć pisanie tej książki… Strona 8 SŁOWNIK MIĘDZYNARODOWYCH DIALEKTÓW PLEMIENNYCH ANEKS (Następujące wyrażenia nie zostały ujęte w słowniku) PLEMIĘ NAMI-NAMI Z NOWEJ GWINEI str. 67 fraa („frar”): starszy członek plemienia; patriarcha mopi („mopi”): niewielka chochla do nakładania ryżu bądź innego pożywienia kuppowac („kupować”): wymieniać towary na pieniądze lub biżuterię. Pojęcie nieznane w plemieniu do czasu przybycia na wyspę w 2002 r. Brytyjki Rebekki Brandon (z domu Bloomwood). Strona 9 KRÓLEWSKI INSTYTUT ARCHEOLOGII W KAIRZE El Cherifeen Street 31, Kair Sz.P. Rebecca Brandon c/o Hotel Nile Hilton Tahrir Square Kair Szanowna Pani! Niezmiernie cieszy mnie fakt, iż jest Pani zadowolona z pobytu w Egipcie i że odczuwa Pani głęboką więź z mieszkańcami naszego kraju. To rzeczywiście bardzo możliwe, iż w Pani żyłach płynie egipska krew. Wyrażam także zadowolenie z powodu Pani zainteresowania organizowaną w naszym muzeum wystawą biżuterii. Odpowiadając jednak na Pani pytanie, muszę z przykrością poinformować, że ten „mały słodki pierścionek” nie jest na sprzedaż. W przeszłości należał do królowej Sobekneferu z XII dynastii i, zapewniam Panią, bardzo by nam go brakowało. Życzę udanych wakacji w naszym kraju. Z poważaniem Khaled Samir (dyrektor) Strona 10 PRZESYŁKI MORSKIE BREITLING TOWER HOUSE CANARY WHARF LONDYN El4 5HG wiadomość nadana faksem do: Rebecca Brandon Hotel Four Seasons Sydney Australia od: Denise O’Connor koordynator Pionu Obsługi Klienta Szanowna Pani! Z przykrością Panią informujemy, że „rzeźbiona w piaskowcu syrena” z Bondi Beach uległa podczas transportu rozkruszeniu. Jeśli wolno nam przypomnieć, nie udzieliliśmy gwarancji na bezpieczny transport i byliśmy przeciwni wysyłaniu tego przedmiotu drogą morską. Z poważaniem Denise O’Connor, koordynator Pionu Obsługi Klienta Strona 11 ALASKIJSKIE PRZYGODY SA SKRYTKA POCZTOWA 80034 CHUGIAK ALASKA wiadomość nadana faksem do: Rebecca Brandon c/o Hotel Biały Niedźwiedź Chugiak od: Dave Crockerdale Alaskijskie Przygody Szanowna Pani! Na wstępie pragnę podziękować Pani za list. Gorąco namawiamy Panią do zrezygnowania z pomysłu wysłania do Wielkiej Brytanii sześciu psów husky wraz z saniami. Owszem, psy husky to wspaniałe zwierzęta i przyznaję, że zainteresował mnie Pani pomysł, iż mogłyby one częściowo rozwiązać problem zanieczyszczenia w miastach. Nie sądzę jednak, by władze wydały zezwolenie na dopuszczenie do ruchu w Londynie psich zaprzęgów, nawet gdyby Pani rzeczywiście doczepiła do sań kółka i stosowną tablicę rejestracyjną. Mam nadzieję, że Pani podróż poślubna jest udana. Z najlepszymi życzeniami Dave Crockerdale, kierownik ds. transportu Strona 12 1 W porządku. Dam sobie radę. To naprawdę nic trudnego. Muszę tylko przejąć kontrolę nad tą bardziej uduchowioną częścią mnie, a wtedy doznam oświecenia i zacznę promieniować białym światłem. Łatwizna. Dyskretnie przesuwam się na macie do jogi, by siedzieć twarzą do słońca, i opuszczam ramiączka topu. Nie widzę powodu, dla którego nie mogłabym osiągnąć stanu absolutnej nirwany i jednocześnie równomiernie się opalić. Znajduję się na Sri Lance w kurorcie Błękitne Wzgórza i Duchowe Oświecenie, a widok z miejsca, w którym siedzę, jest naprawdę niezwykły. Przede mną, na stokach wzgórz, rozciągają się plantacje herbaty, które zlewają się w jedną całość z błękitnym niebem. W oddali dostrzegam odzianych w jaskrawe stroje ludzi zbierających herbatę, a jeśli lekko odwrócę głowę, hen, hen daleko widzę majestatycznie kroczącego słonia. A kiedy jeszcze bardziej odwrócę głowę, widzę Luke’a. Mojego męża. Jest ubrany w krótko obcięte lniane spodnie i sfatygowaną koszulkę, ma zamknięte oczy i siedzi po turecku na niebieskiej macie. Wiem. To po prostu niewiarygodne. Przez dziesięć miesięcy naszej podróży poślubnej zupełnie się zmienił. Zniknął dawny, zapracowany Luke. Znikły garnitury. Teraz jest opalony i szczupły, ma długie, rozjaśnione słońcem włosy, a kilka pasm dał sobie spleść w cienkie warkoczyki na Bondi Beach. Nadgarstek oplata mu bransoletka przyjaźni, którą kupił w Masai Mara, a w uchu ma malutkie srebrne kółko. Luke Brandon z kolczykiem! Luke Brandon siedzi po turecku! Jakby wyczuwając moje spojrzenie, otwiera oczy i uśmiecha się do mnie, a ja w odpowiedzi posyłam mu równie promienny uśmiech. Jesteśmy dziesięć miesięcy po ślubie i ani razu się nie kłóciliśmy. No, może tylko czasami, ale naprawdę rzadko. – Siddhasana – mówi nasz nauczyciel jogi Chandra, a ja posłusznie kładę prawą stopę na lewym udzie. – Oczyśćcie wasze umysły ze wszystkich Strona 13 nieistotnych myśli. Jasna sprawa. Oczyścić umysł. Skoncentrować się. Nie chcę się chwalić, ale oczyszczanie umysłu nie sprawia mi żadnego problemu. Nie rozumiem, jak niektórym może się to wydawać trudne! Chyba jestem wprost stworzona do jogi. Przebywamy w tym kurorcie dopiero od pięciu dni, a już potrafię siedzieć w pozycji kwiatu lotosu – i w ogóle! Zastanawiam się nawet, czy po powrocie do domu nie zostać instruktorką jogi. Mogłabym nawet wejść w spółkę z Trudie Styler. O Boże, tak! Wypromowałybyśmy całą linię strojów do jogi: wszystkie byłyby w łagodnych odcieniach szarości i bieli, z niewielkim logo… – Skupcie się na oddychaniu – mówi właśnie Chandra. No tak. Oddychanie. Wdech… wydech. Wdech… wydech. Wdech… Jejku, moje paznokcie wyglądają po prostu cudnie. Dałam je sobie pomalować w spa – różowe motylki na białym tle. A czułki to malutkie, połyskujące diamenciki. Są takie słodkie. Tyle że jeden zdążył mi już odpaść. Będę musiała nakleić nowy… – Becky. Głos Chandry sprawia, że podskakuję. Stoi przede mną i przeszywa mnie tym swoim świdrującym spojrzeniem. Jest jednocześnie łagodne i wszechwiedzące, jakby mój mentor potrafił przeniknąć do cudzych myśli. – Bardzo dobrze ci idzie – stwierdza. – Masz piękną duszę. – Niemal podskakuję z radości. Ja, Rebecca Brandon z domu Bloomwood, mam piękną duszę! Wiedziałam! – Twoja dusza jest ponad tym światem – dodaje łagodnym głosem, a ja wpatruję się w niego jak zahipnotyzowana. – Dobra doczesne nic dla mnie nie znaczą – mówię bez tchu. – Liczy się tylko joga. – Odnalazłaś własną ścieżkę. – Chandra się uśmiecha. Z miejsca, w którym siedzi Luke, dobiega jakieś dziwne parsknięcie. Odwracam się i widzę, że przygląda się nam z rozbawieniem. Tak myślałam, że on nie podchodzi do tego poważnie. – Bardzo przepraszam, ale to prywatna rozmowa pomiędzy mną a moim guru – rzucam z rozdrażnieniem. W gruncie rzeczy to nie powinno mnie jednak dziwić. Uprzedzono nas Strona 14 o tym pierwszego dnia kursu jogi. Podobno kiedy jeden z partnerów osiąga wyższe duchowe oświecenie, drugi może zareagować sceptycyzmem, a nawet zazdrością. – Wkrótce będziesz chodzić po rozżarzonych węglach. Chandra wskazuje z uśmiechem na rozrzucony stosik tlących się, pokrytych popiołem węgli, a reszta grupy reaguje nerwowym śmiechem. Dziś wieczorem on i kilkoro najlepszych uczniów zamierzają zademonstrować pozostałym chodzenie po węglach. Coś takiego jest celem nas wszystkich. Podobno kiedy osiągnie się stan wielkiej szczęśliwości, wtedy nie czuje się żaru węgli. W ogóle nie czuje się bólu! Mam cichą nadzieję, że zadziała to także wtedy, gdy będę nosić piętnastocentymetrowe szpilki. Chandra poprawia ułożenie moich ramion i odchodzi, a ja zamykam oczy i pozwalam, by promienie słońca ogrzewały mi twarz. Siedząc na tym zboczu, czuję się taka czysta i spokojna. Nie tylko Luke zmienił się w ciągu ostatnich dziesięciu miesięcy. Ja też. Dojrzałam. Moje priorytety się zmieniły. W gruncie rzeczy stałam się zupełnie inną osobą. Spójrzcie tylko, jak ćwiczę jogę w kurorcie poświęconym duchowemu oświeceniu. Moi dawni znajomi pewnie w ogóle by mnie nie poznali! Zgodnie z instrukcjami wszyscy przyjmujemy pozycję vajrasana. Z miejsca, gdzie siedzę, widzę, jak do Chandry podchodzi starszy mężczyzna z przewieszonymi przez ramię dwiema torbami z tkaniny przypominającej dywanik. W trakcie krótkiej rozmowy Chandra potrząsa kilkakrotnie głową, a następnie staruszek oddala się powoli w górę gęsto porośniętego krzakami zbocza. Kiedy jest już wystarczająco daleko, Chandra odwraca się do grupy, przewracając oczami. – To handlarz. Pytał, czy ktoś z was jest zainteresowany kamieniami szlachetnymi. Naszyjnikami, tanimi bransoletkami. Powiedziałem mu, że wasze umysły są skupione na ważniejszych sprawach. Kilka siedzących obok mnie osób potrząsa z niedowierzaniem głowami. Kobieta z długimi rudymi włosami wygląda na wręcz oburzoną. – Nie widział, że jesteśmy w samym środku medytacji? – pyta. – On nie rozumie waszego duchowego oddania. – Chandra przygląda się nam z powagą. – Tak samo będzie w przypadku innych ludzi. Nie zrozumieją, że medytacja stanowi pokarm dla waszej duszy. Niepotrzebna jest wam… bransoletka z szafirów! Strona 15 Kilka osób kiwa z uznaniem głowami. – Wisiorek z akwamarynem na platynowym łańcuszku – kontynuuje kpiąco Chandra. – Jak coś takiego można porównać z promieniowaniem wewnętrznego oświecenia? Akwamaryn? O kurczę. Ciekawe, ile… To znaczy wcale mnie to nie interesuje. W żadnym wypadku. Chodzi jedynie o to, że kiedyś oglądałam akwamaryny na wystawie u jubilera. Tylko i wyłącznie z czystej ciekawości. Moje spojrzenie wędruje ku oddalającej się sylwetce staruszka. – Powtarzał w kółko: trzykaratowe, pięciokaratowe. Wszystko za pół ceny. – Chandra potrząsa głową. – Ja mu na to, że moi uczniowie nie są zainteresowani takimi bzdurami. Za pół ceny? Pięciokaratowe akwamaryny za pół ceny? Spokojnie. Chandra ma rację. To oczywiste, że nie w głowie mi głupie akwamaryny. Obchodzi mnie jedynie duchowe oświecenie. A poza tym staruszka już prawie nie widać. Stanowi niewielką plamkę na szczycie wzgórza. Za chwilę zniknie zupełnie. – A teraz pozycja halasana. Becky, zademonstrujesz ją nam? – Naturalnie. Uśmiecham się do Chandry i szykuję się do przyjęcia na macie odpowiedniej pozycji. Ale coś nie gra. Nie przepełnia mnie zadowolenie. Nie odczuwam spokoju. Wzbiera we mnie naprawdę dziwne uczucie, które usuwa na bok wszystko inne. Staje się coraz silniejsze… I nagle nie jestem w stanie dłużej go tłumić. Zanim zdaję sobie sprawę z tego, co robię, biegnę boso tak szybko, jak tylko mogę, w górę zbocza, w kierunku oddalającej się postaci. Mam uczucie, jakby rozrywało mi płuca, szczypią mnie stopy, a słońce pada prosto na niczym nieosłoniętą głowę. Zatrzymuję się dopiero na szczycie wzgórza. Rozglądam się, ciężko przy tym dysząc. Nie mogę w to uwierzyć. Nie ma go. Rozglądam się na wszystkie strony, ale nigdzie nie widzę tego staruszka. Wreszcie odwracam się z przygnębieniem i zaczynam schodzić na dół do reszty grupy. Kiedy zbliżam się do nich, widzę, że wszyscy coś wołają i machają do mnie. O Boże! Narobiłam sobie kłopotów? Strona 16 – Udało ci się! – krzyczy ruda. – Udało ci się! – Co się udało? – Biegłaś po rozżarzonych węglach! Udało ci się, Becky! Że co? Patrzę na stopy i oczom nie wierzę. Są ubrudzone szarym popiołem! Oszołomiona spoglądam na węgle. Między nimi wyraźnie rysują się ślady stóp. O mój Boże! O mój Boże! Biegłam po węglach! Biegłam po rozgrzanych, żarzących się węglach! Udało mi się! – Ale… ale nawet tego nie zauważyłam! – mówię zaszokowana. – W ogóle nie piekło mnie w stopy! – Jak to zrobiłaś? – pyta niecierpliwie rudowłosa. – Co wtedy wypełniało twoje myśli? – Mogę odpowiedzieć. – Chandra podchodzi bliżej z uśmiechem na ustach. – Becky osiągnęła najwyższy stopień karmicznej ekstazy. Koncentrowała się na jednym celu, jednym jedynym obrazie, i dzięki temu jej ciało osiągnęło nieziemski stan. Wszyscy wybałuszają na mnie oczy, jakbym nagle zmieniła się w dalajlamę. – To nic takiego, naprawdę – mówię ze skromnym uśmiechem. – Po prostu… no wiecie. Duchowe oświecenie. – Czy możesz opisać to, co miałaś przed oczami? – dopytuje się podekscytowana ruda. – Czy to było białe? – pyta ktoś inny. – Niezupełnie białe… – odpowiadam. – A może takie lśniące i niebieskozielone? – rozbrzmiewa z tyłu głos Luke’a. Wbijam w niego przenikliwie wzrok. Patrzy na mnie, a na jego twarzy maluje się powaga. – Nie pamiętam – odpowiadam z godnością. – Kolor nie był ważny. – Czy miałaś wrażenie, jakby… – Wygląda to tak, jakby Luke intensywnie się zastanawiał nad doborem odpowiednich słów. – Jakby coś przyciągało cię do siebie łańcuchami? – Bardzo dobre porównanie – wtrąca z zadowoleniem Chandra. – Nie – odpowiadam krótko. – Prawdę mówiąc, myślę, że aby to zrozumieć, musiałbyś mieć większą świadomość swojej duchowości. Strona 17 – Jasne. – Luke z powagą kiwa głową. – Musisz być bardzo dumny. – Chandra uśmiecha się do niego promiennie. – Czy to nie najbardziej niesamowita rzecz, jaką kiedykolwiek uczyniła twoja żona? Przez chwilę panuje cisza. Luke przenosi spojrzenie ze mnie na żarzące się węgle, następnie na milczącą grupę i wreszcie na rozpromienioną twarz Chandry. – Proszę mi wierzyć – mówi – to jeszcze nic. Po zajęciach wszyscy kierują się na taras, gdzie na tacy czekają zimne napoje. Ja jednak dalej medytuję na macie, by pokazać, jak bardzo jestem oddana wyższym celom. Zamykam oczy i częściowo koncentruję się na białym świetle mojego wewnętrznego ja, a częściowo wyobrażam sobie, jak biegnę po rozżarzonych węglach na oczach Trudie i Stinga, którzy z podziwem biją mi brawo. Moją twarz nagle przesłania cień. – Witaj, uduchowiona istoto – odzywa się Luke, a ja otwieram oczy. Stoi przede mną i w wyciągniętej dłoni trzyma szklankę soku. – Jesteś po prostu zazdrosny, ponieważ nie masz pięknej duszy – odparowuję i niby to mimochodem odgarniam włosy, by odsłonić czerwoną kropkę na czole. – Szaleńczo – przyznaje. – Napij się. Siada obok i podaje mi szklankę. Pociągam łyk przepysznego, lodowato zimnego soku z marakui i oboje patrzymy przed siebie na wzgórza i unoszącą się w oddali mgłę. – Wiesz, naprawdę mogłabym zamieszkać na Sri Lance – oświadczam z westchnieniem. – To prawdziwy raj na ziemi. Pogoda… krajobrazy… wszyscy ludzie są tacy mili… – To samo mówiłaś w Indiach – stwierdza Luke. – I w Australii – dodaje, gdy otwieram usta. – I w Amsterdamie. Boże, Amsterdam. Zupełnie zapomniałam, że tam byliśmy. To było po Paryżu. A może przed? No tak. To tam zjadłam mnóstwo tych dziwnych ciasteczek i omal nie wpadłam do kanału. Pociągam następny łyk soku i wracam myślami do minionych dziesięciu miesięcy. Byliśmy w tak wielu krajach, że trochę trudno wszystko sobie od razu przypomnieć. Mam wrażenie, jakby w mojej głowie przewijał się Strona 18 zamazany film, w którym co jakiś czas coś staje się wyraźne. Nurkowanie z błękitnymi rybami na Wielkiej Rafie Koralowej… piramidy w Egipcie… safari ze słoniami w Tanzanii… kupowanie jedwabiu w Hongkongu… suk ze złotem w Maroku… fantastyczny outlet Ralpha Laurena w Utah… Jejku! Naprawdę dużo przeżyliśmy. Wydaję pełne szczęścia westchnienie i pociągam następny łyk soku. – Zapomniałem ci powiedzieć. – Luke pokazuje mi kilka kopert. – Przyszła poczta z Anglii. Prostuję się podekscytowana. – „Vogue”! – wykrzykuję, gdy dostrzegam błyszczącą okładkę specjalnego wydania dla prenumeratorów. – O, spójrz! Na okładce jest torebka Angel! Czekam na reakcję – ale twarz Luke’a pozostaje bez wyrazu. Jestem nieco sfrustrowana. Jak on może? W zeszłym miesiącu przeczytałam mu na głos cały artykuł o torebkach Angel, pokazałam mu zdjęcia i w ogóle. Wiem, że to nasza podróż poślubna. Ale czasami żałuję, że Luke nie jest dziewczyną. – No, wiesz przecież! – mówię. – Torebki Angel! Najbardziej niesamowite, najmodniejsze torebki od czasów… od czasów… Och, nie będę sobie zawracać głowy wyjaśnieniami. Zamiast tego przyglądam się pożądliwie zdjęciu torebki. Jest wykonana z miękkiej jasnobrązowej skóry cielęcej, a na jej przodzie widnieje piękny, ręcznie malowany anioł, pod którym małe diamenciki układają się w imię „Gabriel”. Jest sześć różnych aniołów, a wszystkie sławy dosłownie biją się o nie. W Harrodsie torebki wyprzedawane są na pniu. „Święty fenomen” – głosi podpis pod zdjęciem. Jestem tak podekscytowana, że ledwie słyszę głos Luke’a, który podaje mi następną kopertę. – Guzi – mówi chyba. – Słucham? – Oszołomiona podnoszę głowę. – Mówiłem, że jest do ciebie jeszcze jeden list – powtarza cierpliwie. – Od Suze. – Od Suze? Upuszczam „Vogue’a” i wyszarpuję mu z dłoni kopertę. Suze to moja najlepsza przyjaciółka. Bardzo się za nią stęskniłam. Kremowa koperta jest gruba, a na jej odwrotnej stronie widnieje herb z łacińskim mottem. Wciąż zapominam, jak bardzo wielkopańska jest Suze. Na Strona 19 święta Bożego Narodzenia wysłała kartkę z widokiem szkockiego zamku jej męża Tarquina, a w środku widniał napis: „Od państwa Cleath-Stuart”. (Tyle że ledwo to można było odczytać, gdyż ich roczny synek Ernie upstrzył napis czerwonymi i niebieskimi odciskami paluszków). Rozrywam kopertę. Ze środka wypada sztywna karta. – To zaproszenie! – wykrzykuję. – Na chrzest bliźniąt. Przyglądam się eleganckim, pełnym zawijasów literom i lekko ściska mi się serce. Wilfrid i Clementine Cleath-Stuart. Suze urodziła dwójkę kolejnych dzieci, a ja ich jeszcze nawet nie widziałam. Mają już prawie cztery miesiące. Ciekawe, jak wyglądają. Ciekawe, jak radzi sobie Suze. Tak wiele się wydarzyło podczas naszej nieobecności. Odwracam kartę i widzę, że Suze nagryzmoliła kilka zdań. Wiem, że nie będziecie mogli przybyć, ale pomyślałam sobie, że mimo to chcielibyście otrzymać zaproszenie… Mam nadzieję, że nadal świetnie się bawicie! Całuję mocno, Suze. PS Ernie jest zachwycony chińskim kostiumem, bardzo dziękujemy!!! – To za dwa tygodnie – mówię, pokazując zaproszenie. – Naprawdę szkoda. Nie damy rady tam pojechać. – Nie – przyznaje. – Nie damy. Przez chwilę panuje cisza. Luke patrzy mi w oczy. – To znaczy… Jeszcze nie jesteś gotowa do powrotu, prawda? – pyta mimochodem. – Nie! – odpowiadam natychmiast. – Oczywiście, że nie! Nasza podróż trwa dopiero dziesięć miesięcy, a zaplanowaliśmy sobie, że nie będzie nas co najmniej rok. Poza tym oboje połknęliśmy bakcyla podróży. Staliśmy się nomadami, którzy nie obrastają mchem. Może już nigdy nie uda nam się wrócić do normalnego życia, tak jak żeglarzom, którzy nie potrafią żyć na lądzie. Wkładam zaproszenie z powrotem do koperty i pociągam łyk soku. Ciekawe, co słychać u mamy i taty. Z nimi także ostatnio rzadko się kontaktuję. Ciekawe, jak tacie poszło w turnieju golfowym. A mały Ernie z pewnością już chodzi. Jestem jego matką chrzestną, a jeszcze tego nie widziałam. Strona 20 Nieważne. Zdobywam za to wspaniałe doświadczenia. – Musimy się zastanowić nad dalszym etapem podróży – mówi Luke, odchylając się i opierając na łokciach. – Kiedy już skończymy kurs jogi. Wcześniej rozmawialiśmy o Malezji. – Tak – mówię po chwili milczenia. To pewnie przez ten upał, ale na myśl o Malezji jakoś nie jestem w stanie wykrzesać z siebie zbyt wiele entuzjazmu. – A może wrócimy do Indonezji? Tym razem do części północnej? – Mhm – odpowiadam niezobowiązująco. – O, patrz, małpa. Nie mogę uwierzyć, że z taką obojętnością reaguję na widok małp. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam pawiany w Kenii, byłam tak podekscytowana, że wypstrykałam jakieś sześć klisz. A teraz tylko: „O, patrz, małpa”. – A może do Nepalu… albo z powrotem do Tajlandii… – Albo moglibyśmy wrócić. Cisza. Bardzo dziwne. Wcale nie miałam zamiaru tego mówić. To przecież jasne, że jeszcze nie wracamy. Nie minął nawet rok! Luke prostuje się i patrzy na mnie. – Wrócić? – Nie! – odpowiadam ze śmiechem. – Tylko żartowałam! – Waham się. – Chociaż… Przez chwilę panuje cisza. – Może… nie musimy podróżować przez cały rok – odzywam się ostrożnie. – Jeśli nie chcemy. Luke przeczesuje dłonią włosy, a małe paciorki przy warkoczykach postukują o siebie. – Jesteśmy gotowi do powrotu? – Nie wiem. – Ogarnia mnie lekki niepokój. – Jak myślisz? Ledwie jestem w stanie uwierzyć, że w ogóle poruszamy temat powrotu do domu. No bo przecież spójrzcie tylko na nas! Moje włosy są przesuszone i rozjaśnione słońcem, mam na stopach malunki z henny, a porządnych butów nie nosiłam już od miesięcy. Widzę oczami wyobraźni, jak idę londyńską ulicą w płaszczu i pantoflach. Błyszczących szpilkach od LK Bennetta. I z dopasowaną kolorystycznie torebką. Nagle ogarnia mnie tak silna fala tęsknoty, że niemal chce mi się płakać.