Romuald Pawlak Narodziny i śmierć Tchran obejrzał się za siebie i splunął. Wciąż tam były, cztery niepozorne, przysłonięte mgiełką parującego lodu postacie. I wciąż nie zamierzali zrezygnować. - Głupcy - warknął. - Głupcy, nigdy mnie nie dostaniecie. A jeżeli tak, razem sczeźniemy! Ścigający zdawali się nie słyszeć rzuconych z pasją słów Tchrana. Nieustraszenie dążyli naprzód i nie wydawało się, by mieli odejść bez łupu. Tchran zacisnął pięści, aż na grzbiecie prawej dłoni wystąpiły mu smoliste, nigdy nie niknące pręgi, nakładający się na siebie znak Bractwa Czerni. Iroan... Jej zimne, tak nieoczekiwanie zimne spojrzenia i gesty... Gdyby wtedy wiedział... Gdyby wtedy wiedział, jaka to gra, jaka perfidna, szatańska w swych zamierzeniach intryga... Jakże wiele spraw potoczyłoby się inaczej... Czy Gerhart i wtedy by zdradził? Znów się obejrzał. Doganiali go. Nie chciał życia tych czterech. Pragnął jedynie spokoju, teraz, gdy Bractwo tak bardzo potrzebować będzie Mocy i Tchnienia Tresser. Każdy, najbardziej nawet ubogi we Władztwo adept będzie się liczył, kiedy nadejdzie Czas. Rozdzielili się. Prawdopodobnie mają rozkaz wzięcia go żywcem. Głupcy, głupcy po trzykroć. Pewnie nikt im nie powiedział, że brata w Czerni nikomu jeszcze nie udało się pojmać żywego. Uznano tę informację za niepotrzebną. A oni poszli bez pytania, wierni swemu panu jak psy, co próbując potraw z jego stołu nie wiedzą, że któraś z nich może się okazać zatruta. Zwolnił. Ucieczka nie miała sensu. Byli szybsi, jakby tchnienie żądzy gnało ich niepowstrzymanie do celu. Wkrótce dojrzał ich twarze. Erhita i Joffę znał. Dwóch pozostałych nigdy nie widział. Otoczyli go, biorąc w równoramienny krzyż. Wzruszył pogardliwie ramionami: przecież i tak to, co się tu za chwilę rozegra, niewiele będzie miało wspólnego z fizycznym pojedynkiem. - Odejdźcie - rzekł, odrywając z brody sopelki świeżego lodu. Roześmieli się szyderczo, kreśląc płonącymi ostrzami mieczy tajemne wzory swego klanu. Przyszli tu we czterech. On był sam. Czyż nie była to wystarczająca odpowiedź? - Książe Lothar obedrze cię ze skóry, psie, gdy przyniesiemy mu cię na ostrzach mieczy! - krzyknął jeden z nich, wzbudzając odległe echo. Ich klingi plotły sieć Snu w coraz gęstszy wzór, momentami niknąc w nicości. Naraz Tchran otrząsnął się z otępienia, w jakie starali się go spowić. W nagłym przebłysku pojął, jak niewiele znacząc, waży na losach całego Bractwa. Lecz poprzez gorycz dosięgnął zrozumienia, że istnieje szansa, szansa zniweczenia planów Lothara. By móc oskarżyć Bractwo Czerni o spisek na jego życie, potrzebuje on Tchrana, żywego Tchrana, który poświadczy przed... Uniósł dłoń, jakby w przestrodze. Poczuł muśnięcie czterech przelotnych spojrzeń i pochwycił je szybko, czując nagłą szamotaninę, jak ćmy, co w przelocie nad płomieniem świecy dosięgła żaru spopielającego jej zwiewne skrzydełka. Nie, nie zabije ich, choć mógłby to uczynić. Ich przeznaczeniem stanie się przeniesienie Bractwu formuły jego świadomości. Wtedy dopiero będą wolni. O ile kiedykolwiek jeszcze będą wolni. Z jego zaciśniętej dłoni zaczął wyciekać wszechogarniający mrok, spowijając wszystko dokoła nićmi Czerni. W pewnym momencie, poza granicą czasu i przestrzeni, Tchran usłyszał swój krzyk. Lecz nie był to krzyk bólu. Tak krzyczą nowonarodzone dzieci. 1988 r.