Strona 1 Michał Lermontow Żagiel *** Samotny żagiel w niebios toni Na ostrogi srebrne patrzę Bieleje na błękicie fal. I w zadumie trwam głębokiej: Skąd płynie? dokąd? za czym goni; Drżę o ciebie, mój latawcze, Ku jakim brzegom biegnie w dal? Drżę, mój koniu, o twe boki. Pradziadowie ich nie znali Wrą fale, wicher oszalały I, tratując stepów szlaki, Ze skrzypem czoło masztu gnie... Nahajami popędzali I nie od szczęścia żagiel biały Niepokorne swe rumaki. Ucieka, nie ku szczęściu mknie ! Nastał jednak wiek oświaty: Zamiast grubych obyczajów Świetlisty pod nim szlak się pali, Wprowadzono świeżej daty Słoneczny z niebios pada pył; Wynalazki z obcych krajów. On burzy wzywa z mglistej dali, Dzisiaj karmią, honorują, Jak gdyby w burzach spokój był. Cenią grzbiet, na którym siedzą... Dawniej bili - dzisiaj kłują!... A co lepsze - diabli wiedzą!... *** Posłuchaj: gdy los nam porzucić pozwoli Ten świat, gdzie tak duszą stygniemy powoli, Być może w krainie, gdzie kłamstwo nie znane, Ty będziesz aniołem, ja będę szatanem! Przysięgnij, że raju szczęśliwość porzucisz I że do dawnego kochanka powrócisz! Wygnaniec skazany przez los na zatratę, Niech będzie ci rajem, a ty mi wszechświatem.