Strona 1 Vanessa Valcour ŻEGNAJ, KOCHANKU Przełożył Andrzej Walczak Tytuł oryginału Play It by Heart Strona 2 ŻEGNAJ, KOCHANKU - Kto to jest Wesley ? - cicho zapytał Josh. Taryn zmieszała się. Nie wiedziała, czy powin- na mu wszystko powiedzieć, czy nie. Nie chciała psuć wyjątkowej atmosfery tego wieczoru. Zda- wała sobie jednak sprawę, że nawet najspryt- niejsze kłamstwo zaraz wyjdzie na jaw; Josh znał ją zbyt dobrze. Wesley jest mężczyzną, za którego omal nie wyszłam. „Żegnaj, kochanku - witaj, przyjacielu?" - zapytał ze złością. Skinęła głową. - Waśnie ten -potwierdziła niby od niechcenia. -Jaki on był? Ten... Wesley... ? Wesley Van Essen. Uchodzi za dobrą partię. Jest bogaty, przystojny i bardzo, bardzo miły - odpowiedziała szczerze, delektując się swobodą, z jaką może się na ten temat wypowiadać. - Na- sze rodziny mieszkają obok siebie, a my od dzie- cka przyjaźnimy się ze sobą. Nasi rodzice zawsze mieli nadzieję, że w końcu się pobierzemy. Dlaczego tak się nie stało? - domagał się wyjaśnień. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Strona 3 Rozdział I Poranek wydawał się wprost wymarzony na rozpoczęcie wszystkiego od nowa. Taryn Tremayne westchnęła i odgarnęła z oczu gąszcz S splątanych włosów. Widoczny przez okno skrawek nieba był nieskazitelnie błękitny, niczym arkusz kolorowego pa- pieru do wycinania. Jasne promienie słońca przenikały przez szybę i rozsypywały na jej łóżku tysiące złotych płat- ków. Była siódma trzydzieści. Wyłączyła budzik nastawiony R na ósmą. Jej uczucia oscylowały pomiędzy niepokojem a oczekiwaniem. Pełna niepewności wstała, by zacząć no- wy dzień. Boso szła do kuchenki, zamierzając przygotować sobie kawę. Promienie słońca docierały tutaj przez małe okienko w suficie i muskały listki doniczkowych kwiatów. Hodo- wanie roślin w mieszkaniu stało się ostatnio jedną z jej ulu- bionych czynności. Taryn wyczuwała łączącą ją z nimi ta- jemną więź. Czuła, że rozwija się z nimi. Z przyjemnością spojrzała na długi rząd mosiężnych doniczek i rosnące w nich dzwoneczki i gwiazdę betlejemską oraz na upięte nad zlewem pnącza powojnika. Na lodówce stało czworo- kątne pudełko z drzewa sekwoi, w którym urządziła mały zielnik. Strona 4 Z filiżanką kawy w ręku chodziła po swoim poddaszu. Faktycznie było to jedno pomieszczenie, które jednak wiel- kością mogło dorównać magazynowi dużego sklepu. Część służąca jej za mieszkanie oddzielona była bawełnianymi haitańskimi kotarami, zawieszonymi na szynach pod sufi- tem. Można je było przesuwać w różnych kierunkach, bły- skawicznie zmieniając rozkład pomieszczenia. Miała zamiar urządzić je samodzielnie. Powinno być utrzymane w beżowobiałej tonacji, tu i ówdzie podkreślo- nej tylko czerwienią i błękitem. „To kolory wolności"-po- myślała. Mimo zgromadzonego już podstawowego wypo- sażenia poddasze nadal wydawało się opuszczone, ale na to nie było rady - będzie tak, dopóki nie znajdzie stałego za- trudnienia. I tak większość pieniędzy, jakie w depozycie zostawiła jej babcia, wydała już na kupno tego mieszkania. To, co zostało, nie wystarczy jej na długo. Będzie musiała ograniczyć wydatki. Dyplomy z Bennington i Julliard da- S wały jej podstawy do ubiegania się o posadę nauczycielki muzyki. Pieniądze zarabiane w ten sposób będą musiały starczyć jej do czasu, gdy zawodowo zajmie się pisaniem tekstów piosenek. Wizja uczenia rozpuszczonych nastolatków nie wydawa- R ła jej się szczególnie zachęcająca, liczyło się jednak każde źródło dochodów. Nie miała wielu potrzeb, a ponieważ mieszkanie należało do niej, nie musiała troszczyć się o o- płatę czynszu, mimo to z czegoś przecież musiała żyć; trze- ba było płacić za prąd i telefon - a w Nowym Jorku opłaty te były naprawdę wysokie. Gdyby tylko (czy nie byłoby to zbyt piękne?) udało jej się sprzedać jedną ze swych piose- nek! Wtedy i tylko wtedy będzie mogła uznać, te odniosła sukces w wymarzonej dziedzinie. Jednak do tego czasu trzeba będzie zadowolić się posadą nauczycielki. Usiadła na eleganckiej kanapie i zapatrzyła się przed sie- bie. Przez sięgające od podłogi do sufitu okna obserwowała wierzchołki okolicznych budynków. Ta część Nowego Jor- Strona 5 ku, Soho, bardzo jej odpowiadała. Tu wielkomiejskie życie miało prawdziwy smak. Gdy w Greenwich Village stało się zbyt tłoczno, gdy opanowali ją ludzie ogarnięci robieniem pieniędzy, artyści i rzemieślnicy stworzyli sobie nową przy- stań w okolicy South Houston Street. W ślad za nimi prze- niosły się butiki, restauracje i nocne kluby, tworząc w no- wym miejscu specyficzną, jedyną w swoim rodzaju dzielnicę. Wypiwszy kawę, podeszła do miniaturowego białego fortepianu - wspaniałego podarku, jaki otrzymała od roz- rzutnego ojca. Spojrzała na rezultaty wczorajszej wieczor- nej pracy - na piosenkę zatytułowaną „Żegnaj kochanku - witaj przyjacielu". Napisała ją po rozmowie międzymiasto- wej ze swym byłym narzeczonym, Wesleyem Van Essenem. Twórczy wysiłek pomógł jej uporać się z poczuciem winy. Przymknęła oczy i delikatnie przebiegła palcami po klawi- szach. - Wesley - szepnęła. S Pasemka jasnych włosów... bladoniebieskie oczy... mi- ły uśmiech... Potrafiła go sobie wyobrazić, poczuć się tak, jakby spał teraz koło niej. Mówiono o nich, że są „świetnie dobraną" parą. Od dzie- ciństwa byli przyjaciółmi, wspólnie dorastali, razem żeglo- R wali na jachcie. Później wspólnie chodzili na zabawy do klubu. Wszyscy im zazdrościli. W końcu zaręczyli się. Nie umiała powiedzieć, w jakim stopniu ich uczucie było auten- tyczne, a w jakim po prostu ulegli presji rodziców. Ukoń- czyli szkoły - ona Bennington, on Princeton po czym pub- licznie ogłosili swe zaręczyny. Gdy tylko wszyscy oswoili się z tą wiadomością, Wesley zaczął nalegać, by zostali kochankami. Taryn uznała, że w jego propozycji nie ma nic niewłaściwego. Ufała mu i jak dotąd nie miała powodu, by wątpić w jego miłość. Był dla niej zawsze delikatny i czuły, i chociaż ich spotkania nie przypominały fajerwerków opisywanych w romansach, to jednak... satysfakcjonowały ją. Strona 6 Wtedy ogarnęło ją nagle uczucie, źe tonie w ruchomych piaskach. Oznajmiła mu, że pragnie zerwać zaręczyny. Był wyrozumiały - Wesley zawsze był wyrozumiały. Niestety, był również naiwny. Wierzył, że Taryn po jakimś czasie zmądrzeje i wróci do niego. Przestała grać i zatrzasnęła wieko fortepianu. Ta melodia była do niczego. Do niczego! Wiedziała, że nie współgra z tekstem, nie podkreśla jego znaczenia, przeciwnie - słowa były zawieszone w bezbarwnej melodii jak wiadomość w butelce, porzuconej na bezkresnym spokojnym morzu. Zadzwonił telefon. Spojrzała na zegarek. To nie mogła być matka, było jeszcze zbyt wcześnie. Ojciec pojechał w interesach do Waszyngtonu, Wesley był ciągle w New- port, na regatach. Wzruszywszy ramionami, podniosła słu- chawkę. -Taryn? Tu Didi. -Didi? Od kiedy wstajesz o tej porze? S -Musiałam przyjechać rano. Biorę udział w przesłucha- niu z orkiestrą Village Light Opera. Co robisz w czasie lun- chu? -Jeszcze nie wiem. Zajęcia kończę o dwunastej. Dalej nic nie planowałam. R -To świetnie! Może spotkamy się w „The Good Earth"? To taka restauracja ze zdrową żywnością na Bleecker Street. -Zdaje się, że wiem, gdzie to jest. Nie rozumiem jed- nak, dlaczego zależy ci na zdrowej żywności? -Znowu jestem na diecie - odpowiedziała Didi. - To straszne! Wczoraj wieczorem próbowałam założyć swój kostium kąpielowy. Wyglądałam w nim jak piłka plażowa. -Taryn roześmiała się. -W porządku. Zatem do zobaczenia w „The Good Earth". Telefon wprawił ją we wspaniały nastrój. Odwiesiła słu- Strona 7 chawkę i pospieszyła do łazienki, jedynego ustronnego miejsca w całym mieszkaniu. Po kąpieli wierzchem dłoni wytarła parę z lustra, po czym osuszyła ręcznikiem swoje długie włosy i zaczesała je do tyłu, by wyschły w naturalny sposób. Miały jasnokaszta- nowy kolor, były lśniące, gęste i falujące. Włożyła czerwo- ną jedwabną podomkę - kolejny podarek od ojca - i wróciła do kuchenki, by przygotować sobie śniadanie. Postawiła na tacce kolejną filiżankę kawy, naczynie ze świeżymi truska- wkami, dołożyła do tego kromkę pszennego tostowego pie- czywa i zaniosła to wszystko do tej części poddasza, w któ- rej zazwyczaj spożywała posiłki. Postawiła tacę na olbrzy- mim drewnianym stole. W czasie posiłku przeczytała powtórnie list od Alexandra Lehrmana z Amerykańskich Pracowni Muzycznych, w którym wyrażał on zgodę na przyjęcie jej na kurs. Odczytywała go głośno, delektując się nim prawie tak samo, jak śniadaniem: „.. .uległem całkowi- S cie sile przekonywania, zawartej w pani tekstach. Z wielką radością pragnę poinformować o przyjęciu pani na letni kurs z zakresu amerykańskiego teatru muzycznego. Mam nadzieję, że nasze spotkania pomogą pani osiągnąć uprag- nione cele. Z poważaniem, Alexander Lehrman". R Patrzyła na list, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Lehr- man był jednym z najlepszych dyrektorów muzycznych na Broadwayu, postacią niemal legendarną, a poza tym auto- rem kilku cenionych książek na temat owej fascynującej, specyficznie amerykańskiej, formy rozrywki - musicalu. Otworzyła pokryte lustrami drzwi swej garderoby i przyjrzała się równym rzędom ubrań, próbując znaleźć coś, w czym zrobiłaby najkorzystniejsze wrażenie. Coś nadzwyczajnego? Uroczystego? Wykwintnego? Z pewno- ścią spotka całą masę interesujących ludzi, a przecież tak dawno... Zmarszczyła brwi. Nie ma teraz czasu, by o tym myśleć. Włączyła radio i chwilę szukała stacji, nadającej właśnie prognozę pogody. Strona 8 „.. .a teraz pogoda w mieście. W poniedziałek, siódmego czerwca, o godzinie dziewiątej rano na termometrach w Central Parku zanotowano aż dwadzieścia pięć stopni ciepła, a słupek rtęci ciągle idzie w górę. W ciągu dnia na- leży się spodziewać co najmniej trzydziestu stopni". - A więc wszystko jasne! - powiedziała głośno. Wybrała niebieską dżinsową spódnicę, siateczkową ko- szulę i parę wygodnych butów. Pokryła powieki delikatną warstwą cienia, by podkreślić naturalny błękit oczu, a czer- woną szminką dodała lśniącej świeżości swym kształtnym pełnym wargom. Uśmiechnęła się do odbicia w lustrze. „Nie jest źle" - stwierdziła, obracając się profilem. Beznamiętnie przyjrza- ła się swej zgrabnej sylwetce. Miała jędrne piersi, jej wąska talia przechodziła w bujne biodra. Zawsze była bardzo dumna ze swych długich, szczupłych nóg. Kobiety w jej ro- dzinie były raczej niskie i krępe; żadna z nich nie dorówny- S wała jej wzrostem. To również odziedziczyła po ojcu. Do podręcznej torby włożyła kilka niezbędnych drobiazgów, włączyła jeszcze automatyczną sekretarkę i była gotowa do wyjścia. Miała wystarczająco dużo czasu, by pieszo dotrzeć na miejsce. Nie przepadała za środkami miejskiej komuni- R kacji, a przyrzekła sobie, że nie będzie korzystała z taksó- wek. Poranne powietrze, które owiało ją na ulicy, pachniało latem, kwiatami i słońcem. W miarę jak zbliżała się do Wa- shington Sąuare, ulice stawały się coraz bardziej zapełnione ludźmi. Wielu z nich spacerowało po prostu, ciesząc się piękną pogodą. Matki pochylały się nad śpiącymi w wóz- kach niemowlętami, młode pary przechadzały się przytulo- ne do siebie, tu i ówdzie dwoje staruszków, wspierających się raczej niż obejmujących, przesuwało się ostrożnie w tłu- mie. Nagle poczuła się samotna. Odezwała się w niej tęsknota za Wesleyem. Nie, nie tyle za samym Wesleyem, co za związkiem z jakimś mężczyzną. Zastanowiła się, kiedy ktoś Strona 9 znowu pojawi się w jej życiu. Być może spotka kogoś na kursie? Puściła wodze wyobraźni; spokojny, wykształcony, znający się na muzyce i na teatrze. Mieliby sobie tyle do powiedzenia! Mijając siedzących przy fontannie, zachowu- jących się hałaśliwie chłopców, poczuła na sobie ich spojrze- nia. Przyspieszając kroku, pomyślała, że nie spieszy jej się aż tak bardzo, by miała zadowolić się kimś', kto nie będzie speł- niał jej oczekiwań. Przeszła pod Łukiem Waszyngtona, raz jeszcze podzi- wiając zgrabną a równocześnie imponującą budowlę, stoją- cą na straży Piątej Alei. Minęła wielobarwną Greenwich Village i doszła do Bank Street, do celu swej wędrówki - dwupiętrowego budynku z czerwonej cegły, pamiętającego jeszcze czasy Federacji. Zdecydowanym krokiem weszła do środka i zatrzymała się przed tablicą informacyjną. Zna- lazła na niej wiadomość głoszącą, że kurs będzie się odby- wał na pierwszym piętrze. Pospiesznie ruszyła stromymi S schodami w górę, przeszła wąskim korytarzem i znalazła się przed otwartymi drzwiami sali wykładowej. Zatrzymała się w progu. Spostrzegła, że wolne miejsca znajdują się jedynie w pierwszym rzędzie. Czując się odro- binę skrępowana, szybko zajęła jedno z wolnych krzeseł, R otworzyła notatnik i czekała. Spojrzała na kobietę po jej prawej stronie. Na nosie miała okulary. Proste rude włosy otaczały jej twarz pokrytą piegami tak gęsto, że wyglądała, jakby ktoś spryskał ją brązową farbą. -Pan Lehrman jeszcze nie przyszedł? - zapytała Taryn. -Lubi, gdy mówi się o nim „profesor" - odrzekła kobie- ta. Potem mrugnęła znacząco i dodała: -Sądzę, że czeka na stosowną chwilę. Chce mieć mocne wejście. Kilka minut później zza osłoniętych kotarą drzwi wynu- rzył się Alexander Lehrman. Choć w rzeczywistości wyglą- dał starzej, Taryn natychmiast rozpoznała twarz spoglądają- cą z okładek jego książek. Zdobiły ją starannie przystrzyżo- ne wąsy i broda oraz gęstwina kręconych, zupełnie siwych Strona 10 włosów. Miał na sobie elegancki, choć nieco staromodny garnitur. Zza drucianych okularów błyskały figlarne błękit- ne jak niezapominajki oczy. Zajął miejsce za katedrą i po- woli, uważnie przyjrzał się każdemu z obecnych. -Teatr amerykański jest w paskudnym stanie - zaczął grzmiącym głosem. - Co zamierzacie z tym zrobić? Nim ktokolwiek zdążył odzyskać zimną krew i odpowie- dzieć na to pytanie, w drzwiach pojawił się jakiś mężczy- zna. Taryn spojrzała na niego. Nie był specjalnie przystojny, było w nim jednak coś fascynującego. Imponująco zbudo- wany, musiał mieć ponad metr osiemdziesiąt wzrostu. Z pewnością niewiele brakowało mu do trzydziestki albo nawet już ją przekroczył. Jego bujne kasztanowe włosy by- ły w nieładzie, jakby rozwiał je wiatr albo... wzburzyła za- kochana dłoń. Choć gęsta czupryna opadała mu na oczy, Taryn dostrzegła, że mają jasnobrązowy kolor i spoglądają łagodnie. Miał szeroki nos, a jego usta uśmiechały się S przyjaźnie. Przyszło jej do głowy, że na tę okazję mógłby ubrać się nieco inaczej. Miał na sobie parę dżinsów tak obcisłych, że wydawało się, iż z trudnością się w nich porusza. Przycias- na marynarka częściowo tylko okrywała jego nagą pierś. Na R biodrach miał szeroki skórzany pas z olbrzymią wypolero- waną mosiężną klamrą, która przyciągała uwagę, odbijając światło. Taryn przypuszczała, że nosił ją właśnie w tym ce- lu. Nie przestając się uśmiechać, powiedział: -Przepraszam za spóźnienie, panie Lehrman. -Profesorze Lehrman - poprawił go starszy pan. - Pro- szę usiąść, panie...? -Hammond. Joshua Hammond - odpowiedział mężczy- zna. Niespodziewanie uśmiechnął się w stronę Taryn. Opale- nizna pokrywająca jego twarz sprawiała, że jego duże białe zęby wydawały się jeszcze większe. Nagle zdała sobie spra- Strona 11 wę, że wpatruje się w niego. Próbowała odwrócić spojrze- nie - bezskutecznie. Podszedł do niej wolnym, jak gdyby czającym się kro- kiem. Otaczała go aura zmysłowej arogancji. Czyżby miał zamiar usiąść obok? - Przepraszam panią — powiedział, przeciągając sylaby. - Czy to miejsce jest zajęte? Pokręciła głową, nie ufając własnemu głosowi. Usiadł, a krzesło jęknęło pod ciężarem jego ciała. „Co on tu robi? - zastanawiała się. - Czy ktoś taki może mieć jakiś talent poza... hm, umiejętnością zwracania uwa- gi swoim ubiorem?" Rozdział II S Umysł Taryn wyłapywał słowa profesora, a jej ręka auto- matycznie zapisywała je w notesie. Myślami jednak była da- leko. R - Teraz pokrótce przedstawię państwu dzieje amerykań- skiego teatru muzycznego tak, jak to tylko ja zrobić potrafię -oświadczyłuroczystym tonem Lehrman. Siedząc sztywno i patrząc przed siebie, Taryn nie mogła zapomnieć o tym, że tamten mężczyzna ciągle siedzi tuż obok niej. Wdychała przyjemny zapach jego ciała -zapach potu zmieszany z delikatnym mydłem. Słyszała jego od- dech. Był głęboki, regularny i dużo swobodniejszy niż jej własny. Czuła bijący odeń żar, który zdawał się ogrzewać jej skórę. Miała wrażenie, że siedzi blisko pieca. Próbowała zmusić się do pełnej koncentracji, lecz zdania Lehnnana po- Strona 12 jawiały się i znikały, docierając do jej uszu w strzępach, mieszając się w jeden niedorzeczny monolog. -„The Black Crook" zapoczątkował wszystko... przy pomocy Floradora Girlsa... operetka Sigmunda Romberga i... Szaleństwa Ziegfelda... dodajmy do tego poczucie hu- moru Cole 'a Portera... i „Oklahoma!" zmieniła wszystko... potem „West Side Story"... wstrząs wywołany przez, jlair"... Upuściła długopis. Gdy schyliła się, by go podnieść, jej policzek zetknął się z policzkiem Hammonda. Zarost jego brody połaskotał jej skórę. Dziękując nieśmiało, poczuła, że rumieniec rozlewa się po jej twarzy. Zmusiła się do skupie- nia uwagi na dźwięcznym barytonie profesora. -Spójrzcie tylko państwo na wszystkie te musicale z Broadwayu, które ostatnio zrobiły klapę. Wiele z nich, pragnę przypomnieć, zostało stworzonych przez najznako- mitszych twórców. A więc co kryje się za tą klęską? Koszt musicalu kształtuje się w granicach od jednego do trzech S i pół tysiąca dolarów, nie można więc pozwolić sobie na po- rażkę. Co zatem decyduje o tym, że musical zaczyna cie- szyć się popularnością? Dlaczego niektóre stają się przebo- jami, inne zaś upadają i szybko się o nich zapomina? Uniósł się na palcach i wcisnął kciuki w kieszenie mary- R narki. -Ja wiem, dlaczego tak jest, a państwo? Panie i pano- wie, chciałbym, abyście na jutro napisali krótkie wypraco- wanie na temat swych ulubionych musicali. Proszę ograni- czyć swoje zachwyty do pięciu utworów. Chodzi o to, aby- ście uzmysłowili sobie, dlaczego mają one dla was taką wartość. Z pewnością wiecie, że wolę musicale staromod- ne, zbudowane tradycyjnie. Proszę, abyście nie sugerowali się moimi upodobaniami. Nie doprowadzi to państwa doni- kąd, nie nauczy niczego. Jeśli jest tak, że uwielbiacie jakiś upiorny awangardowy kicz, to nie bójcie się do tego przy- znać. Przygotujcie jednak solidną argumentację. To wszy- stko na dzisiaj - rozejrzał się po sali i westchnął. Strona 13 -Zrobiłem, co mogłem, by was zniechęcić, przypusz- czam jednak, że jutro zjawicie się państwo w komplecie, pełni zapału, żądni moich uwag. Powiedziawszy to, obszedł dookoła katedrę, śpiewając kilka pierwszych linijek z „There's No Business Like Show Business". Wkrótce zniknął za kotarą. Taryn wstała i, podobnie jak inni, zaczęła bić brawo. Po- tem zebrała rzeczy i pomknęła ku wyjściu, nie oglądając się za mężczyzną, który zawładnął jej wyobraźnią i zburzył skupienie. Przy drzwiach wyjściowych uderzył ją prąd wilgotnego powietrza. Zatrzymała się, zdezorientowana widokiem nie- znanej jej ulicy, ale tupot stóp ludzkich, schodzących za nią po schodach, zmusił ją do podjęcia decyzji. Ruszyła na pra- wo, mając nadzieję, że idzie we właściwym kierunku. Do- szła do Bleecker Street, skręciła i, ku swej uldze, ujrzała przed sobą restaurację „The Good Earth". S Otworzyła drzwi i weszła, oddychając czystym klimaty- zowanym powietrzem. Rozejrzała się, szukając Didi. Wnę- trze było typowe dla lokalu serwującego zdrową żywność - stoły, krzesła i lady wykonane zostały z surowego dębowe- go drewna, podłoga pokryta była białą glazurą, ściany ude- R korowano tapetami wyobrażającymi falujące pola pszenicy, winnice i dziewicze lasy. Z sufitu zwisały doniczki z pną- cymi roślinami. Uradowana wszechstronną zielenią, jesz- cze raz przyjrzała się wszystkiemu uważiue - rośliny były sztuczne! Miała nadzieję, że przynajmniej jedzenie będzie ta- kie, jakie być powinno. -Taryn! Powędrowała wzrokiem w kierunku, z którego docho- dził melodyjny głos Didi. Dostrzegła swą przyjaciółkę i uśmiechnęła się. Aida Abramovitz, jak to niegdyś wyjaśniła, została tak ochrzczona, ponieważ gdy się urodziła, jej rodzice praco- wali w Metropolitan Opera. Żadne z nich nigdy nie zostało Strona 14 gwiazdą, wiązali jednak duże nadzieje ze swoim dzieckiem. Postanowili, że gdy dorośnie, będzie śpiewać partię Aidy w ich rodzimej operze. Didi, jak ją najczęściej nazywano, nie spełniła oczekiwań rodziców. Jednak interesowała się muzyką: została znakomitą wiolonczelistką. Taryn podeszła do stołu. Didi wstała i uścisnęły się ser- decznie. -Wyglądasz wspaniale - stwierdziła. - Spójrzcie tylko na tę talię! To właśnie chciałabym zdobyć, nim umrę wspa- niałą talię. Taryn roześmiała się. -Na jakiej teraz jesteś diecie, Didi? -„Wróćmy do podstaw". Wszystko, co jem, musi być naturalne. Skrzyżowała ręce na sercu i obwieściła dramatycznym tonem: -Przysięgam, że nic tuczącego nigdy nie trafi do mego S żołądka. Usiadły, a Didi dodała po chwili: -Chyba że będzie to tort weselny... mój własny! Och, gdybym tylko była taka wysoka i piękna jak ty! -Bzdury! -odparła Taryn. -Wyglądasz cudownie właś- R nie taka, jaka jesteś. Didi była niska - mierzyła niewiele ponad metr pięćdzie- siąt wzrostu - i odrobinę zbyt pulchna, ale miała w sobie tyle radości życia, że potrafiła ująć każdego. Okrągłą twarz otaczały niesforne czarne kędziorki, a jej ogromne oczy po- łyskiwały niczym onyksowe kamyki. Jej cera była natural- nie śniada, a usta, przypominające kształtem łuk Amora, za- wsze uśmiechnięte. Taryn uważała ją za atrakcyjną dziew- czynę i często próbowała dodać przyjaciółce animuszu, mówiąc jej o tym. -Jak ci się powiodło na przesłuchaniu? Didi spojrzała wymownie w górę i pogładziła ukrytą Strona 15 w pokrowcu wiolonczelę, która stała oparta o sąsiednie krzesło. -Dyrektor muzyczny stwierdził, że zrobiłam na nim du- że wrażenie. Nie wiem, czy miał na myśli moją grę, czy zdolność do targania tego ciężaru w takim skwarze. Myślę, że dostanę tę posadę. Nie powiem, żeby szczególnie cieszy- ła mnie wizja spędzenia lata z Gilbertem Sullivanem, ale pieniądze z pewnością się przydadzą. Poza tym orkiestra zdominowana jest przez mężczyzn, co bardzo mi odpowia- da, bo najczęściej bywam kobietą. A jak twój kurs? Podobał ci się ten staruszek Lehrman? Słyszałam, że brak mu piątej klepki. -Jest odrobinę ekscentryczny - przyznała Taryn. - Ma zwyczaj ilustrować swoje wykłady śpiewem i tańcem. Robi jednak dobre wrażenie - tak mi się przynajmniej wydaje. Będę musiała jeszcze raz przejrzeć notatki. Zajrzała do torby stojącej na sąsiednim krześle i stwier- S dziła, że nie ma w niej notatnika. -Mój notatnik! Chyba zostawiłam go w sali. Będę mu- siała tam wrócić po lunchu. -Pójdę z tobą - rzekła Didi. Skrzywiła się znacząco i nonszalanckim tonem zapytała: - Spotkałaś tam kogoś R interesującego? -Prawdę powiedziawszy, spodziewałam się spotkać nieco innych ludzi, młodszych. Ci, którzy przyszli, byli przeważnie w średnim wieku. Myślę, że wynika to z tego, że jest to letni kurs. Zjawił się tylko jeden facet w moim wieku, przyznam, że dosyć atrakcyjny... ale taki zwyczajny - dodała szybko. -Co to znaczy „zwyczajny"? - zapytała Didi. -Znasz takich facetów! Muskularni, pewni siebie, nie- okrzesani. Tacy, co to obnoszą się ze swoją męskością jak z medalem za odwagę. Strona 16 Opisała Joshuę Hammonda. Gdy skończyła, Didi spoj- rzała na nią z uśmiechem. -Ciekawe, czy mogłabym się jeszcze zapisać? -Z pewnością nie jest specjalnie utalentowany - stwier- dziła stanowczo Taryn. - Wygląda jak model z fotografii reklamowych. -Muszę przyznać, że coraz bardziej jestem nim zain- teresowana. Podeszła kelnerka, podała im dwie poplamione, znisz- czone karty, po czym usiadła ciężko pod ścianą, czekając na ich decyzję. Taryn posłała jej ukradkowe spojrzenie. Była blondynką, skórę miała nienaturalnie bladą, jej oczy były zmęczone, pozbawione blasku. Mogło się wydawać, że śpi. -Poproszę hamburgera z cukinią, sałatkę z zielonego groszku i sok z marchwi - rzekła Didi. -A ja proszę mrożoną kawę, sałatkę z tuńczyka i chle- bek pitta - dodała Taryn. S Kelnerka skinęła nieznacznie głową i czmychnęła do kuchni. -Żywa reklama tej restauracji - rzekła ironicznie Taryn. -To prawda. Wygląda na to, że niezbyt odpowiada jej ta praca. No, ale powiedz, co jeszcze u ciebie słychać? Czy rodzina dała ci wreszcie spokój? Co z Wesleyem? R -Wszystko w porządku. -Czuję w twojej odpowiedzi wymuszony entuzjazm. -Ciągle sobie powtarzam, że muszę zacząć wszystko od nowa - powiedziała Taryn. - Sądzę jednak, że nigdy nie udaje się całkowicie otrząsnąć z przeszłości. Nie powinnam była jechać do domu w czasie ostatniego weekendu, chcia- łam się jednak spotkać z tatą, zanim pojedzie do Waszyng- tonu. Myślałam, że wszystko będzie w porządku. Wesleya nie było. Pojechał do Newport, na regaty. Warunki były sprzyjające. -Mimo wszystko był tam. Widziałam go wszędzie, Strona 17 w każdym pokoju, w ogrodach, w twarzach przyjaciół, a przede wszystkim w pełnych nagany spojrzeniach matki. -Jesteś absolutnie pewna, że nie kochasz Wesleya? -Nie sądzę, bym kiedyś go kochała. Przypuszczam, że gdy zgodziłam się na małżeństwo, myślałam, iż jestem za- kochana. Potem jednak zaczęłam zdawać sobie sprawę, że odgrywam tylko rolę, którą przydzielono mi, nie pytając mnie o zdanie. Nagle, w niewiarygodny sposób, poczułam się tym wszystkim znużona - przerwała, zamyśliwszy się na chwilę, po czym podjęła z ożywieniem: - A więc zmieni- łam moją rolę i czekam na nową publiczność! W tej właśnie chwili kelnerka przyniosła napoje. Didi uniosła swoją szklankę z sokiem z marchwi. -Twoje zdrowie, króliku - pociągnęła łyk i wykrzywiła się. - To podobno jest dobre dla oczu - stwierdziła, patrząc przez ramię przyjaciółki na frontowe okna restauracji. -Czy ten facet z twojego kursu miał gęste kasztanowe włosy? S Taryn przytaknęła. -Nosił dżinsy i marynarkę nałożoną na gołe ciało? Taryn znowu skinęła głową. -Poza tym był wysoki i zbudowany jak goguś z gazeto- wej reklamy? R -Tego nie powiedziałam, ale... - Taryn odwróciła się i dostrzegła Joshuę Hammonda, który stał z twarzą przyciś- niętą do szyby. Pospiesznie odwróciła się do przyjaciółki. -O do licha! Co on tu robi? -Najwyraźniej ciebie szuka. Wchodzi... rozgląda się... podchodzi tu... - Didi zniżyła głos. - Jest tu. Taryn podniosła wzrok. Stał nad nią wysoki, z pewnym siebie wyrazem twarzy, trwałym jak opalenizna. -Zostawiła pani swój notatnik, panno Tremayne. Znam pani nazwisko, ponieważ napisała je pani tu, w środku. Ta- ryn Tremayne... To bardzo romantyczne nazwisko. Wyciągnęła rękę po swój notatnik, on jednak nie oddał go Strona 18 jej. Zamiast tego obszedł Didi, oparł jej wiolonczelę o ścia- nę i zajął miejsce przy stoliku. -Nazywam się Joshua Hammond - powiedział. -Didi Abramovitz. Czy zechciałby pan... przyłączyć się do nas? Taryn posłała przyjaciółce pełne wyrzutu spojrzenie. Di- di wzruszyła ramionami, jakby chciała powiedzieć: „Cóż na to poradzę?" -Czy czekają panie na lunch? -Owszem, panie Hammond - odparła Taryn ponownie, wyciągając rękę po swój notatnik. -I naprawdę sądzę, że... Kelnerka, nagle ożywiona, machnęła kartą przed nosem Didi, chcąc podać ją nowemu gościowi. -Niepotrzebna mi karta, proszę pani. Zjadłbym krwiste- go hamburgera z frytkami i napiłbym się coca-coli. Kelnerka wyglądała na wstrząśniętą. Ślad rumieńca, któ- ry pojawił się na jej twarzy, znikał powoli. S -Nie serwujemy takich posiłków - oznajmiła. -To restauracja ze zdrową żywnością - wyjaśniła Didi. Skinął głową i spojrzał na menu. -Niech mi pani wobec tego poda sojowego hamburgera z żurawiną. R Kelnerka niechętnie wycofała się w mrok zaplecza. Taryn czuła się nieswojo, ale za nic w świecie nie przy- znałaby się do tego. Próbowała kontynuować swoją rozmo- wę z Didi, nowy znajomy nie pozwolił jednak, by go pomi- jano. Zachowywał się tak, jakby każde wypowiedziane przy stoliku słowo dotyczyło bezpośrednio jego osoby. Gdy wy- szło na jaw, czym zajmuje się Didi, oznajmił: -Sam grywam na pianinie. W czasie weekendu możecie mnie zastać w „Little Club" tutaj, w Greenwich Village. Być może słyszałyście o tej knajpie? W milczeniu pokręciły głowami. -Koniecznie musicie tam wpaść! - kontynuował niezra- Strona 19 żony Josh. Będziecie moimi gośćmi, zgoda? Może w sobotę wieczorem? Taryn pominęła milczeniem jego propozycję. -Dlaczego wobec tego uczęszcza pan na kurs Lehrma- na?-zapytała. -W klubie gram tylko po to, żeby mieć czym opłacić czynsz - odpowiedział urażony. - Tak naprawdę to jestem kompozytorem. Przyjaciółki wymieniły zdziwione spojrzenia. -Komponuję muzykę - dodał po chwili. -Jaką muzykę, Josh? - zapytała Didi. -Przeważnie rocka. -Skąd zatem zainteresowanie kursem? - nalegała Ta- ryn. -Było już kilka rockowych musicali, które odniosły su- kces, prawda? -Nie byłabym taką optymistką. S -Najwyraźniej mamy różne gusta. -Bardzo podobało mi się „Hair" - powiedziała nieśmia- ło Didi, najwyraźniej nie chcąc, by przyjaciółka dopatrywa- ła się w jej słowach zdrady. - Podoba mi się również wpływ, jaki rock wywiera na niektóre z nowych musicali. R -To właśnie mam na myśli! - wykrzyknął Josh. - Przed- stawienie musi być rockowym musicalem, by zawierać ele- menty rocka. Myślę, że rock nadaje muzyce nowy wymiar, pozwala jej zbliżyć się do współczesnych odbiorców. Nie wszystko musi brzmieć jak walc wiedeński. Taryn uznała za stosowne wypowiedzieć swoje zdanie. -Lubię dobrze skonstruowane musicale - coś, co ma sensowny wątek i kilka melodii wpadających w ucho. Josh pochylił się nad stołem i spojrzał jej prosto w oczy. -Czym się zajmujesz, Taryn? -Czym się zajmuję? - powtórzyła, onieśmielona jego bezpośredniością. -Ja... ja piszę teksty. Strona 20 Uśmiechnął się chytrze. -Może moglibyśmy pracować razem? -To mało prawdopodobne - odparła wyniośle. - Tak się składa, że uwielbiam walce wiedeńskie. Kelnerka przyniosła zamawiane dania, hałaśliwie rozsta- wiła talerze i odeszła, poruszając się z wymuszoną swobo- dą. Przez moment siedzieli w milczeniu, wpatrując się w nieapetycznie wyglądające potrawy. Potem jednocześnie sięgnęli po swoje dania, spróbowali i skrzywili się. -Często tu przychodzicie? - zapytał ostrożnie Josh. Spojrzały na siebie i wybuchnęły śmiechem. -Nie, o Boże, nie! - krzyknęła Didi. - To nasz pier- wszy... -.. .i zdecydowanie ostatni raz - dokończyła Tary n. -Koniec z tym - rzekła Didi. - Będę musiała spróbować innej diety. Nie mogę znieść całej tej zdrowej żywności. -Jesteś na diecie? - zdziwił się Josh. - Według mnie S wyglądasz w porządku. Taryn poczuła do niego pierwszy przebłysk sympatii. Wyglądało na to, że mówi szczerze. Didi podziękowała mu, po czym ostentacyjnie spojrzała na zegarek. -Do licha! Nie wiedziałam, że jest tak późno. Muszę R lecieć do Village Light Opera na poprawkę. Taryn zmarszczyła brwi. -Na poprawkę? Właśnie stamtąd wracasz. Jak to możli- we, żebyś już szła na poprawkę? -O, tam pracuje się bardzo szybko - odparła wesoło Di- di, wstając od stołu. Josh wstał również i podał jej rękę. -Naprawdę miło mi było ciebie poznać, Didi. Nie zapo- mnij przyjść do klubu w sobotę wieczorem. Didi spojrzała na przyjaciółkę, która nieznacznym ru- chem głowy dała jej do zrozumienia, że powinna odmówić. -No cóż, jeśli nie wpadnę w tę sobotę, to może w nastę-