Strona 1 Strona 2 Strona 3 Redaktor serii Małgorzata Foniok Redakcja stylistyczna Dorota Kielczyk Korekta Katarzyna Pietruszka Elżbieta Szelest Projekt graficzny serii Małgorzata Foniok Zdjęcie na okładce Laurence B. Aiuppy/Getty Images Skan i opracowanie wersji elektronicznej lesiojot Tytuł oryginału Winter of the Wolf Moon Copyright © 2000 by Steve Hamilton. For the Polish edition Copyright © 2009 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978‒83‒241‒3282‒9 Warszawa 2009. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 00‒060 Warszawa, ul. Królewska 27 tel. 620 40 13, 620 81 62, 691962519 www.wydawnictwoamber.pl Strona 4 Nenie Strona 5 Rozdział 1 DWIE MINUTY: tyle wystarczyło, żebym zrozumiał, że popełniłem wielki błąd. Niebiescy byli dobrzy. Potężni, szybcy, znali się na hokeju. Od samego początku kontrolowali mecz. Krążek śmigał między nimi jak w automacie do gry, przez niebieską linię, do rogu, z powrotem na środek. W strefie podbramkowej uspokajali się, nie śpieszyli, czekali na najlepszą okazję. Przypominali pięć wilków okrążających ofiarę. Strzał był tylko ciemną smugą. Środkowy napastnik, przez nikogo nieatakowany, przejechał przed bramką. Gwałtowny ruch nadgarstka i krążek gładkim ślizgiem wpadł w siatkę, zanim bramkarz go zobaczył. Przeleciał mu między nogami. Albo ‒ jak mówią w telewizji ‒ przeszedł przez piątą dziurę. Dla bramkarza czerwonej drużyny zapowiadał się długi wie- czór. Co wcale by mi nie przeszkadzało, gdyby nie był nim pewien czterdziestoośmioletni idiota, który dał się namówić do tej roli. ‒ To liga „trzydzieści plus” ‒ powiedział Vinnie. ‒ Grają w czwartki wieczorem. Bez brutalnych sztuczek i błyskawicznych akcji. Nazywają to „wolnym krążkiem”, kumasz? ‒ Kumam. ‒ Świetna zabawa, Alex, spodoba ci się. Vinnie LeBlanc był moim indiańskim przyjacielem ze szczepu Ojibwa, członkiem plemienia Bay Mills. W jego żyłach płynęła krew kanadyjskich Francuzów, Włochów i Bóg tylko wie kogo jeszcze; tak było w przypadku wszystkich tutejszych Indian. Vinnie nie wyglądał jak typowy Indianin. Tylko twarz ‒ krój oczu, kształt kości policzkowych ‒ sugerowała indiańskie pochodzenie. Nie zachowywał się jak Indianin ‒ nie mówił wol - Strona 6 no i starannie. W przeciwieństwie do innych, których znałem, zwłaszcza z plemion kanadyjskich, rozmawiając z tobą, patrzył ci prosto w oczy. Vinnie należał do Ojibwa i był z tego dumny, choć wyniósł się z rezerwatu. Nigdy, przenigdy nie pił. Ani kropli. W garniturze mógł uchodzić za biznesmena ze śródmieścia, a w lesie tropił jelenia tak, jakby wiedział, co dzieje się w głowie zwierzęcia. Znalazł mnie w Glasgow Inn, gdzie siedziałem przy kominku. Powinienem odgadnąć, że coś się kroi, kiedy postawił mi piwo. ‒ To nie dla mnie, Vinnie. Od trzydziestu lat nie miałem łyżew na nogach. ‒ A ile się najeździsz? Będziesz stał w bramce. Daj spokój, Alex, naprawdę cię potrzebujemy. ‒ Co się stało z waszym bramkarzem? ‒ Musi przez kilka tygodni odpocząć ‒ odparł Vinnie. ‒ Do stał w szyję. ‒ Przecież mówiłeś, że to „wolny krążek”! ‒ Przypadek, Alex. Trafiło go prosto pod maskę. ‒ Zapomnij, Vinnie. Nie będę bramkarzem. ‒ Byłeś łapaczem, tak? W lidze double‒A? ‒ Dwa lata grałem w triple‒A. No i co z tego? ‒ Tu jest tak samo. Masz ochraniacze i maskę. Łapiesz krążek zamiast piłki. ‒ Nie, to co innego. ‒ Alex, Jeźdźcy Czerwonego Nieba cię potrzebują. Nie mo żesz nas zawieść. O mało nie zakrztusiłem się piwem. ‒ Jeźdźcy Czerwonego Nieba? Żartujesz sobie? ‒ No to co? ‒ Brzmi jak nazwa eskadry kamikadze. Czerwone Niebo to indiańskie imię Vinniego. Podczas sezonu myśliwskiego pracował jako przewodnik, prowadził grupy turystów z Południa na wyprawy po lasach. Lubił wtedy tak sie- bie nazywać, odgrywał Indianina. W końcu, jak mi raz powie- dział, kogo wynajmiesz na przewodnika, faceta imieniem Czer- Strona 7 wone Niebo czy Vinnie? ‒ Alex, Alex. ‒ Pokręcił powoli głową ze wzrokiem utkwionym w ogień. Zaraz się zacznie, pomyślałem. ‒ To tylko taka tam liga amatorskiego hokeja. Urozmaicenie w czwartkowe wieczory. No wiesz, zamiast gapienia się w śnieg i świrowania. ‒ Myślałem, że wy, Indianie, pozostajecie w zgodzie z porami roku. Spojrzał na mnie znacząco. ‒ Mam w drużynie ośmiu chłopa. Wszyscy bardzo się rozcza - rują. Musimy oddać mecz walkowerem, bo były zawodowy spor- towiec boi się włożyć ochraniacze i stanąć na bramce. Zamierzasz całą zimę siedzieć na dupie? Nigdy nie czujesz potrzeby, żeby coś robić, Alex? Zęby znowu wykorzystać mięśnie? ‒ Łamiesz mi serce, Vinnie. Naprawdę. ‒ Możesz wziąć strój Bradleya. Jest nowy. Maska, ochrania cze, rękawice, łyżwy. Jaki nosisz rozmiar? ‒ Jedenaście. ‒ Idealnie. Po tej wymianie zdań nie miałem szans. Vinnie zawsze ratował mnie w potrzebie, opiekował się domkami, kiedy wyjeżdżałem i robiłem z siebie idiotę, udając prywatnego detektywa. Na pewno byłem mu winien przysługę. No i miał rację, męczyła mnie już ta zimowa bezczynność. W sumie, nic trudnego. Włożę ochraniacze, stanę na bramce. Niewykluczone, że będzie niezła zabawa. I była. Wyłowiłem krążek i posłałem do sędziego, który ustawił go na środkowej linii. Ledwo łyknąłem wody z butelki, kiedy wrócili na moje pole, szukając okazji do następnego strzału. Niebieski napastnik jeździł przed moją bramką, jakby była jego własnością. Szybko wodziłem wzrokiem, żeby orientować się w położeniu krążka. ‒ Zabierzcie stąd tego gościa! ‒ krzyknąłem do kolegów. ‒ Strona 8 Niech się nie kręci! Długi strzał nadszedł zza niebieskiej linii. Zablokowałem krążek, ale zanim zdążyłem za nim zanurkować, środkowy napastnik posłał go do bramki. Mecz trwał dopiero trzy minuty, a ja już puściłem dwa gole. Niebieski zaczął tańczyć, machając kijem, kumple skakali wokół niego, jakby zdobyli puchar Stanleya. Koło mnie przejechał Vinnie. ‒ Trzymaj się, Alex. Postaramy się bardziej ci pomóc. Złapałem go za czerwoną bluzę. ‒ Na litość boską, Vinnie, walnijcie tego gościa. Rozbił obóz naprzeciwko mnie. ‒ Żadnych brutalnych zagrywek, pamiętasz? Alex, gramy dla zabawy. ‒ Ja wcale się nie bawię ‒ warknąłem. ‒ Nie musisz go zabi jać, wystarczy, jak... trochę go szturchniesz. Niebieski zataczał wielkie kręgi i podrzucał głową. Śpiewał sobie: „O tak, dziecinko, o tak, o tak, dziecinko”. Znałem takie typy. Nieważne, jaki sport uprawiasz, zawsze trafisz na takich facetów. W bejsbolu jest to zwykle pierwszy ba- zowy albo zapolowy. Wchodzą na boisko zamaszystym krokiem. Kiedy zajmują pozycję, tradycyjnie pytasz, jak się mają, ale oni cię ignorują. Pierwszy rzut jest chybiony, a wtedy groźnie oglądają się na sędziego. Jak śmiał nie uznać rzutu? Odrzucam piłkę łapaczowi i daję znak, żeby teraz się postarał. Faceci tacy jak oni od czasu do czasu potrzebują poczuć gniew Boga, żeby sobie przypomnieć, że tak jak my wszyscy, też są ludźmi. Jeśli nie wstrząśnie nimi piorun z jasnego nieba, to przynajmniej solidna piłka pędząca z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę prosto na ich brodę. Pocieszające, że wśród hokeistów też są tacy. Vinnie uśmiech- nął się, zdjął rękawicę i poprawił kask. ‒ Może trochę go szturchnę. ‒ Puścił do mnie oko. Wiedziałem, że w tej lidze grają trzy razy po dziesięć minut, ustępstwo ze względu na wiek oraz fakt, iż większość drużyn składa się z dziewięciu albo dziesięciu graczy. Zostało mi tylko Strona 9 dwadzieścia siedem minut. Uderzyłem kijem o lód. Naprzód, Jeźdźcy Czerwonego Nieba! Chłopcy Vinniego w końcu się obudzili i zaczęli grać. Kiedy krążek był po przeciwnej stronie lodowiska, stałem samotnie przed bramką i rozglądałem się po Big Bear Arena. Nowiutka, zbudowana przez plemię z Sault za pieniądze zarobione w kasynie. Dwa lodowiska rozdzielone szatniami, restauracja na piętrze. Trybuny świeciły pustkami, tylko kilka kobiet oglądało grę. Chyba żadna z nich nie kibicowała naszej drużynie. Zdjąłem maskę i wytarłem pot. Strój łapacza, który nosiłem milion lat temu ‒ ochraniacz na klatkę piersiową i łydki ‒ był ni czym w porównaniu ze strojem bramkarza: jakby do nóg przywiązano mi po materacu. Gra stała się trochę „rwana”, jak mawiają komentatorzy te- lewizyjni. Po kątach w ruch szły łokcie, kije uderzały o kije, może nawet o nogi. Był tylko jeden sędzia, drobny facecik z gwizdkiem, w który nie odważył się dmuchnąć. Przypuszczalnie emerytowany urzędnik państwowy; w życiu nikomu nie wszedł w drogę i nie zamierzał robić tego teraz. W końcu obroniłem kilka strzałów. Uświadomiłem sobie, że to w niczym nie przypomina łapania piłki bejsbolowej. Łapacz staje się żywym murem. Opuszcza rękawicę między nogi. Nawet nie próbuje złapać piłki toczącej się po ziemi. Pozwala, by się od niego odbiła, zdziera maskę i dopiero wtedy łapie. Bramkarz ho- kejowy może wykazać więcej inicjatywy, wychodzić poza bramkę, ścinać kąty. ‒ Tylko tak dalej, Alex! ‒ krzyknął Vinnie, ciężko oddycha jąc. Walnął mnie kijem po ochraniaczach. ‒ Już wiesz, o co w tym chodzi. Pod koniec pierwszej części przeciwnik luźno posłał krążek w siatkę. Skoczyłem do przodu. Niebieski środkowy jechał prosto na mnie. Wyhamował, łyżwami zdzierając lód i obsypując mi twarz płatkami. Stara sztuczka. Wiele razy widziałem ją w telewi- zji, teraz doświadczyłem jej na sobie. Podnosząc się, oparłem kij o wgłębienie jego kolana. Odwrócił Strona 10 się i odparował atak. Złapał kij w obie ręce i bum, gruchnął mnie w klatkę piersiową. Spojrzałem mu w oczy. Zimny błękit. Rozszerzone źrenice, wielkie jak monety. Mój Boże, ten facet jest naćpany, szalony albo jedno i drugie. Sędzia wjechał między nas. ‒ Spokojnie, chłopaki ‒ powiedział. ‒ Żadnych takich. ‒ Hej, panie sędzio! ‒ zawołałem. ‒ Widzi pan ten metalowy przedmiot? Jak się w niego dmuchnie, w środku wibruje groszek i rozlega się gwizd. Proszę wypróbować. A potem niech pan da temu błaznowi dwuminutową karę. ‒ Pograjmy trochę ‒ mruknął sędzia, odjeżdżając z krążkiem. Środkowy nie odrywał ode mnie szalonych oczu. Zdjąłem maskę. ‒ Coś ci się nie podoba? Uśmiechnął się, widząc moją twarz. ‒ Przepraszam, nie wiedziałem, że jesteś taki stary. Postaram się traktować cię ulgowo. Po pierwszej części usiedliśmy na ławkach i przez kilka minut wycieraliśmy spocone twarze. Nikt nic nie mówił. Słyszeliśmy, jak przeciwna drużyna śmieje się i pokrzykuje. Trochę za głośno. Trochę za radośnie. Potem zaczęli skandować. Głupie rymowan- ki, które słychać w Atlancie na meczach drużyny Braves. Indiań- ska pieśń wojenna. Vinnie wstał i spojrzał nad przepierzeniem na nich, potem na nas. Osiem twarzy, wszyscy z plemienia Ojibawa z Bay Mills. Plus jeden stary biały. Nikt nie odezwał się ani słowem. Nie musiał. Zaczyna się, pomyślałem. Już wcześniej widziałem to spoj- rzenie. Nie spotkałem Ojibawy, który w głębi serca nie byłby ła- godnym i nieziemsko cierpliwym człowiekiem. Ale kiedy tę cier‒ pliwość zbyt często wystawiasz na próbę, lepiej miej się na bacz- ności. Co kilka miesięcy widać to w kasynach. Jacyś pijani biali urządzają awanturę, zaczynają wrzeszczeć na szefa sali, że „ten łachmyta, indiański krupier oszukuje”. Nie zdają sobie sprawy, że szef też jest członkiem plemienia. Jeśli goście przesadzą, Strona 11 wylatują przez okno. W drugiej części czułem się nieudacznikiem, obserwując, jak Jeźdźcy Czerwonego Nieba ulegają Niebieskim. W jednym Vin‒ nie miał rację: dobrze jest znowu wykorzystać mięśnie. W każdym razie do czegoś innego niż rąbanie drewna czy odgarnianie śniegu. Jeśli to był błąd, to z całą pewnością niewielki. Nie mógłby konkurować z innymi wielkimi błędami w moim życiu, jak małżeństwo w wieku dwudziestu trzech lat: rzuciłem wtedy bejsbol i nie miałem pojęcia, co robić dalej. To nie jest dobry powód do zawierania związku. Albo jak dałem się przekonać, żeby zostać prywatnym de- tektywem. I wszystko, co wydarzyło się później. Albo Sylvia. Pozwoliłem sobie zakochać się w niej. Tak, powiem to. Krążek jest na drugiej połowie, ja jeżdżę tam i z powrotem przed bramką i zastanawiam się, dlaczego rozmyślam o tych sprawach. Ale tak, powiem to. Kochałem ją. ‒ Ukrywam się tu ‒ wyznała. ‒ Ukrywam się tu przed świa tem. Myślę, że ty też się ukrywasz, czy się do tego przyznajesz, czy nie. ‒ A potem odeszła, tak po prostu. ‒ Mam nadzieję, że dotknęłam twojego życia. ‒ To jej ostatnie słowa. Cóż za melodra‒ matyczna kwestia, godna studentki college’u. „Mam nadzieję, że dotknęłam twojego życia”. Tak, Sylvio. Dotknęłaś mojego życia. W taki sposób, w jaki tornado dotyka parkingów z przyczepami. Krążek zbliża się do mnie. Za nim niebieski środkowy. Odgłos jego łyżew w pustej hali. Zgrzyt, zgrzyt, zgrzyt, zgrzyt. Śmieszne, jakie myśli przychodzą do głowy w takiej sytuacji. Tak samo było w bejsbolu. Ustawiałem się przy długiej piłce i rozważałem wydarzenia ze swojego życia z nagłą jasnością, jakbym myślał o tym po raz pierwszy. Jak o największym ze wszystkich moich błędów. Mieszkaniu wariata w Detroit. Aluminiowa folia na ścianach. Mój partner i ja sparaliżowani strachem, wpatrzeni w szaleńca z bronią w ręku. Zgrzyt, zgrzyt, zgrzyt, zgrzyt. Strona 12 Sylvia. Patrzy na mnie. Przed chwilą skończyliśmy się kochać w łóżku, które co noc dzieli ze swoim mężem. To mój przyjaciel, ale nic mnie to nie obchodzi. Sylvia jest mi coś winna. Łyżwiarz pędzi jak błyskawica. To najlepszy zawodnik na lo- dzie, przypuszczalnie najlepszy zawodnik, jakiego ta mała czwartkowa liga hokeja kiedykolwiek zobaczy. Podnosi na mnie wzrok. Zerkam ponad jego ramieniem. Inni gracze są daleko w tyle. Czas zwalnia. Każdy sportowiec zna to uczucie. Porozumienie bez słów. Jesteśmy tylko my: ja i on. Nie wyciągnąłem broni na czas. Za długo czekałem. Ja do- stałem kulkę, mój partner dostał kulkę i obaj leżymy na ziemi. Tyle krwi. Wszystko to wraca do mnie, choć nie tak gwałtownie jak dawniej. Już o tym nie śnię. Nie potrzebuję tabletek, żeby przetrwać noc. Ale ten obraz wciąż się pojawia. Leżę na podłodze koło swojego partnera. Wyjeżdżam z bramki do sunącego krążka. Przeciwnik bierze zamach. Nie! To był podstęp. Przyciąga do siebie krążek. Przewracam się na plecy. On zaraz mnie objedzie i strzeli gola do pustej siatki. Chyba że uda mi się odbić krążek. Moja jedyna szansa. Padając, dźgam krążek kijem. Kij trafia między nogi przeciwnika. Facet upada i ślizga się po lodzie twarzą w kierunku bandy. Zaraz wstaje, rzuca rękawice na‘ lód. Ja też zdejmuję rękawice i maskę. On chce mnie uderzyć, ale chybia. Łapię go za bluzę i zaczynamy hokejowy taniec wojenny. Na łyżwach nie da się dobrze zaprzeć do ciosu. Można tylko trzymać gościa i próbować mu zadrzeć koszulę na głowę. Śmieszne są takie zmagania, kiedy nie jest się jednym z tancerzy. Niebieski ma oczy nabiegłe krwią i piekielnymi chemikaliami, którymi jest naćpany. ‒ Spokojnie ‒ powiedziałem. ‒ Przepraszam. ‒ Przepraszasz, kurwa, akurat! ‒ wrzasnął. Ślina i pot pryskają mi na twarz. Dokoła nas pozostali gracze wykonują ten sam taniec, każdy łapie partnera z energią wprost proporcjonalną do ochoty na bijatykę. Stary sędzia jeździ wokół, dmuchając w gwizdek. Chyba w końcu sobie przypomniał, jak Strona 13 działa ten metalowy przedmiot. ‒ Nie chciałem cię przewrócić ‒ wydyszałem. ‒ Uspokój się. ‒ Pieprzony Indianiec. ‒ Nie jestem Indianinem. ‒ Jasne, jesteś cholernie rdzennym Amerykaninem. Wybuchnąłem śmiechem. Nic nie mogłem na to poradzić. ‒ Co cię tak śmieszy? ‒ wycedził. ‒ Powiedziałem coś śmie- sznego? ‒ Zawsze grasz na haju? ‒ Co ty bredzisz? ‒ Masz większy odlot niż kosmiczny wahadłowiec ‒ prych‒ nąłem. ‒ Gdybym nadal był gliniarzem, musiałbym cię areszto- wać. Za jazdę na łyżwach pod wpływem. Porządnie mnie popchnął i odjechał. Taniec się skończył. ‒ Pieprzony Indianiec ‒ powtórzył. Dokończyliśmy mecz. W drugiej tercji Vinnie wbił jednego gola. Jego kumpel następnego w trzeciej tercji. Remis 2:2. Kilka razy ładnie obroniłem, żeby zachować ten wynik. W ostatniej minucie meczu mój nowy przyjaciel, niebieski środkowy, posłał krążek prosto na mnie. Zakręcił i wystrzelił ra- kietę. Żadnych mocnych rzutów, akurat. Wybiłem krążek rękawi- cą na tyle wysoko, że trafił w poprzeczkę. Głośne brzdęknięcie odbiło się echem w całej hali. Mecz się skończył, nie było doliczonego czasu. Następni zawodnicy już czekali, aż maszyna wygładzi po nas lód. Środkowy wpatrywał się we mnie, ciężko oddychając. Wspominam teraz tę chwilę, gdy staliśmy naprzeciwko siebie na lodzie. Zastanawiam się, jak bym postąpił, gdybym wiedział, co się wydarzy w ciągu kilku następnych dni. Pewnie walnąłbym go kijem w twarz albo dźgnął w kark. Ale oczywiście wtedy nie mogłem tego wiedzieć. W tamtej chwili był tylko przemądrzałym hokeistą i dupkiem, a ja staruchem, który odebrał mu trzecią bramkę. ‒ Nie będzie hat tricka ‒ powiedziałem. ‒ Dzisiaj Kowbojom i Indianom musi wystarczyć remis. Strona 14 Rozdział 2 NOC BYŁA ZIMNA, temperatura spadła poniżej minus dwu- dziestu. Wilgotne włosy natychmiast mi zamarzły, kiedy wysze- dłem na dwór. Po drugiej stronie ulicy dumnie błyskały światła Kewadin Casino, wielkiego budynku udekorowanego potężnymi trójkątami, które miały przypominać indiańskie tipi. Dochodziła północ mroźnej czwartkowej nocy, ale parking był pełny. Horns Inn znajdował się niedaleko, po wschodniej stronie Sault Ste. Marie1, skąd rozciągał się widok na rzekę St. Marys. Już od progu w oczy rzucały się głowy jeleni i niedźwiedzi, wypchane kojoty i ptaki, w sumie prawie każdy gatunek zwierząt. Zwykle nie spędzam tu wiele czasu, ale stawiał Vinnie, więc niech tam, do diabła. Tyle przynajmniej mogłem zrobić, nawet jeśli piwo było amerykańskie. ‒ Zdrowie naszego nowego bramkarza. ‒ Vinnie uniósł szklankę z pepsi. Zestawiliśmy kilka stolików pod ścianą. Ośmiu członków drużyny spokojnie piło drugie piwo. ‒ Zaraz, zaraz ‒ przerwałem. ‒ Mówiłeś, że to tylko występ na jeden wieczór? ‒ Jasne, ale byłeś rewelacyjny, Alex. Musisz grać dalej. Tamci faceci do dzisiaj mieli na koncie same wygrane. A my z nimi zre- misowaliśmy! Jeśli kumple z drużyny podzielali jego entuzjazm, nie dali tego po sobie poznać. Spojrzałem po kolei na każdego z nich. W paru przypadkach od razu się poznawało, że to Indianie. Pozostali byli jak Vinnie: mieszana krew. Pochodzenie zdradzały tylko kości policzkowe albo ciemne, czujne oczy. 1 Sault Ste. Marie to nazwa dwóch przygranicznych miast w USA i Kanadzie. W dalszej części powieści nazywane są też odpowiednio Soo Michigan i Soo Canada (przyp. tłum.). Strona 15 Wszyscy ostro pili. Kilku schlało się w trupa. Wiedziałem, że to martwi Vinniego. ‒ Czasami mam wyrzuty sumienia, że mieszkam poza rezer - watem ‒ wyznał mi kiedyś. ‒ Wielu członków mojego plemienia uważa, że ich porzuciłem. Jako nastolatek mogłem wejść do każ- dego domu. Tak po prostu. Otworzyć lodówkę, zrobić sobie ka- napkę. Włączyć telewizor. Wszyscy byli moimi krewnymi. Nigdy mi nie powiedział, dlaczego właściwie wyjechał z re- zerwatu. Może chciał kupić własny dom. Albo też cała ta rodzin- na wspólnota, o której opowiadał, okazała się nie do zniesienia. Vinnie mieszka w Raju przy tej samej drodze, co ja. Jest moim najbliższym sąsiadem i chyba najlepszym przyjacielem, zaraz po Jackiem. Pracuje jako krupier blackjacka w Bay Mills Casino, kiedy nie prowadzi wypraw łowieckich jako Czerwone Niebo. ‒ Znasz różnicę pomiędzy indiańskim krupierem black jacka a białym krupierem blackjacka? ‒ zapytał. ‒ Biały krupier sam nigdy nie uprawia hazardu. Ci faceci z Vegas na przykład. Widzą, jak przez całą noc tysiąc ludzi gra w blackjacka, a może z pięćdziesięciu wygrywa, tak? Myślisz, że ci krupierzy wymienią swoją wypłatę na gotówkę i sami zaczną stawiać? Mam ku- zynów, którzy co tydzień tracą wszystko co do centa. Odbierają wypłatę, kupują trochę żarcia i piwa, potem idą prosto do kasyna i tracą resztę. Co tydzień, cholera. I choćbym nie wiem co zrobił, to się nie zmieni. Vinnie siedział przy stole i patrzył na łeb łosia wiszący na ścia- nie. Nikt nic nie mówił. Była cicha mroźna noc w Horns Inn. Aż do przyjścia Niebieskich. Wpadli do środka, strasznie hałasując i wpuszczając powiew arktycznego powietrza, od którego zagrzechotało szkło na naszym stole. ‒ Jasny gwint! ‒ zawołał jeden. ‒ Widzieliście coś takiego? Zestawili stoliki na drugim końcu sali. W sumie było ich osiemnaścioro, dziewięciu mężczyzn i dziewięć kobiet. Więk- szość miała na sobie skórzane lotnicze kurtki. Nawet z futrzanymi kołnierzami nie mogły być dość ciepłe. Strona 16 Mój nowy kumpel podszedł do baru i zamówił piwo dla wszystkich. Miał typową hokejową fryzurę ‒ włosy ostrzyżone krótko na bokach i długie z tyłu. ‒ Do diabła, kim jest ten facet? ‒ zapytałem. ‒ Kto, środkowy? ‒ Taa. Pan Ważniak. ‒ To Lonnie Bruckman. Niezły aparat, co? ‒ Zawsze gra na haju? Vinnie wybuchnął śmiechem. ‒ Zauważyłeś, co? ‒ Trudno nie zauważyć. ‒ Ale umie jeździć na łyżwach, no nie? Wydaje mi się, że grał w jednej z lokalnych drużyn. Pozostali w większości to jego starzy kumple z Kanady. Co tydzień sprowadza nowego. Bruckman zaniósł kufle z piwem do stolika. Wracając po następne, zobaczył nas. Nasza szczęśliwa noc. ‒ Hej, Indianie! ‒ ryknął. Kiedy przystanął obok, mogłem dokładnie mu się przyjrzeć. Czymkolwiek się szprycował, chyba po meczu wziął następną dawkę. Koka albo speed, może jedno i drugie. ‒ Fajny mecz, chłopcy. Przynieść wam piwko? Nikt się nie odezwał. Spojrzał na szklankę Vinniego. ‒ Co tam masz, LeBlanc? Rum z colą? Postawię ci, chcesz? ‒ To pepsi ‒ odparł Vinnie. ‒ Robisz mnie w konia. Indianiec, który nie pije? ‒ Roześmiał się, jakby to była najśmieszniejsza rzecz, jaką w życiu słyszał. ‒ Nic nam nie trzeba ‒ powiedział Vinnie. ‒ Ale dzięki za propozycję. ‒ Hej, stary ‒ zwrócił się do mnie Bruckman. ‒ Ładnie obro - niłeś ten ostatni strzał. Przeszkodziłeś mi w zdobyciu hat tricka. ‒ Następnym razem cię dopadnę. ‒ Nie będzie następnego razu ‒ wyjaśniłem. ‒ Dzisiaj byłem na zastępstwie. ‒ Musisz grać. Jesteś dobry. Wierz mi, znam się na tym. Grałem wjuniorach w Oshawie. Na tej samej pozycji co Eric Lin- Strona 17 dros, zanim poszedł dalej. Ja też zrobiłbym karierę, gdybym nie był Amerykaninem. Proszę, zawsze jest jakaś wymówka. Z tych wszystkich chło- paków, z którymi grałem w bejsbol, większość oczywiście nie dostała się do pierwszej ligi. Udaje się to może jednemu na stu. Pozostałych dziewięćdziesięciu dziewięciu ma podobną histo- ryjkę. Trener nigdy nie dał mi szansy. Nabawiłem się kontuzji. Nie dostawałem dość piłek. Żaden nigdy po prostu nie przyzna: nie byłem dość dobry. Ale wykręcanie się amerykańskim pochodzeniem to coś no- wego. Tak może powiedzieć tylko hokeista. Powinienem puścić jego słowa mimo uszu. Przytaknąć, uśmiechnąć się, pozwolić, żeby gość robił z siebie idiotę, ponabijać się z niego później. Nie mogłem się jednak powstrzymać. ‒ Och, wielka szkoda ‒ wymamrotałem. ‒ Nie pozwolili Amerykaninowi grać w NHL? To nie w porządku. Prawda, Vinnie? ‒ To musi być jakiś spisek ‒ odparł przyjaciel. ‒ Ilu Amerykanów gra w NHL? Założę się, że można ich po - liczyć na palcach jednej ręki. Zaraz, zaraz... John LeCłair, Brian Leetch, Chris Chełios... ‒ Doug Weight ‒ dodał Vinnie. ‒ I jeszcze Mike Modano, Tony Amonte. ‒ Keith Tkachuk, Pat LaFontaine, Adam Deadmarsh. ‒ Jeremy Roenick, Gary Suter. ‒ Shawn McEachern, Joel Otto. ‒ Czy Bryan Berard jest Amerykaninem? ‒ Tak mi się wydaje. ‒ Derian Hatcher, Kevin Hatcher. To bracia? ‒ Nie wiem ‒ odparłem. ‒ Ale obaj są Amerykanami. ‒ Mike Richter na bramce. ‒ I John Vanbiesbrouck. ‒ Dobra, dobra ‒ mruknął Bruckman. ‒ Dość tych jaj. Nie wiedziałem, że Indianie są tacy zabawni. ‒ Zapomnieliśmy o Bretcie Hullu! ‒ wykrzyknął Vinnie. Strona 18 Bruckman złapał go za ramię. ‒ Powiedziałem: dość. ‒ Przestał się uśmiechać. ‒ Zabieraj ode mnie łapy ‒ warknął Vinnie. ‒ Nabijasz się ze mnie, a ja tego nie lubię. Ostatni gość, który się ze mnie śmiał, stracił zęby. W knajpie zapadła cisza. Jego kumple gapili się na nas. Pozo- stali klienci też. Było ich ze dwunastu. Oglądali mecz Red Wings w telewizji. Barman w jednej ręce trzymał miarkę, w drugiej ścierkę. Nie wyglądał na szczęśliwego. ‒ Bruckman ‒ wycedziłem, patrząc mu w oczy. ‒ Wyjdź stąd. Długą chwilę wpatrywał się we mnie. Oceniał, kalkulował swoje szanse. Mogłem tylko mieć nadzieję, że chemikalia szaleją- ce w mózgu nie skłonią go do czegoś głupiego. Bez łyżew i ochraniaczy diabelnie nie chciałem z nim walczyć. ‒ Miałeś farta ‒ powiedział wreszcie. ‒ Powinienem zdobyć hat tricka. Nawet nie widziałeś krążka. ‒ Jak uważasz, Bruckman. A teraz idź stąd. ‒ Popatrzcie na siebie. Żałośni Indiańce. Nie kapuję, dlacze go pozwalają wam otwierać kasyna. Barman wziął kij bejsbołowy. ‒ Chłopaki, albo kończycie tę gównianą gadkę, albo dzwonię na policję. ‒ Nie fatyguj się ‒ rzucił Bruckman. ‒ Wychodzimy. Tu jest za dużo nawalonych Indian. Zanim wrócił do swojego stolika, spojrzał na mnie przeciągle. Nie miałem ochoty go przekonywać, że jestem biały tak samo jak on. Włożyli skórzane kurtki, kopniakami przewrócili parę krzeseł, wymamrotali jakieś przekleństwa i wyszli, nie płacąc za piwo. W knajpie znowu zapadła cisza. Vinnie wpatrywał się w podłogę. Jego przyjaciele też siedzieli z martwym wzrokiem. Szukałem w myślach słów, które wyrwałyby ich z transu, ale nic nie przy- chodziło mi do głowy. ‒ Wiesz, co najbardziej mnie gryzie? ‒ odezwał się w końcu Vinnie. Strona 19 ‒ Co? ‒ Widziałeś kobiety, które z nimi były? Jedną znam. ‒ Tak? ‒ Wychowałem się z nią. W rezerwacie. WYSZEDŁEM PO PIERWSZEJ W NOCY . Vinnie podziękował mi za grę. Większość zawodników też. Pozostali wypili za dużo piwa. Przed wyjściem przeprosiłem barmana na rozróbę. ‒ Spoko ‒ odparł. ‒ Jeśli nie muszę czytać o tym w jutrzejszej gazecie, sprawy nie było. Rzuciłem kilka banknotów na kontuar. Dwaj mężczyźni spali na barowych stołkach z głowami ukrytymi w ramionach. Jedyna różnica polegała na tym, że facet z prawej chrapał, a facet z lewej nie. Nie sądziłem, by którykolwiek z nich był Indianinem. Mogłem iść o zakład, że to dwaj biali, którzy przychodzą tu codziennie i upijają się do nieprzytomności. Kiedyś ktoś mi powiedział, że trzy procent ludności Michigan mieszka na Upper Peninsula i wypija dwadzieścia osiem procent alkoholu przypadającego na cały stan. Nie słyszałem natomiast, żeby ktoś mówił: co za wstyd, ci biali kolesie to sami pijacy i degeneraci. ‒ Hej! ‒ zawołał barman. ‒ Ty jesteś ten prywatny detektyw, który pracował dla Uttleya? ‒ Tak. ‒ Gdzie on się podział? Jakoś się nie pokazuje. ‒ Nie mam pojęcia ‒ odparłem zgodnie z prawdą. ‒ Wziął u mnie kredyt. I nie spłacił. ‒ Ile jest winny? ‒ Znów wyciągnąłem portfel. Barman podniósł ręce. ‒ To sprawa między nim a mną. Nie zgodzę się, żebyś ty płacił. Ale jak go kiedyś zobaczysz, przekaż mu, że wisi mi forsę. ‒ Dobrze. ‒ Uśmiechnąłem się lekko. Kiedy wyszedłem na dwór, lodowaty podmuch od jeziora smagnął mi twarz. Zamknąłem oczy i zakryłem rękawicami. Strona 20 Wiatr ucichł. Jego zapach i ciężar groził dalszymi opadami śnie- gu. Popatrzyłem na drugi brzeg rzeki St. Marys. Od miesiąca była skuta lodem. Śluzy zamknięto na zimę. Następny statek popłynie tędy najwcześniej w marcu. Wabiły mnie światła Kanady. Gdybym chciał, mógłbym przejść na drugi brzeg. Żadnych celników, barier. I nie byłbym pierwszy. Opowiadano historie o mężczyznach, którzy porzucili żony i rodziny, po czym po lodzie wkroczyli w nowe życie w innym kraju. Uruchomiłem silnik ciężarówki i nastawiłem ogrzewanie na cały regulator. Przezroczysty plastik w oknie od strony pasażera wcale nie pomagał. Zanotowałem w myślach, żeby jutro zadzwo- nić do warsztatu i zapytać, czy mają już nową szybę. Kiedy ją zamówiłem, powiedzieli, że trzeba czekać dwa do trzech tygodni. Niedługą miną trzy miesiące. Jechałem przez miasto w stłumionym świetle lamp ulicznych i barów. Z przodu ciężarówki wisiał pług, czterysta kilogramów pustaków w bagażniku zapewniało dobrą przyczepność. Tej nocy drogi zostały odśnieżone. Były więc przejezdne, ale wiedziałem, że to nie potrwa długo. Bo nigdy nie trwa, dopiero na wiosnę sytuacja się poprawia. Kiedy wjechałem na autostradę, jakiś czas zajęło mi rozpę- dzenie ciężarówki do dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Czułem, jak silnik zmaga się z obciążeniem. Szosą 1‒75 do M‒ 28 i na zachód przez Hiawatha National Forest do drogi 123. Znałem tę trasę na pamięć. Drogę miałem tylko dla siebie, sosny po obu stronach uginały się pod czapami śniegu. Wiatr gwizdał przez plastik. Kiedy wreszcie wstawią mi szybę, nagła cisza doprowadzi mnie chyba do szaleństwa, pomyślałem. W Raju jest jedna główna i jedna boczna droga, która prowadzi do stanowego parku Tahquamenon Falls. Na skrzyżowaniu pulsowało pomarańczowe światło. Jak założą normalną sygnali- zację, będzie wiadomo, że zachodzi wielka zmiana. Bo na razie miasteczko to stacja benzynowa, trzy bary, w tym Glasgow Inn, cztery sklepy z pamiątkami oraz kilkanaście motelików latem